~ * ~ * ~ * ~
"'My father died in 1962,' he said, as the three of us sat around the kitchen table like the old friends in 'Bob Dylan's Dream.'"
Kinky Friedman - The Love Song of J. Edgar Hoover
~ * ~ * ~ * ~
In het boek Rock-'n-Roll voorbij de midlifecrisis van Jan Donkers lees ik: "Luister naar 'My Back Pages' uit 1967 met die aanvankelijk als zo raadselachtig beschouwde refrein-regel 'I was so much older then / I'm younger that that now.'"
Mijn jongere zelf had na het lezen van zo'n zin dit boek aan de kant gesmeten om een boze brief aan Jan Donkers te schrijven. Mijn oudere zelf niet, die denkt "ach" en leest gewoon verder. Die snapt de vergissing.
Another Side Of Bob Dylan, het album waar "My Back Pages" op te vinden is, kwam uit in 1964, niet in 1967, maar op alle Nederlandse elpee- en cd-persingen van voor 2003 van dit album staat "(c) 1967" en daar komt de vergissing van Jan Donkers vandaan.
~ * ~ * ~ * ~
Drink whiskey en koop een hek, het houdt de buren op afstand (het hek, niet de whiskey).
~ * ~ * ~ * ~
In de eerste uitzending geheel gevuld met Bob Dylan op de Nederlandse radio heeft presentator Leo Nelissen het over "The Back Pages" in plaats van "My Back Pages". Leo Nelissen is duidelijk geen echte liefhebber van Dylans muziek. De uitzending eindigt met "Don't Think Twice, It's All Right", niet in de uitvoering van Bob Dylan, maar - omdat Nelissen dat wil - in de versie van Harry Simeone Corale.
~ * ~ * ~ * ~
Zoals een mens ineens zin kan hebben, of beter een onweerstaanbare behoefte kan hebben aan chocolade, gevulde koeken of drop, zo voelde ik ineens de noodzaak om naar iets uit 1996 te luisteren. Na wat twijfelen en speuren koos ik uiteindelijk voor het concert van 17 mei 1996 omdat Bob Dylan tijdens dit concert "Señor" speelde en "Señor" kan hij zo mooi spelen. (Later, toen de keuze al gemaakt was, realiseerde ik me pas dat dit concert precies dertig jaar na de dag waarop Bob Dylan "Judas!" naar zijn hoofd kreeg geslingerd werd opgenomen, maar dit terzijde.)
De opname is niet geweldig, maar de taper heeft z'n best gedaan. Mag ik meer verwachten? Niet van de taper, wel van het aanwezige publiek. Dat publiek blijft maar lullen, dwars door de muziek heen. En "Señor" is mooi, althans dat vermoed ik, het is moeilijk om de song door het geklets goed te horen.
Bob Dylan doet stik z'n best, misschien wel omdat er zoveel geluld wordt. Hij blijft maar woorden buigen en rekken en uitspugen dat het een lieve lust is, maar het publiek hoort het niet.
Na de verplichte "All Along The Watchtower" op plek drie komt "I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)". Dat is geen favoriet van mij, maar wat hij er vanavond mee doet...
Vanavond krijgt "I Don't Believe You" nieuw leven. Bob Dylan trekt de song - zo lijkt het - volledig uit elkaar om 'm vanaf de grond opnieuw op te kunnen bouwen. Vergeet voor even de versies van Another Side Of Bob Dylan en de concerten in 1966, vanavond krijgt de song een nieuw leven, alsof het er nooit eerder was. Alsof ik het nooit eerder hoorde.
En het publiek blijft maar lullen.
~ * ~ * ~ * ~
~ * ~ * ~ * ~
Ergens tegen het eind van het concert haalt Bob Dylan Roger McGuinn het podium op om mee te zingen op "My Back Pages". Dat zal mogelijk best een belevenis zijn geweest voor het aanwezige publiek op die avond in mei in '96, maar luisterend in mijn huiskamer, in augustus 2018 werkt het niet. Helemaal niet zelfs, het wekt alleen maar ergernis op.
Om niet te eindigen met een zure nasmaak schakel ik een paar songs terug, eerst naar het rustige, langgerekte (12 minuten) "Tangled Up In Blue", daarna naar het nog langer durende (14 minuten), maar geen seconde vervelende "She Belongs To Me".
Bijna net zo mooi als "I Don't Believe You".
~ * ~ * ~ * ~
De pagina BDinNL 2.0 is weer bijgewerkt (zie hier). Reacties zijn meer dan welkom en kunnen naar: twillems87[at]gmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten