Ik was de elpee The Basement Tape - zoals die heet - al weer min of meer vergeten. Het is dat een Facebooker een foto plaatste van de elpee die ik dan weer toevallig zag anders had ik nu nooit over plaat geschreven.
De elpee zit in een witte hoes. Op die witte hoes is met een stempel Dylans naam en de titel The Basement Tape aangebracht. Bootlegs uit de vroege jaren van de bootleg zagen er precies zo uit: witte hoes, titel met een stempel aangebracht.
Bij de elpee zit nog een gekopieerd blad. Gekleurd papier, uiteraard. Ook dit is in overeenstemming met het uiterlijk van de oude bootlegs. Op dat papier staan een de tracklist en nog wat informatie, een foto van Bob Dylan uit 1965 en een foto van tapedoos met de tekst Shamrock recording tape. Conclusie: de Basement Tapes-songs zijn opgenomen op Shamrock-tape. Nog korter door de bocht: Basement tape = Shamrock tape.
Hoe groot is de kans dat zo'n voor het opnemen van de Basement-songs gebruikte Shamrock tape zo'n vijftig jaar later opduikt bij de kringloopwinkel in Hengelo? Niet zo groot, denk ik.
Maar niet zo groot is niet onmogelijk.
Daar moest ik aan denken toen ik begin vorig jaar bij de kringloop in Hengelo een Shamrock tape vond.
Die tape heb ik nu zo'n anderhalf jaar in huis. Tot op heden heb ik 'm niet durven beluisteren. De kans is nogal groot dat er geen muziek uit de kelder van Big Pink op staat. Zolang ik niet luister kan ik mezelf nog voorhouden dat het best mogelijk is. Zolang ik niet luister kan ik nog in wonderen geloven. In het onmogelijke scenario waarin een Basement tape vijftig jaar over de wereld zwierf om uiteindelijk terecht te komen bij de kringloopwinkel in Hengelo waar de tape gekocht werd door toevallige passant.
Die toevallige passant ben ik, uiteraard. Het is mijn fantasie en dus krijg ik zelf de hoofdrol in dit sprookje.
Lach maar om mijn sprookje, om de absurditeit van de droom, maar misschien is de kans dat de tape die ik anderhalf jaar geleden kocht Basement-muziek bevat toch een heel klein beetje groter dan je tot noch toe dacht.
In Engeland werd in 1968 een Emidisc testpersing gebruikt om bandjes warm te krijgen voor het coveren van een of meerdere Basement-songs. Een testpersing is geen tape.
Maar in Nederland was er wel een tape. En die tape was er nog voor de Emidisc testpersing in Engeland er was. In mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 schreef ik over die tape: "In 1967 is Wim de Bie, zoals hij mij schrijft in een e-mail, regisseur van het VARA radioprogramma Uitlaat en krijgt hij ‘een geheimzinnige doos, zonder opschrift, met een tape toegespeeld’. Deze tape, Wim de Bie weet helaas niet meer van wie hij de tape heeft gekregen, blijkt een aantal nummers van de Basement Tapes te bevatten."
In 1967 kreeg Wim de Bie dus een tape (geen testpersing) met Basement-songs in handen. Waar is die tape gebleven? Toen ik het Wim de Bie in 2009 vroeg, kon hij mij dat niet vertellen. In mijn droom is het best mogelijk dat die tape bij een kringloopwinkel terecht kwam.
En dat die tape nu naast mij ligt.
De berucht Basement Tape, de Emidisc testpersing uit 1968 bevat veertien songs: Million Dollar Bash / Yea! Heavy And A Bottle Of Bread / Please Mrs. Henry / Crash On The Levee / Lo And Behold! / Tiny Montgomery / This Wheel's on Fire / You Ain't Goin' Nowhere / I Shall Be Released /
Too Much Of Nohing / Tears Of Rage / Quinn The Eskimo / Open The Door, Homer / Nothing Was Delivered
1 opmerking:
Pracht verhaal Tom! Groet hans altena (had ooit de kans om de uitgave van Garth Hudson in bezit te krijgen, maar had toen al The Basement Tapes Raw gekocht en mijn exemplaar van Little White Wonder, tot mijn latere spijt, aan een nieuwe fan van Dylan gegeven... ik houd niet van dubbelingen, vandaar nooit die vermaledijde uitgave uit 75 van Robbie R. aangeschaft, ben geen verzamelaar als jij... twijfel nog steeds wat ik liever had, meerdere nummers of deze compacte uitgave... ben bang het laatste, hoewel... zonder Going To Acapulco kan ik amper, net als Clothes Line Saga of Sign on the Cross... overigens, wat dat betreft, Jochen zijn stuk over dat eerste nummer is weer prachtig, maar ik zal het nooit eens worden met zijn stelling dat de songs uit de kelder door anderen beter afgemaakt zijn, alsof ze halfbakken waren, in mijn visie zijn het de voortzettingen van de droomsongs van Blonde on Blonde, maar dan met meer primitieve invloeden, niet die van de moderne stad maar de oude liederen uit het onderbewustzijn van de 'the folk', kolderiek misschien soms, maar geslepen al messen, je kunt je er aan verwonden: it's the real deal even if reality has got nothing to do with it...) (fij dat we weer gewoon kunnen reageren, merk ik nu pas...)
Een reactie posten