Na het instrumentale intro van Stu Kimball start het concert met - hoe kan het ook anders - "Things Have Changed". Het is een wat opener, meer relaxte versie van het nummer dat Bob Dylan ooit opnam voor de soundtrack van Wonder Boys. Dylan achter de piano, zoals hij het hele concert zal doen.
"It Ain't Me, Babe" lijkt vanavond niet meer op de "It Ain't Me, Babe" uit 1964 en zo hoort het ook. ik heb niet meer dezelfde oren als in '64. Ik zal nooit meer die oren hebben, ik was toen min 9.
"Highway 61 Revisited" is een nummer dat ik tijdens een concert vaak kan waarderen, maar thuis op de bank, luisterend naar een concertopname minder. Het is een nummer dat het publiek meetrekt, dat de avond kan opentrekken. Zeikerds zeggen dan "je had er bij moeten zijn", soms hebben zeikerds gelijk, zoals bij "Highway 61 Revisited". Sterk pianospel van Dylan. Wat hij in de jaren '90 met zijn gitaar deed - eindeloos met tonen, korte contra-geluiden de melodie ontregelen, voortstuwen of vlottrekken - doet hij nu met zijn pianospel. In deze "Highway 61 Revisited" zijn die contra-geluiden een paar keer te horen.
Bij het vierde nummer, "Simple Twist Of Fate" krijg ik voor de eerste keer kippenvel. Een beetje. Die stem die op de juiste momenten even omhoog schiet in combinatie met die pingelpiano. Deels nieuwe tekst, maar dat is inmiddels ook al weer oud.
En de mondharmonica, voor het eerst deze avond, komt de mondharmonica tevoorschijn.
"Duquesne Whistle", kan er iemand stil blijven zitten? Wat moet ik me bij het publiek in Singapore voorstellen, wild swingende, in het gangpad dansende, naar het podium schreeuwende uitgelaten fans of keurig op hun stoel zittende beleefde luisteraars? Geen idee, op de opname die ik beluister is niet tot nauwelijks het publiek te horen. Braaf applaus tussen de songs.
Nu opletten, "When I Paint My Masterpiece".... Holy crap, dit is rustig, een ingetogen nummer geworden! Fantastisch gezongen. Door het rustige tempo dat het nummer heeft gekregen krijgt Dylan alle ruimte om zijn stemgymnastiek te gebruiken op "Masterpiece". En dan zijn pianospel erbij. Dylan gaat steeds beter pianospelen tijdens zijn concerten.
een opname om te koesteren.
Geen tijd voor rust, de opname draait verder: "Honest With Me". Voor het eerst wat stevig gitaarwerk tijdens dit concert. Door dit nieuwe arrangement 'vloeit' het nummer minder dan in de oorspronkelijke versie. Het is even wennen, maar zeker wel aangenaam. Eentje om over een tijdje opnieuw te beluisteren, en nogmaals.
Het tempo gaat weer omlaag voor "Tryin' To Get To Heaven", en van de drie songs van Time Out Of Mind. Mocht je de kans krijgen, luister dan vooral naar hoe Dylan
Trying to get to heaven before they cloooooose the door
zingt. Steeds weer. Volgens Bob Links speelt Dylan mondharmonica op "Tryin' To Get To Heaven", maar dat is niet.
Hij speelt wel harmonica op het volgende nummer, "Make You Feel My Love". En hij zingt het zoals het gezongen moet worden. Eat your heart out, Adele, Garth Brooks, Billy Joel, Huub van der Lubbe, Paul de Leeuw en al die andere kwibussen die dachten "Make You Feel My Love" te kunnen zingen.
"Pay In Blood" heeft een erg mooi, nieuw arrangement gekregen, net als "Tangled Up In Blue". "Tangled" drijft op Dylans piano. Naar mijn smaak een mooiere versie dan tijdens concerten in 2017. Hoeveel verschillende arrangementen heeft "Tangled" inmiddels al wel niet gehad? Veel, in ieder geval. Misschien vind ik het huidige arrangement wel het beste van de pianojaren.
De hele avond lijkt wel meer ingetogen dan we van Dylan gewend zijn. Zelf "Early Roman Kings" gaat op een lager standje. Het komt de song ten goede, de geest van Muddy Waters wordt vakkundig wakker geschud.
Wake up, Muddy Waters, Wake up,
It's the Early Roman Kings!
"Desolation Row", dat moet wel goed zijn, toch? En het is goed. Ik zal niet beweren dat dit de beste "Desolation Row" ooit is, zelfs niet top tien, maar vanavond is het perfect. Zoals eigenlijk altijd tijdens "Desolation Row" zoekt Dylan zijn woorden zorgvuldig. Iedere klank wordt gewogen, zo lijkt het, op belang voor het verhaal. Op de noodzaak om extra volume te geven of juist een beetje inhouden.
De vallende, dalende pianoriedels die niet zo lang geleden nog de kleur van dit nummer tijdens concerten bepaalden zijn grotendeels verdwenen (vlak voor de mondharmonicasolo komen ze nog even opdagen).
Erg mooi.
Het derde en laatste nummer van Time Out Of Mind: "Love Sick". Let vooral even op het bijna bongo-achtige geluid helemaal aan het begin van dit nummer. En dan na ongeveer een minuut:
My feet are so tired, my brain is so wired
And the clouds are weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeping
"Don't Think Twice, It's All Right" is in het verleden vaak in een hoog, wat hupsend tempo gespeeld. Ik moet bekennen dat dat mijn favoriete versies van dit nummer zijn. Vanavond begint het nummer erg, èrg rustig. Langzaam maar zeker gaat het meer en meer naar het hoge, hupsende tempo. Het begin is erg mooi, de tweede helft aardig, maar naar mijn smaak duidelijk minder dan het begin.
"Thunder On The Mountain" draait op een nieuw gitaar-riffje en het werkt! Het schurkt tegen de swing aan.
"Soon After Midnight" ligt nog dicht bij de versie van Tempest. Dylan zingt het met iets minder uithalen in vergelijking met de Tempest-versie.
"Gotta Serve Somebody" begint als de herkenningstune van een of andere James Bond-film, als filmmuziek uit de jaren zestig, een spannende film. Dit is werkelijk schitterend. Met "When I Paint My Masterpiece" absoluut het hoogtepunt van dit concert. Zou de release van Trouble No More de reden zijn geweest om "Gotta Serve Somebody" weer uit het stof te halen? Uiteindelijk doet de reden er niet toe, "Gotta Serve Somebody" is terug, en hoe!
Sterk pianospel van Dylan.
Applaus, af en toe een "Thank you Bob!" Het is wachten tot de toegiften beginnen.
Eerste toegift: "Blowin' In The Wind", uiteraard. Met Donnie Herron op viool. In de basis is dit de "Blowin' In The Wind" zoals Dylan & band die al een tijd spelen, maar dat maakt dit niet minder mooi. Wederom kippenvel. Mooi mondharmonicaspel van de maestro.
Het concert sluit af met "Ballad Of A Thin Man". En het frustrerende is dat dat naar meer smaakt...
In Singapore gaf Bob Dylan een uitstekend concert met positieve uitschieters in "When I Paint My Masterpiece" en "Gotta Serve Somebody". Meest opvallend aan dit concert vind ik het sterke pianospel van Dylan. Zijn spel is een stuk beter dan een tijdje geleden. Het spel draagt bij aan de songs zoals Dylans gitaar dat in de jaren negentig deed, als een verlengstuk van zijn visie hoe de songs vanavond moet klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten