Luister, ik doe je na #1

Met de aankomende release van Chimes of freedom laait de discussie over covers van Dylan-nummers weer op. Mijn mening is simpel & duidelijk: covers zijn in verhouding tot het origineel van Dylan altijd onder de maat & 90% is bagger.
Maar is dat wel zo?
Misschien is het tijd om mijn overtuiging te toetsen.
Een paar dagen geleden heb ik me voorgenomen om dat te gaan doen, om nog eens naar de covers te luisteren, met nieuwe oren, en opnieuw te oordelen. Is het echt allemaal zo slecht als ik beweer?
Waar haal ik de tijd vandaan om al die honderden covers die ik heb nogmaals te beluisteren?
Gisteren begaf de rug het weer eens. Na een bezoek aan de bottenkraker, vond ik mezelf in bed, klappertandend van de koorts. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden.
Vandaag zit ik thuis, ik moet herstellen, zoals dat zo mooi heet. Daardoor heb ik tijd om te luisteren. En luisteren heb ik gedaan.
Aangezien ik niet langer dan een kwartiertje moet zitten - om de rug te ontzien - is dit bericht in delen geschreven. Mocht hierdoor een wat onsamenhangend verhaal zijn ontstaan: excuses daarvoor.

Goed, luisteren. Mijn geheugen zegt mij dat de wat betere covers zijn te vinden op de cd's die werden weggegeven bij tijdschriften als Uncut en Mojo. Met die cd's ben ik dan ook begonnen. Ik heb er zes, volgepakt met Dylan-covers. In totaal 72 verschillende covers. Hieronder loop ik ze langs, album voor album. In de volgorde waarin ik ze beluisterd heb.
Een paar dagen geleden beweerde ik hier dat er hooguit 5 à 10 goede covers zijn. Dit is een zoektocht naar die 5 à 10 goede covers. (Of worden het er toch meer?)

Dylan covered (Mojo sept. 2005)
[15 tracks]
Ben Weaver - 'Ballad of a thin man': Aardig, het is het net niet. En toch blijf ik luisteren. Weaver zingt het refrein zo: 'Something is happening here but you don't know what it is, do you...' De woorden 'Mister Jones' zingt hij niet één keer, wat een bevreemdend effect geeft, maar wel de reden is om te blijven luisteren. Muzikaal vind ik het niet héél sterk & het grapje van het weglaten van 'Mister Jones' is één keer leuk, maar geen reden om het nummer vaker te willen horen. Niet goed genoeg voor de lijst met 'goede' covers.

Chris Whitley - 'Spanish Harlem incident': Een goede versie. Mooi. Maar ook één die na het wegsterven van de laatste noot al weer vergeten is. Er is niet de onrust in de donder om het nogmaals te willen horen.

Fairport convention - 'Si tu dois partir': De Franstalige versie van 'If you gotta go, go now'. Toen ik dit voor het eerst hoorde, heb ik gelijk Unhalfbricking - het album waar dit nummer op staat - gekocht. Een mooi album, een mooie cover. Maar ik moet 'm niet te vaak horen, zo nu & dan is genoeg. En helaas, het doet me vooral verlangen naar het origineel.

Van de overige nummers op deze cd, heb ik er niet één helemaal beluisterd. Het is het allemaal niet, met als dieptepunt toch wel 'My back pages' van The Hollies. Wat een drama! The Hollies hebben een heel album vol covers van nummers van Dylan uitgebracht. Een dieptepunt in de muziekgeschiedenis. Ieder contact vermijden.

Highway 61 revisited revisited (Uncut sept. 2005)
[9 tracks]
Het lijkt een goed idee: negen artiesten spelen allen één nummer van een legendarisch album waardoor het album - in dit geval Highway 61 revisited - als het ware opnieuw wordt gemaakt.
Maar de kopieermachine heeft ons inmiddels geleerd dat een kopie altijd slechter is dan het origineel & dit album klinkt als een kopie van een kopie van een kopie van een... enz.
Het werkt helemaal niet. Doordat negen verschillende bands / artiesten allen één nummer bijdragen, is de eenheid van het album volledig verdwenen.
Dit is geen album, maar een verzameling losse nummers.
En die losse nummers zijn geen van alle de moeite van het beluisteren waard.

Hard rain vol. one (Uncut juni 2002)
[16 tracks]
Ook op deze cd de verschrikkelijke Hollies. En om het af te maken, de bijna net zo irritatie opwekkende Manfred Mann en The Nice. Om nog maar te zwijgen over Robert Palmer. Is dit dan helemaal niks? O jawel, twee nummers zijn de moeite van een vermelding waard.

The Band - 'When I paint my masterpiece': Oorspronkelijk uitgebracht op het album Cahoots. Een heerlijk, door accordeon gedreven nummer. Dit is mooi. En dit is verre van de enige cover van een nummer van Dylan door The Band dat de moeite waard is. Klasse.

Mary Lou Lord - 'You're gonna make me lonesome when you go': Een aardige versie, maar net niet. Mary Lou Lord probeert net iets te hard om er iets van te maken. Het valt me sowieso op - voornamelijk op deze cd en Hard rain vol. two - dat veel zangers / zangeressen te hard proberen 'iets' in hun stem te leggen dat er blijkbaar van nature niet in zit, waardoor het mij eerder irriteert dan overtuigt.

Hard rain vol. two (Uncut juni 2002)
[15 tracks]
Het broertje / zusje van bovenstaande cd. Niks noemenswaardig. Het enige dat nog een vermelding waard is, is de versie van 'Maggie's farm' van The Specials. Ooit als een b-kantje op single gezet uit protest tegen het beleid van Margret Thatcher. Dat idee is aardig, maar de muziek is dusdanig 'jaren '80' dat ik er nu met moeite naar kan luisteren.

It ain't me, babe (Rolling stone Duitsland mei 2011)
[10 tracks waarvan 1 ook op bovenstaande cd te vinden is]
Als ik me niet vergis, heb ik eerder over deze cd geschreven. Ik zoek niet op wat ik toen schreef, ik wil met nieuwe oren luisteren. Wat ik wel weet is dat ik toen vond dat er opmerkelijk veel goede covers op deze cd staan & dat vind ik nog steeds.

Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released': Yeah! Zo hoort het. Fantastische cover. Het lijkt erop dat Wilco & Fleet foxes hun versie van 'I shall be released' hebben gemodelleerd naar de versie van The Band & niet naar de versie van Dylan, maar het werkt. Eentje om te koesteren.

Rainy day feat. Susanna Hoffs - 'I'll keep it with mine': Dit klinkt dan weer sterk als de versie van Nico. Aardig, maar net niet. Ik blijf dan misschien wel luisteren, maar eigenlijk wil ik alleen maar Dylans origineel opzetten.

The Low anthem - 'Dignity': Een verrassend ingetogen versie, erg mooi. Kan prima bestaan naast het origineel. Zit te twijfelen of deze wel of niet bij mijn 'eindlijst' gaat komen. Zeker de moeite waard.

Tom Liwa - 'New pony': Wederom een ingetogen versie. Aangenaam, maar net niet aangenaam genoeg. Eén keer horen van voor naar achter is voor mij genoeg.

Vic Chesnutt - 'I dreamed I saw St. Augustine': Ik heb wel een zwak voor de muziek van Vic Chesnutt, vooral voor zijn eerste twee platen, daarna werd het alleen minder. Ook deze versie is duidelijk uit de categorie 'minder'. De stem van Chesnutt is aangenaam, maar de muziek - en dan vooral de drumpartij - verveelt al binnen de minuut. Een gemiste kans.

Bob Dylan revisited (Les Inrockuptibles / Inrocks 2 2007)
[10 tracks waarvan één 'Girl from the North country' door Dylan & Cash is (en niet meetelt), en één ook te vinden is op Dylan covered]

16 Horsepower - 'Nobody 'cept you': Een aardige versie, vooral het eerste stuk is mooi, maar ergens halverwege verpesten de mannen van 16 Horsepower het door vol gas te geven, waarna de irritatie ontstaat. Het had zoveel beter kunnen zijn, luister maar naar het debuut, de EP 16 Horsepower en de eerste volledige cd Sackcloth 'n' Ashes. Daarna werd het allemaal een stuk minder, helaas.

Goed, na het beluisteren van 72 covers, heb ik er 2 voor de eindlijst en 1 twijfelgeval:

eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'

twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'

Van Patrick ontving gisteren onderstaande e-mail:

Dag Tom,

Ik krijg koud noch warm van die Chimes of Freedom box set. Net als jij heb ik, over het algemeen, niet veel behoefte aan covers van Dylansongs. Het interesseert me ook niet erg.
Het was dan ook zonder veel enthousiasme dat ik A Nod To Bob, Vol. 2 in de cd-lade stopte. Maar dat bleek reuze mee te vallen. Zozeer zelfs dat ik het schijfje nu al een 15-tal keer heb gehoord. Het zijn dan ook allemaal mensen in het rootsgenre (Americana), die voeling hebben met folk, blues en country. Grappig is ook wel dat een aantal van hun hebben gekozen voor songs die niet door Bob zijn geschreven, maar wel met hem worden geassocieerd, zoals 'Days Of 49' en 'House Of The Rising Sun'.

Met vriendelijke groeten,

Patrick

Ik moet bekennen dat ik A Nod to Bob, vol. 2 niet ken, maar voorganger A Nod to Bob wel. Op A Nod to Bob staan zeker één of meerdere kandidaten voor de eindlijst. Voor de tweede aflevering van 'Luister, ik doe je na' zal ik dan ook zeker weer eens luisteren naar A Nod to Bob.