Ochtend, voor de kerst-gekte losbarst, draai ik nog een keer 'Billy', al is het maar voor die ene regel: 'Billy, you’re so far away from home'. Op de een of andere verwrongen manier past deze regel prima bij de kerst, altijd onderweg naar thuis.Begrijp me niet verkeerd, het kerstgevoel is er inmiddels wel (met dank aan de beller, hij weet wie hij is).
Zelfs Christmas in the heart heeft vanochtend in de cd-speler gezeten.
Ik ben nou eenmaal niet zo geschikt voor de feestdagen. Dat ligt niet aan de feestdagen, maar aan mij.
Ik herlees de recensie van Christmas in the heart uit de Volkskrant nog maar eens: 'Het is een leuke plaat, veel rijker gearrangeerd dan zijn laatste werk en het drukke instrumentarium duwt de altijd krakende en vaak valse stem van Dylan op gepaste wijze naar achteren.'
Ik hoop dat de Gijsbert Kamer vanochtend een paar nieuwe oren onder de boom vindt, hij kan ze gebruiken.
Als jochie van een jaar of zeven, acht, vond ik het geweldig om gekke bekken te trekken in de spiegeling van de kerstballen in de boom. Dat gevoel zoek ik. Er is geen reden waarom ik het dit jaar niet zal vinden.
Ik wens alle lezers van deze blog fijne feestdagen.
En mocht je moeite hebben met het vinden van het kerstgevoel, denk dan aan 'Billy' & trek eens een gekke bek in de spiegeling van een kerstbal.
Dan komt het vanzelf wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten