Covers door YapYap

Ha Tom en volgers van dit blog.
Of kan ik het beter hebben over blinde volgelingen? Want van een afstandje beschouwd is de hele discussie over covers natuurlijk wat absurdistisch. Want dat alleen de originelen van Dylan het beluisteren waard zijn (waar veel van de reacties toch op neer komen) is naar mijn idee wel wat kort door de bocht.
Is (her)interpretatie van muziek nu net niet wat muziek zo mooi maakt? Verrast worden op het ene moment om net zo hard op het andere moment een coverversie af te serveren? En is Dylan zelf niet een meester in het herinterpreteren van bestaande nummers (zie het lezenswaardige boek Bob Dylan: The Songs He Didn't Write: Bob Dylan Under the Influence), overigens ook met wisselend succes?
Maar om de schoonheid van een cover te kunnen horen moet je er wel voor open staan. En dat is wat ik toch erg mis in de stukken van de afgelopen week. Alleen al de kop waaronder de stukken staan Luister, ik doe je na geeft al een duidelijke richting aan. Volgens mij is een cover meer dan iemand nadoen. Als je iemand wil nadoen dan moet je oefenen om het origineel noot voor noot na te kunnen spelen en de zang met iedere verandering in intonatie kunnen reproduceren.
Een cover is iets totaal anders, een cover is een interpretatie van een bestaand nummer. Waar je iets eigens aan toevoegt. En als je dat in ogenschouw neemt: kan je dan een cover nog wel vergelijken met een origineel? Is er niet een ander nummer ontstaan?

Ik ken echt wel ruim voldoende Dylan (regulier en (live)bootlegs) om te weten wat ik mooi vind en wat mij raakt. En ik hoor ook wel dat er veel covers zijn die niets meer zijn dan een slappe poging om een origineel nummer na te spelen (als in een middelmatige coverband). En dat er ook veel covers zijn die weliswaar wat eigens brengen maar die mij niets doen. Maar ik word gelukkig ook vaak verrast in positieve zin wanneer ik van een onverwachte (of onbekende) artiest een Dylan nummer hoor waar iets mee is gedaan en waardoor weer iets nieuws ontstaat. Vaak anders, een ander muziekgenre, een vrouwenstem, of voor mij part een heavy metalband, maar er gebeurt wat! Een nummer leeft, het ontwikkelt. En zoals net al gezegd, misschien niet altijd een voor mij juiste kant op maar toch, er wordt ontwikkeld.
Luister met een open mind naar covers, beluister ze niet in vergelijking met het origineel maar luister ernaar als een nummer dat andere richtingen op gaat. Laat je verrassen!

En met eventuele Kerstcadeaus die nog moeten worden aangeschaft: begin eens met de soundtrack van I’m Not There (Willie Nelson en Galexico met Senõr; Jim James met Goin’ To Acapulco; John Doe met Pressing On om maar eens drie interessante covers te noemen). Of anders met Gotta Serve Somebody - The Gospel Songs Of Bob Dylan: tien gospel artiesten/groepen die Dylan’s gospelnummers interpreteren met als bonus een nieuwe versie van Dylan samen met Mavis Staples van Gonna Change My Way Of Thinking. Niet alleen een herbewerking van zijn eigen nummer maar inclusief een voor een groot deel gecoverde (en erg grappige) dialoog die oorspronkelijk door Jimmie Rodgers samen met de The Carter Family uit 1931!

YapYap