High Fidelity

Nick Hornby - High Fidelity; Pandora pockets, (3de druk) 2000. Kringloopwinkel €0,50.

Drie citaten uit een boek over liefde en vinyl:

'Mijn winkel heet Championship Vinyl. Ik verkoop punk, blues, soul en R&B, een beetje ska, wat van onafhankelijke maatschappijen, wat pop uit de jaren zestig: alles voor de serieuze platenverzamelaar, zoals het in ironisch ouderwets schrift op de ruit staat. We zitten in een rustige straat in Holloway, zorgvuldig uitgezocht om net voldoende toevallig passerende klanten te lokken. Er is geen enkele reden om hier te komen, behalve als je hier woont, en de mensen die hier wonen schijnen niet bijster geïnteresseerd te zijn in mijn illegale persing van Stiff Little Finger (voor jou vijfentwintig pond; ik heb er in 1986 zeventien pond voor betaald) of in mijn mono-exemplaar van Blonde on Blonde.' (blz. 38)
'Op zaterdagen kun je goed zien waar Dick en Barry voor zijn. Dick is zo geduldig, enthousiast en zachtzinnig als een onderwijzer: hij verkoopt mensen platen waarvan ze niet wisten dat ze die wilden, omdat hij intuïtief weet wat ze zouden moeten kopen. Hij babbelt wat, legt iets op de draaitafel en binnen de kortste keren geven ze hem vrijwel achteloos vijf pond-biljetten, alsof dat precies was waarvoor ze gekomen waren. Barry walst intussen over mensen heen tot ze zich gewonnen geven. Hij beschimpt ze omdat ze de eerste Jesus en Mary Chain-elpee niet hebben, en dan kopen ze hem; hij lacht ze uit omdat ze Blonde On Blonde niet hebben, zodat ze hem kopen, en hij barst los in ongeloof als ze tegen hem zeggen dat ze nooit van Ann Peebles hebben gehoord, en dan kopen ze ook iets van haar.' (blz. 83 / 84)
'Maar het idee staat me wel aan. Een optreden [in Championship Vinyl]! Net als in HMV! (Delen mensen handtekeningen uit op cassettes? Dat zal haast wel.) En als het optreden van Marie een succes is, dan willen andere mensen misschien wel - misschien wel een groep, en als het waar is dat Bob Dylan een huis in Noord-Londen aan het kopen is... tja, waarom niet? Ik weet wel dat popsupersterren meestal geen optredens in winkels doen om de verkoop van tweedehands exemplaren uit de oude doos te bevorderen, maar als ik dat mono-exemplaar van Blonde On Blonde voor een opgeschroefde prijs zou kunnen kwijtraken, zou ik fifty-fifty met hem doen. Misschien wel zestig-veertig, als hij er een handtekening bij deed.
En na een kleinschalig, uniek akoestisch evenement als Bob Dylan bij Championship Vinyl (misschien met een live-album in een beperkte oplage? Daar zitten wellicht wat lastige contractuele haken en ogen aan, maar niets onmogelijks, zou ik zo zeggen), is het makkelijker om grootsere, betere en lichtere dagen in het verschiet te zien.' (blz. 225 / 226)