Een klein correctie: ik heb naar één cover 2 keer geluisterd, zonder dit in de gaten te hebben gehad (kun je nagaan wat voor indruk deze cover heeft gemaakt...). Het totaal aantal beluisterde covers is dus op dit moment 171 en niet 172...
Verder wil ik de reactie van Fishtruck niemand onthouden (met dank!):
Hartelijk dank, Tom, voor het op de kop slaan van de spijker.
Jouw commentaartjes maken overduidelijk wat vrijwel elke cover irritant maakt:
- niet 'gewoon' zingen, de song centraal stellen maar met vreemde intonaties en stemverdraaiingen jezelf centraal stellen. Zogenaamd met 'gevoel' zingen, de tv talentenjachten maken duidelijk dat dit altijd een wanproductie oplevert.
- Begeleiding/arrangement/productie, er is vooraf teveel over nagedacht en misschien wel 100 keer gerepeteerd, opgenomen, beluisterd, bijgeschaafd e.d., dit proces is desastreus voor elke popsong. Wat ook desastreus is (qua kwaliteit dan, voor commercieel succes kan het natuurlijk nooit g.g.d. genoeg klinken), is een producer die de zang en basisinstrumentatie 'mooi' gaat zitten maken met violen, tamboerijntjes, achtergrondkoortjes, noem maar op. Less is more is bij de meeste producers een totaal onbekend concept.
Behalve misschien de eerste LP klinken Dylan-albums altijd spontaan, iedereen weet intussen wel hoe dat komt, hij repeteert niet, weigert post-productie, begint een liedje op een omgestemde gitaar zonder herkenbare akkoorden, geeft nooit informatie aan de musici en als ze hem na 3 of 4 takes niet kunnen volgen, geeft hij er gewoon de brui aan (hoe goed de song ook is!). Dit maakt Dylan uniek en is denk ik de reden dat elke coverversie per definitie minder is.
Niet dat het verkeerd is om eens een Dylan liedje te coveren, de songs zijn vaak ijzersterk dus als je ze zelf niet hebt, waarom niet een bestaand liedje zingen, geen probleem. Maar wat voor mij onbestaanbaar is, dat er dan soms in een recensie staat dat het beter is dan het origineel. Is gewoonweg onmogelijk.
Hartelijke groet
fishtruck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten