Een raam om uit te kruipen

Voor de kinderen begint de vakantie over een uur, ze zijn er aan toe. Mijn vakantie is reeds begonnen. Niet nu, gisteren al. Ik klaag niet, de dagen zijn te mooi om te klagen.
'Huck's tune' knalt door de kamer, ooit voor een soundtrack geschreven, inmiddels ook te vinden op Tell tale signs. Ik kan niet naar 'Huck's tune' luisteren zonder even te glimlachen om die ene regel: 'All the merry little elves can go hang themselves'. Nu het bijna kerst is, glimlach ik harder.
Het is misschien wel vooral het contrast tussen deze regel & het beeld dat er van Dylan nou eenmaal in de collectieve geest bestaat, dat me doet glimlachen.
Ik weet het, ik zeur.
Door de brievenbus is een kartonnen doosje vol poststempels & zegels gevallen. In dat doosje, een ander doosje met Dylan op de voorkant. In dat doosje vier recente herpersingen van singles van Dylan uit de jaren zestig, in picturesleeves. Die picturesleeves zijn van absurd dun papier gemaakt & hoewel ze niet op de originele hoezen lijken, zijn ze wel ontworpen naar het voorbeeld van oude hoezen.
Het gaat om het boxje Can you please crawl out your window? dat is uitgegeven - in Amerika - in het kader van Record Store Day (25 november 2011). Binnen een maand na uitgave, draaien de singles een voor een de 45 toeren per minuut onder mijn naald. Ik zei toch al dat de dagen te mooi zijn om te klagen?
Ik prop nog een kerstkransje tussen mijn kaken, sla nog een kop koffie achterover & denk aan die ene regel: 'All the merry little elves can go hang themselves'. Deze dag kan niet meer stuk, zelfs de noodzaak om de supermarkt in te gaan zal daar niks aan veranderen.
En anders zoek ik wel een raam om uit te kruipen.