Bob Dylan in concert Brandeis university 1963

Terwijl ik mijn zoon een meer dan vuistgrote vogelspin laat zien, hoor ik de man naast mij zeggen dat ik kaal begin te worden. Voor hem is dat blijkbaar nieuws, voor mij niet. Dit was gisteren, toen had ik Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 nog maar één keer gehoord.
Inmiddels heb ik deze cd twee keer vaker gehoord & met iedere luisterbeurt kruipt de opname van dit concert onder mijn huid.
Of liever een fragment van dit concert, iets onder de veertig minuten is niet veel, maar altijd nog meer dan de draaitijd Nashville skyline.
Bij de ontdekking van een nieuwe opname, een opname zo scherp als op Bob Dylan in concert Brandeis university 1963, dan ga ik zoeken. Dat het concert aan de Brandeis university op vrijdag [en niet zaterdag, zoals op het hoesje van de cd vermeld staat] 10 mei 1963 nog onbekend was, is gewoonweg niet waar.Clinton Heylin heeft het concert opgenomen in zijn boek Bob Dylan day by day en Robert Shelton schrijft over dit concert:

On May 10, there was a folk festival at Brandeis University, outside Boston. [Albert] Grossman made sure Dylan had the best two spots – before intermission and the finale. Brandeis hailed Dylan. (Grossman roared at the festival producer for “the worst sound setup I’ve heard at five hundred college concerts.”) Afterward, Ric Von Schmidt took Dylan, Suze [Rotolo], and me to a very quiet party attended by Boston’s hippest – the Kweskins, Geoff and Maria Muldaur, Betsy and Bob Siggins, the staff of Boston Broadside, the gang from the Club 47. Bob was solemly introduced to the Charles River cognoscenti. Albert was disappointed by Bostonian cool. He reconsidered when I told him one guest had said they had been so awed by Dylan’s presence, they just didn’t know what to say. [Robert Shelton – No directon home; the life and music of Bob Dylan (Beech Tree books, 1986; blz. 169)]
Zowel Heylin als Shelton geeft geen setlist van dit concert, zelfs niet één of twee songtitels, helaas. Wat wel uit bovenstaande blijkt, is ten eerste dat Robert Shelton, Suze Rotolo, Albert Grossman en mogelijk Ric von Schmidt bij dit concert aanwezig waren. Ten tweede dat Albert Grossman heeft geklaagd over de slechte geluidsinstallatie (waarover later meer). En ten derde dat Dylan twee sets heeft gespeeld, de eerste vlak voor de pauze, de tweede aan het eind van het concert. Als je kijkt naar de informatie op de achterzijde van de hoes van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963, dan zie je dat daarop de zeven nummers op deze cd verdeeld zijn over een eerste en een tweede set.
Nog maar eens luisteren naar Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 met pen en papier in de hand:

1st set

track 1: Honey just allow me one more chance (incomplete)
De opname begint ergens halverwege het nummer. de gehele eerste track blijft nog onder de twee minuten. Was dit ook het eerste nummer van de eerste set van Dylan, of is de opname pas gestart nadat Dylan al een aantal nummers had gespeeld?
track 2: Talkin' John Birch paranoid blues
Dylan introduceert het nummer met This is called Talkin'John Birch [pauze] Paranoid blues, niet meer en niet minder. Ergens had ik verwacht dat Dylan tijdens zijn introductie wel iets zou zeggen over de 'spanning' rond dit nummer. Het werd geschrapt van de oorspronkelijke tracklist van The Freewheelin' Bob Dylan en Dylan mocht het niet spelen in de Ed Sullivan show, waardoor hij vervolgens weigerde überhaupt in de show op te treden. Maar de fout ligt natuurlijk bij mij. Het concert op de Brandeis university is van vóór de 'spanning' rond Talkin' John Birch paranoid blues. Het optreden op de Brandeis university was op 10 mei 1963, twee dagen later, op 12 mei 1963, liep Dylan weg bij de opnames voor de Ed Sullivan show omdat hij Talkin' John Birch paranoid blues niet mocht spelen.
de opname van dit nummer op Bob Dylan in concert Brandeis university 1963, zal de waarschijnlijk de laatste keer zijn geweest dat Dylan het speelde voor de 'spanning' rond dit nummer ontstond.
track 3: The Ballad of Hollis Brown
Dit nummer wordt door Dylan geïntroduceerd met This is a true story, waarna hij een mooie, van bijna staccato begeleiding voorziene versie van dit nummer brengt.
track 4: Masters of war
Geen introductie, maar wel in your face en veruit de beste uitvoering van dit nummer die ik ooit gehoord heb. Hier lig ik 's nachts wakker van, Dylan kauwt, bijt, spuugt de woorden het publiek in. Dit is zingen zoals er zelden gezongen wordt. Dit is een verhaal brengen in plaats van een melodie. Beangstigend mooi.
Na het wegsterven van de laatste noten, is de stem van een man te horen, iemand van de organisatie: Bobby Dylan will be back in the second half of the concert along with Don Stover and the Lilly Brothers, and Jesse Fuller. Right now we'd like to take about a fifteen minute intermission. Wait before you get off. Wait... wait wait wait.
Weet je nog, volgens Robert Shelton klaagde Albert Grossman over het slechte geluid tijdens dit concert. Dit klagen heeft Grossman waarschijnlijk tijdens Dylans eerste set gedaan, luister maar, de stem gaat verder:
When you come back for the second half we'd like to ask everyone to sit somewhere in front of the curtain that you see pulled back to the sides 'cause we're gonna try and pull that and maybe it'll make the sound a little better in this half of the gym. Een concert in de gymzaal dus, niks mooie concertzaal of auditorium, maar de gymzaal!
Right now let's take a fifteen to twenty minutes i... en dan wordt het geluid vlot weggedraaid. Staat het ook zo op de tape die werd gevonden in de kleder van Ralph Gleason, of is dit knipwerk van Sony?

2nd set

track 5: Talkin' World War III blues
Na het vrij heftige eind van de eerste set, met Masters of war, begint de tweede set met een komische noot: Talkin' World War III blues. Maar is dit wel het begin van de tweede set? Het lijkt wel of de eerste paar seconden van dit nummer op deze opname ontbreken, wat is er aan vooraf gegaan? Nog meer nummers? de aankondiging van Dylan?
Het verschuiven van het gordijn tijdens de intermission lijkt effect te hebben gehad, Dylans stem lijkt verder weg, met minder echo, maar of het ook een verbetering is?
Op de platenspeler in deze uitvoering van Talkin' World War III blues ligt een plaat van Fabian, dat je het weet.
Aan het eind van deze track vraagt Dylan: Is that microphone on? [...] Which on a... Een nogal vreemde vraag, waarna Dylan het intro lijkt te spelen van een nummer om vervolgens toch over te stappen op:
track 6: Bob Dylan's dream
Een mooie, geen spectaculaire uitvoering. Na het applaus, aan het eind van het nummer, wordt twee keer iets onverstaanbaars uit het publiek geroepen, maar wat? Verzoeknummers? Dylan reageert alleen met All right en Okee, daar worden we dus ook niks wijzer van.
track 7: Talkin' Bear mountain picnic massacre blues
Voor Dylan het nummer begint te spelen, geeft hij in een lange introductie de clou van het nummer al weg: This is a... bout a bear mountain picnic that never ever happened. This is supposed to happen but it never did. This is about two years ago in New York city when they had a bear mountain picnic for all the old people that had stayed indoors all day[?] long and a... they sold tickets to the picnic. But a group of people got together an' rendered [?] up some phony tickets and they sold all their tickets to the picnic too. So that was twice as many people on the boat then a... was supposed to be on the boat and a... three thousand people was supposed to be on the boat and a... six thousand people got on the boat. And the picnic never happened 'cause the boat sink and a... It was [?] all down there and it was all in the papers. This is supposed to be for all the people in the springtime who hope to find a picnic. [gitaar] This is called... The picnic never happened. This is called Talkin' Bear Mountain picnic massacre blues.
Luister nog eens naar deze opname: rond 4 minuten en 12 seconden lijkt het of Dylans gitaarband losschiet en zijn gitaar valt. Dylan zingt zonder moeite een paar woorden a capella verder, pakt zijn gitaar weer op en speelt het nummer uit zonder één noot te missen.
Na dit laatste nummer, keert de stem weer terug om het eind van de avond aan te kondigen en om het aanwezige publiek er op te wijzen dat een dag later, op 11 mei, o.a. Pete Seeger en Hobart Smith zullen optreden.

Tot zover het luisteren met pen en papier binnen handbereik.
Ik blijf echter nog wel met een aantal vragen zitten: hoe is Ralph Gleason aan deze tape gekomen? Hoe de tape in handen van Sony terecht is gekomen, staat inmiddels op vele websites, maar waarom was Sony niet op de hoogte van het bestaan van deze tape? Is de tape die gevonden werd in de archieven van Ralph Gleason de enige tape die er ooit gemaakt is van dit concert? Wie het het concert opgenomen? Zou schrijver Robert Shelton iets met de opname te maken hebben?
En waarom staat er achterop de hoes van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 doodleuk dat 10 mei 1963 op een zaterdag was, terwijl het toch echt een vrijdag was?
Heeft Dylan nog meer nummers gespeeld tijdens dit concert? de opnames van beide sets beginnen tenslotte niet helemaal aan het begin van Dylans optreden, het is goed mogelijk dat beide sets meer nummers bevatte.
Kijkend naar het design van de cd Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 valt gelijk op dat dit design identiek is aan het design van de cd's The Bootleg series vol. 9 - the Witmark demos 1962 - 1964, alleen de kleur is anders, alsof alleen deze twee releases aan elkaar gekoppeld zijn, terwijl Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 zowel bij the Bootleg series vol. 9 als bij The Original mono recordings wordt weggegeven.
Maar de eindconclusie moge duidelijk zijn: dit is een fantastische cd van een fantastisch concert, een ware aanwinst voor de collectie en een schande dat de opname slechts in beperkte oplage beschikbaar is gemaakt. Dit verdient voor een ieder die maar een beetje in Dylans muziek geïnteresseerd is toegankelijk te zijn.