Recensies / vermeldingen van The Bootleg series vol. 9 - the Witmark demos 1962 - 1964 en / of The Original mono recordings hier, hier, en... O, nee, dat was het al. Ik het verwacht een overvloed aan recensies en aandacht op het net te zullen vinden m.b.t. de nieuwe releases, niet dus. Nederland zwijgt. In het Engels zal er wel meer te vinden zijn: hier, hier, hier, hier, hier (inclusief video) en hier, om er een paar uit te pikken.En er is altijd ander nieuws. Zoals een column in the Alligator en een stuk over Goin' to Acapulco op die Zukunft. Maar om ander nieuws gaat het vandaag natuurlijk niet, het is vijftien oktober & dus draait het vandaag om de nieuwe releases.
Allereerst maar die bonus-cd: Bob Dylan in concert Brandeis university 1963. Sony Amerika is deze cd aan het 'bijpersen' omdat de vraag bij Amazon.com te groot is om aan te voldoen. Amazon.de pakt het anders aan, zij bieden deze cd gewoon te koop aan, voor iets onder de twintig euro. Vaarwel gratis cd, welkom jacht op de winst...
Bij de platenboer waar ik vanmiddag mijn exemplaar van The Bootleg series vol. 9 - the Witmark demos 1962 - 1964 ophaalde, waren ze al bijna door de voorraad Brandeis-cd's heen. Niet dat ze al zoveel verkocht hadden, ze hadden gewoon bijna niks ontvangen van Sony. Niet alleen hadden ze weinig exemplaren van de Brandeis-cd ontvangen, maar Sony had ook geen enkele richtlijn meegegeven voor het weggeven van deze cd. De verkoper had maar een exemplaar van The Original mono recordings opengetrokken om te kijken of de Brandeis-cd al in de verpakking zat 'verstopt', niet dus.
De Brandeis-cd die ik vanmiddag in ontvangst heb mogen nemen (waarvoor dank, o grote platenboer), kreeg ik los bij de aankoop van The Bootleg series vol. 9. De Brandeis-cd zat - net als Rob gisteren via de e-mail meldde - niet in het plastic verpakt. Gevolg: op de achterzijde van de kartonnen hoes is een grote witte sticker geplakt met een barcode en "Dylan, Bob Brandeis university 1963". Knulligheid ten top dus. De cd is gemaakt, aldus de verpakking, in de EU. Gaan hier ook nog exemplaren van bij geperst worden wanneer de vraag groter blijkt dan het aanbod?
[ik heb net de Brandeis-cd in de speler geschoven, de kinderen zijn naar bed, ik begin met het beluisteren van de nieuwe aankopen: Brandeis-cd, The Bootleg series vol. 9 en the Best of the original mono recordings. De 9 cd box met Dylans eerste acht albums in mono moet uit het buitenland komen en is nog niet binnen]
Grote kriebels! De geluidskwaliteit is goed! Mooi! De tape die gebruikt is voor deze cd heeft decennia in een kelder gelegen. Ik had niet verwacht dat de geluidskwaliteit (nog) zo goed zou zijn. En de muziek? Tsja, Dylan live in 1963, dus dat zit wel goed. Ballad of Hollis Brown heeft een bijna staccato gitaar-begeleiding en Masters of war is door Dylan in een iets langzamer tempo gespeeld, zo lijkt hij. Hij spuugt, bijt de woorden van dit nummer het publiek in, èrg mooie uitvoering. De stem is in dit nummer iets vervormd doordat Dylan met wat te veel kracht, woede de woorden in de microfoon knalt.
En dan is er de aankondiging (deels) van een pauze van 15 minuten.
Mocht je twijfelen: de 15 minuten pauze staan niet op de cd... Gelukkig niet, de cd duurt nog geen veertig minuten, als dan óók nog 15 minuten verloren gaan...
Enfin, deel twee begint met Talkin' world war III blues en het geluid is iets minder in your face dan tijdens de eerste helft, maar nog steeds erg goed.
Een aardige gesproken introductie voor Talkin' Bear mountain picnic massacre blues.
ik kan een ieder aanraden op jacht te gaan naar de Brandeis-cd, het is zeker de moeite waard. En terwijl ik het laatste stukje van deze cd beluister, kijk ik vast naar de volgende aankoop: The Best of the original mono recordings. Op de voorzijde van het plastic waarin de cd zit verpakt een sticker: 14 selections from the Original mono recordings box set 1962 -1967 Plus Bonus Mono Single "Positively 4th Street" One channel of powerful sound. Bij het openen van het cd-doosje valt er een klein reclamefoldertje uit voor The Bootleg series vol. 9 en The Original mono recordings. Het boekje bevat een aantal mooie foto's en een tekst van Greil Marcus, waarschijnlijk een deel van de tekst uit het boekwerk bij The Original mono recordings. Achterin het boekje informatie over de 15 tracks op deze cd, o.a. de muzikanten die op de verschillende nummers meespelen, opnamedata & de releasedatum van het album waar het bewuste nummer op te vinden is, enz.
In dit soort informatie valt bijna altijd wel iets vreemds te vinden. De informatie in het boekje bij The Beste of the original mono recordings is geen uitzondering. Bij track 10, dat is Positively 4th street, worden slechts 3 muzikanten genoemd:
Bob Dylan - acoustic guitar, vocals
Al Kooper - electric guitar
Harvey Brooks - bass
Geachte meneer en mevrouw in het kantoor van Sony, zijn dit ècht alle muzikanten die te horen zijn op Positively 4th street?
Maar het wordt nog gekker, bij track 13, dat is I want you, staat alleen personnel same as track #10. Dus, geachte meneer en mevrouw in het kantoor van Sony, als ik het goed begrijp zijn, net als op Positively 4th street, alleen Bob Dylan, Al Kooper en Harvey Brooks op I want you te horen? Weet u dat zeker, zeker?
Ik dacht het niet!
Enfin, The Best of the original mono recordings is een leuke verzamelaar die vooral waarde heeft dankzij het feit dat ook Positively 4th street erop te vinden is.
Inmiddels staat The Bootleg series vol. 9 - the Witmark demos 1962 - 1964 al een tijdje op. Over de muziek op deze cd's is al veel gezegd & deze muziek circuleert al jaren onder verzamelaars. Ja, de geluidskwaliteit is iets beter dan we hadden, ja, het is nu een officiële release, de nummers mogen nu ook op de radio gedraaid worden. Maar het voelt bijna overbodig om nog in te gaan op de schoonheid (& de historische waarde) van deze opnames.
De dubbel-cd zit in een dik kartonnen slipcase, waar ook een dik boekwerk in te vinden is. Ten eerste: erg mooie foto's op slipcase en in het bijgevoegde boek. Het boekwerk bevat de liner-notes van Colin Escott, welke ik nog niet heb gelezen. Verrassend vind ik dat deze liner-notes de titel the Leeds & Witmark demos heeft gekregen, terwijl in de titel van deze release - The Bootleg series vol. 9 - the Witmark demos 1962 - 1964 - nergens is terug te vinden dat niet alleen Witmark demos op deze dubbel-cd te vinden zijn, maar ook Leeds demos. Enfin, die liner-notes lees ik nog wel, waarschijnlijk vanavond nog.
In het boekje zijn ook een aantal songteksten van Dylan in facsimile opgenomen, zoals Blowin' in the wind en The Times they are a-changin', maar het meest verrassende is nog wel de songtekst van het nummer Big city blues. Welk nummer? Juist.
Ik dompel mijzelf de rest van de avond onder in muziek, in liner-notes, in foto's, in ontdekkingen.
Het is een mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten