The Bootleg series vol. 9 - #3

Een vijftal nummers vandaag, simpelweg omdat ik mezelf de tijd niet gun om meer nummers vandaag op te pakken, je moet weten dat vanmiddag The Original mono recordings bezorgd werd & dat ik daar vanavond mijn aandacht aan wil besteden.
Maar voor ik die vijf nummers (kort) één voor één langs ga, nog even een aanvulling op The Bootleg series vol. 9 - #2, daarin schreef ik o.a. dat Bound to lose, bound to win het eerste nummer op The Bootleg series vol. 9 is dat niet in Lyrics te vinden is. Zoiets intrigeert mij & na het plaatsen van het stuk, gisteravond, nog even verder gekeken. Bound to lose, bound to win is niet alleen niet in Lyrics verschenen, maar voor het nummer - als ik Tim Dunn mag geloven, en ik geloof Tim Dunn & zijn boek The Bob Dylan copyright files 1962 - 2007 - is voor Bound to lose, bound to win ook nooit copyright aangevraagd. Wel opmerkelijk gezien het doel van deze opnames. Ik ga er van uit dat het copyright voor Bound to lose, bound to win inmiddels is geregeld i.v.m. de release van The Bootleg series vol. 9.

Goed, vijf songs vandaag. Het eerste dat me opvalt aan de tracks 19 t/m 23 is niet alleen dat ze allemaal in Lyrics zijn opgenomen, maar dat de gezongen tekst op deze demo's en de tekst zoals die is weergegeven in Lyrics beangstigend precies overeenkomen. Het lijkt dan ook logisch dat deze vijf opnames gebruikt zijn voor de transcripties t.b.v. Lyrics.
Dat geschreven hebbende, dan nu de tracks één voor één, voor zover er nog wat zinnigs aan het reeds geschrevene valt toe te voegen:

track 19: All over you
Dit is een oorwurm. Als ik dit nummer gehoord heb, blijft het uren, zo niet, dagen in mijn achterhoofd zwerven. Heerlijke melodie, goed gezongen. Voor Dylan begint zegt hij: Let's just put this one down for kicks. Daarna klooit hij wat op zijn gitaar, stemt het instrument, alvorens te beginnen. All over you brengt hij in een laag, maar aangenaam tempo.
Aan het eind van de opname zegt Dylan nog wat, maar wat hij zegt is niet meer hoorbaar aangezien òf tijdens de opname de band al stop was gezet, òf omdat Sony voor de release van The Bootleg series vol. 9 in de opname geknipt heeft.

track 20: I'd hate to be you on that dreadful day
Na de oorwurm All over you volgt bijna net zo sterke oorwurm I'd hate to be you on that dreadful day. Ook dit blijft hangen. Natuurlijk weet ik het, al jaren, en toch blijft het me verbazen wanneer ik naar deze demo's luister hoeveel sterke nummers de jonge Dylan heeft geschreven die nooit hun weg vonden naar een release op een gewoon album.
Aan het eind van het nummer grapt Dylan: That's my calypso type number.

track 21: Long time gone
Nog zo'n sterk nummer, vol overgave gezongen, dat nooit op een regulier album terecht kwam. Natuurlijk nam Odetta het op (zoals ze wel meer nummers van Dylan opnam die nu op deze dubbel-cd verschijnen). De regels But I know I ain't no prophet / An' I ain't no prophet son uit dit nummer heb ik al vaak geciteerd gezien als zouden ze autobiografisch zijn. Eenieder die dat beweert, moet misschien nog maar eens naar de eerste twee regels van dit nummer luisteren.

track 22: Talkin' John Birch paranoid blues
Voor Dylan begint, zegt iets & het is bijna onverstaanbaar. Het is zoiets als: I don't know what to do with Talkin' New York (...) Het laatste stukje is onverstaanbaar. Dylan heeft natuurlijk het nummer Talkin' New York geschreven, maar of dáár de opmerking op slaat?
Talkin' John Birch paranoid blues is een nummer dat alleen maar beter / scherper wordt door de interactie met een publiek, een nummer dat het vooral goed live doet. Deze demo klinkt dan ook wat 'droog'. Dat 'droge' leukt Dylan wat op door aan de regels Ninety-eight percent of them gotta go. / The other two percent are fellow Birchers... just like me. de naam van zijn manager, Al Grossman, toe te voegen.

track 23: Masters of war
Het enige nummer van de vijf hier besproken nummers wat op een regulier album - the Freewheelin' Bob Dylan - terecht kwam. De opname begint wat vreemd: Dylan begint te spelen, stemt zijn gitaar, gaat verder met spelen en nog voor Dylan het eerst woord heeft gezongen, gaat hoorbaar een deur dicht. Komt er iemand binnen? Gaat er iemand weg? Of sluit één van de aanwezige gewoon de deur om de geluiden van de gang buiten te sluiten? Het is niet te horen. Aanvankelijk klinkt deze uitvoering gedragen, in een laag tempo. Maar naarmate de take vordert, lijkt Dylan steeds meer op te gaan in het nummer en gaat het tempo omhoog, waardoor deze opname voor release op een 'regulier' album minder geschikt zou zijn, maar het laat wel iets van de gedrevenheid van Dylan horen.

In het volgende deel o.a. Walkin' down the line waar iets bijzonders mee aan de hand zou zijn. Ik heb het ook maar gelezen, niet zelf ontdekt, maar daarover de volgende keer meer.
Ik ga nu luisteren in mono...