The Original mono recordings

Voor de release van The Original mono recordings had ik al mijn verwachting uitgesproken dat deze boxset de meest aangename luisterervaring op cd zou bevatten van Dylans eerste acht albums. Nu ik de boxset inmiddels heb ontvangen en beluisterd heb, blijkt de verwachting waar te zijn.
Dit heeft Sony verdomd goed gedaan. Dit klinkt als, tsja, bijna als het draaien van de oorspronkelijke mono elpees. Het draaien van de oorspronkelijke mono elpees blijft toch, ondanks de release van The Original mono recordings de ultieme manier om de oren eens fijn te kietelen.
Je zou kunnen stoppen met lezen om naar de lommerd te rennen in een poging je oude cd's van Dylans eerste acht albums te verpatsen, ik zou zeggen: doe het niet!
Ten eerste zijn het mijn oren die de mono-mixen beter vinden klinken dan de stereo-mixen, daar kunnen jouw oren wel heel anders over denken, en ten tweede is dit de uitgelezen kans om eens de mono-mixen en stereo-mixen met elkaar te vergelijken, nu je ze toch beide in huis hebt. Begin bijvoorbeeld is met op welke instrumenten het accent ligt (wat klinkt die bas goed in de mono-mix!), of kijk eens naar de lengte van de verschillende nummers. Zie je de verschillen? Dat maakt toch nieuwsgierig. En nu luisteren en vergelijken.
Ik heb hier al een aantal malen geschreven dat Blonde on blonde niet bestaat, maar dat er vele Blonde on blondes zijn. Dat geldt niet alleen voor Blonde on blonde, maar voor alle acht de albums in The Original mono recordings (en nog veel meer albums). Met de aanschaf van deze box-set heb je nu eindelijk de kans in handen om dat zelf vast te stellen.
Kopen dus The Original mono recordings, als je dat nog niet gedaan hebt, het klinkt echt anders, geweldig durf ik wel te stellen.
Goed, dat ter introductie. Ik ben niet van plan om album voor album, song voor song hier te bespreken. Het is iets dat je zelf moet ervaren, met eigen oren.
Waar ik het nog wel even wil hebben, is de verpakking. Het oog wil ook wat, toch? De opzet van de verpakking is om de acht albums in zo natuurgetrouw mogelijke replica's van de oorspronkelijke Amerikaanse platenhoezen te verpakken. Die acht hoezen zitten in een box, samen met een boek en een papiertje met een code om de gehele set + Positively 4th street in mp3 (gruwel) te downloaden.
Dat downloaden heb ik gedaan, in de hoop op extra (digitale) boekjes en / of informatie. Helaas, niks daarvan, alleen de muziekbestanden.
Goed, eerst maar de box. Oogt goed en stevig. Wat ik vooral verrassend vind is dat Dylan op de voorzijde staat met een sigaret in zijn hand. In tijden dat zelfs Lucky Luke zijn sigaret is afgenomen, mag Dylan blijkbaar nog wel zichtbaar roken. Het gaat natuurlijk niet zozeer om dat roken, dat moet eenieder voor zich weten, het gaat om het zichtbaar roken, want stel je voor dat iemand het ziet... een rolmodel nog wel... met sigaret... de wereld zal vergaan...
Enfin, het verbaasd me gewoon, zoveel moge duidelijk zijn.
Op de achterzijde van de box een foto van Dylan. Maar om de klant tot aankoop over te halen moet aan de buitenzijde duidelijk zichtbaar zijn wat er in de box zit. Daarom is over de achterzijde een papiertje - een outersleeve - gedrapeerd met daarop de titels van alle nummers van de acht albums in deze boxset. Mijn The Orignal mono recordings heb ik uit Engeland laten komen, de gratis cd Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 zat verstopt achter de outersleeve. In Nederland, zo heb ik begrepen, zat deze gratis cd niet in de verpakking van The Original mono recordings verstopt, maar kreeg de koper de cd er los bij.
Kijk nog eens goed naar al die titels op de outersleeve, heb je het gezien? Op het album Highway 61 revisited staat het nummer Highway '61 revisited, inderdaad, met apostrof.
In de box zitten de acht albums in keurige replica's van de Amerikaanse hoezen. Er is hierbij aan veel details gedacht, zoals de binnenhoezen bij Bob Dylan en The freewheelin' Bob Dylan. Zelfs het feit dat de andere zes albums witte binnenhoezen hebben, klopt helemaal. The Times they are a-changin' heeft een insert met het vervolg van 11 outlined epitaphs, waar het eerste deel van op de achterzijde van de hoes staat.
Highway 61 revisited heeft de insert met daarop de tekening gemaakt door Lambert welke ook bij de eerste persingen van Highway 61 revisited op lp zaten. De hoestekst op de achterzijde is de tekst die gedrukt is op de Amerikaanse persing, niet de sterk afwijkende tekst die gebruikt is voor de Engelse persing. Maar wacht even, ook de Amerikaanse tekst bestaat in twee varianten, de een met het woord meaningless, de ander met meaningful. Op de replica in deze boxset is voor de versie met meaningless gekozen. Ook op deze replica, net als op de originele hoes, is de naam van Charlie McCoy fout geschreven.
Dan naar Blonde on blonde, net als de originele uitgave in klaphoes. De originele klaphoes bevatte negen zwart-wit foto's, tot Claudia Cardinale bezwaar maakte tegen gebruik van haar foto op de hoes. Vanaf 1968 werden in Amerika slechts zeven foto's op de binnenhoes afgedrukt. Op de replica is het design met zeven foto's, van na 1968 dus, te vinden. Blijkbaar mag Sony in Amerika nog steeds geen gebruik maken van de foto van Claudia Cardinale. Een (gedwongen) misser waardoor de hoes van Blonde on blonde helemaal geen replica is van de oorspronkelijke hoes.
Op alle hoezen staat Printed in U.S.A. - op Blonde on blonde zelfs twee keer - op alle hoezen, behalve op de hoes van John Wesley Harding, daar staat Made in the EU, een misser.
Tot slot het boekwerk. Een aantal mooie foto's, maar de tekst van Greil Marcus vind ik maar zo-zo. Het lijkt wel of hij bewust van ieder album een minder bekend nummer heeft gekozen om deze als representatief voor bewust album op te voeren. Quasi scherp en dus helemaal niet scherp.
Meest verrassend (en storend) aan het boekwerk vind ik nog wel de gegeven releasedatum van John Wesley Harding. bobdylan.com geeft aan dat dit album op 27 december 1967 in de winkels lag. Het zou best kunnen dat dit de geplande releasedatum was, maar wat ik heb begrepen - o.a. van searching for a gem - is dat John Wesley Harding pas in januari 1968 daadwerkelijk in de winkels lag. Het boekje bij the Original mono recordings geeft de absurdistische releasedatum 17 december 1967.
Genoeg geklaagd, al met al is The Original mono recordings een ware aanwinst. Het klinkt goed, het oogt goed en de prijs is goed. Wat wil een mens nog meer?