Onderstaande e-mail ontving ik gisteren van Alja. Het mooie aan deze e-mail is dat het veel zegt over de beleving van / luisteren naar Tempest en dus een antwoord is op mijn vraag (uit 'Dylan kort #933') wat lezers van deze blog van Tempest vinden.
Ik had Dylan’s nieuwste in de kast gezet, Tom – na een hele week draaien begon de kleine wat slijtage te vertonen. Maar vanmorgen zegt Rosa, die haar laatste dagje Holland doet, ‘zeg mam, mag ik die nieuwe Dylan horen?’.
25 he Tom…dus ik HUPPEL naar de kast en zet m op. Ondertussen spelen zij en haar vriendje samen een game online en ik borduur. Ik zie in mijn ooghoek haar gezicht – ze humt, ze doet, ze straalt. Bij het tweede nummer al zegt ze ‘zoveel anders dan anders is hij niet he dus dat is goed he’ en ik hum terug. Ik vind, zegt ze weer even later, zijn stem best oke. Weer later: en de teksten blijven even sterk he. Bij alles vraagt ze bevestiging, bij alles wil ik uitleggen – alleen bij het Titanic nummer schiet ze voluit in de lach. ‘Heerlijk’ zegt ze ‘wat een gemene man die Dylan, ik mag dat wel, lekker een walsje en dan de meest erge dingen bedenken’ en bij nader inzien vindt ze dat van de hele cd: het vriendelijk verpakken van de gruwelijke waarheid. En we zien het voor ons: in elkaar hakende mensen die langzaam wiegen op het walsje en pas later doorhebben waar Dylan over zingt.
Dan het Lennon-nummer nog, ze knikt goedkeurend. ‘ik wil nu’ zegt ze ‘nog wat meer Dylan horen voordat ik het weer ontwen’ en zo gaan we van the Witmark Demos naar Highway 61. En haar vriendje (pappa fan van ELO en Pink Floyd) zucht niet eens….
Dochter Rosa is 25 en luistert niet alleen naar Tempest, maar geniet daar ook van. Daar gaat Mart Smeets met zijn theorie.
Op mijn vraag aan Alja of ik haar e-mail hier mocht publiceren, kwam vandaag de volgende mail:
Altijd Tom, en nog mooier – we gingen door, daarna Desire, Blonde on Blonde en eindigend met Saved.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten