Dylan kort #945

Luister je nou alweer naar Bobby is nu ook te bestellen bij internetwinkels als bol.com en Van Stockum. Daarnaast is het boek uiteraard ook te koop bij uitgeverij Free Musketeers en te bestellen in de boekwinkel om de hoek. (Zie de kolom links en het bericht hier onder)
Lykele Zwanenburg: 'Guitar man met extraatje Bob Dylan', hier.
The Opinion of mister Deric Raven: Time out of mind, hier.
Afbeelding: De foto bij dit bericht komt uit het tijdschrift Jukebox van november 2002. Deze foto is ook gebruikt voor een Franse ep. De foto is gemaakt tijdens het Newport Folk Festival van 1965.

Luister je nou alweer naar Bobby; de Bob Dylan aantekeningen 2011 - 2012

Vandaag is het feest, dochterlief viert dat ze over enkele dagen zeven wordt. Zeven is een mooie leeftijd. Ze heeft een knalroze cd-speler gekregen. De geluidskwaliteit van het ding is abominabel slecht, maar daar gaat het niet om wanneer je bijna zeven bent. Het ding is roze, dáár gaat het voor haar wel om. Ik heb haar proberen te verleiden om iets van Dylan - 'Bobby' in haar wereld - op het ding te draaien, maar dat ging mooi niet door. Vandaag is het alleen haar muziek die door de kamer schalt en zo hoort het ook.
In een huis vol verjaardagsvisite gaat regelmatig de bel. Slechts één keer ging de bel voor mij. Na het openen van de deur overhandigde de pakketbezorger mij een doosje met enkele exemplaren van Luister je nou alweer naar Bobby; de Bob Dylan aantekeningen 2011 - 2012. Na het uitpakken is het boek drie keer de kring rond gegaan, van hand naar hand, met de muziek van dochterlief op de achtergrond.
Het was op z'n zachtst gezegd een aangename verrassing om vanmiddag al mijn boek in handen te kunnen hebben. Een dag of vier geleden schreef ik hier nog dat de verschijningsdatum van Luister je nou alweer naar Bobby was opgeschoven naar 5 oktober.
Het boek is rechtstreeks te bestellen bij uitgeverij Free Musketeers, en binnenkort in de boekhandel en via internetboekwinkels als bol.com.
De verjaardagsvisite is inmiddels vertrokken. Dochterlief is moe. Zo hoort het ook als je een lange dag in de belangstelling hebt gestaan.
Ze mag nog heel even opblijven, maar niet te lang. Morgen gaat de deurbel weer regelmatig. Morgen viert zoonlief dat hij over enkele dagen tien wordt.

Dylan kort #944

Mart Smeets: In de Vara Gids schrijft Smeets een column, heb ik me laten vertellen. In nummer 38 van de Vara Gids ging die column over Tempest en wat blijkt? Smeets is eigenwijs gebleven: 'Ik herinner me er een (concert) in Amsterdam waar hij, Dylan, ons met de rug aankeek en vrijwel onverstaanbare klanken de microfoon in slingerde. Had een ander dat gedaan dan had een normaal mens de bühne bestormd en bij de kassa zijn geld terug geëist, maar het betrof hier "His Bobness" en ja, dan gelden er toch andere wetten.
Neen, hij zingt niet meer, zijn stem is gruizig, vol kiezelstenen en schuurpapier en soms is hij niet eens te verstaan.'
En iets verder: 'Zullen mijn kids deze schijf (Tempest) aanschaffen. Ik weet het antwoord: neen. Hebben ze geen historisch besef? Wel, maar Dylan staat te ver geparkeerd voor de hedendaagse jeugd om zelfs maar af te spelen op de radio.' [met dank aan Simon voor het sturen van een scan]

Beste Mart Smeets,

Voor Bob Dylan gelden geen andere wetten dan voor andere musici. Indien je tijdens een van zijn concerten tot de conclusie komt dat het niet te pruimen is wat je hoort, eis dan je geld terug. Of nog beter: kom gewoon niet meer naar Dylans concerten. Daar doe je niet alleen jezelf een plezier mee.
Voor Bob Dylan gelden geen andere wetten. Je mag voor je geld kwaliteit verwachten en wanneer je die niet krijgt, accepteer dat dan niet.
Gelukkig hoor je, zo blijkt uit je column in de Vara Gids, wel kwaliteit in de muziek op Tempest. Die cd hoef je in ieder geval niet op hoge poten terug te brengen naar de winkel om je geld terug te eisen.
Dat jouw kinderen Tempest niet zullen aanschaffen, is prima. Ieder zijn of haar muzikale voorkeuren. Maar dat wil niet zeggen dat de muzikale voorkeuren van jouw kinderen representatief zijn voor de smaak van alle mensen onder de dertig. Daar -onder de dertig - trok je in de uitzending van De Wereld draait door toch de grens?
Na aanleiding van je opmerking over die leeftijdsgrens in DWDD heb ik veel e-mails mogen ontvangen van mannen en vrouwen van onder de dertig die Tempest hebben aangeschaft. Niet alleen hebben ze Tempest aangeschaft, maar ze hebben dit gedaan vanwege de kwaliteit van de muziek, niet vanwege een historisch besef.
Ik hoop van harte dat niemand Tempest van uit een historisch besef heeft gekocht. Er is geen slechtere reden om een plaat te kopen - of die nou van Bob Dylan is of iemand anders - dan van uit een historisch besef. Kopen van uit een historisch besef levert alleen maar gefrustreerde en teleurgestelde luisteraars op.
Tot slot wil ik je vriendelijk doch dringend verzoeken nooit, maar dan ook echt nooit meer aan Bob Dylan te refereren als 'His Bobness'. Het getuigt van een quasi guitige respectloosheid waar ik een godsgruwelijke jeuk van krijg. Over het hele lichaam.

Met vriendelijke groet,

Tom Willems

Frits Abrahams: In NRC Handelsblad van 26 september stond een column van Frits Abrahams over Brenda Lee. Die column begint met: 'In de muziekzaak zocht ik de tafels bij de ingang af, op zoek naar de nieuwe Dylan. Die lag er wel, maar ik bleef aarzelen terwijl ik hem bekeek. Op de televisie had ik enkele experts er geestdriftig over horen praten, maar toen ze ons wat lieten luisteren, klonk Dylan toch weer als die ouwe kraai die het zingen verleerd heeft. Ze hadden de kraai wat dichter op de microfoon gebonden, maar het bleef een kraai die zijn beste tijd gehad had.
Zangers moeten kunnen zingen, vind ik.' [met dank aan Ton voor het sturen van de scan]

Beste Frits Abrahams,

Ik houd het kort, ik heb Mart Smeets net ook al geschreven. Bovendien heeft 'mevrouw Tom' het eten net op tafel gezet. Mijn tijd is beperkt.
Wat ik wilde zeggen is het volgende: ik hoop dat je die nieuwe plaat van Bob Dylan niet hebt gekocht. Het zal je een bevestiging van je vooringenomenheid besparen. Doe dan vervolgens mij ook een plezier: doe wat je moet doen, maar schrijf nooit meer over Bob Dylan zodat mij een ergernis bespaard zal blijven.
Ik moet nu gaan, het eten wordt koud.

Met vriendelijke groet,

Tom Willems

Ochtendhumeur met brede opklaringen: De Duitse ep 'Bob Dylan', hier.
Mindmap: Neil Young over Bob Dylan, hier.
Tegendraads: Bob Dylan & De Paus, hier.
Berry Brinkhorst: Tempest en John Wesley Harding, hier.

Ian Bell - Once upon a time; the lives of Bob Dylan

Naast de 'grote' biografieën over Bob Dylan van Robert Shelton, Clinton Heylin, Howard Sounes en Bob Spitz, is er nu Once upon a time; the lives of Bob Dylan van Ian Bell.
Deze eerste zin verdient twee nuanceringen: Ten eerste is Once upon a time met zijn bijna 600 pagina's alleen nog maar de eerste helft van de door Ian Bell geschreven biografie over Dylan en ten tweede is het uitgangspunt van Bells biografie een andere dan het uitgangspunt van alle voorgaande grote biografen.
Once upon a time beslaat Dylans leven en vooral werk tot en met Blood on the tracks. Bell legt in zijn biografie vooral de nadruk op Dylans werk en niet zozeer op Dylans (privé) leven. Natuurlijk komen Dylans huwelijk, kinderen etc. in Once upon a time voorbij, maar het verhaal is vooral geschreven rond Dylans albums.
Shelton, Heylin, Sounes en Spitz hebben hun biografieën over Dylan voornamelijk opgebouwd rond interviews met muzikanten die met Dylan gespeeld hebben en bekenden van Dylan. Ian Bell heeft het verfrissend anders aangepakt, ik heb de indruk dat hij niet één interview heeft afgenomen. Het uitgangspunt van Bells biografie is - zoals ik het lees - in de eerste plaats Dylans muziek zoals die is uitgebracht, in de tweede plaats de overbekende verhalen en mythen rond Dylan en in de derde plaats - en hierin schuilt de kracht van Once upon a time - Bells alles in twijfel trekkende onderzoekende geest en frisse blik op Dylans werk.
Grofweg viel dit boek voor mij tijdens het lezen in drie stukken uiteen. Het eerste deel van het boek - waar ik maar enorm moeilijk in kon komen, ik heb meerdere malen het boek voorgoed weg willen leggen - probeert Dylans leven en werk te plaatsen in de context van het Amerika van de jaren vijftig en zestig. Veel over de Amerikaanse maatschappij, politiek en leefomstandigheden in dit eerste deel.
Het tweede deel grofweg van The Freewheelin' Bob Dylan tot en met Nashville skyline bevat de kern van het boek, het grootste deel ook van het boek. Dit is bijzonder scherp geschreven. Ian Bell heeft in dit stuk een groot aantal malen mijn blik op Dylans werk opengebroken en opnieuw vorm gegeven. Met name de stukken over Highway 61 revisited, Newport 1965 en Blonde on blonde zijn zeer de moeite van het lezen waard.
Het laatste stuk van het boek - van New morning tot en met Blood on the tracks wordt voor een groot deel, naar mijn smaak, met te grote stappen doorlopen. Waar Bell pagina's lang uitstekend schrijft over Highway 61 revisited, krijgt Planet waves slechts een bladzijde of twee, drie. En de aandacht voor tournee 1974 en vooral Before the flood blijft beperkt tot slechts regels.
De hoeveelheid tekst per 'onderwerp' lijkt te zijn bepaald door Bells voorkeuren. Bell vindt New morning en Planet waves beide niet veel soeps en dus - zo lijkt het - besteedt hij nauwelijks aandacht aan deze albums. Dat mag wanneer Once upon a time zou bestaan uit de persoonlijke luisterbelevingen van Bell, maar niet in een biografie. Dit vind ik een van de twee grote minpunten van dit boek. (Het andere minpunt is het soms moeilijk kunnen volgen van het verhaal door Bells taalgebruik en hak-op-de-tak-sprongen)
Ik heb een haat-liefde verhouding met dit boek. Aan de ene kant zijn er grote stukken - met name de eerste 150 bladzijden - waar ik maar met moeite doorheen kon komen. Bells manier van schrijven en mijn ogen matchen blijkbaar niet optimaal. Aan de andere kant getuigen een groot aantal stukken van dusdanig veel blijk van inzicht in Dylans werk, dat Once upon a time voor het eerst in lange tijd weer eens een Dylan-boek is waarvan de lezer die alles al gelezen heeft nog wat kan leren.
Ergens op het net las ik dat Once upon a time; the lives of Bob Dylan de beste biografie over Dylan ooit geschreven is. Dat vind ik zwaar overdreven. Maar dat Once upon a time een bovengemiddeld waardevolle aanwinst voor de Dylan-literatuur is, staat voor mij wel vast.
Ondanks mijn bezwaren tegen dit boek, is Once upon a time een boek om van te smullen. Dat smullen zit 'm - voor mij - vooral in de onderzoekende geest van Bell en zijn scherpe inzicht in Dylans werk, vooral als het gaat om Dylans werk uit de periode 1965 - 1969. De kwaliteiten van dit boek zijn overweldigend genoeg om de bezwaren te doen vergeten. ik kan een ieder dus van harte aanraden om Once upon a time; the lives of Bob Dylan te lezen.
En nu maar wachten tot deel twee verschijnt.

Dylan kort #943

de Groene Amsterdammer: In de nieuwe de Groene Amsterdammer - vanaf vandaag in de schappen - staat inderdaad onder de titel 'Prachtige slijtage' een stuk over Dylan. Of nee, laat ik dat wat nuanceren: onder de kop 'Prachtige slijtage' staat een gecombineerde recensie van Tempest van Bob Dylan en La Futura van ZZ Top, geschreven door Leon Verdonschot. Verdonschot schrijft over Dylans uithaal in Rolling stone naar de plagiaat-roepers, over de clip bij 'Duquesne whistle' en ook nog een beetje over Dylan. Het is een (positieve) dertien in een dozijn-recensie. Niks opmerkelijks. Het Dylan-deel van de tekst beslaat hooguit een derde van een bladzijde. Geen foto van Dylan of Tempest, wel van ZZ Top. Tegen het eind van de recensie denk ik dat Verdonschot zonder grote blunders zijn stukje heeft weten te schreven, maar helaas, onderaan de recensie staat: 'Bob Dylan, Tempest, label: Universal'.
Echt waar, het staat er echt: 'Universal'.
Tsja.
Cat Power: Ik heb niet goed uit mijn doppen gekeken, Senne wees mij er terecht op dat naast New morning er nog een Dylan-release te zien is op de foto van Cat Power (zie 'Dylan kort #942'). Floater liet mij weten dat het nog wel mee valt met mijn geheugen: Cat Power heeft inderdaad 'Paths of victory' opgenomen. Dat nummer is te vinden op de verzamelaar Hard rain vol. one.

Dylan-ruimte: Arno stuurde mij een foto van het net geplukt van een 'Bob Dylan space' - een 'Dylan-ruimte' - zeg maar de plek waar Dylan beluisterd wordt. Op mijn verzoek stuurde hij ook nog een foto van zijn eigen 'Dylan-ruimte' en de suggestie om lezers van de blog te vragen om foto's te sturen van hun eigen 'Dylan-ruimte'. Goede suggestie, dus bij deze: stuur die foto's maar op!
John Wesley Harding: Vanochtend heb ik - na Tempest - dit album gedraaid en weer viel mij op, misschien nog meer dan anders, hoe slecht de geremasterde cd-versie uit 2003 van dit album is. Dat het mij opviel, is natuurlijk mijn eigen schuld, ik had natuurlijk gewoon de elpee moeten draaien. Eigen schuld.
Daar gaat het nu even niet om. Waar het me wel om gaat, is dat ik weer eens overvallen werd door de schoonheid van dit album in het algemeen en 'All along the watchtower' - véél beter dan Hendrix - en 'Dear landlord' - véél beter dan Janis Joplin - in het bijzonder. Ik denk niet dat ik deze twee nummers vandaag nog uit mijn hoofd krijg. Niet dat dat erg is.
Wel de behoefte om weer in mijn 'Dylan-ruimte' te kruipen en alleen deze twee nummers te draaien, nog één keer om dan pas te doen wat ik moet doen.

27 september

Op 27 september 1997 trad Bob Dylan op voor paus Johannes Paulus II in Rome & ik herinner mij dat dat voor nogal wat beroering zorgde. Ik begreep dat toen niet en ik begrijp het nog steeds niet, als ik eerlijk ben.
Ik heb helemaal niks met de paus, de Katholieke kerk of welke kerk dan ook. Nou en? Is dat reden om Dylans keuze om voor de paus te spelen te veroordelen? Voor mij niet.
Wat Dylans motieven waren om voor de paus op te treden, weet ik niet. Ik kan er alleen maar naar gissen. Gissen is altijd gevaarlijk, het leidt tot misverstanden en vooroordelen. 
Ik ga niet gissen. Feit blijft dat Dylan op 27 september 1997 voor paus Johannes Paulus II optrad. Maar zeker niet alleen de paus, ook voor een groot publiek in Rome & elders in de wereld voor de buis.
Ik herinner mij vaag iets van een tv-uitzending van dit optreden. Leuk om te zien, muzikaal oké, maar zeker niet Dylans finest moment.
Ook herinner ik me een stuk in HP de Tijd uit die tijd met de titel 'Sint Bob' dat draaide om Time out of mind & Dylans optreden voor de paus. Verschrikkelijke titel voor een artikel: 'Sint Bob'.

En dan is er 27 september 2000. Op 27 september 2000 trad Dylan op in Ahoy, Rotterdam en 'mevrouw Tom' en ik waren er bij. Dylan stond die avond - in tegenstelling tot drie jaar eerder - in brand. Hij vlamde. Goede herinneringen.
27 september 2000 is ook de enige keer in dit leven geweest dat ik niet op mijn moeders verjaardag ben geweest. Met haar zegen zaten 'mevrouw Tom' en ik in Rotterdam & Dylan speelde 'Fourth time around' wat de woede van de man naast mij opwekte. Wat hij richting het podium schreeuwde, daar lusten de honden geen brood van.
Vanavond ben ik niet in Rotterdam, de stad waar mijn moeder vandaag zesenzestig jaar geleden geboren werd. Het regent, maar nooit in Rotterdam.

Dylan kort #942

Vergeet niet de foto's van Arno en de scans van Senne te bekijken, beide hieronder. Daartussen 'Dylan op de cover #2'. Alsof drie berichten op één dag nog niet genoeg is, hierbij het vierde bericht.
Bijenkorf: Van Loek heb ik begrepen dat de door de Bijenkorf aangeboden The Bob Dylan 70's collection in de folder van die keten hetzelfde oogt als het door de Volkskrant uitgebrachte boxje.
Toch vreemd: de Volkskrant brengt in drie achtereenvolgende jaren drie boxjes met cd's van Dylan uit. Vlak na het uitbrengen van het derde boxje gooit de Volkskrant de boxjes in de uitverkoop. Maar na het uitbrengen van het derde boxje, twee jaar nadat het eerste boxje uitkwam, lijkt alle exclusiviteit verdwenen.
De inhoud van het eerste boxje wordt aangevuld en in een nieuw doosje gedaan om in Frankrijk verkocht te worden ter gelegenheid van de tentoonstelling L'Explosion rock.
Niet lang daarna biedt Knack Focus de eerste twee boxjes te koop aan. En vervolgens biedt de Bijenkorf - tegen een veel lagere prijs - het tweede boxje aan.
Mmmmm.
Sony Music Logo: N.a.v. mijn vraag over de betekenis van 'de rode veeg' - het logo van Sony Music - kreeg ik onderstaande e-mail van Hans, waarvoor dank!

Hoi Tom,

Daar communicatie/marketing mijn vak is, hield jouw opmerking over het logo van Sony mij bezig. Er is inderdaad niets over te vinden op internet behalve dat het in 2009 is ingevoerd. Dat er niets over te vinden is betekent vrijwel zeker dat het niet door een extern design bureau is ontworpen, maar door Sony zelf. Het logo is een penseelstreek en staat denk ik vooral voor artistiek. Maar als je goed kijkt kun je ook zien dat de penseelstreek de onderste helft van de letter 'S" is (van Sony Music). Het logo is officieel in meerdere tinten rood, maar wordt klaarblijkelijk ook in wit gebruikt. Het gebruik is zeer inconsequent. Op de CD Tempest (het doosje bij de luxe editie) staat die in wit, terwijl die op de LP in het rood staat.

gr Hans

Cat Power: Patrick stuurde mij de foto van Cat Power bij dit bericht. Wie zich afvraagt waarom deze foto op deze blog een plaatsje heeft gekregen, moet maar eens goed kijken.
Cat Power - zo heb ik begrepen van Patrick - coverde o.a. Dylans 'I believe in you' op het album Jukebox. Op ditzelfde album staat haar 'Song to Bobby'.
Iets in mij zegt dat ik ooit een versie van 'Path of victory' door Cat Power heb gehoord, maar ik weet dit niet meer zeker. Blijkbaar heeft dit - als het al klopt - geen indruk op me gemaakt.
(De kleur van de Dylan-hoes op de foto is opmerkelijk donker, een heruitgave denk ik :-))
Ron Wood: Veel (héél veel) berichten op het internet over Ron Wood die zijn schilderijen moet verkopen, waaronder een portret van Dylan. Zie o.a. hier. Eén link vind ik genoeg aangezien dit maar zijdelings met Dylan te maken heeft.
Voor de kinderen: Een leuk shirt - voor de kinderen - met een portret van Dylan, zie hier. (moeten de ouders wel een dikke portemonnee meenemen...)
de Groene Amsterdammer: In de Groene Amsterdammer (39 van 26 september) moet het stuk 'Prachtige slijtage' van Leon Verdonschot over Dylan staan. Ik verwacht dat het om een recensie van Tempest gaat, zie ook hier.
Rolling Stone: Ook in de Duitse Rolling Stone staat het interview met Dylan, zie hier.

Knack Focus

In 'Dylan kort #940' meldde ik - met dank aan Senne - dat Knack Focus de boxjes The Bob Dylan 60's collection en The Bob Dylan 70's collection - al dan niet in combinatie met Tempest - aanbiedt (alleen voor abonnees). Senne was zo vriendelijk om scans te maken van de bijlage uit Knack Focus, waarvoor dank!

Dylan op de cover #2

De foto op de cover van deze Best werd ook gebruikt voor het tourbook van 1978. De foto op de cover van Best is echter veel donkerder afgedrukt dan op de cover van het tourbook.
Dat tourbook is er in ieder geval twee versies: een Europese en een Amerikaanse. Qua inhoud zijn die twee boeken nagenoeg identiek. De Amerikaanse versie van dit tourbook is net iets groter dan de Europese versie.
In deze aflevering van Best staat behoorlijk wat over Dylan, maar tijdens de lessen Frans op de middelbare school lette ik eigenlijk nooit op, als ik al aanwezig was. Daar heb ik nu spijt van. Ik kan nu alleen maar staren naar de foto's in dit tijdschrift, en natuurlijk naar de schitterende cover.

New York door Arno

Arno is in New York geweest, zie ook zijn verslag hieronder. Bij deze de foto's die hij maakte van Greenwich Village en The Public Library, waarvoor dank! Gezien de grote hoeveelheid foto's heb ik ze in flickr gezet. Volg de link om de foto's te bekijken.

Dylan kort #941

Bijenkorf: Vanaf vier oktober is de 10 cd box 'Bob Dylan 70's collection' bij de Bijenkorf (m.u.v. Breda, Groningen en Den Bosch) te koop voor slechts €18,- ik heb geen idee of dit dezelfde box is als het boxje dat een tijd geleden door de Volkskrant werd verkocht. [met dank aan Loek voor de tip]
Bob Dylan in de studio: Een recensie, hier.
Luister je nou alweer naar Bobby: Morgen gaat het boek naar de drukker. De verschijningsdatum van Luister je nou alweer naar Bobby is heel iets opgeschoven, van 2 naar 5 oktober.
Binnenkort op de blog: Foto's van Greenwich Village, New York door Arno.

Dylan kort #940

Vergeet niet het stuk van Arno over New York (en Tempest) en het stuk van Peter over Tempest te lezen. (zie hieronder). Beiden dank voor de bijdrage!
Knack Focus: Nr. 38 van het tijdschrift Knack Focus heeft een Dylan-special van 4 pagina's. Daarnaast biedt Knack Focus de twee Volkskrant-boxjes samen aan voor €69,95. Je kunt ook de twee boxjes + Tempest aanschaffen voor €79,95. Ik vraag me af of de twee boxjes met cd's uit de jaren 60 en 70 volledig identiek zijn aan de boxjes van de Volkskrant, of dat er nieuwe boxjes zijn gedrukt voor Knack Focus. Zie hier. Is er iemand die contacten heeft bij Knack Focus en dit kan uitzoeken en / of de boxjes heeft gekocht? [met dank aan Senne voor de tip]
Modern times: 'Bob Dylan en belangrijke momenten', zie hier.
Marije Willems: (Geen familie) 'Bob Dylan's "Subterranean homesick blues" in een nieuw grafisch jasje', zie hier.
Boekenbijlage: 'Bob Dylan werkt aan vervolg autobiografie', zie hier.

Terwijl ik deze aflevering van 'Dylan kort' schrijf / samenstel, kijk ik af en toe naar links. Daar ligt het boek waar Dylan het over heeft in het Rolling Stone-interview. Daar kan ik nou zo veel lol om hebben. Ik moet het nog lezen, het ligt er net. Komt wel, als ik het uit heb, laat ik weten of ik gevonden heb wat ik zocht.

Tempest door Peter

Ha Tom,

Heb getwijfeld of ik een recensie o.i.d. zou schrijven, maar bedacht me er maar niet aan te wagen.
Ik las zojuist een van de betere hier.

Ik vind het een mooi album en of het een meesterwerk is moet nog blijken (over een jaar of 10, of lang na Dylan’s overlijden...)
Of het allemaal over het (zijn) naderende einde gaat, zoals Frits meen ik suggereerde vind ik twijfelachtig.
dat gevoel had ik misschien wel meer bij Time Out of Mind.
Dat album is wat mij betreft werkelijk een meesterwerk
meer dan het veelgeprezen “Modern Times” of “Love and Theft”.

En niet zoals (geloof ik wederom) Frits verlang ik er naar de nummers van Tempest live te horen. Op dit album is Dylan’s stem geweldig, hij zingt zo nu en dan echt en reciteert waar dat effectvol is. Ik vind tegenwoordig geen enkele live uitvoering beter dan het “origineel”. Maar ik schreef dan ook al eerder dat ik niet meer naar concerten ga.

Tot zo ver weer even.

groeten,
Peter

New York door Arno

Hi Tom,

Zoals afgesproken wil ik je hieronder vertellen over mijn bezoek aan New York. We zijn vorige week teruggekomen van  een 16 daagse reis van Amsterdam naar Nieuw Amsterdam en zijn aldaar nog 5 vijf dagen op Manhattan gebleven.  Op dag 1 kwam ik bij de kassa van een van de vele Starbuck cafe's al de nw CD van Bob tegen. In een kartonnen hoesje, dus die heb ik maar laten staan. O.a het 9/11 monument, Moma, Central Park. Public Library etc bezocht en natuurlijk Greenwich Village.  Daar hebben we zaterdagmorgen rond gelopen, Bleecker street, MacDougal street en koffie gedronken bij caffe Dante en uiteraard ook caffe Reggio op de plaat vastgelegd. Vel foto's gemaakt. Het was er die zaterdagmorgen erg stil, maar je kon zien dat het er 'avonds steeds erg druk moet zijn. Veel cafe's en uitgaansgelegenheden. En ook nog Whashington Square Park bezocht. Daar werd het tegen 12.00 uur erg druk. Veel protestmanifestaties. De Village doet erg Europees aan; laagbouw, balkonnetjes, smalle straten ed. Het is wel een yuppenwijk. Veel panden zijn strak gerestaureerd en zullen voor veel geld van eigenaar verwisselen.

Op 239 Bleecker street kwamen we terecht bij Bleecker Records, een LP en CD winkel en daar mijn exemplaar van Tempest gekocht alsmede " Playlist The very best of Bob Dylan: 1980's".
Helaas kon ik die CD's toen niet beluisteren en dat is waarschijnlijk maar goed ook , want de indrukken van NY zijn overweldigend. Het is inderdaad een stad die nooit slaapt. Wat een lawaai. De Apple store op 5th Avenue is 24 uur per dag open en 365 dagen per jaar!!! Het was er een gekkenhuis. Je ervaart daar nou niet bepaald het fantastische koopgevoel als je iets zeer wenselijks koopt. :-(  . We zijn er snel weer weggegaan. Buiten zaten op kleine stoeltjes al zo'n 6 toekomstige iphone 5 klanten. Gelukkig was het erg warm, zo'n 24 C en 's nachts zo'n 14 C.

Thuis gekomen een paar keer naar Tempest geluisterd, eerst via de computer en later via de HiFi installatie. Wat een pracht CD!!!! Mijn favorieten zijn: " Tin Angel", "Tempest" , Long and Wasted Years", " Narrow Way" , Scarlet Town".  Ben zeer benieuwd naar de songteksten op papier of digitaal.

NB: wat een geluk dat ik niet naar DWDD gekeken heb. Heb dat trouwens al meer dan een jaar afgezworen, Wat een oppervlakkig programma. Veel te weinig tijd voor een onderwerp en dan dat gezemel van die presentator die zich zelf graag wil horen. Vreselijk. 
Samen hebben we zo'n 2.500 foto's gemaakt, dus dat wordt eerst uitdunnen en dan de RAW versies bewerken en er een album van maken. Veel avonden achter de computer met Tempest op de achtergrond. Heerlijk.

Groet en veel luisterplezier,
Arno

Zondagmiddag (en het begint al bijna op een Dylan kort te lijken...)

Inmiddels middag, de afgelopen paar uur bezig geweest met opbergen van de in de afgelopen maanden uitgeknipte en gekregen artikelen over Dylan. De kast vol hangmappen waarin al die tijdschriften en krantenberichten opgeborgen worden bleek niet meer ruim genoeg te zijn en dus zijn de eerste tijdschriften uit de hangmappen gehaald en in tijdschriftenbakken gezet om ruimte te maken.
Enfin, de klus is klaar. Tijd om even de zinnen te verzetten. Eigenlijk was ik van plan om verder te lezen in Once upon a time, the lives of Bob Dylan van Ian Bell. De haat-liefde voor dit boek is inmiddels vrij sterk waarbij aan het begin van het lezen de 'haat' overheerste, maar nu  zo langzamerhand de 'liefde' steeds sterker wordt. Ergens las ik dat dit de beste Dylan-biografie ooit geschreven zou zijn. De liefde voor dit boek is (nog) niet zó groot dat ik dat wil bevestigen. Eerst verder lezen, straks misschien nog, of anders vanavond.
Ondertussen struin ik wat over het internet en warempel, zowaar vind ik - in tegenstelling tot vanochtend -  een link naar een bericht over Dylan.
Dylan & katten: Wat heeft Bob Dylan met katten? Geen idee, moet ik bekennen. Volgens De literaire kattenkalender moet er in ieder geval iets zijn, wat dat dan ook moge wezen. Zie hier.
Daar blijft het dan ook bij, ik vind geen andere Nederlandstalige berichten over Dylan op het net.
Sony Music logo: Dirk stuurt mij nog naar een Duitse site waarop emotie in de rode veeg gezien wordt. Met de beste wil van de wereld zie ik geen emotie in het Sony logo, al kan ik wel onderschrijven - zoals op die Duitse site staat - dat: 'Musik ist Emotionen'. [met dank aan Dirk]
Rolling Stone: Nu de feestvreugde over het lezen van de laatste Rolling Stone wat gezakt is (ik ben nog wel enthousiast, hoor. Het is alleen 'gewoon' geworden), realiseer ik mij dat in een eerdere Rolling Stone (issue 1163 van 16 augustus) al een stukje van ditzelfde interview stond. Een stukje over Leonardo DiCaprio in het titelnummer van Tempest en het verschil tussen Dylans Tempest & Shakespeare's The Tempest. Deze stukjes staan niet meer - als mijn geheugen mij niet in de steek laat - in de nieuwe Rolling Stone (issue 1166). Kortom: als je het hele interview met Dylan wilt lezen - voor zover dat gepubliceerd is - dan moet je twee afleveringen van Rolling Stone hebben. Voor de duidelijkheid: het stukje in issue 1163 in zéér kort, het stuk waar het vooral om draait staat in issue 1166.
Zou er nog een derde aflevering komen met nog een stukje interview? Vast niet, maar ik zie wel de mogelijkheid voor Rolling Stone om het flink uit te melken door bijvoorbeeld over een tijdje een boek uit te brengen met het hele interview.

Zondagmorgen

Geen 'Dylan kort' simpelweg omdat ik vanochtend niet één link heb gevonden naar een recent Nederlandstalig bericht op het net. Dat geeft mij wel mooi de gelegenheid voor een aantal andere zaken:
Dylan op de cover #1: De foto van Dylan op de cover van Disk is wel degelijk gemaakt tijdens Dylans concert in Rotterdam op 23 juni 1978. Dylan bespeelde deze Telecaster tijdens de encores. Zie ook de reactie van Cas bij het bericht hieronder (waarvoor dank!)
Rolling Stone: De aflevering van Rolling Stone met Dylan op de cover en dat grote interview ligt - bij mijn weten - nog niet in Nederland in de schappen. Ik verwacht (maar weet dit niet zeker) dat deze aflevering van Rolling Stone pas begin oktober in Nederland in de kiosk zal liggen.
Songteksten Tempest: Op Dylans officiële site zijn de songteksten van Tempest nog niet te vinden. Er zijn twee alternatieven: 1. de songteksten - uitgeschreven door goed te luisteren - zijn te vinden op verschillende websites, zoals op het forum van Expecting rain. 2. het songbook van Tempest (met daarin bladmuziek en tekst, naar in aanneem).
Boek: Gisteren bij het kopen van de krant zag ik het boek John, Paul, Keith & Mick van Flip Vuijstje liggen. Bij het bekijken van de index zag ik dat Dylan een aantal malen in dit boek moet voorkomen. Aangezien geld maar één keer uitgegeven kan worden en mijn interesse in de muziek van The Beatles en The Rolling Stones beperkt is, heb ik het boek laten liggen. Is er iemand die dit boek heeft gekocht en mij kan vertellen wat er over Dylan in staat?
Sony Music: Een paar berichten geleden vroeg ik naar de betekenis van het nieuwe logo van Sony Music (de rode veeg). Tot op heden heb ik nog geen reactie mogen ontvangen. Mocht je ideeën over dit logo hebben, dan hoor ik het graag.
Nobelprijs: Op het internet zijn afgelopen week enkele berichten verschenen waarin melding werd gemaakt van het feit dat Dylan het bij de gokkers goed doet als kanshebber voor de Nobelprijs voor de literatuur, terwijl kenners van het circus rond de toekenning van die prijs Dylan weinig kans geven. Mijn vraag: zijn hier ook berichten over in kranten en / of tijdschriften verschenen?

Dylan op de cover #1

Met het notitieboekje bij de luxe editie van Tempest en de recente Rolling Stone (zie hieronder) in het achterhoofd, ben ik vanmiddag mijn papieren Dylan-archief ingedoken om te zoeken naar tijdschriften met Dylan op de cover. Ik heb vanmiddag de eerste vijfentwintig tijdschriften met Dylan op de cover die ik tegenkwam onder de scanner gelegd. Het lijkt mij een mooie gelegenheid om een nieuwe serie te starten: 'Dylan op de cover'. Voor wie geïnteresseerd is in tijdschriften met Dylan op de cover, verwijs ik graag naar de fantastische website Come writers and critics (zie hier). Ik heb niet de illusie dat ik Come writers and critics kan evenaren. Dat kan ik absoluut niet, dat is ook niet mijn streven.
In de serie 'Dylan op de cover' zal ik zo nu en dan één cover van een tijdschrift hier plaatsen, eventueel met wat extra informatie - voor zover bekend - over de foto en / of het tijdschrift.
Alle geplaatste covers (tenzij anders vermeld) komen uit mijn eigen archief. Mocht je vragen hebben over het bewuste tijdschrift, dan kan ik je vragen dus mogelijk beantwoorden.

Bovenstaande cover is van het tijdschrift Disk van oktober 1980. in dit tijdschrift staan een aantal artikelen over musici en religie, onder andere over Dylan. Naast een algemeen artikel van Constant Meijers, bevat dit tijdschrift het door Bert Jansen geschreven artikel 'De bekering van Bob Dylan'.
Ik heb lang gedacht dat de foto op de cover is gemaakt tijdens Dylans eerste optreden in Nederland, maar gezien de gitaar die Dylan bespeelt, kan dit haast niet kloppen. Ter vergelijking kun je hier een foto van Dylans eerste optreden in Nederland bekijken.

vrienden?

Ik geef 't op. Ik heb ruim drie uur gezocht, zonder resultaat. Waarnaar ik heb gezocht? Naar een afbeelding van een tijdschrift in een boek.
Dat zit zo: een jaar of vijf, zes geleden kocht ik op een boekenmarkt het tijdschrift Friends van 31 januari 1970. In dat tijdschrift staat een wat raar stuk over Dylans Blonde on blonde. Friends is niet echt een bekend tijdschrift, een underground-blad. Ik was die aflevering van Friends eigenlijk al min of meer vergeten, tot afgelopen week.
Afgelopen week kwam ik in een boek een afbeelding van het tijdschrift Friends tegen, uitgerekend precies dezelfde editie als die ik heb. Ergens is dat in mijn achterhoofd blijven hangen, met als doel er hier over schrijven. Een dag of twee geleden was het bewuste boek al uit mijn geheugen gezakt, en het lukte me zelfs om Friends te vergeten.
Ik was net op zolder, zoekend in mijn papieren archief, op zoek naar tijdschriften met Dylan op de cover. Tijdens het bladeren door die tijdschriften in mijn archief, hield ik ineens Friends in mijn handen. Einde van het kunnen vergeten. En dus begon ruim drie uur geleden de zoektocht naar dat boek waarin ik die afbeelding was tegengekomen. Zonder resultaat, strontchagrijnig ben ik er van.
Omdat ik het toch niet kan vergeten, hierbij de afbeelding van het tijdschrift Friends met daarin - over twee pagina - een uiterst vreemd stuk over Dylans Blonde on blonde dat begint met:

if you were a castaway
bob Dylan's Blonde on Blonde
which gramaphone
record Bob Dylan 
a desert island
rock of the 60's
critics/cut/up
dylan moratorium

Of moet ik - zoals het handje aan het begin wijst - van links naar rechts lezen. Kijkend naar de eerste twee kolommen lijkt dat bij de eerste twee regels nog logisch. Gelijk daarna is het weer net zo chaotisch. De eerste twee kolommen, van links naar rechts, een klein stukje:

if you were a castaway   /   on a desert island

bob Dylan's Blonde on Blonde   /   is the epitome of 60's drug rock

which gramaphone   /   castaway on a desert island

record Bob Dylan   /   if you were alone

a desert island   /   which gramaphone

rock of the 60's   /   is the epitome

critics/cut/up   /   Desert Island Discs

dylan moratorium   /   at the ICA

Er zijn nog veel andere om dit te lezen. Van rechts naar links, van binnen naar buiten, van... ach kijk zelf maar. Misschien is het het beste om er maar gewoon naar te staren.

Dylan kort #939 - aanvullingen

Vergeet niet het door Bonne geschreven stuk over Tempest (hieronder) te lezen.
Stevie Ann zong Dylan (& Joni Mitchell, maar dat boeit niet): Zie hier. [met dank aan Dirk voor de tip]
Dylan in boeken: 'The sun always shone in East Germany - it was April, and by chance there was a heatwave. There were expeditions into the forest to hunt for morels, there were friendly neighbours, everyone encouraged her German, someone had a guitar and knew some Dylan songs, there was a good-looking boy with three fingers on one hand who was keen on her.' (Ian McEwan - Sweet tooth) [met dank aan Hilda voor de tip]
DaMusic: 'Dylan kanshebber Nobelprijs literatuur?' Zie hier.

Tempest - door Bonne

Onderstaande e-mail ontving ik vandaag van Bonne. Het is zijn verhaal over Tempest, waarvoor dank.

Hallo Tom

Terug van de vac. eerst je blog maar gelezen vanaf 4 weken terug tot 16-09-2012 de rest lees ik zondag morgen wel, nu merk je goed hoeveel je schrijf over Bob Dylan.
Je deed een oproep om de nw. lp te beschrijven en over een jaar weer,dus ga ik een poging doen.
U kreeg hem op vrijdag binnen, ik een week later op dinsdag van Tracy (ISIS magazine).
Wat een mooie hoes (jammer geen klaphoes) ook de verzorging van de binnenhoezen geweldig.
Wat ik ook mooi vond: de labels op de lp's, jammer, ze hadden het kleine inlegvel iets kleiner moeten maken, kon ie mooi in een cd doosje.
Vlug naar boven lp op de draaitafel en hopelijk genieten. SUPER wat goed zeg.
De muziek op mijn mp3-speler gezet en naar buiten, (moet met de hond te wandelen). Het regent zacht, regenpak aan hond mee. 2 km lopen dan ben ik buiten het dorp, mooi tussen de weilanden, bij een klein riviertje staat een bank ik gaan zitten en laat de hond los en zet de muziek aan (regent nog steeds motregen ) nu is het pas echt genieten!!!!!!

Duquesne whistle.....    prachtig begin wat een muziek.  Nu is mijn Engels niet super Tom, maar ik snap het wel, dit is een nummer wat  lang door je hoofd zweeft.
Soon after midnight...... dit is Dylan  ten voeten uit, prachtige liefdes song.
Narrow way...... zalig swingende rock Dylan op zijn best en wat is de weg lang.
Long and wasted years..... hier bij kan ik wel janken/huilen wat  mooi (wou zo wel weer jong zijn) een dikke tien.
Pay in blood....... dit nummer ligt mij niet zo weet niet waarom.
Scarlet town....... echt Dylan wat kan hij toch schrijven, weer zeer mooi.
Early roman kings.... dacht direct aan Muddy Waters, zonder clip veel mooier.
Tin angel.....prachtig wat een machtig mooi verhaal, mooi hoe Dylan zijn stem gebruikt. Wat is hij toch goed verstaanbaar, hoe hij de nadruk legt op sommige woorden. Dylan blijft de beste verteller in de muziekwereld. KIPPENVEL.
Tempest...... 10 minuten te kort, verveelt nooit. Ik weet niet of Dylan dit zo bedoeld heeft, gewoon over een boot die zink, waarom???? maar ik heb het gevoel dat Dylan de wereld een spiegel wil voor houden ….niet zo door gaan, verander nu. Ga zaken op orde stellen nu het nog kan (dag des oordeels komt er aan) toch nog een gelovige Dylan, doet me goed.
Roll on John …. prachtig afscheid van en vriend.
Met één  woord een super lp, ik geef een 9,5. De andere halve punt bewaar ik voor de volgende lp van Dylan misschien dan een 10.
Wat voor een nummers zijn er weggegooid door Dylan bij de opnames!!!!!!!!!!!!

Zo ik roep dylan en ga nu naar huis ben nat genoeg, o ja mijn hond heet dylan.
Wat heb ik genoten hier in de natuur. Wat is de wereld toch mooi op zo’n moment. Geniet al 65 jaar en al 48 jaar van onze goede vriend Bob Dylan.

Vriendelijke groeten
Bonne 

Dylan kort #939 - Rolling Stone

De ongeletterde wanhoop: 'Bob Dylan', een recensie van Tempest, hier.
Mousique: Een recensie van Tempest, zie hier.
Montague street: De uitgave van issue 3 van fanzine Montague street is wederom uitgesteld, dit keer tot oktober. Zie hier.
Rolling Stone: Ik heb gisteravond het interview met Dylan in de nieuwe Rolling Stone gelezen. Wat een interview! Dit is er eentje om te willen lezen en herlezen.
Eerst maar even de foto's. Ergens op het internet las ik dat de foto op de cover gemaakt zou zijn in 2009. Dat klopt, volgens de credits in Rolling Stone niet. Volgens die credits is de foto gemaakt op 10 juli 2012 in Bilbao, Spanje door Sam Jones.
Bladerend door deze Rolling Stone zul je op bladzijde 17 op nog een recente foto van Dylan stuiten. Die foto is gemaakt tijdens een concert. Witte broek, zwarte jas. De benen - licht gebogen - staan haaks op de fotograaf, het bovenlichaam is richting de fotograaf gedraaid. Microfoon in de hand, de ogen toegeknepen. Geen sterke foto.
Doorbladeren naar bladzijde 42 waar het stuk waar het allemaal om draait begint. Ook bij het interview staan enkele foto's. Op de bladzijden 42 en 43 een grote foto van een pool spelende Dylan, capuchon over het hoofd. Naast Dylan een jonge dame. Eén bladzijde verder staat de laatste, recente foto: Dylan achter een tafel / schaakbord. Hij kijkt bedenkelijk (?) in een groot notitieboek terwijl hij er iets in lijkt te schrijven. Witte cowboyhoed op zijn hoofd. Aan de muur achter Dylan hangt een foto van Anatoly Karpov.
Verder is dit interview geïllustreerd met een foto van Dylan op de motor (1964) door Douglas R. Gilbert (zie het fotoboek Forever young, blz. 49), Dylan tijdens het Woody Guthrie memorial concert (David Gahr) en Dylan die de Presidential Medal of Freedom door president Obama omgehangen krijgt.
Het hele interview, inclusief foto's, beslaat maar liefst 12 pagina's. Dylan vertelt veel, waarvan het meest opmerkelijke misschien nog wel is dat hij tegen interviewer Mikal Gilmore begint over een boek dat hij bij zich heeft. Verder gaat het (uiteraard) over Tempest, Obama, touren, de films I'm not there, No direction home en Masked and anonymous, Chronicles en nog veel meer.
Het meest verrassend vond ik, naast het stuk over het meegebrachte boek, Dylans felle reactie op de steeds terugkerende beschuldigingen van plagiaat. Dylan vergelijkt de 'plagiaat'-roepers met de 'Judas'-roeper en bijt flink van zich af, eindigend met: 'All those evil motherfuckers can rot in hell.'
Verder wil ik niet al te veel van dit interview weggegeven en kan ik je alleen maar aanraden om een exemplaar van deze Rolling Stone op de kop te tikken. Het is de moeite van de jacht meer dan waard.

Dylan kort #938

Vrij Nederland: Ik heb inmiddels een scan van de recensie uit Vrij Nederland ontvangen [met dank aan Arie]. De recensie is geschreven door David Kleijwegt. Hij schrijft onder andere: 'Of Tempest het meesterwerk is dat Uncut erin hoort, staat allerminst vast. Strikt muzikaal genomen is het een nogal gemakzuchtige Dylan, met uit de folk en blues geleende eindeloos repeterende themaatjes in plaats van liedjes, waarover de moeder aller mythes van de muziek zijn inheilszwangere teksten spuwt. Die teksten, en de bevlogen wijze Dylan ze brengt, vormen hier de voornaamste aantrekkingskrant.'
Wacht even, lees ik het nou goed? Noemt Kleijwegt Dylan 'de moeder aller mythes van de muziek'?
Dylan als moeder, het biedt in ieder geval een nieuwe kijk op de zaak.
De recensie eindigt met 'Wat met Tempest in elk geval zeker is, is dat Dylan zich vijftig jaar na zijn debuut nog steeds niet laat vangen.' Zo is het maar net. De onvangbare Dylan.
Elsevier: De recensie van Tempest in Vrij Nederland is kort, maar Elsevier laat zien dat het nog korter kan. Ik heb de indruk - maar de recensie is te kort om er een echt oordeel in te kunnen lezen - dat Arthur van Leeuwen niet echt onder de indruk is (behalve van 'Roll on John'). Hoewel de recensie dan weer gematigd positief eindigt met: 'En ja, hij zingt nog en het klinkt'. [met dank aan Arie voor de scan]
Cover: Jimmy Lafave speelt Red river shore (begin: 18 minuten 20 seconden), hier. Na dit nummer een stuk over Tempest (een half uur lang). [met dank aan Floater voor de tip] Ik luister nu.
Thank God it's friday: Een aardig, nieuw filmpje voor 'Subterranean homesick blues', hier (even naar beneden scrollen) [met dank aan Dirk]
Nobelprijs voor de literatuur: Dylan doet het goed bij de gokkers, de vraag is of dat verstandig is. Zie hier.
Berichten uit het verleden: Bob Dylan en Marilyn Monroe, zie hier.
Logging Lina: Twee regels over 'Duquesne whistle', zie hier.
Album top 100: Deze week is Tempest van de eerste plek 'gedrukt' door Ilse de Lange. Eerste gedachte: leuk voor haar. Zie hier en hier.

Op de buis: Vanavond op de buis (20:30 uur) de film Jerry Maguire met daarin een unieke opname van Dylans 'Shelter from the storm'. (De unieke versie van dit nummer is te vinden op - uiteraard - de soundtrack van deze film, en op de verzamelaar The Best of Bob Dylan)
Dylans 'Oh sister': in vertaling, hier.
Ibo Jan Bosma: 'De werkelijkheid is ook mooi', zie hier.
Uncut op herhaling: Rond de release van Tell tale signs verscheen er een aflevering van Uncut met daarin interviews met muzikanten die met Dylan hadden gespeeld. Het bewuste artikel heeft Uncut inmiddels online gezet, zie hier. [Met dank aan Ton voor de tip]
Sony Music Logo: Sinds een aantal jaren worden de uitgaven van Sony versiert of ontsiert door een nieuw logo. De eerste Dylan-release met dit logo was Together through life (2009). Hier in huis wordt dat logo gekscherend 'de rode veeg' genoemd, maar wat zou de ware betekenis zijn van dit logo? Wat moet dit logo van Sony voorstellen? Deze vraag houd mij al sinds 2009 bezig en ik weet dat ik daar niet uniek in ben. Cas mailde mij vandaag met dezelfde vraag. Mocht je weten of een idee hebben wat dit logo voorstelt of moet voorstellen, laat het me weten (tom_dylan@hotmail.com). Een reactie bij dit bericht achterlaten kan uiteraard ook. Mede namens Cas, bij voorbaat dank!
Rolling Stone: Vandaag viel die nieuwe Rolling Stone door de brievenbus met het grote interview. Ik heb er nog geen letter van gelezen, alleen nog maar even zitten bladeren. Het oogt goed. Lijkt mij meer dan de moeite waard. Een aanrader.

Twee tijdschriften

Ik heb inmiddels begrepen dat in Vrij Nederland inderdaad een recensie van Tempest heeft gestaan (zie het bericht hieronder, met dank aan Hans voor de tip) en dus ben ik net naar de kiosk gereden, altijd op jacht. Te laat, zo merkte ik al snel. In de kiosk wel een Vrij Nederland, maar niet de Vrij Nederland met de recensie van Tempest. Jammer dan, je kunt ze niet allemaal te pakken krijgen.
Bladerend door een aantal andere tijdschriften - ik was inmiddels toch al in de kiosk - stuitte ik op een recensie van Eric Pooley in Time (editie 24 september) met de titel 'Storm trouper: Bob Dylan picks his way through a political Tempest'. De recensie is paginagroot en geïllustreerd met - naast (zeer klein) de hoes van Tempest - een foto van een jonge Dylan. Deze foto van Dylan is ook gebruikt voor de Think different-poster van Apple.
Pooley begint zijn recensie met een stuk over 'Narrow way' waarin hij de enige 'topical political reference' op Tempest vindt en de regel 'You'll surely have to work down to me someday' aan een nummer van The Mississippi Sheiks linkt. Vervolgens 'schets' Pooley Dylans carrière waarna hij nog wat aandacht besteedt aan 'Duquesne whistle', 'Soon after midnight' - wat Pooley doet denken aan 'Not dark yet' - 'Tempest' en 'Roll on John'.
Al met al een aardige recensie.

Voor diegene die echt alles willen weten: in dezelfde Time een kort stukje over de onlangs overleden Joe South (zonder vermelding van Blonde on blonde).

Is er iemand die mij een scan kan sturen van de recensie in Vrij Nederland? (tom_dylan@hotmail.com) Bij voorbaat dank!

Dylan kort #937

Pé Hawinkels - 'Litanie van Bob Dylan': Een gedicht dat ik jaren geleden voor het eerst tegen kwam in die dikke bloemlezing van Gerrit Komrij. Laten vond ik een ingezonden brief over Dylan van Pé Hawinkels in een literair tijdschrift ( zie Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978) en nu kom ik 'Litanie voor Bob Dylan' weer tegen op het net. Zie hier.
'Hoe lang nog Bob?': Het meest vriendelijke dat ik over deze negatieve recensie van Tempest kan zeggen is dat 'ie scherp geschreven is, zie hier.
'Muziekgroepen die mijn leven veranderd hebben. Deel III.' Bob Dylan, zie hier.

Ik ben vandaag vrij van verplichtingen. Heerlijk is dat. Het voornemen is om vandaag niet veel meer te doen dan luisteren naar muziek - te beginnen met Tempest - en lezen in de nieuwe aflevering van Isis. Een dag kan slechter ingevuld worden.
Hoe ver ik kom met het realiseren van de voornemens is, zoals altijd, nog maar de vraag, maar als alles volgens plan gaat, luister ik vandaag in ieder geval ook nog naar Hard rain, al is het alleen om 'Idiot wind' te horen. Niet dat de rest van Hard rain er niet toe doet - verre van, Hard rain is een fantastisch album - maar 'Idiot wind' steekt haar kop toch wel ver boven het maaiveld uit.
Ik klets maar wat, ik dood de tijd. Heb ik al verteld van gisteravond? Dacht ik niet. Gisteravond, met 'Roll on John' in het achterhoofd heb ik Sgt. Pepper's lonely hearts club band van The Beatles op zolder opgedoken om 'A Day in the life' te draaien. Het moet meer dan tien jaar geleden zijn dat ik Sgt. Pepper heb gedraaid. Mijn fout.
Ik heb al jaren genoeg aan de muziek van Dylan en luister niet tot nauwelijks naar andere muziek. Soms vraag ik mezelf wel eens af of ik mezelf daarmee niet te kort doe. Niet dat ik ongelukkig ben met mijn zelf opgelegde restricties, verre van zelfs. Het is goed om zo nu en dan aan jezelf te twijfelen, het houdt de geest scherp.
Enfin, ik dwaal af.
In mijn achterhoofd blijft het maar zeuren, na het lezen van 'Hoe lang nog Bob?' (zie hierboven), is er werkelijk al een recensie van Tempest in Vrij Nederland verschenen? Die moet ik dan over het hoofd gezien hebben. Aan de andere kant schrijft de man 'Zimmermann' wat natuurlijk met één 'n' moet, en - waar haalt hij het vandaan - suggereert hij dat Modern times de soundtrack is van The Big Lebowski. Het zal wel geinig, grappig, hilarisch of zo zijn. Ik krijg er alleen maar jeuk van.
Maar nu is er wel de twijfel of ik op mijn fiets moet stappen om op jacht te gaan naar Vrij Nederland terwijl ik mij net had voorgenomen om vandaag te grossieren in traagheid. Niet meer dan hangen in een luie stoel terwijl de verzamelde werken van Dylan aan mij voorbij trekt en ik af en toe - als de luiheid het toestaat - een blik werp op de letters in de jongste aflevering van Isis.
Mooi voornemen, maar eerlijkheidshalve ben ik niet geschikt voor de traagheid. Misschien wel voor even, maar zeker niet een dag lang.
Ik wil dansen en me kwaad maken over niks.
Dan is er nog die Vrij Nederland.

Dylan kort #936

Tempest recensie #1: De recensies op File Under zijn meestal wel de moeite van het lezen waard, maar dit keer valt het me toch wat tegen dat de schrijver de foutieve aanname na kletst dat dat Dylan live onverstaanbaar is. Zie hier.
Tempest recensie #2: Door Michel Vuijsteke, laat ik zeggen dat het eens een andere benadering is van het recenseren. Zie hier.
In sterkers gezaaid: 'De ziel breekt zich als ze woorden spreekt', zie hier.
Fanzine Isis: Vandaag viel issue 164 van Isis door de brievenbus. Bij het doorbladeren zie ik dat er veel over Tempest in deze aflevering van Isis staat.

Het aantal berichten over Tempest op het internet neemt in rap tempo af. Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk aangezien het al weer anderhalve week geleden is dat Tempest uitkwam in Nederland. Hoewel ik nog steeds regelmatig van Tempest geniet, is de cd (en elpee) inmiddels ook al weer in de kast gezet om ruimte te maken voor andere muziek van Dylan. Gisteravond was dat niet veel meer dan alleen 'Something there is about you' van Planet waves.
Soms is het genoeg om slechts één nummer te horen.

Het artikel bij dit bericht komt uit Veronica. Wanneer het daar in heeft gestaan, weet ik niet. Het is een mooie illustratie van hoe absurd de berichtgeving over 'sterren' soms is. Het zal mij werkelijk worst wezen in wat voor een huis Dylan woont. Ik luister naar zijn muziek, dat is genoeg.

Dylan kort #935 - Tempest & Chronicles

Tempest: Vergeet niet het stuk van Hans hieronder over Tempest te lezen. Bijdragen over Tempest of andere Dylanesque zaken blijven sowieso meer dan welkom.
Chronicles vol. 2: Op het internet weer vele berichten - herhalingen van eerdere berichten - over Chronicles vol. 2. Dylan heeft inderdaad gezegd dat hij werkt aan dit boek, maar of en wanneer dit boek er zal komen, is nog maar de vraag. Dat neemt niet weg dat ik reikhalzend uitkijk naar deel 2 van Chronicles. Terugdenkend meen ik me te herinneren dat tussen de eerste geruchten over Chronicles en de daadwerkelijke publicatie ruim twee jaar is verstreken. (Klopt deze herinnering wel?) Wat ik daar mee wil zeggen is dat ik Chronicles vol. 2 liever gisteren dan vandaag in handen krijg, maar het boek voorlopig nog niet verwacht. (En nu maar duimen dat ik er volledig naast zit...)
Tempest songbook: Het songbook van Tempest wordt inmiddels te koop aangeboden door fanzine Isis (€18,09). Bij bol.com kan ik dit songbook nog niet vinden, maar ik verwacht wel dat het ook daar binnenkort te koop zal worden aangeboden.
Tempest songteksten: De songteksten van de nummers op Tempest zijn nog steeds niet gepubliceerd op Dylans officiële website. Wel is de songtitel 'Narrow way' inmiddels goed geschreven op Dylans officiële site. (tot voor kort stond er 'Narrow road'.)
Tempest vinyl: Ik heb inmiddels Tempest op vinyl beluisterd na het album al meerdere malen op cd gehoord te hebben. Het is nog te vroeg voor een 'groot' oordeel, maar de eerste indruk is dat het vinyl (veel) beter klinkt dan de cd. Het verschil zit voornamelijk in de details en nuances.
Begrijp me niet verkeerd: er is niks mis met de cd (wat bij sommige andere titels wel zo is), maar de elpee klinkt - in mijn oren - gewoon beter.

Tempest - door Hans

Onderstaande e-mail van Hans ontving ik vanmiddag. Ik heb zijn verhaal over Tempest met enorm veel plezier gelezen. Het heeft mijn blik op dit album verscherpt, waarvoor dank!

Beste Tom
Allereerst bedankt voor al de info die je steeds verspreid over Dylan en je persoonlijke noot daarin, de muziek van Dylan is zo bijzonder omdat hij ingrijpt op levens, en dat ook van het begin af heeft gedaan, op meer dan kleine schaal. De laatste jaren hebben daarvan hernieuwd blijk gegeven, al beschouw ik zijn twee albums na Modern Times als lichte tussendoortjes, die hem de ruimte gaven weer als vanouds een keer ''verwoestend" uit te pakken. Hoewel velen in koor uitriepen dat de plaat voortborduurt op de grote drie vanaf 1997, komt op mij Tempest over als weer een andere ingeslagen weg. Her en der heb ik naast de vele lofprijzingen stevige kritiek gehoord, en wat me opviel was de schaapachtigheid van de jazeggers en de scherpte van de negatievere critici, die zich in hun afwijzingen helaas ook vaak nog lieten sturen door de weerzin tegen de kritiekloos elkaar napratende loftuiters, die zich op hun beurt schijnen te laten meeslepen door Dylans weer geheel herstelde reputatie. En wat is mooier dan meedeinen met de winnaar? Juist, spugen op de meelopers... Toch bevind ik me ook in de gelederen van wie Tempest uit zouden willen roepen, al is het op voorlopige basis, tot (waarschijnlijk dus) een meesterwerk, iets wat de tijd ten slotte zal uitwijzen, want die naam verdien je niet alleen door goed te zijn maar ook door historisch gezien een ijkpunt te worden. Daarvoor zijn de ingredienten aanwezig, omdat Dylan andermaal op gebied van lyriek en vertolking experimenteert met nieuwe vormen. De aandacht lijkt niet onverdiend, negatief of positief. Uitgerekend de stijl heeft voor sommigen de plaat tot langdradig doen bestempelen. Vergelijkingen van het titelnummer met Desolation Row, natuurlijk ten voordele van de laatste, als voorlopig dieptepunt van inzicht, want waar de laatste een surrealistische droom is, ook muzikaal, vormt de song Tempest een vrolijk getoonzette expres zich langzaam als zodanig verradende realistische nachtmerrie in het hoofd van de slapende Watchman. De impact is er niet minder om, wel verleidt het minder, werkt het verontrustender. Ja, bij het hypnotiserende, gruwelen verhalende Tin Angel, zou ik misschien verlangen naar zo'n prachtig loopje van een gitaar op de achtergrond, als bij Desolation Row, maar het zou een herhaling van zetten zijn geweest en bovendien af hebben gedaan aan juist het bezwerend minimalistische van het lied qua begeleiding. En daarmee ben ik aangeland bij mijn belangrijkste punt, waarom ik dit album zo waardeer: de tekst en de ritmisch prachtig beklemtoonde vertolking daarvan staat op de voorgrond bij de langere nummers, juist zoals dat bij de Beatpoets zou zijn geweest of de oude troubadours. De muzikanten lijken in de epische stukken haast zich aan Eno te spiegelen, ze bouwen met spaarzame noten een wijds geluidslandschap op achter de zang, die zoals her en der terecht opgemerkt (ook ik blaat hier na), prachtig dicht op de microfoon is opgenomen en daarmee de liefhebbers omarmt en degenen die niet houden van Bobs stem endgultig op de vlucht doet slaan. Jawel, belangrijke werken verdelen de geesten! Dat het album niet alleen moeilijk is, daarvoor zorgen de kortere nummers die een grote verscheidenheid en soms ook een verrassend melodische inventiviteit vertonen, meer dan we gewend zijn geraakt sinds Time out of Mind. Maar , al is de plaat duidelijk minder bluesy, nog meer oldtimey en meer gestoeld op folk zoals het eigenlijk nooit heeft bestaan, wat betreft teksten openbaart zich de meest navrante vernieuwing: de raadselachtige knip en plak techniek van Love and Theft en Modern Times heeft plaats gemaakt voor een veel directere, meer verhalende structuur, maar wel doorspekt met prachtige beelden en one liners die, zij het veel minder cryptisch, herinneringen oproepen aan de evocatieve teksten van Blonde on Blonde. Als ik overigens vergelijkingen zou willen trekken dan toch het meest met The Times they are A Changing, qua aanpak en sfeer, maar dan compleet met andere middelen en meer humor, want die schittert hier, nog meer dan op het wat te bewust grappige Love and Theft. Dit keer is het Dylan ernst met zijn spot, zonder zelfrelativering uit het oog te verliezen. Eingenlijk is het de religieuze plaat die had moeten verschijnen in 1979, maar toen miste hij daarvoor nog de diepgang die hij nu zozeer bezit, dat het is of je in een afgrond kijkt. Een prachtig maar beklemmend uitzicht, eindigend in het wel degelijk ontroerende Roll on John, de ode aan Lennon die evenmin eerder had kunnen komen. Dat daar voor de wat giftige verademing bijgeleverd worden een heerlijk swingend maar als Like a Rolling Stone bijtende Narrow way en een dit zelfs overtreffende Pay in Blood, is een bonus. Zwijg ik nog maar over het hartverscheurende Long and Waisted Years, betoverende Scarlett Town (veel meer te vergelijken met Desolation Row), en bevreemdende Soon after Midnight, drie pareltjes. De opener van het eerste gedeelte is gewoon lekker en mooi, verrrassend gearrangeerd, daarover is al genoeg gezegd, op lichtvoetige wijze wordt de hele thematiek en muzikale aanpak aangekondigd. Roman Kings is een geschikte opener voor het tweede gedeelte, snoeiharde tekst, opwekkende overbekende begeleiding, voor de mysterieuze reis naar het einde van de nacht aanvangt.

met groet
Hans

Tempest - door Alja

Onderstaande e-mail ontving ik gisteren van Alja. Het mooie aan deze e-mail is dat het veel zegt over de beleving van / luisteren naar Tempest en dus een antwoord is op mijn vraag (uit 'Dylan kort #933') wat lezers van deze blog van Tempest vinden.

Ik had Dylan’s nieuwste in de kast gezet, Tom – na een hele week draaien begon de kleine wat slijtage te vertonen. Maar vanmorgen zegt Rosa, die haar laatste dagje Holland doet, ‘zeg mam, mag ik die nieuwe Dylan horen?’.

25 he Tom…dus ik HUPPEL naar de kast en zet m op. Ondertussen spelen zij en haar vriendje samen een game online en ik borduur. Ik zie in mijn ooghoek haar gezicht – ze humt, ze doet, ze straalt. Bij het tweede nummer al  zegt ze ‘zoveel anders dan anders is hij niet he dus dat is goed he’ en ik hum terug. Ik vind, zegt ze weer even later, zijn stem best oke. Weer later: en de teksten blijven even sterk he. Bij alles vraagt ze bevestiging, bij alles wil ik uitleggen – alleen bij het Titanic nummer schiet ze voluit in de lach. ‘Heerlijk’ zegt ze ‘wat een gemene man die Dylan, ik mag dat wel, lekker een walsje en dan de meest erge dingen bedenken’ en bij nader inzien vindt ze dat van de hele cd: het vriendelijk verpakken van de gruwelijke waarheid. En we zien het voor ons: in elkaar hakende mensen die langzaam wiegen op het walsje en pas later doorhebben waar Dylan over zingt.

Dan het Lennon-nummer nog, ze knikt goedkeurend. ‘ik wil nu’ zegt ze ‘nog wat meer Dylan horen voordat ik het weer ontwen’ en zo gaan we van the Witmark Demos naar Highway 61. En haar vriendje (pappa fan van ELO en Pink Floyd) zucht niet eens….

Dochter Rosa is 25 en luistert niet alleen naar Tempest, maar geniet daar ook van. Daar gaat Mart Smeets met zijn theorie.
Op mijn vraag aan Alja of ik haar e-mail hier mocht publiceren, kwam vandaag de volgende mail:

Altijd Tom, en nog mooier – we gingen door, daarna Desire, Blonde on Blonde en eindigend met Saved.
Liefs,

Tempest reclame #3

Tempest reclame #2

Tempest reclame #1

Dylan kort #934 - aanvullingen

Sounds Tilburg: 'Nietus / Wellus: Bob Dylan', zie hier.
Moet je horen: 'Duquesne whistle', dit bericht is al weer een week oud, ik moet het over het hoofd hebben gezien. Zie hier.
Tempest: In 'Dylan kort #933' vroeg ik wat jij nu (en over één jaar) van Tempest vindt. Hieronder de reactie van Dirk:

Bespreking Tempest Bob Dylan

Op vrijdag 23 juni 1978 stap ik vol verwachting als achttienjarige  in Brussel op de trein richting Rotterdam. Vier jaar eerder heeft mijn plaatselijke platenboer me laten kennismaken met het oeuvre van Dylan. In deze vier jaar schaf ik mij alle Lp’s van Bob aan en zijn teksten en muziek laten me vanaf dat eigenste moment  nooit meer los. Op de trein zit ik te dagdromen want het zal de eerste keer (en zeker niet de laatste) in mijn leven zijn dat ik mijn grote idool live zal kunnen bewonderen. Aangekomen in Rotterdam volg ik de grote massa naar ingang noord-zijde van het geweldige voetbalstadion dat intussen al goed volgelopen is en wanneer Dylan himself op het podium verschijnt ben ik een en al kippenvel.
Het gevoel dat ik de maanden voor het concert had is hetzelfde gevoel dat ik de laatste maanden gevoeld heb. Toen ik ongeveer 2 weken geleden de cd in de lader schoof en meer dan een uur kippenvelmomenten heb gekend wist ik dat Bob bij mij nog altijd de tere plek wist te raken. Ik ben ondertussen 55 geworden maar in mijn hoofd hoor ik nog dagelijks het zinnetje “may you stay forever young”. Roll on Bob.

Dirk

Dylan kort #934 - de 'echte' Bob Dylan?

Nieuwe cd: Binnenkort (begin oktober) komt de driedubbel cd The Real Bob Dylan uit. De tracklist van deze verzamelaar oogt wat raar, de cd's bevatten alleen nummers uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. De eerste cd bevat zestien nummers uit de jaren zestig, de tweede cd veertien nummers uit de jaren zeventig en de derde cd veertien nummers uit de jaren tachtig.
de tracklist van The Real Bob Dylan kwam me bekend voor, al kon ik niet gelijk bedenken waarvan ik die tracklist ken. Na wat speurwerk denk ik de bron voor deze tracklist gevonden te hebben. De tweede cd van The Real Bob Dylan is een 'kopie' van de verzamelaar Playlist: The very best of Bob Dylan '70s, de derde cd van The Real Bob Dylan is een 'kopie' van Playlist: The very best of Bob Dylan '80s. Logischerwijze zou je dan verwachten dat de eerste cd van The Real Bob Dylan een 'kopie' is van Playlist: The very best of Bob Dylan's 60s. Dat is ook zo, maar niet helemaal. Aan de tracklist van Playlist: The very best of Bob Dylan's 60s zijn voor de eerste cd van The Real Bob Dylan twee nummers toegevoegd: 'Talkin' New York' en 'Song to Woody'.
An sich is er niks mis met een nieuwe verzamel-cd van Dylan, zeker niet voor die prijs (€9,99 voor een drie cd's). Prima tracklist. The Real Bob Dylan biedt de mogelijkheid voor de 'nieuwe' Dylan-liefhebber - zeg maar de koper van Tempest van onder de dertig, om in de terminologie van Mart Smeets te spreken - om Dylans oudere werk te ontdekken. Waar ik wel een probleem mee heb, is de titel The Real Bob Dylan, alsof de 'echte' Bob Dylan alleen in de muziek van de jaren zestig, zeventig en tachtig te vinden is.
Rataplan's eigenwijze 30: 'Bob Dylan, "Duquesne whistle"', zie hier.
Radio 1: 'Meteen mee-cd: Bob Dylan - Tempest', zie hier.
DaMusic: 'Dylans Chronicles Volume I krijgt vervolg', zie hier.
tal tikt door: 'slecht vertaald', voor de zoeker naar Bob Dylan in boeken: in een boek van Bill Bryson duikt Dylan op, maar alleen in de vertaling, niet in het origineel... Zie hier.
Skylinereviews: Drie albums die Spinvis nauw aan het hart liggen, waaronder Dylan, zie hier.
Mastermindmap: Tempest in de hitlijsten, hier.
Tempest: In 'Dylan kort #933' vroeg ik wat jij nu (en over één jaar) van Tempest vindt. Hieronder de reactie van Frits:

Tom,

Je vraagt op je blog wat de lezer van Tempest vindt - en om dat te vergelijken met over tien jaar.
Aan jou natuurlijk de opdracht om de schrijvers van nu over een decennium opnieuw te vragen.
Een uitdaging, maar waarom zou dat een grote opgave zijn.

Tempest is een bijzondere plaat.
Ik hoorde Jan Donkers bij DWDD zeggen, dat Tempest geen vijf sterren verdient, omdat het geen Blonde on Blonde is.
Tsjah, een beetje zwakke argumentatie.
Geen enkel nieuw (Dylan-)album is vergelijkbaar met een van de voorgangers.
Want anders zou je geen nieuwe hoeven maken.

Tempest klinkt als een afscheidsplaat van Dylan, net als Time Out Of Mind.
Aan het woord is iemand die met de dood onderhandeld over de definitieve sterfdatum.
Niet aan de hand van euthanasie, maar in de zin dat de ik-persoon (Dylan zelf) klaar is met zijn leven.
Zijn leven is rond, de cirkel is af.
Dat wordt het meest duidelijk bij het titelnummer, een kwartierlang over de dood op het schip.
Nog indringender dan de film Titanic, voel ik de spanning van het stijgende water.
Het feit dat je als opvarende je definitieve dood ziet aankomen - afschuwelijk.
Maar ook een lied al Tin Angel ademt de sfeer van het naderend einde.
Tin Angel - heette die intellectuele wijk of straat in New York niet Tin Pan Alley?
Het doet me er in ieder geval aan denken.
En dan Roll On, John.
De krakende stem van Dylan, die na 32 jaar nog steeds zijn oude maatje mist.
Hartverscheurend.

Eén van mijn favorieten is Pay In Blood, waarbij het arrangement volgens mij van Tony Garnier en consorten komt.
Ik verheug me erop het lied live te horen: hoe de beat door de concertzaal klapt.

Dit zijn zo wat ideeën, wat opmerkingen, wat aantekeningen over Tempest.

Groet,

Frits

aantekening #4642

Het is zaterdag, vandaag hoef ik niks en doe ik waar ik behoefte aan heb. Waar ik behoefte aan heb is een beetje klooien in en rond het huis. Een stapeltje cd's die nog bij de stereo-installatie lag heb ik net opgeruimd, Tempest heeft een plekje in de kast gekregen. De elpee moet ik nog draaien, daar wil ik voor gaan zitten, misschien morgenavond. Vanavond in ieder geval niet, vanavond hebben de kinderen 'opblijfavond' en kijken ze een film. Ik moet zo nog even naar de supermarkt, maar nu nog even niet, nu draait Tempest nadat ik net Blonde on blonde heb gedraaid.
Vergelijken heeft geen zin, de Dylan van 1966 is een andere dan de Dylan van 2012.
Het is dus zaterdag, een beetje klooien is het devies. Een mooi moment om op kleine dingen in te zoemen. Om even bij Tempest te blijven: ik had verwacht dat de cd die bij de elpee-versie van Tempest geleverd wordt identiek zou zijn aan de 'gewone' cd-versie van Tempest. Niet dus. Op de bij de elpee horende cd zijn de logo's van Sony en Columbia in wit afgedrukt, terwijl beide logo's op de standaard cd zilver zijn. Nog opvallender is het dat de cd bij de elpee een compleet ander catalogusnummer heeft, het lijkt niet eens op het catalogusnummer van de standaard cd.
Tsja, kleine details. En terwijl ik nadacht over die verschillen tussen de standaard cd en de 'gratis' cd bij de elpee, struinde ik wat over het net. Natuurlijk heb ik even gekeken op Dylans officiële website of de songteksten daar al gepubliceerd zijn. Niet dus, er lijkt weinig gebeurd te zijn sinds mijn laatste bezoek. Er staat ook nog steeds 'Narrow road' in plaats van 'Narrow way'. Alleen de pagina's 'news' en 'hype' lijken sinds mijn laatste bezoek bijgewerkt te zijn.
In de hoop - eigenlijk tegen beter weten in - dat er al iets bekend is over een songbook van Tempest bezoek ik ook de pagina 'books'. Niets over een songbook.
Starend naar de voorkanten van een serie boeken, valt mijn oog op On the road van Jack Kerouac. Deze kaft moet ik al vaker op deze pagina hebben zien staan, maar pas nu valt het kwartje. Deze pocket staat ook bij mij in de boekenkast! Ik heb On the road al vaak gelezen, maar deze pocket is altijd gesloten gebleven. Bij het doorbladeren van het boek hoor ik de rug al kraken en zuchten. Lezen zou vernielen betekenen.
Bij de afbeelding van dit boek op Dylans officiële site staat dat Dylan het boek rond 1959 heeft gelezen. Het aardige is dat de afgebeelde door Signet book uitgegeven pocket voor het eerst gedrukt werd in september 1958. Het is dus niet alleen goed mogelijk, maar zelfs zeer waarschijnlijk dat Dylan deze druk van On the road heeft gelezen. Zou de aanprijzing 'A kind of literary James Dean...' op de achterzijde van het boek de doorslag hebben gegeven bij de keuze van de jonge Dylan om dit boek te willen lezen?

De jonge Dylan was nogal onder de indruk van James Dean, weten we uit verschillende biografieën.
En nu ik toch bij biografieën aan ben gekomen: ik heb ongeveer een derde gelezen van Once upon a time; the lives of Bob Dylan van Ian Bell en ik moet bekennen dat ik maar moeilijk 'in' dit boek kan komen. Dat zal wel aan mijn lezersogen lezen. Ik moet gewoon nog even doorzetten. Meer daarover later, wanneer ik het boek helemaal gelezen heb.
O ja, dan is er nog het bericht van de site van Rolling Stone dat Dylan met het tweede deel van Chronicles bezig is. Dat klinkt hoopvol, maar ik verwacht het boek niet binnen nu en tien maanden. Het zal allemaal nog wel even op zich laten wachten, vrees ik.
Nu ik dan toch bezig ben, mag ik ook nog wel even mijn eigen boek noemen: ik heb de correctieproeven van Luister je nou alweer naar Bobby; de Bob Dylan aantekeningen 2011 - 2012 inmiddels doorgenomen, nu zijn de uitgever en de drukker aan zet. Als alles volgens plan gaat, komt het 2 oktober uit. In dat boek staan, naast veel andere aantekeningen, een paar aantekeningen over de Dylan en Kerouacs On the road.
Inmiddels is Tempest bij 'Roll on John' aangekomen en staat dochterlief naast mij met de vraag of ik een de batterijen van een stuk speelgoed wil vervangen. Dat wil ik wel, al moet ze nog heel even wachten.
Daarna kan ik altijd nog naar de supermarkt lopen.