Rainy day women # 12 & 35

In de zomer van 2007, nu al weer tweeënhalf jaar geleden, werkte ik aan een stuk over het album Blonde on blonde. Na zo'n zestienduizend woorden te hebben geschreven, stopte ik ermee. Waarom weet ik niet meer. Ik was het stuk over Blonde on blonde al weer een tijdje vergeten, tot ik het net, bij toeval, weer eens tegenkwam. Hieronder een fragment uit dit stuk, het fragment over Rainy day women # 12 & 35.

Rainy day women # 12 & 35

I never have and never will write a drug song, I don’t know how to.

Wanneer de naald zich door de aanloopgroef heeft gemaaid is het carnaval, een dronkenmansfeest dat al dagen aanhoudt en waar de luisteraar – na het heimelijk luisteren, met het oor op de deur – wordt binnengehaald als de paashaas met Pasen.
Rainy day women # 12 & 35 is een gieren-lachen-brullen-stamper en niet de drug-song waar het meestal voor wordt versleten. De song heeft alle schijn tegen: de hoempa-blazers net uit de maat, het lallende zingen en natuurlijk het overbekende refrein Everybody must get stoned. Maar schijn bedriegt en dat lijkt nou net de opzet van Dylan, de luisteraar op het verkeerde been zetten. De song heeft veel meer te maken met stenigen:

They’ll stone you when you’re at the breakfast table.
They’ll stone you when you are young and able.
(...)
But I would not feel so all alone,
Everybody must get stoned.

Het maakt niet uit wat je doet ‘ze’ zullen je veroordelen – stenigen – maar maak je er niet druk over, iedereen zal (moet) gestenigd worden. En dan blijkt een drug-song vol bijbelse wijsheid met een twist te zitten: “Wie van u zonder zonde is werpe het eerst een steen op haar.” en “Nu richtte Jezus zich op en zeide tot haar: Vrouw, waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld? Zij zeide: Neen, Heer. Toen zeide Jezus: Ook ik veroordeel u niet. Ga heen, zondig voortaan niet meer.” (Johannes 8 : 7 & 10 – 11)
Let wel: Rainy day women # 12 & 35 is niet de boodschap van Johannes 8 in een muzikaal jasje – eerder het tegenovergestelde – maar Dylan maakt wel handig gebruik van dit overbekende fragment uit de bijbel.
Waar de titel Rainy day women # 12 & 35 vandaan komt is een raadsel, maar waar die toe kan leiden is te vinden in A dictionary of slang and euphemism:

rainy-day woman marijuana; a marijuana cigarette. [U.S. drug culture, mid 1900s-pres.]

In de Time van 1 juli 1966 werd beweerd dat het precies andersom is, eerst was er de betekenis van marihuana sigaret, daarna de songtitel: In the shifting, multi-level jargon of teenagers, to ‘get stoned’ does not mean to get drunk, but to get high on drugs...a ‘rainy-day woman’, as any junkie [sic] knows, is a marijuana cigarette.
Ondanks uren zoeken – o.a. in slang woordenboeken en op het internet – ben ik niet één keer Rainy-day woman in de betekenis van marihuana sigaret – joint – tegengekomen in een geschreven bron van vóór mei 1966. Ik ben alleen Rainy-day woman in de betekenis van joint met een verwijzing naar Dylans Rainy day women # 12 & 35 tegengekomen. Eén uitzondering, bovenstaand citaat uit A dictionary of slang and euphemism, daarin geen verwijzing naar Dylan en de datering mid 1900s – pres. maakt een precieze datering onmogelijk. Tot ik een geschreven bron vind van vóór mei 1966, blijft voor mij dan ook de conclusie staan dat er eerst de song Rainy day women # 12 & 35 was en daarna pas Rainy-day woman in de betekenis van joint.
Alles gaat een eigen leven leiden, zelfs een onmogelijke titel als Rainy day women # 12 & 35. Dylan en onmogelijke titels – zoals Rainy day women # 12 & 35 – en het ontbreken van enige connectie tussen de titel en de inhoud van de song:

interviewer: Why do some of your songs bear no relation to their titles?
Dylan: Give me an example.
interviewer: Rainy day women # 12 & 35.
Dylan: Have you ever been to North Mexico?
interviewer: Not recently.
Dylan: Well, I can’t explain it to you then. If you had, you’d understand what the songs about.

Bovenstaande is natuurlijk een staaltje journalist-een-loer-voor-ogen-draaien van Dylan van het zuiverste water, maar hoe Dylan dan wel aan deze songtitel kwam blijft een mysterie. Waarschijnlijk is het gewoon onzin, mystificatie, niet meer. Al bestaat er een mooie theorie dat tijdens de opnamen van Rainy day women # 12 & 35 er twee natgeregende vrouwen de studio binnen kwamen, de een twaalf, de ander vijfendertig jaar oud.
Wat mij opvalt wanneer ik de songtitel Rainy day women # 12 & 35 zie, is dat de cijfers keurig op volgorde staan, 1, 2, 3, 5, waarbij het accent ligt op het ontbrekende cijfer 4. Als er dan betekenis gezocht moet worden in de titel, zou ik het zoeken in dit ontbrekende cijfer. Maar dan, wie ben ik? Ik ben nooit in het noorden van Mexico geweest.
Rainy day women # 12 & 35 is niet voor niets de openingssong van Blonde on blonde. Wie Blonde on blonde wil horen zal eerst deze muzikale Mardi gras moeten verdragen.
Toch is het een eigenaardige keuze om Rainy day women # 12 & 35 vooraan te zetten, nu begint Blonde on blonde met een uitgelaten feest, dat, zo te horen, al uren bezig is. Na Rainy day women # 12 & 35 wordt de uitgelatenheid alleen nog maar teruggeschroefd. Alles na Rainy day women # 12 & 35 is de contemplatie na het feest, het dagdromen, het wegzweven van de nog vermoeide geest. Rainy day women # 12 & 35 heeft een functie als openingssong, en alleen als openingssong. Het is de inleiding tot Blonde on blonde. Waarom juist deze song op single verscheen is mij dan ook een raadsel.
Rainy day women # 12 & 35 werd in mei 1966 in Nederland op single uitgebracht en bereikte de negende plaats in de Nederlandse hitlijsten. In Amerika bereikte de single de 2de plaats op de Billboard charts. In Engeland bereikte de single de 7de plaats op de hitlijsten. Voor deze release op single werd de song teruggesnoeid van zo’n vierenhalve minuut naar twee minuten en zesentwintig seconden.
Rainy day women # 12 & 35 werd in enkele Amerikaanse staten (Washington, Baltimore en Houston) en in Engeland door radiozenders in de ban gedaan vanwege de regel Everybody must get stoned – het zou aanzetten tot drugsgebruik.