Nobody sings Dylan… #2
Een korte reactie op Tom's antwoord. Terecht zegt Tom dat een discussie als deze, zeker als het gaat om 'goede' en 'slechte' covers, kan zanden in een welles-nietes-discussie. Het is daarom, dat ik mijn reactie kort houd.
De versie van 'Like a Rolling Stone' John Mellencamp op 'The 30th anniversary' vind ik sterk. De muzikale diversiteit van Dylan komt daar goed naar voren. Het optreden van Neil Young behoort ook tot mijn favoriete covers. Maar vlak ook Ernst Langhout en Johan Keus niet uit, met de Friese bewerking. Volgens mij erg Dylanesque.
Wat ik met Sjoerd de Jong wilde aantonen, is dat het bij Dylan om de muziek gaat. Geld speelt bij hem een ondergeschikte rol. Muziek maken, dat is wat hem drijft. Een overeenkomst met God om tot zijn dood te spelen. En om de tijd stil te zetten.
Het is overduidelijk dat Dylan, in de breedste zin des woords, discussie oplevert. Moeten we hem volgen op de letter van zijn teksten en zijn leven? Of gaat het om hem te volgen 'in zijn geest'? Waarschijnlijk ligt het antwoord net naast het midden. Aan de kant van 'de geest'.
Frits
Geen opmerkingen:
Een reactie posten