Nobody sings Dylan like Dylan?
Als het gaat om coverversies van Dylansongs, dan heeft Bob Dylan zelf daar waarschijnlijk de meeste van op zijn naam staan. Geen enkel lied dat ooit in de studio werd vastgelegd werd ook maar één enkele keer live op dezelfde manier uitgevoerd. Hierbij moet ik opmerken dat juist dit één van de aantrekkelijkste aspecten van de artiest Bob Dylan vind. Echter ook in dit geval vind ik de covers lang niet altijd beter dan het origineel, voor zover je daar bij Dylan van kunt spreken. Zelf beschouwt hij de studioversie terecht als niet meer dan een moment in de wordingsgeschiedenis van een song, die verder uitkristalliseert op het podium. De vraag is dan echter wanneer we kunnen spreken van de definitieve versie, en welke uitvoeringen dan “covers” zijn. Een interessant vraagstuk.
Ik heb wel een paar favoriete live-uitvoeringen die de studioversie ver overtreffen. Bijvoorbeeld One too many mornings zowel van “Live 1966” als van “Hard Rain”, I want you van “Budokan”, Idiot Wind ten tijde van de Rolling Thunder Revue, Visions of Johanna van “Live 1966” maar vooral van de bootleg “True love needs no company” (Münster 1 oktober 2000) en Shooting Star op “Unplugged”.
Door anderen uitgevoerde covers zijn meestal gebaseerd op Dylan’s studioversie of demo’s van zijn muziekuitgeverij. Ik geloof dat het er inmiddels duizenden zijn en daarvan ken ik er maar een paar. Meestal gaan ze het ene oor in en het andere weer uit. Nobody sings Dylan like Dylan gaat voor mij ook zeker, in positieve zin, op. De uitvoeringen van het inmiddels populaire Make you feel my love halen het qua intentie geen van alle bij die van de maker zelf.
Peter, Paul & Mary zorgden voor de doorbraak van Blowin’ in the wind, maar hun uitvoering is een tamelijk zoete. The Byrds maakten van Mr. Tambourine Man te gladde popmuziek. Wel heb ik nog steeds bewondering voor Pete Seeger’s interpretatie van A hard rain’s a gonnan fall. En er zijn nog wel een paar uitzonderingen, onder andere op “The 30th aniversary celebration concert”. Hoewel op zich een zeer beluisterbare dubbel-CD zijn de meeste nummers niet vergelijkbaar met hoe ik ze van Dylan zelf ken. Wat te denken van de door hem zo bewonderde Johnny Cash en The Clancy Brothers bijvoorbeeld? Lou Reed’s Foot of Pride daarentegen en met name de uitvoering van Just like Tom Thumb’s Blues van Neil Young, mogen er beslist zijn.
Tenslotte nog een enkel woord over de vertalingen van Bindervoet & Henkes. Wat mij betreft zijn deze heren veel te haastig te werk gegaan. Ze missen precies de poëtische beelden en muzikale opeenvolging van woorden, die Dylan’s werk zo betekenisvol maken. Wat dat betreft hadden ze een voorbeeld kunnen nemen aan Ernst van Altena, zoals die ooit de poëzie van Jaques Brel vertaalde. De teksten van Bindervoet en Henkes mogen dan qua ritme en rijm zingbaar zijn, qua inhoud zijn ze dat mijns inziens bepaald niet.
Peter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten