Bob Dylans Rolling Thunder Revue - een heruitvinding van hoe het echt gegaan is #5

Stel je voor, het is november 1975. Je woont in Cambridge, MA, een stad waar nooit wat gebeurt en als er al wat gebeurt is het of voor de ouwe lullen van de stad, of je hoort het te laat. Je sleept je zeventienjarige lijf dagelijks naar de school waar je "voor de toekomst" geacht wordt nutteloze kennis in je hersenpan op te slaan. Het is een toekomst waar je ouders het over hebben, je ooms en tantes tijdens feesten en partijen. Een toekomst die zij voor zich zien, maar waarvan jij je met de beste wil van de wereld geen voorstelling kan maken.
De toekomst dat is iets dat ver voorbij morgen, voorbij volgende week ligt. 
En morgen spelen Bob Dylan, Joan Baez, Roger McGuinn en nog vele anderen in het Harvard Square Theater. Bob Dylan! In Cambridge! In de stad waar nooit wat gebeurt en als het gebeurt gaat het langs je heen. Voor een keertje zit het mee, iemand drukte je een flyer in handen om je te wijzen op dat concert. Je hebt gelijk een kaartje gekocht. Duur was het niet. $8,50.
Morgen ga je Dylan zien. Eindelijk gebeurt er iets goeds in Cambridge.

Het tweede concert waarvan het Dylan-deel integraal is opgenomen in The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings is het concert van 20 november 1975 in Cambridge, MA.
Ik probeer me voor te stellen hoe het geweest moet zijn om dat concert bij te wonen.
Het overgrote deel van de songs is voor de Dylan-liefhebber anno 2019 bekend, maar in november 1975 was dat wel anders. Het album Desire was nog niet verschenen. Mogelijk had de concertbezoeker "Hurricane" al wel op de radio gehoord voor hij het Bob Dylan in november hoorde spelen, maar dat geldt niet voor "Romance In Durango", "Isis", "Oh Sister", "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" en "Sara".
Voeg daarbij de covers die er die avond gespeeld werden, zoals "Wild Mountain Thyme", "Dark As A Dungeon" en "This Land Is Your Land" en de Dylan-klassiekers die voor deze concerten een nieuw, een Rolling Thunder-jasje kregen, zoals "It Ain't Me, Babe", "The Lonesome Death Of Hattie Carroll" en  "Mama, You Been On My Mind" of een nieuwe tekst ("Simple Twiste Of Fate", "Knockin' On Heaven's Door").
Bob Dylan vroeg veel, héél veel van zijn luisteraars tijdens Rolling Thunder Revue. Hij bood niet tot nauwelijks punten van herkenning. Hij verwachtte alerte luisteraars.
De bezoeker moet na een Rolling Thunder-concert wel haast helemaal afgedraaid zijn geweest door de overvloed aan nieuwe indrukken.

Vijf van de negentien songs op cd 6 en 7 van The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings zijn in 2002 uitgebracht op Live 1975, het vijfde deel van The Bootleg Series: "It Ain't Me, Babe", "Romance In Durango", "Mama, You Been On My Mind", "Simple Twist Of Fate" en "Knockin' On Heaven's Door".
En net als in de vorige aflevering van "Bob Dylans Rolling Thunder Revue - een heruitvinding van hoe het echt gegaan is", toen het draaide om de opnamen van het concert in Worchester, draait het bij het beluisteren van deze opnamen al snel uit op vergelijken. Vergelijken met wat eerder gehoord of beter gezegd met wat het geheugen denkt eerder gehoord te hebben.
Opener "When I Paint My Masterpiece" wordt (bijna) solo door Bob Dylan gezongen, waar is partner in crime Bob Neuwirth? De Cambridge-"Blowin' In The Wind" is eigenlijk de eerste echte misser op de boxset. Dylan en Baez lopen te klooien met het tempo van de song waardoor het de mist in gaat. Had Sony dit nummer dan van de box moeten laten? Nee natuurlijk niet! Dit hoort bij het totaalbeeld, bij het grotere geheel.
"Dark As A Dungeon" is in Cambridge beter dan in Worchester. Waarom ik dat vind weet ik niet goed. Ik vind het en soms is dat genoeg. Het is een uitzondering, ik vind het concert in Worchester beter dan in Cambridge. Terwijl ik dit denk baal ik van mezelf, van mijn oordeel. Niet omdat het oordeel niet zou kloppen, maar omdat het oordeel de oren doof maakt voor Cambridge. Terwijl ik dit hoor moet ik het staartje van Cambridge nog horen. Het staartje heeft nog een paar verrassingen.
Is Rivera's viool lager in de mix dan op de opnamen van Worchester?
De "Oh Sister" is erg mooi, al stoort het "vegende geluid" mij na een tijdje. Wat is dit?
Er zit een opgaande lijn in de vier Desire-songs in het tweede deel van het concert: een goede "Oh Sister", een zeer goede, bewogen "Hurricane", een schitterende "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" en een hemeltergende "Sara". Deze vier songs, uitmondend in "Sara" vormen voor mij het hoogtepunt van het concert in Cambridge.

Hoe luisterde de jongen van zeventien uit Cambridge naar deze vier songs? Voor hem zijn het vier nieuwe songs. Oké, "Hurricane" heeft hij een of twee keer op de radio gehoord. De andere drie songs heeft hij nog nooit gehoord, hij heeft geen vergelijkingsmateriaal. Hij wordt opgeslokt door de nieuwe muziek die over hem heen spoelt.
Niet alleen de composities zijn nieuw, maar ook de manier van spelen.
Naast Dylan een tweede stem, een viool. Het is allemaal nieuw. Om nog maar te zwijgen over hoe Bob Dylan "One More Cup Of Coffee" zingt, zo heeft hij nog nooit gezongen!
Als de zaallichten aangaan vraagt hij zich af of het goed was. Hij weet het niet. Hij denkt het wel.
Het was mooi, is dat de enige maatstaf voor een oordeel? Misschien wel.
Hij baalt dat het al weer voorbij is, al zijn er vele uren verstreken, realiseert hij zich wanneer hij op zijn horloge kijkt. Misschien zegt dat genoeg.

Wat gaat hij tegen zijn vrienden vertellen over dit concert? Hij moet het hebben over dat gekke doek, het leek haast wel onderdeel van een circus. En dan de hoed die Dylan droeg. En had Dylan zijn gezicht nou wit gemaakt? Hij kon het niet goed zien vanaf zijn plek in de zaal. Maar vooral moet hij het hebben over de muziek. Over "It Ain't Me, Babe" dat in geen velden of wegen meer leek op het nummer van Another Side Of Bob Dylan. Hij moet vertellen over "Simple Twist Of Fate", Bob Dylan alleen op het podium, over "Just Like A Woman" en over al die nummers waarvan hij geen flauw idee heeft hoe ze heten, nummers die hij nooit eerder heeft gehoord.
Een nummer over koffie dat Dylan nogal vreemd zong en een nummer over ene "Sara". Er waren er nog veel meer die hij niet kende. Nummers die door een viool werden voortgedreven. Inderdaad een viool tijdens een Dylan-concert, dáár moet hij over vertellen.