Dankzij een Idfa Special was het mogelijk om de nieuwe film die Martin Scorsese maakte voor Netflix te zien in het Tuschinski Theater in Amsterdam. Lucky Fonz III vroeg zich in zijn inleiding af of deze film goed of slecht zou zijn voor de ‘non visibility’ die kenmerkend is voor Dylan.
Wel, we zien veel Dylan in de film, beelden uit 1975 en recent opgenomen gesprekken. Maar de film begint met krasserige zwart-wit beelden van een vrouw die door een illusionist wordt weggetoverd en eindigt met een man die een masker opzet. Oftewel, is wat we zien wel waar. “I don’t remember anything”, zegt Dylan, het is zo lang geleden, ik was nog niet eens geboren.
Wat in ieder geval wel echt is dat is de muziek, gefilmd in de laatste drie maanden van 1975, en die is fantastisch. Dylan is op zijn best, indringend, fel en gepassioneerd. Prachtige uitvoeringen van Isis, The Lonesome Death of Hattie Carroll, A hard rain is gonna fall, One more cup of coffee, Hurricane, A simple twist of fate en O sister. Solo, met Joan Baez, met band (Mick Ronson, Scarlet Rivera, Rob Stoner, Howie Wyeth, T-Bone Burnett, Steve Stoles, David Mansfield) en eindigend in duet met Roger McGuinn (Knockin on heavens door).
De film is ook een verslag van de Revue op reis door de Verenigde staten. Met Dylan aan het stuur rijden de muzikanten en de dichters naar kleine steden. Reclame wordt gemaakt door flyers uit te delen op scholen en sportvelden. We zien steeds nieuwe muzikanten aansluiten, op het laatst is er geen ruimte meer voor de dichters in het overvolle programma. Peter Orlovsky vertelt dat hij en Allen Ginsberg toch blijven en zich verdienstelijk maken door de koffers het hotel in te sjouwen.
Joni Mitchell voelt zich niet prettig op het podium, ze krijgt geen contact met het publiek. “Je moet je bekende nummers spelen”, raadt Roger McGuinn haar aan. Maar dat wil ze niet. Ze werkt aan een nieuw nummer, we zien haar oefenen met Dylan en McGuinn: I'll just get off up aways, You just picked up a hitcher, A prisoner of the white lines on the freeway. Een paar jaar later speelt ze dit geweldige Coyote in The Last Waltz, ook een film van Martin Scorsese.
Net als in No direction home (2005), de documentaire die Scorsese maakte over de beginjaren van Dylan, zijn er gesprekken met de betrokkenen nu, 45 jaar later. Zo vertelt Sharon Stone hoe ze als jong meisje meetrok met de Rolling Thunder Review. “I wrote a song about you”, zegt Dylan en hij speelt Just like a woman. Pas later hoort ze dat het nummer al tien jaar oud is. En er is een Nederlander, Stefan van Dorp, die ooit een clip van Shocking Blue maakte op de trappen van het Stedelijk Museum. Hij filmde de Rolling Thunder Revue in 1975, “I am the filmmaker”, opnames waar Scorsese nu dankbaar gebruikt van maakt.
Maar deze Stefan van Dorp bestaat niet. In de aftiteling staat dat zijn rol gespeeld is door Martin von Haselberg. En de promotor die zegt dat de tour financieel een ramp is (te veel mensen op het podium en te weinig er voor) is ook niet echt. Hier komen we in de raadsels en de fictie van de film, die volgens Scorsese ‘deels documentaire, deels concertfilm, deels koortsdroom’ is. Het koorstdroomdeel laat ik over aan de Scorsese-vorsers. De concerten zijn geweldig.
Meer informatie over de making of
https://www.rollingstone.com/movies/movie-features/the-inside-story-of-bob-dylan-martin-scorseses-rolling-thunder-revue-doc-844268/
1 opmerking:
The Times They Are A-Changing. No Direction Home heeft ervoor gezorgd dat ik in Dylan geïnteresseerd raakte. Maar deze film lijkt, los van de kracht van de muziek, vooral nepnieuws te bevatten.
Een reactie posten