Direct na het kijken schreef ik mijn stuk "Bob Dylans Rolling Thunder Revue - een heruitvinding van hoe het echt gegaan is #1". Na het publiceren van mijn stuk begon ik met het lezen van de recensies die ik online tegenkwam. Al lezende kwam ik er achter dat ik weliswaar de "hoax" rond filmer Stefan van Dorp had gespot, maar een aantal andere verdraaiingen van de waarheid over het hoofd had gezien.
Tijd om Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese een tweede maal te bekijken.
Op de website van Rolling Stone staat een overzicht van wat nep is - om de term van Rolling Stone te gebruiken - aan Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese. De site noemt vijf zaken:
1. Sharon Stone maakte geen deel uit van Rolling Thunder Revue
2. Bob Dylan zag geen concert van Kiss in Queens in 1973
3. Stefan van Dorp is niet verantwoordelijk voor de filmbeelden van Rolling Thunder Revue
4. politicus Jack Tanner bestaat alleen in de "mockumentary" Tanner '88, niet in het echte leven
5. Jim Gianopulos is niet de promoter van Rolling Thunder Revue
Met dit in mijn achterhoofd keek ik voor een tweede keer naar Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese en terwijl ik keek vroeg ik me steeds af of ik me bedrogen moet voelen. Het antwoord is: nee.
Waarom ik me niet bedrogen voel, maar eerder geamuseerd, kom ik zo nog op. Eerst dit:
Kijkend naar de film met in het achterhoofd de wetenschap dat niet alles gebaseerd is op feiten zorgt er voor dat er zaken gaan opvallen.
Allereerst is er natuurlijk de verhandeling van Bob Dylan over dat mensen die een masker dragen de waarheid spreken. En op een ander moment in de film horen we Larry "Ratso" Sloman zeggen dat "Rolling Thunder" volgens indianen de waarheid spreken betekent.
Wat is de waarheid? Bestaat de waarheid uitsluitend uit feiten of kan de waarheid ook een verhaal zijn? De titel van de film is niet voor niks Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese waarbij de nadruk na het ontdekken van de verhalen van onder andere Van Dorp, Tanner en Gianopulos begint te liggen op A Bob Dylan Story.
Voor de tweede keer kijkend naar Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese blijven mijn ogen plakken aan de foto die ik al vaak heb gezien, maar de foto zoals getoond in de film, daar is iets mee. Het gaat om dit beeld in de film:
Op deze foto staan links Bob Dylan, rechts Sam Shepard en in het midden Stefan van Dorp. Dat kan niet kloppen. De foto is in 1975 gemaakt en Van Dorp is een uitvinding van de eenentwintigste eeuw. Na wat zoeken op het internet vind ik de originele foto met in het midden Louie Kemp:
Er zijn meer foto's voor Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese aangepast om het verhaal te kunnen vertellen.
Niet alleen zijn er foto's aangepast, maar ook film. Zo hoor je op een aantal momenten in de film de cameraman Stefan van Dorp praten tegen de mensen die bij filmt. De stem van de acteur die Stefan van Dorp speelt is toegevoegd aan de 1975-beelden.
Om het verhaal aan de sceptische kijker te verkopen laat Scorsese de 1975-Bob Dylan praten tegen Stefan van Dorp:
Een schitterende truc die mij als kijker het verhaal van Van Dorp voor even doet geloven en daar gaat het natuurlijk om: een geloofwaardig verhaal vertellen. Een verhaal waar de kijker in kan verdrinken.
Bovenstaande zijn slechts een paar voorbeelden van hoe de filmmakers de waarheid hebben veranderd om een verhaal te kunnen vertellen.
Een klein zijsprongetje voor ik verder ga, ik zit nog met dat Kiss-verhaal in mijn hoofd. Bob Dylan beweert dat hij in 1973 Kiss zag optreden. Verder suggereert hij dat het idee om zijn gezicht wit te verven tijdens Rolling Thunder Revue zijn oorsprong vindt in dat optreden van Kiss.
Ook dit is een verhaal. De vraag waar dat verhaal vandaan komt bleef door mijn hoofd spoken. En ineens wist ik welk verhaal daarover vertelt zou kunnen worden: het idee om de oorsprong van de witte make-up bij Kiss te leggen ontstond in 2012, kijk maar naar de videoclip voor "Duquesne Whistle":
De film Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese vertelt een verhaal. Een verhaal dat hier en daar afwijkt van de geschiedenis zoals wij die kennen, maar daarom is het nog geen slecht verhaal. Praten over wat nep is in de film, zoals bijvoorbeeld Rolling Stone doet, is volgens mij niet de juiste manier om de film te benaderen. Alles wat in Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese te zien is, is echt. Het is deel van het verhaal. Een verhaal dat bestaat uit feiten en fictie die bij elkaar gehouden worden door de muziek.
In feite is Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese daarmee niet anders dan een nieuwe Renaldo And Clara, die film is gebouwd met dezelfde bouwstenen: feiten, fictie en muziek.
Het is goed, zelfs aangenaam om de fictie in Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese te ontdekken en te benoemen, maar we moeten ons er niet op blindstaren. Als we dat doen zien we het verhaal niet meer en het verhaal dat in Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story by Martin Scorsese wordt vertelt is een schitterend verhaal.
Dus kijk die film, laat je meezuigen in het verhaal dat Martin Scorsese vertelt. Maak je niet druk om de waarheid, de waarheid is oud nieuws.
2 opmerkingen:
je kunt je natuurlijk ook afvragen wat zo'n Kiss-figuur in een clip van Bob Dylan doet....
...you're a liar !
Een reactie posten