 |
| The 1975 Live Recordings - cd 4 & 5 |
In 2002 bracht platenmaatschappij Sony Live 1975 als deel 5 van The Bootleg Series op de markt. Die dubbel cd bevat opnamen van The Rolling Thunder Revue. Het meest gehoorde commentaar op die release is het feit dat het een bloemlezing is uit Rolling Thunder Revue-concerten, een verzamelaar en niet één concert.
Met de uitgave van The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings krijgen we alle van Bob Dylan bewaard gebleven opnamen van vijf verschillende concerten in chronologische volgorde. De ergernis die menig Dylan-liefhebber voelt bij Live 1975 is op The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings niet van toepassing.
Ik moet bekennen dat ik nooit zo'n last heb gehad van het bezwaar dat Live 1975 geen historisch accurate weergave is van een Rolling Thunder Revue-concert. Live 1975 is een prima album, net zoals bijvoorbeeld Hard Rain en uitstekend album is, maar verre van een historisch accurate weergave van één concert. Idem Before The Flood, At Budokan, Dylan & The Dead... Enfin, punt gemaakt.
Tegelijk met het verschijnen van The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings heeft Sony The Bootleg Series vol. 5 - Live 1975 opnieuw op vinyl uitgebracht. Een prima idee om dit album opnieuw op vinyl uit te brengen, maar wat ik echt een kapitale misser vind is dat Live 1975 de enige vinyl-uitgave tijdens de huidige Rolling Thunder Revue-bonanza is die Sony op de markt brengt. Sony had er veel verstandiger aan gedaan ook een nieuwe Rolling Thunder Revue vinyl-uitgave te persen. En natuurlijk is het niet reëel om alle muziek op The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings op vinyl uit te brengen, maar een bloemlezing of - nog beter - één geheel concert mogelijk aangevuld met het beste van de rehearsal-opnamen moet toch mogelijk zijn.
 |
| The Bootleg Series vol. 5 - Live 1975 |
Genoeg geklaagd, tijd voor Worchester.
Ik draai inmiddels voor de zoveelste keer de opnamen die gemaakt zijn van het concert in Worchester op 19 november 1975. De opnamen niet vergelijken met Live 1975 is bijna onmogelijk. Pas na enkele keren luisteren begint de muziek op The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings zich los te zingen van de muziek van Live 1975 zoals die ligt opgeslagen in het achterhoofd.
Volgens het boekwerkje bij The Rolling Thunder Revue - The 1975 Live Recordings is de versie van "Hurricane" van 19 november ook te vinden op Live 1975. Dit is de enige songs van cd 4 en 5 die ook op dat vijfde deel van The Bootleg Series is te vinden.
Nogmaals: niet vergelijken is onmogelijk. Dit wordt nog eens versterkt doordat de foto op de voorzijde van hoesje van het Worchester-concert identiek is aan de foto op de achterzijde van de jewel case van Live 1975. Dit stuk over Worcester zal deels bestaan uit vergelijkingen met de opnamen op Live 1975.
De opname begint met "When I Paint My Masterpiece", een song die niet te vinden is op Live 1975. Toch heb ik de tracklist van Live 1975 een aantal malen moeten nakijken om mezelf er van te overtuigen dat dit klopt. Dit klinkt zo bekend dat het moeilijk voor te stellen is dat dit nieuw is.
Dat komt natuurlijk (mede) door Renaldo and Clara en de Scorsese-film waar een Rolling Thunder "Masterpiece" in te horen is.
Deze "When I Paint My Masterpiece" begint wat rommelig, wat slordig lijkt het, maar al snel komen Dylan & co in een heerlijke, wat lome flow.
Dat lome gevoel blijft naar mijn gevoel de hele Worchester-show aanwezig. De songs lijken net allemaal in een net iets trager tempo gespeeld te zijn dan op Live 1975. In "It Ain't Me, Babe" is dat bijvoorbeeld erg goed te horen.
Ik ben wel gecharmeerd van de mix van Worchester, moet ik zeggen. Hij lijkt een stuk minder scherp, minder hard te zijn dan de mix van Live 1975 waarbij aangetekend moet worden dat met name de viool van Scarlet Rivera erg goed klinkt in deze mix.
Bij het horen van "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" moet ik mezelf er aan herinneren dat dit in november is opgenomen. Dit klinkt eerder als muziek voor de eerste zonnige dag van het voorjaar dan iets wat in november is opgenomen. Het is weer dat lome, dat heerlijk traag stuwende dat ook in "Train" zit wat mij dat idee geeft.
Moet kunnen, deze Rolling Thunder-opnamen verplaatsen naar het voorjaar. Als de Scorsese-film over deze tour mij iets geleerd heeft dan is het wel de acceptatie van een alternatieve werkelijkheid tot inzicht en genot kan leiden.
Ik val in herhaling: idem "Isis". Net iets trager en daardoor zó aangenaam.... Is deze "Isis" dan beter dan de "Isis" op Live 1975? Met een simpel ja of nee als antwoord worden de oren dichtgestopt voor de schoonheid van een van de twee, voor een alternatief voor een ander moment.
Ik wil niet kiezen, ik wil blijven luisteren naar beide versies.
De eerste grote verrassing komt met "Wild Mountain Thyme", een duet met Joan Baez, een nummer natuurlijk al bekend van Bob Dylans optreden op Isle of Wight in 1969 en de opname hier van op de luxe editie van Another Self Portrait, maar deze Rolling Thunder "Mountain Thyme" is nieuw voor mij.
Ik ben niet dol op de stem van Baez, maar dit doet ze erg goed. Na "Mama, You Been On My Mind" volgt een tweede compositie die niet te vinden is op Live 1975: "Dark As A Dungeon".
De tweede cd begint met "Tangled Up In Blue", de enige song op deze Worchester-cd's die door Bob Dylan solo wordt gebracht. Afgaande op Live 1975 zou je kunnen denken dat er enkele Dylan-solo-opnamen ontbreken op deze cd, maar dat is niet zo. Zoals tijdens meer Rolling Thunder-concerten speelde Dylan in Worchester slechts één song solo.
De "Oh Sister" die volgt op "Tangled" is een homerun. Dat geldt ook voor "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" - "This song comes from the underground … hope you like it", zegt Dylan voor hij aan de song begint. Luister hoe Dylan dit zingt. Hij haalt de woorden van ver. En dan het kat en muis spel dat hij speelt met Scarlet Rivera: de stem en de viool jagen op elkaar. Wie de jager is en wie de beoogde prooi wisselt om de haverklap.
De versies van "Sara" en "Just Like A Woman" die volgen zijn prima, maar nergens groots naar mijn smaak. Gewoon goed, niet meer, niet minder.
Na "Just Like A Woman" komen de twee songs die het concert moeten afsluiten, de songs die in de concertzaal op die 19de november 1975 prima op hun plaats geweest zullen zijn, maar ruim veertig jaar later in een huiskamer ergens in het oosten van Nederland wat minder goed tot hun recht komen: "Knockin' On Heaven's Door" en de Guthrie-klassieker "This Land Is Your Land".
Mogelijk komt het dat velen een stukje mogen zingen. Het zal leuk geweest zijn voor de concertbezoeker, maar op cd werkt het niet.
Worchester bevalt me wel. ik heb deze warme dag nog niks anders gedraaid. Steeds na het wegsterven van de laatste noten van "This Land Is Your Land" haal ik cd 5 uit de speler en schuif ik cd 4 er weer in zodat ik opnieuw kan beginnen.
Het is goed vertoeven in Worchester.
Volgende keer in "Bob Dylans Rolling Thunder Revue - een heruitvinding van hoe het echt gegaan is" Cambridge, 20 november. Het is maar een nachtje slapen van wat ik vandaag hoor...
1 opmerking:
Live 1975 was een van de eerste CDs die ik van 'm kocht. Hier hoorde ik bijvoorbeeld Hattie Carrol voor het eerst. En ik heb me altijd een beetje bekocht gevoeld toen ik er achter kwam dat Tonight I'll Be Staying Here With You niet echt het openingsnummer was, vooral omdat het zo'n heerlijk nummer is om een concert mee te openen, zoiets als Start Me Up of Wanna Be Starting Something of Let's Go Crazy...
When I Paint My Masterpiece rammelt inderdaad een beetje (Dylan rammel?), maar daarna komen ze wel op gang. Ik ben het in grote lijnen wel eens met wat je schrijft, ook over de stem van Joan Baez. Ze heeft ooit in een interview gezegd dat ze haar stem niet geschikt is voor de blues, misschien is dat het?
En inderdaad, het eind is een beetje een kermis. Heb je al die prachtige Dylan songs gehoord, blijf je toch achter met die meezinger in je hoofd. Desondanks, het is natuurlijk fantastisch dat we dit hebben.
Een reactie posten