Met Bringing It All Back Home wist Bob Dylan vriend en vijand te verrassen door op de eerste kant van de elpee rhythm and blues, rock en pop (of 'beat') te spelen en op de andere kant vier akoestische klassiekers te plaatsen. Highway 61 Revisited laat zich mogelijk het best omschrijven als proto-punkattitude, de muzikale opgestoken middelvinger, de klap in het gezicht van iedere muzikale regel. En Blonde On Blonde – volgens velen de eerste dubbelelpee uit de popgeschiedenis – het in traditie gedrenkte grensoverschrijdende muziekexperiment. En dat alles overgoten met in sprookjes, Beat-literatuur en Arthur Rimbaud gedrenkte poëtische teksten waar menig taalvorser vijftig jaar na eerste verschijning nog steeds de tanden op stuk bijt.
Gelukkig heeft platenmaatschappij Sony nooit de fout gemaakt om de afgeronde kunstwerken Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde ‘op te leuken’ met bonustracks om daarmee de balans van die albums te verstoren. Die bonustracks komen nu in overvloed tot ons via The Cutting Edge.
En hoe.
The Cutting Edge komt in maar liefst drie verschillende versies tot ons. Allereerst is er een 2 cd’s (of 3 elpees) tellende Best Of. Voor de liefhebbers met een iets grotere portemonnee is er een 6 cd’s tellende Deluxe Edition en voor de mannen en vrouwen met genoeg geld om ‘los’ te gaan is er de 18 cd’s tellende Collector’s Edition.
De Deluxe en Collector’s Editions moeten bij een eerste beluistering overweldigend zijn, zoveel nooit eerder gehoorde muziek, keurig in chronologische volgorde, is er op deze uitgaven te horen. De tracklist van de 2 cd’s tellende versie lijkt met andere oren samengesteld te zijn dan de tracklists van de twee luxere edities van The Cutting Edge. De nummers op de 2 cd-versie zijn min of meer in chronologische volgorde gezet, maar wanneer een verschuiving in die chronologische volgorde het luistergenot ten goede kan komen is er gekozen voor het luistergenot boven de chronologie. Daar waar de twee luxe edities van The Cutting Edge vooral historisch belangrijke documenten zijn, is de 2 cd-versie veel meer met het oog op een album samengesteld.
De Best Of-versie van The Cutting Edge is een overweldigend album dat de luisteraar bij eerste beluistering van de ene in de andere verbazing zal doen vallen en veel van de oren zal vragen. Het is dan ook goed, is mijn inschatting, om eerst deze 2 cd-versie van The Cutting Edge te beluisteren, meerdere malen, net zo lang tot de overvloed aan schoonheid op die 2 cd’s volledig binnen is gekomen, voordat de luisteraar overstapt op het beluisteren van de schatkamer van de Deluxe Edition of misschien zelfs wel de Collector’s Edition.
In dit stuk probeer ik de luisteraar mee te nemen langs de schoonheid, de schokken, de overvloed en de weldaad van de 2 cd-versie van The Cutting Edge door alle opnamen op deze uitgave een voor een (kort) te bespreken in de hoop de lezer lekker te maken voor de belangrijkste Dylan-uitgave van 2015: The Cutting Edge.
DISC 1
1. Love Minus Zero/No Limit - Take 2 (1/13/1965) acoustic
Het is 13 januari 1965, de eerste opnamedag voor wat Bringing It All Back Home gaat worden. De opener van The Cutting Edge is een rustig, bijna ingehouden versie van “Love Minus Zero / No Limit” wanneer je deze vergelijkt met de versie op Bringing It All Back Home. Moeten we deze ‘nieuwe’ versies van bekende nummers wel vergelijken met de reeds bekende versies? Misschien alleen om een beeld te krijgen, niet om te bepalen welke ‘beter’ of ‘slechter’ is.
Deze versie heeft een schitterend stukje mondharmonica en een heerlijke bas. De tekst wijkt hier en daar iets af.
My love she speaks like silence
Above all ideals and violence
Dylan zingt met een (bijna) breekbare stem en speelt fragile harmonica-noten. “Love Minus Zero / No Limit” zuigt je The Cutting Edge in.
2. I’ll Keep It With Mine - Take 1 (1/13/1965) piano demo
Deze versie is bekend van Biograph. Samen met “Farewell Angelina” – net als dit nummer opgenomen op 13 januari 1965 – behoort dit tot de mooiste, meest met emotie overladen opnamen uit Bob Dylans oeuvre. Dit horen doet de luisteraar verlangen naar meer van de sessie van 13 januari (en met The Cutting Edge krijgen we meer, veel meer!)
“Wat de witte walvisch voor Ahab was werd reeds gezegd; wat hij soms voor mij was, daarover is nog niet gesproken.” (Herman Melville – Moby Dick of de witte walvisch)
De eerste grote verrassing! Deze opname laat horen dat alle, maar dan ook alle Dylan-schrijvers er altijd naast hebben gezeten. De lach van Tom Wilson na het korte fragment van “Bob Dylan’s 115th Dream” zoals dat te horen is op Bringing It All Back Home is helemaal geen reactie op het vergeten in te vallen van de muzikanten. Die lach van Wilson werd namelijk opgenomen direct voorafgaand aan deze akoestische versie van “Bob Dylan’s 115th Dream”.
Een heerlijke opname die niet alleen laat horen hoe sterk Dylan is in het al zingend zich door een ‘verspreking’ of lachbui heen te werken (Flood was flying everywhere), maar ook hoe zeer hij een begenadigd verteller is, een humorist.
Heeft Dylan overwogen om “115th Dream” zonder begeleiding van de band op Bringing It All Back Home te zetten?
4. She Belongs To Me - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Bij het horen van “She Belongs To Me” denk ik vaak aan het gedicht “Aars Poetica” van Riekus Waskowsky. Zoek het maar op.
Kippenvel. Ingetogen, breekbaar. Bob Dylan zingt eigenlijk altijd goed, maar wanneer hij in the zone is, zingt hij briljant. Op deze versie van “She Belongs To Me” is hij diep in the zone. Van een ongekende schoonheid. Stil zijn, alleen luisteren en bewogen worden. Hier naar luisteren, dit ondergaan vreet energie. Wat is het, nog geen drie minuten? Genoeg om The Cutting Edge te koesteren.
5. Subterranean Homesick Blues - Take 1 (1/14/1965) alternate take
De eerste opname van de tweede sessie-dag voor Bringing It All Back Home, 14 januari 1965.
Versie inclusief band. Heerlijke piano glipt zo nu en dan er door. Ligt niet heel ver van de Bringing It All Back Home-versie af. De muzikanten spelen met iets meer swing dan op de bekende take. Let vooral op de elektrische gitaar.
6. Outlaw Blues - Take 2 (1/13/1965) alternate take
Terug naar 13 januari. Twee gitaren – één slag, één solo – een mondharmonica en Dylans stem. Meer niet. Dit swingt de pan uit. De tekst wijkt hier en daar sterk af van de Bringing It All Back Home-versie. Een bijna vergeten nummer van Bringing it All Back Home dat hier, in een ‘nieuw’ jasje, uit de context van het album waar het oorspronkelijk op verscheen, volledig tot z’n recht komt. Een werkelijk fantastische opname.
“i accept chaos. i am not sure whether it accepts me” (Bob Dylan in de liner notes voor Bringing It All Back Home)
Dit nummer start met piano, waarna een soort muzikale race lijkt los te barsten. Leuk om te horen, maar geheel terecht dat deze take niet op Bringing It All Back Home terecht is gekomen. Dit is muzikaal wat te chaotisch. De ‘chaos’ wordt vooral voortgestuwd door de drums.
Dacht Bob Dylan aan Jack Kerouacs boek On The Road toen hij dit schreef?
8. Farewell, Angelina - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Bekende opname van The Bootleg Series Volumes 1 – 3. De grote verrassing van die eerste editie van The Bootleg Series. Een van de mooiste Dylan-opnamen ooit.
Zie track 2 voor commentaar.
9. If You Gotta Go, Go Now - Take 2 (1/15/1965) alternate take
Niet heel anders dan de bekende versie. Een heerlijk nummer vol humor gebracht met een uitgestreken gezicht. Opgenomen tijdens de derde en laatste opnamedag voor Bringing It All Back Home. Onvoorstelbaar dat de 23-jarige Dylan in drie dagen een meesterwerk als Bringing It All Back Home, inclusief outtakes als “Farewell Angelina”, “I’ll Keep It With mine” en “California” op de band wist te zetten.
10. You Don’t Have To Do That - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Nog zo’n outtake van Bringing It All Back Home. Een probeerseltje van één couplet, meer horen we niet. Een oorwurm. Hoe klein kan een liedje zijn? Soms is één couplet genoeg om gegrepen te worden.
11. California - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Deze opname werd eerder uitgebracht op de soundtrack van de tv-serie NCIS. Heerlijk piano-werk, vroege versie van “Outlaw Blues”. De piano wordt door Bob Dylan hier bijna als een slaginstrument gebruikt. Niemand speelt piano zoals Bob Dylan. Dit luisteren is de manier om een koude winterdag door te komen.
I’m used to four seasons
California’s got but one.
12. Mr. Tambourine Man - Take 3 (1/15/1965) with band, incomplete
Dit horen – “Mr. Tambourine Man” met band! – moet wel zo’n beetje de vreemdste ervaring van het luisteren naar The Cutting Edge zijn. Dit werkt simpelweg niet. Het is dan ook niet vreemd dat de opname voortijdig wordt afgebroken. Historisch een belangrijke opname, muzikaal niet geweldig.
13. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry - Take 8 (6/15/1965) alternate take
Tot zover de opnamen voor Bringing It All Back Home. Met “It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry” beginnen we aan de sessies voor Highway 61 Revisited.
Uptempo, swingend met een heerlijk orgel. Al zingend wordt Bob Dylan hoorbaar door de muziek opgezweept. Het is bijna ondoenlijk om stil te blijven zitten terwijl dit draait. Ruiger dan de bekende take.
Walstempo. Opname van de eerste van twee dagen waarop Bob Dylan en band werkten aan “Like A Rolling Stone”. Heerlijke harmonica. Dit is luisteren naar het voorwerk voor het realiseren van misschien wel Bob Dylans bekendste (en meest geliefde?) nummer ooit: “Like A Rolling Stone”. Op de twee luxere edities van The Cutting Edge staan zo’n twintig versies van “Like A Rolling Stone”. Daarnaast is een take van “Like A Rolling Stone” ter promotie van The Cutting Edge op single gezet, een single om weg te geven bij de Duitse Rolling Stone. Een iets andere versie van deze single (andere flipside, andere hoes) is in Engeland bij platenketen HMV te koop.
15. Like A Rolling Stone - Take 11 (6/16/1965) alternate take
Een alternatieve take, opgenomen op de tweede dag, toen de definitieve versie allang op de band stond. Mooi, maar mist de scherpte van de Highway 61 Revisited-versie. Waar is het orgel?
16. Sitting On A Barbed Wire Fence - Take 2 (6/15/1965) unreleased take
Een heerlijke blues, niet heel veel anders dan de eerder op The Bootleg Series volumes 1 – 3 uitgebrachte versie. Schitterend harmonicaspel. De song drijft op de harmonica. Deze take heeft een deels afwijkende tekst (iets met Houston en L.A.). In het Houston-couplet zingt Dylans: “She’s a hungry woman and she really makes a mess outta you”. Die regel komt later in iets bewerkte versie terug in “Just Like Tom Thumb’s Blues”.
17. Medicine Sunday - Take 1 (10/5/1965) early version of Temporary Like Achilles
Een uitstapje naar een opname van de sessies voor Blonde On Blonde voor we meer Highway 61 Revisited-outtakes voorgeschoteld krijgen.
Een kort probeersel van de vroege versie van “Temporary Like Achilles”. Eigenlijk is het jammer dat het slechts bij één couplet blijft, dit smaakt naar meer.
18. Desolation Row - Take 2 (8/4/1965) piano demo
Niets meer dan een piano, een mondharmonica, een basgitaar en Bob Dylans stem. Beangstigend mooi. Helaas niet meer dan één couplet. Luister naar hoe Dylan dit zingt, alsof hij de woorden voor het eerst door zijn mond laat rollen. Mooi harmonica.
19. Desolation Row - Take 1 (8/4/1965) alternate take
Holy Fuck!
Ingetogen en scherp. Ieder woord lijkt overwogen uit Dylans mond te komen. Deze alternatieve take leert de Dylan-liefhebber opnieuw naar een van Dylans ‘grote composities’ – “Desolation Row” – te luisteren.
Kippenvel, tranen in de ogen. Dylan zuigt de luisteraar zijn sprookjeswereld in.
Subtiel en gedreven. De “boiled guts of birds”-tekstvariant. Zelfs de mondharmonica valt precies goed in het geheel: ingetogen en toch scherp. Een absoluut hoogtepunt van The Cutting Edge. Na het horen van deze “Desolation Row” kun je mij opvegen. Ik moet eerst even het hoofd leegmaken voor ik verder kan met luisteren. Een blokje om of zo, voor ik aan cd 2 begin.
DISC 2
1. Tombstone Blues - Take 1 (7/29/1965) alternate take
Meer dan in de Highway 61 Revisited-versie lijkt Dylans stem in iedere regel een (toon-)laddertje af te lopen. Aangenaam alternatief, met iets meer beheersing gebracht dan de Highway 61 Revisited-versie. Hier en daar wijkt de tekst iets af: “The blacksmith with freckles”, hoor ik dat goed? O ja, mama is in de keuken, niet in de fabriek (daar is pa, hoewel hij later in de oven zit).
Het mooie van het voor het eerst horen van alternatieve takes van bekende nummers is dat het de oren opnieuw opent voor reeds gekende composities. Deze take van “Tombstone Blues” is daar een goed voorbeeld van.
2. Positively 4th Street - Take 5 (7/29/1965) alternate take
Misschien wel Bob Dylans meest bijtende song in een wat milder jasje. Ik mag niet vergelijken, maar deze take is minstens net zo aangenaam als de bekende versie. Dat ‘mildere jasje’ komt vooral door de manier waarop Dylan zingt. Hij zingt bijna met compassie, met medelijden voor het ‘slachtoffer’ van deze bijtende song.
Mooie alternatieve versie met ‘belletjes’. Langzamer, meer open in vergelijking met de bekende take. Een enigszins lome, voortkabbelende versie. Een “Can You Please Crawl Out Your Window” voor de zomeravonden. Ramen open, volume op 10. Laat de muziek maar door de ramen de tuin inkruipen. Let ook even op de gitaar die af en toe voor een paar noten opduikt.
4. Just Like Tom Thumb’s Blues - Take 3 (8/2/1965) rehearsal
Rustige, ingetogen versie. Al spelende wordt er gezocht (en gevonden).
My only pair of trousers had a big hole.
Tom Thumb in a daze, I sowed rhymes
As I went along. My inn was at the Big Dipper.
- My stars in the sky made a soft rustling sound.
(Arthur Rimbaud – “My Bohemian Life (Fantasy)”; vertaling: Wallace Fowlie)
Let op de piano (en harmonica, simpel maar effectief). Mijn hemel, wat mooi. Dat begin. Let op het bewegen van Dylans stem, van loom via ligt geagiteerd terug naar loom.
Bluesrockstamper, zonder fluitje. Mooi gitaarwerk. Weinig verschil met de bekende versie. Mis ik het fluitje? Volgens de credits op de hoes van Highway 61 Revisited is dit helemaal geen fluitje, maar een door Dylan bespeelde “police car”.
6. Queen Jane Approximately - Take 5 (8/2/1965) alternate take
Een pingel-piano, een zwevend orgel en een erg laag tempo. En dan die loom pompende basgitaar en een Bob Dylan die zijn tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Dit is een van de topstukken op The Best Of The Cutting Edge. Deze versie wijkt niet eens zo sterk af van de bekende versie maar lijkt met net een ander aan te gaan avontuur in het achterhoofd gezongen te worden door Dylan dan de bekende take van Highway 61 Revisited. Deze take is iets ruwer, misschien zelfs wel iets aangenamer. (Het is moeilijk om te laten wat ik niet moet doen. Vergelijken moet ik niet doen. Het zijn twee op zichzelf staande versies, deze en die van Highway 61 Revisited. Ik hoef niet te kiezen. Ik kan nu beide versies horen.)
7. Visions Of Johanna - Take 5 (11/30/1965) rehearsal
Met “Visions Of Johanna” beginnen de opnamen die zijn gemaakt tijdens de sessies voor Blonde On Blonde, eerst in New York, later, vanaf februari 1966, in Nashville. De opnamen voor Blonde On Blonde begonnen al eind 1965, het jaar waarin Bob Dylan ook al Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited opnam en uitbracht. Hoeveel muziek kan een mens in één jaar maken?
Goed, “Visions Of Johanna” dus. Deze take is uptempo. Het is goed om deze alternatieve versie te hebben, maar deze take kan toch niet tippen aan de versie op Blonde On Blonde. Dylan is zoekende. Het snelle tempo lijkt niet goed te passen bij dit nummer.
Dit is een heel ander nummer dan de “Visions Of Johanna” op Blonde On Blonde.
8. She’s Your Lover Now - Take 6 (1/21/1966) rehearsal
Eén van Dylans grote verloren songs. Eerder verscheen een versie van “She’s Your Lover Now” op The Bootleg Series volumes 1 – 3. Ook deze take is met band (er is ook een versie met alleen pianobegeleiding…), maar meer ingetogen, opener dan de versie op The Bootleg Series volumes 1 – 3. Al spelende wordt hoorbaar gezocht en al zoekende wordt er gevonden. Dit is verre van ‘glad’ of afgerond, maar wel erg mooi. Een staalkaart van de briljante manier waarop Dylan al zingende met een tekst kan spelen, door middel van intonatie en tempo de woorden een extra betekenislaag weet te geven. Schitterend.
Breekt helaas voortijdig af.
9. Lunatic Princess - Take 1 (1/27/1966)
Fragment. Het is jammer dat het bij een fragment is gebleven. Dit klinkt alsof er een mooi nummer in verborgen zit. Met een beetje meer werk, een beetje meer tijd had hier een volledige, aangename song uit voort kunnen komen.
10. Leopard-Skin Pill-Box Hat - Take 8 (2/14/1966) alternate take
Wat krijgen we nou?
Een vreemder begin van een Dylan-nummer heb ik nog nooit gehoord. Iets met telefoons, roepende stemmen en claxons (?). Gelijk daarna barst een heerlijk swingende versie van “Leopard-Skin Pill-Box Hat” los. Een aangename verrassing, deze alternatieve take.
Eerste opname op de 2 cd-versie van The Cutting Edge van de Nashville-sessies.
Terug naar New York. “One Of Us Must Know” is het enige nummer op Blonde On Blonde dat niet in Nashville, maar in New York werd opgenomen.
Dit wijkt niet heel sterk af van de bekende versie. Het grootste verschil met de bekende versie is de manier waarop Bob Dylan zingt. De tekst wijkt iets af. Inclusief een aangenaam rollende piano. Mijn herinnering zegt me dat op de Blonde On Blonde-versie er meer ruimte is voor het orgel dan op deze take.
12. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again - Take 13 (2/17/1966) alternate take
Een rustige versie met iets afwijkende tekst (eerste couplet). Een erg mooi gitaar-riedeltje verbindt de refreinen met de coupletten. Breekt voortijdig af. Bijna liefelijk. Het lijkt een lange weg van deze take naar de versie op Blonde On Blonde. Alleen een groot componist kan – met de hulp van briljante muzikanten – twee zo verschillend klinkende nummers in één compositie vinden. Een oorwurm.
13. Absolutely Sweet Marie - Take 1 (3/7/1966) alternate take
Deze take ligt dicht bij de bekende versie. Deze versie bevat een aangenaam ritme gevend ‘pompje’ (gitaar? orgel?). Dylan-de-zanger lijkt zich op deze take nog enigszins in te houden. Het is nog wat zoeken, aangenaam zoeken.
14. Just Like A Woman - Take 4 (3/8/1966) alternate take
Beng! Weer een grote verrassing, recht in je donder. Dit swingt en lijkt in de verste verte niet op de bekende versie van “Just Like A Woman”. Heer-lijk! Aangenaam pompend orgel.
Ooit gedacht te kunnen dansen op “Just Like A Woman”? Nu kan het!
Een sterk afwijkende tekst. Het begin:
Well I… I feel no pain
Tonight as I’m standing out in the rain
Iets verder op komt ene Annie voorbij. Annie werd later Queen Mary in de bekende versie en in de bridge heeft Dylan het over een Dead man’s curse. Het zijn slechts een paar voorbeelden van (kleine) afwijkingen in de tekst.
Oh, wat swingt dit. Top-versie. Niet te vergelijken met de bekende take op Blonde On Blonde.
15. Pledging My Time - Take 1 (3/8/1966) alternate take
En het houdt maar niet op. Een swingende, vroege “Pledging My Time” met deels alternatieve tekst, heerlijke mondharmonica en een schitterend zingende Dylan. Let vooral ook even op de piano. Stil blijven zitten is geen optie. Het speelplezier spat er van af.
Nog een reden om The Cutting Edge aan te schaffen. Stop deze take in je wekkerradio en je zult nooit meer met een ochtendhumeur aan de dag beginnen. Inclusief een nog onbekend couplet, iets met een wigwam.
16. I Want You - Take 4 (3/10/1966) alternate take
Deze versie ligt redelijk dicht bij de bekende versie. Het is iets sneller, zo lijkt het, iets meer opgefokt dan de Blonde On Blonde-versie. Gewoon lekker.
17. Highway 61 Revisited – Take 7 (8/2/1965) false start
Korte, incomplete track. Een valse start beëindigt de cd, inclusief fluitje (kazoo?) en lachstuip. Dit is zo kort dat Bob Dylan niet eens aan zingen toekomt.
Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe rijk de 2 cd-versie van The Cutting Edge is. De luisteraar wordt van de ene verbazing in de andere geworpen. Overdonderend is het sleutelwoord. Er is zoveel moois op deze 2 cd-versie te horen dat het mij tijd kost om het allemaal tot mij door te laten dringen.
Hoeveel schoonheid kan een mens verdragen? Dylan-liefhebbers wordt geadviseerd de veiligheidsgordel om te doen voor ze beginnen aan The Cutting Edge. Dit twaalfde deel van The Bootleg Series bevat genoeg mooie muziek om nog maanden op wolken te kunnen lopen.
7 opmerkingen:
Mooie enthousiasmerende recensie, maar deze zuurpruim heeft toch weer wat te neuzelen. Ik ben wat teleurgesteld. Ondanks de vele prachtopnamen. De vele niet afgemaakte songs maken dat het niet werkt als een album en dit had kunnen worden voorkomen worden met wat andere keuzes. Waarom niet de piano versie van she's your lover now, of de volledige take van Memphis Blues Again? En ik mis de elektrische versie van Desolation Row, die echt afwijkt. Waarom niet alle kleine dicties eruit gelaten voor de alternate take van Sad Eyed? En zo maar door. Degenen die er wel van genieten zal ik maar niet verder lastig vallen... Zelf ben ik voor het eerst echt teleurgesteld door de bootleg series, en dan past eerbiedig stilzwijgen, want de serie blijft iets bijzonders.
Ik vergelijk teveel met de bestaande nummers, zit mezelf in de weg...
Geen zorgen, Hans, ook jouw bijdrage helpt mee. Ik ben er namelijk nog niet uit welke versie ik wil hebben: deze op vynil of toch de 6 CD versie. Maar ik ben ervan overtuigd dat deze blog me daarbij kan helpen.
Overigens, ik heb een vraagje: is de versie van Desolation Row die op deel 7 staat (No Direction Home), volgens het boekje ook take 1, dezelfde als deze op The Cutting Edge?
Frans
Hans, jou kennende ga je nog wel om :-)
Frans, nee "Desolation Row" op The Cutting Edge (2 cd) is een andere dan op Bootleg Series vol. 7
Beste Hans,
Realiseer ten eerste, dat als het alleen aan Bob Dylan ligt, geen van deze opnames nu zou zijn uitgebracht. Dit is niet af, het zijn de meesterwerken in wording. Vandaar de titel: The Cutting Edge. Het is ongelooflijk, dat wij nu al in staat worden gesteld om hier kennis van te nemen. Ik was er altijd van overtuigd, dat dit ooit zou gebeuren, maar vreesde tegen die tijd al in de kist te liggen en het nooit te kunnen horen.
Groet,
Arie.
Beste Arie
Als muzikant begin ik op grond van wat je nu naar voren brengt inderdaad door te dringen in deze intrigerende editie, waar me het creatieve proces steeds duidelijker wordt, en dat sleept me mee, maar dan heb ik het over de uitgebreide versie! En tja, ik ben een vinyl fanaat, had graag een net iets anders samengestelde Best of gehad, die meer werkt als album... hoewel ik merk er toch al steeds meer door te worden meegesleept, nu ik de gedachte aan het eindresultaat minder als maatstaf neem. En blijf nog even leven!
oftewel, hoe goed ken je me onderhand Tom... zowaar werkt the best of the cutting edge wel degelijk als album nu ik het op zichzelf kan beschouwen, en samen met de 6 cd versie met opnames die ik mis maar inderdaad niet zo goed kan inpassen in deze uitstekend geperste vinyl uitgave ben ik in de Dylan hemel deze dagen! kopen, beide versies, dat raad ik iedereen aan!
Een reactie posten