Hierbij een impressie van Eindhoven gisteravond.
De concertlokatie, het Muziekgebouw, was dezelfde zaal als waar Dylan in 1993 ook optrad. Dat concert is de geschiedenis ingegaan als het concert van "Swiss Liz", toen een meisje van naar verluid Zwitserse afkomst spontaan het podium opsprong en samen met Dylan "The times they are a-changin'" volledig meezong.
Er bestaat zowel een soundboard tape als een goede amateur video van dat concert.
Tussen 1993 en nu bleek eea rondom het Muziekgebouw drastisch veranderd te zijn want ik herkende aanvankelijk niets meer. Zo is er onder het gebouw een hypermoderne parkeergarage en de ingang is nu in een winkelcentrum.
De zaal zelf oogt als een kruising tussen een moderne, luxe schouwburg en een grote collegezaal. Alle 1250 zitplaatsen waren bezet. De eerste 2 rijen vooraan waren bijgeplaatste losse stoelen. Tussen de 1e rij en het podium, een afstand van hooguit 2 meter, was geen hek. Totaal andere ambience dus dan de HMH (en daarvoor Ahoy).
Pas binnen herkende ik de zaal en met name de stoelen weer van 22 jaar geleden. Geen rood pluche maar nog wel beklede zittingen en hoge rugleuningen, en in de rugleuningen die rare "airco", smalle roosters waaruit koele lucht blies.
Middenin de foyer op de eerste verdieping was een grote merchandise stand, met de bekende hoge prijzen, maar de prijs van het programmaboek viel mee, € 10. De editie van dit jaar ziet er erg mooi uit.
Ik had tot mijn verrassing een erg goede plek in de zaal, meteen boven de zijkant van het podium, pal boven het mengpaneel (kon de setlist bijna pakken), en direct zicht op Dylan's piano en keek hem op de rug als hij piano speelde. Opvallend zijn zijn vlezige handen, dikke vingers en opgezette knokkels, en zijn pianospel is rudimentair, niet meer dan het met de volle hand aanslaan van de grondaccoorden, maar af en toe herken je toch weer dat unieke Dylan pianospel. De pianokruk staat overdwars (dus niet in de breedte), hij zit bijna op de rand ervan.
Het harmonicaspel is nog steeds subliem en zeer herkenbaar, in mijn optiek kan niemand dat beter dan Dylan.
Zodra hij harmonica speelt juicht het publiek want dat zijn natuurlijk de hoorbare resten van de legende Dylan uit de jaren 60.
Kon ik veel details zien, op de piano liggen naast de setlist wat songteksten. Achteraan, naast Donnie Herron staat een tafeltje met daarop een doosje mondharmonica's, met de toonsoort erbij in een grote letter die ik zelfs nog kon lezen. Verder de bekende attributen, zoals de Oscar en Beethoven en Poesie bustes (mensen naast mij dachten dat dit de cover van Tempest is). Naast het doosje harmonica's ook een setlist, die Dylan regelmatig raadpleegde. De interactie tussen Dylan en band verloopt nu voornamelijk via Donnie Herron. Slechts een keer liep Dylan naar Tony Garnier voor overleg. Dylan loopt veel rond, hij heeft nog steeds dat markante zwevende Thunderbirds loopje.
Vanuit mijn zitplaats kon ik Dylan en band zien opkomen en weggaan. Alles is perfect getimed.
Ik vond Stu Kimball beter gitaar spelen dan Charlie Sexton. Sexton's solo's zijn foutloos maar ingetogen, en soms onhoorbaar. Pas bij het allerlaatste slotnummer ging hij wat losser.
Over het concert zelf: eigenlijk krijg je met de huidige setlist en opbouw twee concerten voor de prijs van een, maar dat werk alleen als je je beleving daarop aanpast. Je kunt natuurlijk de huidige concerten zien en beleven als een geheel, maar dan is het niet meer dan een afwisseling van oude "career retropective" nummers van door de jaren heen, met wat meer nummers van Tempest en een selectie van nummers van Shadows. Ik heb me wat anders ingesteld, en dat werkte ook, want al je in je beleving van het concert onderscheid maakt tussen het deel Shadows en het deel overig, dan krijg je duidelijk twee concerten voorgeschoteld. Tijdens de Shadows tracks en de 2 Shadows outtakes verandert niet alleen Dylan's zang en performance namelijk opvallend, maar ook de belichting (dus de sfeer) op het podium. Dit wordt erg overtuigend gebracht.
Vanwege dit onderscheid is ook het verschil tussen de 2013 concerten en dit jaar groter dan ik had verwacht.
In 2013 lag het accent natuurlijk op de nummers van Tempest die toen ook allemaal zeer krachtig werden gebracht. Nu is dat veranderd, de arrangementen zijn nu meer laid-back.
Het beste Tempest nummer gisteravond vond ik "Scarlet town". "Early Roman kings" vond ik het minst, daar leek de fut er zelfs uit. "Long and wasted years" is nog steeds heel goed, maar komt nu meer berustend over, en is niet meer de verwijtende versie van 2013 waar iedereen toen bij ging staan (althans in de RAH).
Automatische piloot vertolkingen zijn "Beyond here lies nothing" en "Spirit on the water". "Tangled up in blue" was net als "All along the watchtower" na jarenlange NET opvulvertolkingen bijna irritant geworden, maar heeft sinds enige tijd een nieuw arrangement waardoor het nummer weer fris overkomt. Ook die RTR-rush is er nu uit.
Beide Shadows outtakes zijn een aanwinst en worden net als alle andere Shadows nummers door Dylan zeer goed vertolkt, beide hadden absoluut zo op de plaat gekund, vooral het mooie "All or nothing at all". Het rustige "Autumn leaves" direct na "Long and wasted years" als concertafsluiter (voor de toegiften) vond ik minder geslaagd.
Het laatste nummer, "Love sick" heeft een nieuw arrangement met extra gitaarpartijen, en was daardoor een van de verrassende hoogtepunten.
De nadrukkelijke line-up na afloop van het concert is ingekort. Dylan en bandleden gaan nu alleen even bij elkaar staan, en lopen dan van het podium af.
Dylan is vrijwel de gehele week nog in Nederland, voor zover we weten (volgens mij is hij eerder nog niet zolang hier geweest). Vanwege het uitvallen van Rouen hebben ze nu twee volle dagen vrij.
Groet,
Rob
***
Hallo Rob,
Dank voor je impressie. Dit lezen geef niet alleen een goed beeld van het concert, maar het wakkert alleen nog maar meer de zin aan om Dylan in concert weer eens te ondergaan. Later deze week mag ik (eindelijk).
Het is goed om te lezen dat met het juiste verwachtingspatroon de Shadows-songs niet alleen goed tot hun recht komen, maar zelfs een openbaring kunnen zijn. Door het lezen van jouw impressies krijg ik nu al zin in het horen, het inzuigen van deze nummers, straks in Carré.
Dat "Tangled Up In Blue" veel glans en glorie had verloren door een overdaad aan uitvoeringen was in 2013 inderdaad goed merkbaar. Je maakt me nieuwsgierig naar het nieuwe arrangement. Ik denk niet dat ik die voor het concertbezoek - bijvoorbeeld via Youtube - wil horen. Liever laat ik mij verrassen.
Ik kan bijna niet wachten tot ik mag. Tot het eindelijk de dag is geworden waarop ik Bob Dylan en band in concert ga zien en vooral horen.
De berichten die ik via e-mail ontvang van de concertbezoekers die in Eindhoven en / of Brussel zijn geweest zijn uitsluitend positief. De bard heeft het op zijn oude dag duidelijk nog.
groet,
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten