Uit onverwachte hoek - door Hans

Op een zomerse dag een klap tegen je achterhoofd krijgen terwijl je net denkt je eerste slok te nemen van een ijskoud bier waar je al die tijd al naar uitkeek, en dan draai je je om en zie je je broer en hij kijkt je aan met een schuinse blik, zijn hoofd wat voorover, een vreemde twinkeling in zijn donkere ogen die kan wijzen op een inwendig plezier of een wreed onderdrukt verdriet Ik weet nu, het laatste. En ik moest daaraan denken, onverwacht, toen eindelijk ik Another Self Portrait in mijn handen hield vanmiddag, de foto’s bekeek, genoot van wat ik hoorde bij het vallen van de naald in de groeven. En in plaats van ongebreidelde vreugde te voelen, hoe blij ik ook was, werd ik overvallen door een mateloze melancholie. Hoe had ik het kunnen vergeten. Deze klanken, de portretten van Dylan gedurende wat men mismoedig zijn kluizenaarsjaren noemde, maar in feite zijn gelukkige, hoewel blijkbaar broze huwelijkstijd was met Sara, ze waren onverbrekelijk verbonden met hoe mijn broer er uit zag. Het pastorale waar hij in weg school. Tot hij aan een maagbloeding overleed na zijn langdurige pogingen met drank de herinneringen weg te wissen aan de impact van ons andere, zo onschuldig ogende broertje. Dat op zijn dertiende overleed, net na mijn geboorte. Wat het begin markeerde van een helse familiegeschiedenis, die zijn schaduw ook wierp over die zonovergoten middag dat mijn broer aan kwam zetten met Self Portrait, en wij hem bespotten. Wat moest hij met dat gemankeerde ding dat besmeurde alles wat we in de maestro bewonderden. Maar hij, anders zo zwijgzaam en snel in zijn schulp kruipend, snoerde ons de mond. Luister zei hij. En door alle zo verfoeide opsmuk heen en ondanks de her en der duidelijk bewust in ons gezicht gesmeten mislukkingen traceerden we een schoonheid en puurheid die ons diep raakte. Er ging een liefde vanuit die wijzelf zo misten, en nu, ontdaan van alle smet, luister ik naar opnamen van dat album en word ik overladen met nog meer ontroerends dat Dylan in die periode opnam en kan ik alleen maar huilen. En gek, het voelt goed, maar dit had ik me nooit kunnen bedenken, en zo verrassend is Another Self Portrait, en zo godsgruwelijk mooi en… nee, laat ik stil zijn. Luister, dat is wat mijn broer zei ja, luister, had hij dit maar kunnen horen…

Hans Altena