Onder de e-mail van Ton, om de conversatie compleet te maken, staat mijn antwoord.
Nu ben ik niet zo van het roepen van 'dit is het!' En mijn favoriete Dylan is nog steeds de Dylan die nu zingt maar toch Tom, maar toch. Wight! Aan de rest van ASP ben ik nog niet toegekomen, want Wight staat op de auto repeat. Wight Tom, Wight. Dat is zingen, dat is muziek maken. Die stem, die trommels, die gitaar in Quinn.
Het schuift, het rammelt en die stem die alle kanten op zingt. Potdomme Tom, potdomme.
groeten
Ton
~~~~~~
Zo is het Ton, zo is het. Het is dè openbaring van BS 10. Het idiote is dat we al delen van Wight hadden, via Self Portrait, bootlegs etc. Maar wanneer we luisterden naar die oude opnamen, konden we toch nooit vermoeden dat deze schoonheid er achter schuil ging?
Nadat ik Wight de eerste keer hoorde (en dan bedoel ik echt hoorde), moest ik daarna even pauze nemen. Even geen muziek. Eerst laten bezinken.
groet,
Tom
1 opmerking:
zo is het
Een reactie posten