In de nieuwsbrief van Music on Vinyl lees ik dat dit bedrijf het album Thanks I'll eat it here van Lowell George opnieuw uitbrengt. Die plaat heb ik in de kast staan, een aardigheidje in de Dylan-collectie. Nee, Dylan is niet op deze plaat te horen. Ook staat er geen door Dylan geschreven nummer op. Het gaat om de hoes.
De hoes van Thanks I'll eat it here bevat een getekend portret van Lowell George met op de achtergrond een parodie op het schilderij Le Déjeuner sur l'Herbe van Manet. Wie goed kijkt naar de hoes van Thanks I'll eat it here, ziet Bob Dylan in een gras zitten met hoorntjes op zijn hoofd als was hij een duiveltje. Meer over die afbeelding hier.
'Mevrouw Tom' leest het boek Twee caravans van Marina Lewycka. Ze overhandigt mij het boek en wijst een zin aan op bladzijde 161: 'Hij was naar Engeland gegaan omdat hij een paar zeldzame nummers van Bob Dylan wilde opsporen en omdat hij wat van de wereld wilde zien voordat hij oud werd; oké, en misschien was hij ook wel op zoek naar de liefde, mocht die voor hem in het verschiet liggen.'
Nadat ik haar het boek heb terug gegeven, lees ze nog twee, drie bladzijden en klapt dan het boek dicht. 'Ik ga het ook niet verder lezen ook,' zegt ze, 'er is niks an.'
Ik drink nog een kop koffie en dan ga ik verder met het doorspitten van het archief. Misschien trek ik zo Thanks I'll eat it here nog even uit de kast om naar de hoes te staren. Twee caravans ga ik zeker niet lezen. Ik houd niet van kamperen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten