Daar schrik ik van. Het is een schrik van herkenning. Rob en Self Portrait.
De aantekening van 13 mei 2012 in Luister je nou alweer naar Bobby (blz. 215): '"Tot de release van Hard rain was Self portrait mijn favoriete Dylan-album," zei Rob tijdens dat kopje koffie gisteren en nu pas dringt tot mij door wat hij toen zei. Self portrait is, aldus Rob, beter dan de standaard top vijf. Die standaard top vijf bestaat uit, in chronologische volgorde The Freewheelin’ Bob Dylan, Bringing it all back home, Highway 61 revisited, Blonde on blonde en Blood on the tracks.
En al ben ik het totaal niet eens met Robs eigenwijze smaak, ik respecteer hem er des te meer om. Hij is eigenwijs genoeg om zelf te luisteren en zelf te oordelen. Er zijn maar weinig Dylan-liefhebbers die dat durven.'
De column van Louis Nouws vind ik overigens wel aardig, alleen de titel bevalt me niet. Er is niets fout aan het waarderen van Self Portrait.
3 opmerkingen:
Het artikel wijst er terecht op dat de categorie foute platen niet adequaat is. Tegelijk vind ik het epithon 'beste' plaat van Dylan eveneens verdacht. Dat genoemde Rob het meest genoot van Self Portrait is niet direct een kwalitatieve indicatie, wel een die me niet echt verwondert, het ademt over het algemeen een prettige sfeer, al kan hij her en der ook stevig irriteren, waardoor ik zelf zeker niet de gewild provocatieve uitroep zal slaken dat het mijn favoriete album is. (In ieder geval houd ik me aan de gradatie dat de elpee die je het vaakst beluistert of kunt horen, bepaald niet iets zegt over de impact die deze heeft, Highway 61 beschouw ik als de rijkste collectie songs ooit, maar de kracht ervan is zo groot dat ik enkel op gezette tijden er naar terug keer, met opperste concentratie, want die is vereist, waar Self Portrait achtergrond muziek is ten voeten uit). En Je kunt gewoon horen dat Dylan door meerdere, tegenstrijdige motieven werd gedreven bij het opnemen van Self Portrait en ditmaal een overtuigende richting miste, vaak zijn sterkste kant al had het ook soms mindere resultaten. Another Self Portrait, zeker een album dat meer is dan muzikaal behang) is als concept waarschijnlijk meer geslaagd, maar had wanneer het in een min of meer soortgelijke vorm was verschenen destijds niet half bereikt wat Dylan in ieder geval voor ogen stond: zijn aanbidders afschudden en weer toekomen aan waar het hem om ging: een song and dance man zijn.
It wasn't me.
Hans: Ik moet bekennen dat ik het artikel (nog) niet zo scherp heb gelezen als jij hebt gedaan. Eerst bleef ik hangen aan die eerste alinea, vervolgens viel mijn oog op de zin: 'Dylan woonde eind jaren zeventig in de bossen van villadorp Woodstock, een stuk ten noorden van New York.' Toen was ik er wel klaar mee. Mijn ogen zijn nog wel over het hele artikel gegleden, maar mijn hersens hebben daar weinig meer van geregistreerd.
Overigens ben ik het wel met je eens dat - buiten de koffiepraat - gesprekken / artikelen over 'de beste' of 'de slechtste' plaat van Dylan (of wie dan ook) onzinnig zijn en vooral de oren doof maken voor het gros van de platen in een oeuvre die niet het stempel 'de beste' hebben gekregen.
Cas: Er lijkt wel haast een connectie te zijn tussen de naam en de plaat :-)
Een reactie posten