Het dorp waarin ik woon is geen uitzondering, kinderen staren vanaf dekens waarop ze hun koopwaar hebben uitgestald het passerende publiek aan, in de hoop een paar centen te verdienen. Het is Koninginnedag. Ik ga altijd naar de kleedjesmarkt. In dit dorp is het een kleine markt. Na een half uurtje lopen zijn alle aangeboden koopwaar bekeken.
Uiteraard kijk ik of ergens platen, cd's e.d. aangeboden worden, altijd op zoek naar Dylan. Zelden vind ik echt wat op de kleedjesmarkt, maar dat is niet erg. Ik verwacht ook niet wat te vinden. Het is maar een dorp. In dit dorp is meer dan tien jaar geleden de laatste platenzaak gesloten. De lokale boekwinkel is geweldig, maar heeft eigenlijk zelden tot nooit Dylan op voorraad (en dat terwijl één van de medewerkers Dylan's Chronicles tot een van zijn favoriete boeken rekent), maar alles is te bestellen.
Op de kleedjesmarkt vind ik de film W. op dvd, een film over George W. Bush van Oliver Stone. Ik koop de film niet alleen omdat de film mij wel aardig lijkt, maar ook omdat het stemmetje in mijn achterhoofd zegt dat er m.b.t. deze film een link is met Dylan. Eenmaal thuis vind ik het antwoord op Searching for a gem, in de film wordt Dylan's With god on our side gebruikt. Op Searching for a gem valt deze film in de categorie Films with Dylan album tracks, een categorie die ik niet fanatiek spaar. Om mijzelf te herhalen: er zijn grenzen aan de gekte.
W. is mijn enige aankoop op de kleedjesmarkt. Mijn zoon is diep gelukkig met de enorme stapel Pokemon-kaartjes die hij heeft gekocht en mijn dochter is sinds thuiskomst aan het spelen met drie nieuwe poppen.
Natuurlijk had ik vanochtend ook in de auto kunnen stappen en naar Amsterdam kunnen rijden. De kans dat ik daar Dylan had gevonden is een stuk groter dan mijn kansen op de kleedjesmarkt in dit dorp. Maar als ik dat had gedaan, was ik er zeker niet gelukkiger van geworden. Het is goed zoals het is.
Zelf nog Dylan gevonden op een kleedjesmarkt? Laat het me weten! [tom_dylan@hotmail.com]
Dylan kort #424
Nogmaals Joni Mitchell over Dylan [je weet wel, het Dylan-is-nep-verhaal] op Twitty.
Voor in de agenda: op 29 augustus het Windstrekenfestival in Lochem met in de pauzes Ap Daalmeijer die nummers van Dylan speelt.
De Hitweek van 7 juli 1967 bevat de volgende ingezonden brief van Peter Mense: De 17-jarige Ap Daalmeijer uit Lochem gaat een plaat maken. De nummers die er waarschijnlijk opkomen zijn: Chily; Verlegen Knul; Allemansvriendin. Er zal één van deze nummers afvallen. Degenen die de banden hebben gehoord waren wildenthousiast. Dit waren niet de eerste de besten. Ap is veel beter dan Boudewijn en Armand. enz.
Ergens in de collectie heb ik nog een boekje met daarin de tracklist van een twintig platen bevattende lp-box. Of deze lp-box werkelijk bestaat, of dat het alleen bij de tracklist is gebleven, weet ik niet. Samenstellers van de tracklist: Jos Pots en Ap Daalmeijer.
Voor in de agenda: op 29 augustus het Windstrekenfestival in Lochem met in de pauzes Ap Daalmeijer die nummers van Dylan speelt.
De Hitweek van 7 juli 1967 bevat de volgende ingezonden brief van Peter Mense: De 17-jarige Ap Daalmeijer uit Lochem gaat een plaat maken. De nummers die er waarschijnlijk opkomen zijn: Chily; Verlegen Knul; Allemansvriendin. Er zal één van deze nummers afvallen. Degenen die de banden hebben gehoord waren wildenthousiast. Dit waren niet de eerste de besten. Ap is veel beter dan Boudewijn en Armand. enz.
Ergens in de collectie heb ik nog een boekje met daarin de tracklist van een twintig platen bevattende lp-box. Of deze lp-box werkelijk bestaat, of dat het alleen bij de tracklist is gebleven, weet ik niet. Samenstellers van de tracklist: Jos Pots en Ap Daalmeijer.
Wilde gedachten #2
Half twaalf in de ochtend, zo de kinderen ophalen van school voor een boterham tussen de middag. De koffie is op. Het is stil in huis. Een ochtend gevuld in eenzaamheid met opruimen, lezen in een oude fanzine en schrijven. Een nieuw stuk - uiteraard over Dylan - de woorden raken niet op.
Al dagen loop ik met Dark eyes in mijn achterhoofd, het is meer de mood dan de tekst van het nummer. Hooguit een regel of twee, drie duiken steeds weer op.
Waarom?
Het wachten is op antwoord op een andere vraag. En tijdens het wachten luister ik maar naar de muziek in mijn kop. Gaat er wel eens een dag voorbij? Nee, er gaat geen dag voorbij zonder Dylan, zo vul ik netjes in op de vragenlijst die over een maand of twee gepubliceerd zal worden als was het een interview.
Morgen is het weer Koninginnedag en staren de kinderogen mij weer hoopvol aan vanaf de kleedjes met uitgestalde waren. Ik koop altijd wat en betaal altijd te veel. Die blik na het in ontvangst nemen van het geld is onbetaalbaar.
Op de kleedjesmarkt heb ik wel eens Dylan gevonden, Oh mercy op cd, maar dat is al weer jaren geleden. En toch ga ik ieder jaar weer naar de kleedjesmarkt in de hoop Dylan te vinden.
Vanochtend heeft mijn dochter een t-shirt aangetrokken met daarop een reproductie van haar geboortekaartje. Dat t-shirt heeft ze gekregen toen net geboren was, ze is nu vier. Op de voorkant staat de afbeelding die ook de voorzijde van het geboortekaartje stond. Op de achterkant staat een citaat uit Dylan's Forever young dat aan de binnenkant van het kaartje stond. Toen ik haar vanochtend haar kleuterklas inbracht, liep ze gelijk naar de juf en zei: Kijk, ik heb mijn geboortekaartjest-shirt aan. Vervolgens keerde ze haar rug naar de juf zei: En pappie heeft Bobby op mijn rug gezet. Die laatste opmerking kwam niet helemaal binnen bij de juf.
Al dagen loop ik met Dark eyes in mijn achterhoofd, het is meer de mood dan de tekst van het nummer. Hooguit een regel of twee, drie duiken steeds weer op.
Waarom?
Het wachten is op antwoord op een andere vraag. En tijdens het wachten luister ik maar naar de muziek in mijn kop. Gaat er wel eens een dag voorbij? Nee, er gaat geen dag voorbij zonder Dylan, zo vul ik netjes in op de vragenlijst die over een maand of twee gepubliceerd zal worden als was het een interview.
Morgen is het weer Koninginnedag en staren de kinderogen mij weer hoopvol aan vanaf de kleedjes met uitgestalde waren. Ik koop altijd wat en betaal altijd te veel. Die blik na het in ontvangst nemen van het geld is onbetaalbaar.
Op de kleedjesmarkt heb ik wel eens Dylan gevonden, Oh mercy op cd, maar dat is al weer jaren geleden. En toch ga ik ieder jaar weer naar de kleedjesmarkt in de hoop Dylan te vinden.
Vanochtend heeft mijn dochter een t-shirt aangetrokken met daarop een reproductie van haar geboortekaartje. Dat t-shirt heeft ze gekregen toen net geboren was, ze is nu vier. Op de voorkant staat de afbeelding die ook de voorzijde van het geboortekaartje stond. Op de achterkant staat een citaat uit Dylan's Forever young dat aan de binnenkant van het kaartje stond. Toen ik haar vanochtend haar kleuterklas inbracht, liep ze gelijk naar de juf en zei: Kijk, ik heb mijn geboortekaartjest-shirt aan. Vervolgens keerde ze haar rug naar de juf zei: En pappie heeft Bobby op mijn rug gezet. Die laatste opmerking kwam niet helemaal binnen bij de juf.
Dylan kort #423
In Wilde gedachten noemde ik o.a. de aflevering van Aloha met op de cover het portret van Dylan en de tekst Goede morgen Dylan. Harry Prenger heeft een stuk op zijn weblog gezet over deze aflevering van Aloha.
De tien grootste rockumentaries op Focus, met op 1 Dont look back en op 5 The Last Waltz.
Mijn persoonlijke top tien zou geheel Dylan gerelateerd zijn, vrees ik. [1. Dont look back + 1965 revisited; 2. No direction home; 3. The other side of the mirror; 4. The Concert for Bangladesh; 5. Hard rain; 6. Getting to Dylan; 7. The Last waltz; 8. Festival; 9. Eat the document; 10. Earl Scruggs his family and friends (maar dan, vraag het me morgen weer en het wordt een andere lijst)]
Ik plof zo in een stoel met een boek - niet Rogovoy, dat boek is uit - de laatste twee dagen te veel door de omstandigheden geleefd om nog recht te kunnen denken.
Morgen ben ik er weer.
De tien grootste rockumentaries op Focus, met op 1 Dont look back en op 5 The Last Waltz.
Mijn persoonlijke top tien zou geheel Dylan gerelateerd zijn, vrees ik. [1. Dont look back + 1965 revisited; 2. No direction home; 3. The other side of the mirror; 4. The Concert for Bangladesh; 5. Hard rain; 6. Getting to Dylan; 7. The Last waltz; 8. Festival; 9. Eat the document; 10. Earl Scruggs his family and friends (maar dan, vraag het me morgen weer en het wordt een andere lijst)]
Ik plof zo in een stoel met een boek - niet Rogovoy, dat boek is uit - de laatste twee dagen te veel door de omstandigheden geleefd om nog recht te kunnen denken.
Morgen ben ik er weer.
Dylan kort #422
Vast voor in de agenda, de film No direction home wordt op 11 oktober vertoond. De vertoning wordt voorafgegaan door een inleiding van de schrijver Ronald Ohlsen.the heart door Alja Spaan.
Bill Mensema (schrijver van Fietsen met Bob Dylan) in Benali met boeken.
In 1995 kwam de cd-rom Highway 61 interactive op de markt, een cd-rom geheel gevuld met Dylan. Zo kun je door Greenwich Village wandelen, een kijkje nemen in een Columbia studio en backstage rondneuzen tijdens het 30th anniversary concert. Virtueel allemaal, maar toch. Een leuk speeltje.
En al wandelend door Dylan's verleden, kom je muziek- en filmfragmenten tegen. Ik heb heel wat uren 'verspeeld' aan deze cd-rom.
Maar ja, op een gegeven moment werd de computer met Windows 95 vervangen door een computer met Windows 98 en toen bleek deze cd-rom ineens niet meer te werken. Highway 61 interactive is toen naar zolder verhuisd. Opgeborgen en uiteindelijk vergeten.
Het is dat Rob mij een vraag stelde over deze cd-rom, anders had Highway 61 interactive nog steeds in het stof gelegen.
Afgelopen weekend heb ik het schijfje dus weer eens tevoorschijn gehaald. En ook op mijn huidige pc (Windows XP) draait de cd-rom alles behalve vlekkeloos, maar beter dan op de vorige pc. Bovendien is de vaardigheid op de computer wat beter geworden in de loop der jaren en dus zat ik binnen no time in de directories op de cd-rom te zoeken naar allerlei leuks.
Dat deze cd-rom bijvoorbeeld een afwijkende versie van I shall be free no. 10 bevat, was ik allang weer vergeten. Of de negen fragmenten van de sessies voor Like a rolling stone, of de twee stukjes aan elkaar geplakte film van One too many mornings en Queen Jane approximately, opgenomen in de Supper club in 1993, of Medicine sunday, of... enfin, te veel om op te noemen.
Conclusie is dat het de moeite loont om die oude cd-rom weer eens uit het stof te halen, in je cd-rom speler te schuiven en eens door al die verschillende bestanden op het schijfje te bladeren. Zorg er wel voor dat je Quick time player op je computer heb geïnstalleerd.
Weten wat waar staat op de cd-rom? Kijk dan even hier.
Dylan kort #421
Nogmaals: Joni Mitchell over Dylan [zie ook hieronder de e-mail van Frits], hier en hier.Een stuk over Bob Dylan op Zeg nou zelf.
Het boek van Rogovoy bijna uit (zie Dylan kort #418). Ik blijf optimistisch over dit boek. Het meest aardige vond ik nog wel Rogovoy's blik op Slow train coming. Volgens Rogovoy is dit album helemaal niet zo Christelijk als altijd beweerd wordt. Dat kun je het al dan niet mee eens zijn, feit is wel dat Rogovoy Slow train coming goed beluisterd heeft voor hij zijn mening over dit album opschreef. Zijn interpretatie biedt voldoende nieuwe inzichten om zelf opnieuw naar het album te luisteren, om zelf opnieuw het eigen oordeel te toetsen. Als een schrijver dat lukt, is zijn schrijven geslaagd.
Dan zijn er natuurlijk nog de uitspraken van Joni Mitchell. Dylan is, aldus Mitchell, één grote misleiding, zijn stem, naam en muziek zijn nep en staan bol van de plagiaat. Wat moet ik daar voor zinnigs over zeggen? How can I answer that if you got the nerve to ask me? om Dylan te parafraseren.
De beschuldiging van misleiding is wat te laat. In het begin van Dylan's carrière fabriceerde hij met de regelmaat van de klok een verzonnen verleden en ja, probeerde hij te misleiden. Maar die dagen zijn al zo'n jaar of vijftig voorbij. Ik zie niet hoe Dylan vandaag nog probeert te misleiden.
Dat zijn naam nep is, is al jaren geen geheim meer. Dylan werd inderdaad geboren onder een andere naam. Nou en?
De bewering dat zijn stem nep is, verbaasd mij. Hoe is het mogelijk om een stem 'nep' te laten zijn? Natuurlijk kun je je stem verdraaien, denk maar aan de stemmen achter de poppen van Sesamstraat. Maar zingen met een verdraaide stem? Zo'n honderd concerten per jaar? Dat lijkt mij niet vol te houden.
Tot slot zou Dylan's muziek nep zijn en vol plagiaat. Muziek kan niet nep zijn. Mijn haar zou nep kunnen zijn. Het bosje op mijn hoofd zou gemaakt kunnen zijn van iets anders dan haar, maar door moeten gaan voor haar. Mijn schoenen kunnen nep zijn, ik zou bijvoorbeeld goedkope sportschoenen kunnen beplakken met het logo van Nike, zie daar: mijn schoenen zijn nep. Maar hoe kan muziek nep zijn? Dan zou het geluid op Dylan's cd's iets anders moeten zijn dan muziek, maar genoeg op muziek lijken om voor muziek door te kunnen gaan.
Ik zou bijvoorbeeld het geloei van een koe kunnen opnemen en deze opname net zo lang kunnen bewerken op mijn computer met allerlei geavanceerde programma's tot het klinkt als Blowin' in the wind. Zie daar: muziek die nep is.
Ik zie Dylan nog niet met een bandrecorder een wei inlopen.
Tot slot, Dylan's muziek zou vol plagiaat zitten. Dat klopt, Dylan citeert regelmatig de muziek en / of tekst van andere componisten / schrijvers voor zijn eigen nummers. Dat is al járen bekend, niks nieuws onder de zon.
Joni Mitchell schopt nog geen deuk in een pakje boter met haar uitspraken. Ze verkondigt niks nieuws en pure onzin.
Het zij haar vergeven.
Frits over Joni Mitchell's opmerkingen over Dylan
Onderstaande e-mail ontving ik vandaag:
Hoi Tom,
Een korte reactie op het korte bericht van Joni Mitchell over Dylan.
Volgens haar zou Dylan plagiaat plegen en nep zijn.
We kennen natuurlijk Dylans teksten-lenen op bijvoorbeeld "Love and theft".
En het is bekend dat in de folk-wereld melodietjes en teksten worden gejat bij het leven.
Maar dat laatste gebeurde door iedereen - dus niet iets ergs, zou ik zeggen.
Mijn mening over deze storm in een glas water?
Blijkbaar pleegt Dylan beter plagiaat dan de originele schrijvers en collega-plagieerders.
Dylan is "de beste tekstschrijver aller tijden" geworden met andermans teksten (ervan uitgaande dat Joni Mitchell gelijk heeft).
Ik denk dat Joni jaloers is.
Groet,
Frits
Met dank aan Frits.
Hoi Tom,
Een korte reactie op het korte bericht van Joni Mitchell over Dylan.
Volgens haar zou Dylan plagiaat plegen en nep zijn.
We kennen natuurlijk Dylans teksten-lenen op bijvoorbeeld "Love and theft".
En het is bekend dat in de folk-wereld melodietjes en teksten worden gejat bij het leven.
Maar dat laatste gebeurde door iedereen - dus niet iets ergs, zou ik zeggen.
Mijn mening over deze storm in een glas water?
Blijkbaar pleegt Dylan beter plagiaat dan de originele schrijvers en collega-plagieerders.
Dylan is "de beste tekstschrijver aller tijden" geworden met andermans teksten (ervan uitgaande dat Joni Mitchell gelijk heeft).
Ik denk dat Joni jaloers is.
Groet,
Frits
Met dank aan Frits.
Dylan kort #420 - aanvullingen
Dylan eerste in top 10 van anti-oorlogs liederen op Folk-forum.
Twitter: hier. [Joni Mitchell verhaal]
Twitter: hier. [Joni Mitchell verhaal]
Dylan kort #420
Meer van hetzelfde: Joni Mitchell over Dylan, hier en hier.
Dylan reisde naar Huautla voor de paddo's, hier.
Na het zien van bovenstaande links twijfel ik nog even of ik ze wel zal plaatsen op de blog. Maar dan, ik geef alleen maar de links door die ik op het net tegenkom, ik hoef er niks van te vinden. Dat ik prima de dag door kan komen, zonder kennis te hebben genomen van de inhoud van de sites waar bovenstaande links naar verwijzen, staat voor mij wel vast.
Gisteren viel het nieuwe Platenblad door de brievenbus met daarin, in de rubriek De omgevallen platenkast een stuk over de collectie van Wim van Oorschot. In dat stuk o.a.: Natuurlijk zijn er meer artiesten die Wim bewondert. Bob Dylan is er een van en hoewel die live soms wat slordig overkomt, kunnen cd's als Oh Mercy, Love And Theft en Time Out Of Mind hem erg bekoren. Dat zit hem dan vooral in de warme, heldere productie van Daniel Lanois, die voor een mooi klankbeeld zorgt. Dat het niet allemaal goud is wat er blinkt, onderstreept Wim door aan de laatste Kerst-cd van Dylan het predikaat "dramatisch" toe te kennen.
Ik neem het over en denk er het mijne van.
Dylan reisde naar Huautla voor de paddo's, hier.
Na het zien van bovenstaande links twijfel ik nog even of ik ze wel zal plaatsen op de blog. Maar dan, ik geef alleen maar de links door die ik op het net tegenkom, ik hoef er niks van te vinden. Dat ik prima de dag door kan komen, zonder kennis te hebben genomen van de inhoud van de sites waar bovenstaande links naar verwijzen, staat voor mij wel vast.
Gisteren viel het nieuwe Platenblad door de brievenbus met daarin, in de rubriek De omgevallen platenkast een stuk over de collectie van Wim van Oorschot. In dat stuk o.a.: Natuurlijk zijn er meer artiesten die Wim bewondert. Bob Dylan is er een van en hoewel die live soms wat slordig overkomt, kunnen cd's als Oh Mercy, Love And Theft en Time Out Of Mind hem erg bekoren. Dat zit hem dan vooral in de warme, heldere productie van Daniel Lanois, die voor een mooi klankbeeld zorgt. Dat het niet allemaal goud is wat er blinkt, onderstreept Wim door aan de laatste Kerst-cd van Dylan het predikaat "dramatisch" toe te kennen.
Ik neem het over en denk er het mijne van.
Dylan kort #419
Frits over Dylanologen op Modern times.
Het was 2 april 2009 over Martin Bril en Dylan op BergMeisteR.
Terwijl mijn vrouw met mijn zoon naar de voetbal is, swing ik door de kamer met mijn dochter van 4 op de klanken van K3. Dat is wel even andere koek dan Dylan, maar dan, het is goed dat ze met haar 4 jaar liever naar K3 luistert dan naar Dylan.
Het stuk van Frits op Modern times heeft me aan het denken gezet. Volgens zijn definitie ben ik een Dylanoloog, al moet ik bekennen dat ik nog nooit zo naar mezelf heb gekeken.
Dat komt waarschijnlijk doordat de 'gekte' langzaam groeit. Het begint met één lp die bevalt en dan nog één en nog één totdat Dylan's gehele oeuvre in de kast staat. Dan volgen ergens onderweg vanzelf de verzamelalbums en soundtracks met één of meerdere nummers van Dylan, de eerste boeken van en over Dylan, het eerste knippen uit de krant en voor je het weet, heb je een huis vol Dylan. Meters vinyl en cd, kasten vol boeken, honderden knipsels en posters op iedere verdieping. Tsja.
Het is aangenaam toeven in een huis vol Dylan, ook als K3 uit de boxen knalt.
Het was 2 april 2009 over Martin Bril en Dylan op BergMeisteR.
Terwijl mijn vrouw met mijn zoon naar de voetbal is, swing ik door de kamer met mijn dochter van 4 op de klanken van K3. Dat is wel even andere koek dan Dylan, maar dan, het is goed dat ze met haar 4 jaar liever naar K3 luistert dan naar Dylan.
Het stuk van Frits op Modern times heeft me aan het denken gezet. Volgens zijn definitie ben ik een Dylanoloog, al moet ik bekennen dat ik nog nooit zo naar mezelf heb gekeken.
Dat komt waarschijnlijk doordat de 'gekte' langzaam groeit. Het begint met één lp die bevalt en dan nog één en nog één totdat Dylan's gehele oeuvre in de kast staat. Dan volgen ergens onderweg vanzelf de verzamelalbums en soundtracks met één of meerdere nummers van Dylan, de eerste boeken van en over Dylan, het eerste knippen uit de krant en voor je het weet, heb je een huis vol Dylan. Meters vinyl en cd, kasten vol boeken, honderden knipsels en posters op iedere verdieping. Tsja.
Het is aangenaam toeven in een huis vol Dylan, ook als K3 uit de boxen knalt.
Dylan kort #418
Dylan is een fake, aldus Joni Mitchell. Zie hier.Fietsen met Bob Dylan op de website van Bill Mensema. En op dezelfde website de Rollende Donder Revue.
Twitter: hier. [volg de link voor een van de betere (beste) coverversies van een Dylannummer.]
Na het uitlezen van het boek van John Nogowski, begonnen in het boek Bob Dylan prophet, mystic, poet van Seth Rogovoy en wat ik tot nog toe heb gelezen, ongeveer een derde, is goed. Rogovoy kijkt in dit boek naar Dylan's werk en leven en de invloed van Dylan's Joodse wortels op werk en leven.
Het boek is goed geschreven en leest bijzonder prettig. Later kom ik nog wel een keer terug op dit boek.
Dylan kort #417
Volgens een bron dicht bij Dylan - zo lees ik op Expecting rain - komt er dit jaar geen nieuw album uit en dus zal er een aflevering van The Bootleg series verschijnen. Er wordt gedacht aan 'superfanstuff' zoals de volledige sessies voor Like a rolling stone of de complete Blonde on blonde-sessies.
Bob Dylan in het Fries, op de website van de Leeuwarder courant.
Frits is met zijn verhaal geïnspireerd op Dylan's Seven curses niet in de prijzen gevallen. Volgende keer beter Frits.
Dylancitaat op Alles komt goed.
18:00 uur
De televisie staat aan. Mijn kinderen kijken naar True Jackson. Ik zie er niks van, maar hoor de volgende dialoog:
Hey True, wat doe je?
Chillen als Bob Dylan.
Ik heb geen idee wie dat is.
Bob Dylan in het Fries, op de website van de Leeuwarder courant.
Frits is met zijn verhaal geïnspireerd op Dylan's Seven curses niet in de prijzen gevallen. Volgende keer beter Frits.
Dylancitaat op Alles komt goed.
18:00 uur
De televisie staat aan. Mijn kinderen kijken naar True Jackson. Ik zie er niks van, maar hoor de volgende dialoog:
Hey True, wat doe je?
Chillen als Bob Dylan.
Ik heb geen idee wie dat is.
Wilde gedachten
Ergens deze dag - ik weet niet maar waar of wanneer, het tijdsbesef ben ik al uren geleden verloren - ben ik begonnen met het draaien van de cd's uit The Bob Dylan 70s collection, te beginnen met New morning, daarna Pat Garrett & Billy the kid, Planet waves en nu Blood on the tracks. En ergens nog voor New morning in de speler ging, maar met de muziek al in de oren, tikte ik de regels die uiteindelijk deel zouden blijken te zijn van een e-mail:
Uit de boxen knalt Dylan's New morning.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
Deze dag hoeft niet vergeten te worden.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
En het is een goede morgen.
En terwijl ik deze regels op het papier kwakte, dacht ik aan Mr. Tambourine man, die regel Let me forget about today until tomorrow en aan de aflevering van Aloha ergens uit de jaren 70 met Dylan op de cover en de titel Goede morgen Dylan en aan de man - bijna twintig jaar geleden, in 1991 - die mij kennis liet maken met New morning door het geven van een cassette met daarop de muziek en de begeleidende woorden: het titelnummer moet je draaien als je in de auto zit, bij voorkeur een open dak, een mooie vrouw naast je en de zon die achter de horizon tevoorschijn komt. Ik kan nooit meer naar het titelnummer luisteren zonder aan die auto te denken, zonder aan mijn vrouw aan mijn zijde te denken, zonder de zon op mijn gezicht te voelen. De geest is associatief door de muziek geworden.
New morning wordt nog steeds met iedere draaibeurt beter. Nog steeds hoor ik iedere keer meer dan alle voorgaande keren. Ik ben nog niet 'klaar' met New morning, verre van klaar zelfs, al moet ik dit album toch al honderden keren gehoord hebben.
Die cassette is kapot gedraaid, net als de eerste versie op vinyl die ik kocht, bij een kraam op Parkpop, Den Haag. Wanneer dat precies is geweest weet ik niet meer, maar het kan niet lang na 1991 geweest zijn. De klok in mijn kop is dol.
Na 1991, voor 1994 moet het geweest zijn.
Voor Planet waves moet ik naar binnen kruipen. Op de geboortekaartjes van allebei mijn kinderen stond een citaat van Forever young. Ik kan dan ook niet meer naar Forever young luisteren zonder aan de geboorte van mijn kinderen te denken. Als er één song is waarvan ik bij ieder concert hoop dat Dylan het speelt, dan is het Forever young. Verder heb ik geen wensen, verder moet hij vooral doen wat hem goeddunkt. Zelden stelt hij me teleur wanneer hij doet wat hem goeddunkt.
Eerder schreef ik al hier en hier over Planet waves. En nog steeds heb ik het gevoel dat deze twee stukken slechts het begin zijn van wat ik moet schrijven over Planet waves. Het zijn wat krabbels, een aanzet. Planet waves is ook het enige Dylan-album dat ik ooit iemand cadeau heb gedaan - ik wil mijn muzikale voorkeur aan niemand opdringen - en dat cadeau werd vergezeld door een uitvoerige brief, een schrijven over Planet waves, vele jaren geleden al weer geschreven. Ik heb geen kopie van deze brief, kan het niet meer letterlijk terughalen. Daarvoor stond er simpelweg te veel. Wat ik me nog herinner, is dat er in ieder geval sprake was van de opnamedata en de 'foute' spelling van de naam Manual / Manuel op de hoes en natuurlijk de hoestekst, maar vooral de muziek, altijd de muziek.
Hoeveel van de schrijvers over muziek luisteren nog naar de muziek waarover ze schrijven?
Het nu draaiende Blood on the tracks kreeg ik cadeau. Moet ook ergens tussen 1991 en 1994 zijn geweest, maar nog voor ik New morning kocht. Ik was er bij toen ze het cadeau kocht, in A. op vakantie in een hotel met plastic lambrisering in de ontbijtzaal. Het geheugen is een obstakel voor de waarheid. Beter is de tijd stil te zetten zoals Dylan doet in Tangled up in blue of Idiot wind. Net als bijna alle Dylanalbums, heb ik Blood on the tracks moet veroveren. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wel aardig, nu denk ik daar anders over.
De tekst van Idiot wind heb ik nog eens uitgeschreven - dit moet in de tijd voordat ik Lyrics 1962 - 1985 bezat zijn geweest, voor het internet - regel voor regel door goed te luisteren. Die uitgeschreven tekst heb ik nog aan een Neerlandicus / dichter gegeven. Een jazz-liefhebber. Die tekst heeft hij drie weken gehouden. Na drie weken kreeg ik het inmiddels beduimelde papier terug met de woorden eerst kon ik er niks mee, maar na een week of twee kreeg ik toch grip op de tekst. Die grip ben ik weer kwijtgeraakt, ik kan je niet vertellen waar dit over gaat. Nu weet ik wel beter, nu geef ik de tekst van Idiot wind nooit meer uit handen.
Mijn handen hebben die tekst nodig.
Uit de boxen knalt Dylan's New morning.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
Deze dag hoeft niet vergeten te worden.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
En het is een goede morgen.
En terwijl ik deze regels op het papier kwakte, dacht ik aan Mr. Tambourine man, die regel Let me forget about today until tomorrow en aan de aflevering van Aloha ergens uit de jaren 70 met Dylan op de cover en de titel Goede morgen Dylan en aan de man - bijna twintig jaar geleden, in 1991 - die mij kennis liet maken met New morning door het geven van een cassette met daarop de muziek en de begeleidende woorden: het titelnummer moet je draaien als je in de auto zit, bij voorkeur een open dak, een mooie vrouw naast je en de zon die achter de horizon tevoorschijn komt. Ik kan nooit meer naar het titelnummer luisteren zonder aan die auto te denken, zonder aan mijn vrouw aan mijn zijde te denken, zonder de zon op mijn gezicht te voelen. De geest is associatief door de muziek geworden.
New morning wordt nog steeds met iedere draaibeurt beter. Nog steeds hoor ik iedere keer meer dan alle voorgaande keren. Ik ben nog niet 'klaar' met New morning, verre van klaar zelfs, al moet ik dit album toch al honderden keren gehoord hebben.
Die cassette is kapot gedraaid, net als de eerste versie op vinyl die ik kocht, bij een kraam op Parkpop, Den Haag. Wanneer dat precies is geweest weet ik niet meer, maar het kan niet lang na 1991 geweest zijn. De klok in mijn kop is dol.
Na 1991, voor 1994 moet het geweest zijn.
Waarom draai ik Pat Garrett & Billy the Kid toch zo weinig? Het is aangenaam wat ik vanavond hoor. Trek een Nederlandse persing (lp) uit de kast en kijk eens op de rug van de hoes. Dikke kans dat er Garratt i.p.v. Garrett staat. Nog leuker is de Canadese persing (lp), waarop Billy 4 en Billy 7 van plaats hebben geruild. Dat zie je niet aan de hoes, dat moet je horen.
Was het vorig jaar dat Dylan voor het eerst Billy live speelde? Tijd gaat snel.Voor Planet waves moet ik naar binnen kruipen. Op de geboortekaartjes van allebei mijn kinderen stond een citaat van Forever young. Ik kan dan ook niet meer naar Forever young luisteren zonder aan de geboorte van mijn kinderen te denken. Als er één song is waarvan ik bij ieder concert hoop dat Dylan het speelt, dan is het Forever young. Verder heb ik geen wensen, verder moet hij vooral doen wat hem goeddunkt. Zelden stelt hij me teleur wanneer hij doet wat hem goeddunkt.
Eerder schreef ik al hier en hier over Planet waves. En nog steeds heb ik het gevoel dat deze twee stukken slechts het begin zijn van wat ik moet schrijven over Planet waves. Het zijn wat krabbels, een aanzet. Planet waves is ook het enige Dylan-album dat ik ooit iemand cadeau heb gedaan - ik wil mijn muzikale voorkeur aan niemand opdringen - en dat cadeau werd vergezeld door een uitvoerige brief, een schrijven over Planet waves, vele jaren geleden al weer geschreven. Ik heb geen kopie van deze brief, kan het niet meer letterlijk terughalen. Daarvoor stond er simpelweg te veel. Wat ik me nog herinner, is dat er in ieder geval sprake was van de opnamedata en de 'foute' spelling van de naam Manual / Manuel op de hoes en natuurlijk de hoestekst, maar vooral de muziek, altijd de muziek.
Hoeveel van de schrijvers over muziek luisteren nog naar de muziek waarover ze schrijven?
Het nu draaiende Blood on the tracks kreeg ik cadeau. Moet ook ergens tussen 1991 en 1994 zijn geweest, maar nog voor ik New morning kocht. Ik was er bij toen ze het cadeau kocht, in A. op vakantie in een hotel met plastic lambrisering in de ontbijtzaal. Het geheugen is een obstakel voor de waarheid. Beter is de tijd stil te zetten zoals Dylan doet in Tangled up in blue of Idiot wind. Net als bijna alle Dylanalbums, heb ik Blood on the tracks moet veroveren. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wel aardig, nu denk ik daar anders over.
De tekst van Idiot wind heb ik nog eens uitgeschreven - dit moet in de tijd voordat ik Lyrics 1962 - 1985 bezat zijn geweest, voor het internet - regel voor regel door goed te luisteren. Die uitgeschreven tekst heb ik nog aan een Neerlandicus / dichter gegeven. Een jazz-liefhebber. Die tekst heeft hij drie weken gehouden. Na drie weken kreeg ik het inmiddels beduimelde papier terug met de woorden eerst kon ik er niks mee, maar na een week of twee kreeg ik toch grip op de tekst. Die grip ben ik weer kwijtgeraakt, ik kan je niet vertellen waar dit over gaat. Nu weet ik wel beter, nu geef ik de tekst van Idiot wind nooit meer uit handen.
Mijn handen hebben die tekst nodig.
tournee 2010
Over iets meer dan een maand begint Dylan aan zijn tournee door Europa. Hieronder de data zoals ze te vinden zijn op Dylan's officiële website.
29 mei Athene, Griekenland
31 mei Istanboel, Turkije
2 juni Boekarest, Roemenië
3 juni Sofia, Bulgarije
4 juni Skopje, Macedonië
6 juni Belgrado, Servië
7 juni Zagreb, Kroatië
9 juni Bratislava, Slowakije
11 juni Praag, Tsjechië
12 juni Linz, Oostenrijk
13 juni Ljubljana, Slovenië
15 juni Padova, Italië
18 juni Parma, Italië (onbevestigd)
19 juni Dornbirn, Oostenrijk
20 juni Lyon, Frankrijk (onbevestigd)
22 juni Nice, Frankrijk (onbevestigd)
23 juni Marseille, Frankrijk (onbevestigd)
24 juni Barcelona, Spanje
26 juni Vitoria, Spanje
28 juni Carcassonne, Frankrijk (onbevestigd)
29 juni Bordeaux, Frankrijk (onbevestigd)
1 juli Nantes, Frankrijk (onbevestigd)
3 juni Tonbridge Kent, Engeland
4 juni Limerick, Ierland
29 mei Athene, Griekenland
31 mei Istanboel, Turkije
2 juni Boekarest, Roemenië
3 juni Sofia, Bulgarije
4 juni Skopje, Macedonië
6 juni Belgrado, Servië
7 juni Zagreb, Kroatië
9 juni Bratislava, Slowakije
11 juni Praag, Tsjechië
12 juni Linz, Oostenrijk
13 juni Ljubljana, Slovenië
15 juni Padova, Italië
18 juni Parma, Italië (onbevestigd)
19 juni Dornbirn, Oostenrijk
20 juni Lyon, Frankrijk (onbevestigd)
22 juni Nice, Frankrijk (onbevestigd)
23 juni Marseille, Frankrijk (onbevestigd)
24 juni Barcelona, Spanje
26 juni Vitoria, Spanje
28 juni Carcassonne, Frankrijk (onbevestigd)
29 juni Bordeaux, Frankrijk (onbevestigd)
1 juli Nantes, Frankrijk (onbevestigd)
3 juni Tonbridge Kent, Engeland
4 juni Limerick, Ierland
Dylan kort #416
Twitter: hier.
NRC Next: Rolling stone zet legendarische interviews online (o.a. met Dylan). Om de interviews te kunnen lezen, moet echter wel betaald worden.
The Bob Dylan 70s collection viel vandaag door de brievenbus. Tsja, wat moet ik zeggen? Het is een goede zaak dat de Volkskrant zoveel Dylan voor zo weinig geld aanbiedt.
Het doosje oogt weer goed, als een tweelingbroer van de vorig jaar uitgebrachte voorganger The Bob Dylan 60s collection. Als je het doosje dan opendoet, zie je eerst het bijbehorende boekje - daarover later meer - en daaronder tien cd's in cardboardsleeves.
Selfportrait: Voorzijde van het hoesje oogt goed. De achterzijde is minder 'scherp' gedrukt. Een deel van de letters lijkt te zijn weggevallen - althans bij mijn versie - en ook de afgebeelde foto op de achterzijde is niet scherp. Op alle cardboardsleeves wordt de achterzijde ontsierd door de 'rode banaan' - het logo van Sony Music. Bij een aantal albums is het logo overigens in het wit afgedrukt. Het wordt hoog tijd dat Sony Music dit logo bij het vuilnis zet.
Net als bij voorganger The Bob Dylan 60s collection hebben de cd's iets weg van de jaren zestig labels van Columbia, de 360-labels.
New morning: De voor- en achterzijde van de cardboardsleeve zijn een stuk scherper afgedrukt. Deze ziet er perfect uit. Zelf het Sony Music-logo is in wit afgedrukt zodat het wat beter past bij het hoesontwerp. Niets dan lof.
Pat Garrett & Billy the Kid: Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij New morning, met één uitzondering: de songtitels op de achterzijde zijn minder scherp afgedrukt.
Planet waves: De voorzijde van de cardboardsleeve oogt wat mat. Op de achterzijde mist het 'gedicht' van Dylan's hand waar in het bijbehorende boekje wel over geschreven wordt.
Blood on the tracks: Voorzijde okee, achterzijde van de cardboardsleeve is mooi gedaan. Ook hier lijkt het Sony Music-logo weer in wit te zijn afgedrukt om beter bij het geheel te passen.
The Basement tapes: Deze dubbelcd zit in twee losse hoesjes met dezelfde voorzijde. In de linker benedenhoek staat in kleine letters DISC ONE en DISC TWO. Op beide cd's staat Bob Dylan The Basement tapes, dat zou natuurlijk moeten zijn Bob Dylan & the Band The Basement tapes.
Desire: De voorzijde van dit hoesje is een aanfluiting, veel te geel. De achterzijde is iets beter.
Street legal: Prima gedaan, goede reproductie van de hoes.
Slow train coming: Zelfde verhaal, prima reproductie van de hoes.
Over het algemeen: prima gedaan, niks dan lof. Zeker wanneer je je bedenkt dat dit doosje cd's slechts veertig euro kost, dus vier euro per cd.
Dan het 16 pagina's tellende boekje. Gijsbert Kamer schrijft, na een korte inleiding over alle negen albums die in The Bob Dylan 70s collection zijn opgenomen. Hij weet bijzonder handig een overgang van het ene naar het volgende album te vinden. De ruimte in het boekje is beperkt en dus blijft de tekst veelal steken in algemeenheden. An sich is het goed geschreven, maar wat ik wel jammer vind is dat Kamer veelvuldig ingaat op Dylan's privéleven en minder op de te horen muziek. Ook presenteert hij een aantal aannames voor waarheden, zoals de bewering dat Dylan New morning kort na Selfportrait uitbracht omdat hij geschrokken was van de hardvochtige wijze waarop pers en publiek Self Portrait in de ban deden. [Ik realiseer me overigens nu dat ik altijd Selfportrait - als één woord schrijf - volgens Kamer moet dit Self Portrait zijn, twee woorden. Volgens Dylan's officiële website heeft Kamer gelijk. Volgens de eerder in Nederland uitgebrachte cd moet het Selfportrait zijn, volgens een Amerikaanse cd-uitgave dan weer Self Portrait. Ik ga er van uit dat Kamer gelijk heeft en ik het al jaren verkeerd schrijf.]
Het boekje bevat, naast de foto op de voorkant, vier fantastische foto's. Alle vier in zwart / wit. De foto op blz. 10 is een werkelijk schitterende foto, gemaakt door Barry Feinstein, van Dylan op het podium in 1974. Deze foto is eerder afgedrukt in het boekje bij de geremasterde versie van Before the flood. Het is wat wrang dat dit album nou juist niet in The Bob Dylan 70s collection is opgenomen. De foto's op blz. 7 en 12 stonden eerder in de boekjes bij respectievelijk New morning en Street legal. De foto op blz. 2 komt uit dezelfde sessie als foto's gebruikt voor het boekje van New morning.
Ik heb nog niks van de cd's gehoord, maar ik ga er van uit dat voor alle albums, m.u.v. Self portrait en Pat Garrett & Billy the Kid, de recent geremasterde versies van het albums op de cd's te vinden is.
Om dan toch nog maar een 'beetje' te zeuren, deze box is alles behalve compleet. Natuurlijk hadden de drie live-albums niet mogen ontbreken, waar zijn Before the flood, Hard rain en At Budokan?
Verder mist natuurlijk Dylan, het door Columbia uitgebrachte album met outtakes van de sessies voor Self portrait en New morning, dat al jaren niet meer op cd te krijgen is. Om nog maar te zwijgen van More Bob Dylans greatest hits.
En als ik dan toch bezig ben, het zou helemaal een stunt zijn geweest wanneer er een bonuscd bij had gezeten met bijvoorbeeld singles en b-kantjes als George Jackson (2 versies), Spanish is the loving tongue (piano-versie), Rita Mae en Trouble in mind.
Ik zie nog wel een tweede deel van The Bob Dylan 70s collection verschijnen :-)
NRC Next: Rolling stone zet legendarische interviews online (o.a. met Dylan). Om de interviews te kunnen lezen, moet echter wel betaald worden.
The Bob Dylan 70s collection viel vandaag door de brievenbus. Tsja, wat moet ik zeggen? Het is een goede zaak dat de Volkskrant zoveel Dylan voor zo weinig geld aanbiedt.
Het doosje oogt weer goed, als een tweelingbroer van de vorig jaar uitgebrachte voorganger The Bob Dylan 60s collection. Als je het doosje dan opendoet, zie je eerst het bijbehorende boekje - daarover later meer - en daaronder tien cd's in cardboardsleeves.
Selfportrait: Voorzijde van het hoesje oogt goed. De achterzijde is minder 'scherp' gedrukt. Een deel van de letters lijkt te zijn weggevallen - althans bij mijn versie - en ook de afgebeelde foto op de achterzijde is niet scherp. Op alle cardboardsleeves wordt de achterzijde ontsierd door de 'rode banaan' - het logo van Sony Music. Bij een aantal albums is het logo overigens in het wit afgedrukt. Het wordt hoog tijd dat Sony Music dit logo bij het vuilnis zet.
Net als bij voorganger The Bob Dylan 60s collection hebben de cd's iets weg van de jaren zestig labels van Columbia, de 360-labels.
New morning: De voor- en achterzijde van de cardboardsleeve zijn een stuk scherper afgedrukt. Deze ziet er perfect uit. Zelf het Sony Music-logo is in wit afgedrukt zodat het wat beter past bij het hoesontwerp. Niets dan lof.
Pat Garrett & Billy the Kid: Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij New morning, met één uitzondering: de songtitels op de achterzijde zijn minder scherp afgedrukt.
Planet waves: De voorzijde van de cardboardsleeve oogt wat mat. Op de achterzijde mist het 'gedicht' van Dylan's hand waar in het bijbehorende boekje wel over geschreven wordt.
Blood on the tracks: Voorzijde okee, achterzijde van de cardboardsleeve is mooi gedaan. Ook hier lijkt het Sony Music-logo weer in wit te zijn afgedrukt om beter bij het geheel te passen.
The Basement tapes: Deze dubbelcd zit in twee losse hoesjes met dezelfde voorzijde. In de linker benedenhoek staat in kleine letters DISC ONE en DISC TWO. Op beide cd's staat Bob Dylan The Basement tapes, dat zou natuurlijk moeten zijn Bob Dylan & the Band The Basement tapes.
Desire: De voorzijde van dit hoesje is een aanfluiting, veel te geel. De achterzijde is iets beter.
Street legal: Prima gedaan, goede reproductie van de hoes.
Slow train coming: Zelfde verhaal, prima reproductie van de hoes.
Over het algemeen: prima gedaan, niks dan lof. Zeker wanneer je je bedenkt dat dit doosje cd's slechts veertig euro kost, dus vier euro per cd.
Dan het 16 pagina's tellende boekje. Gijsbert Kamer schrijft, na een korte inleiding over alle negen albums die in The Bob Dylan 70s collection zijn opgenomen. Hij weet bijzonder handig een overgang van het ene naar het volgende album te vinden. De ruimte in het boekje is beperkt en dus blijft de tekst veelal steken in algemeenheden. An sich is het goed geschreven, maar wat ik wel jammer vind is dat Kamer veelvuldig ingaat op Dylan's privéleven en minder op de te horen muziek. Ook presenteert hij een aantal aannames voor waarheden, zoals de bewering dat Dylan New morning kort na Selfportrait uitbracht omdat hij geschrokken was van de hardvochtige wijze waarop pers en publiek Self Portrait in de ban deden. [Ik realiseer me overigens nu dat ik altijd Selfportrait - als één woord schrijf - volgens Kamer moet dit Self Portrait zijn, twee woorden. Volgens Dylan's officiële website heeft Kamer gelijk. Volgens de eerder in Nederland uitgebrachte cd moet het Selfportrait zijn, volgens een Amerikaanse cd-uitgave dan weer Self Portrait. Ik ga er van uit dat Kamer gelijk heeft en ik het al jaren verkeerd schrijf.]
Het boekje bevat, naast de foto op de voorkant, vier fantastische foto's. Alle vier in zwart / wit. De foto op blz. 10 is een werkelijk schitterende foto, gemaakt door Barry Feinstein, van Dylan op het podium in 1974. Deze foto is eerder afgedrukt in het boekje bij de geremasterde versie van Before the flood. Het is wat wrang dat dit album nou juist niet in The Bob Dylan 70s collection is opgenomen. De foto's op blz. 7 en 12 stonden eerder in de boekjes bij respectievelijk New morning en Street legal. De foto op blz. 2 komt uit dezelfde sessie als foto's gebruikt voor het boekje van New morning.
Ik heb nog niks van de cd's gehoord, maar ik ga er van uit dat voor alle albums, m.u.v. Self portrait en Pat Garrett & Billy the Kid, de recent geremasterde versies van het albums op de cd's te vinden is.
Om dan toch nog maar een 'beetje' te zeuren, deze box is alles behalve compleet. Natuurlijk hadden de drie live-albums niet mogen ontbreken, waar zijn Before the flood, Hard rain en At Budokan?
Verder mist natuurlijk Dylan, het door Columbia uitgebrachte album met outtakes van de sessies voor Self portrait en New morning, dat al jaren niet meer op cd te krijgen is. Om nog maar te zwijgen van More Bob Dylans greatest hits.
En als ik dan toch bezig ben, het zou helemaal een stunt zijn geweest wanneer er een bonuscd bij had gezeten met bijvoorbeeld singles en b-kantjes als George Jackson (2 versies), Spanish is the loving tongue (piano-versie), Rita Mae en Trouble in mind.
Ik zie nog wel een tweede deel van The Bob Dylan 70s collection verschijnen :-)
Verslag van de lezing van Gerrit de Peuter (15 april jl.) door Ans
Onderstaand verslag ontving ik vandaag via de e-mail. Met dank aan Ans!
Ja, ik was erbij, op de 15e april in DokDelft, de bibliotheek op het Vesteplein, Gerrit de Peuter (1953-) bekend uit het Delftse popquizcircuit, als stukjesschrijver en als zanger bij Rauchende Colts, ook wel kortweg “The Colts” genoemd, hield een praatje over een man die hij altijd zeer
bewonderde: singer/songwriter Bob Dylan, de “protestzanger” die, zeer tot zijn eigen ongenoegen, als de spreekbuis van de jongere generatie uit de jaren ’60 is gezien.
De Peuter had al aangekondigd dat het gèèn chronologisch overzicht zou worden, en dat werd het dus niet, hij ging associatief te werk, van “Blowin’ in the wind” zingen onderweg in de auto, tot de eerste LP, tot het lievelingsalbum van de spreker “Desire” uit 1975, tot Dylan-en-de-vrouwen…
Dat alles afgewisseld met kenmerkende songs van Dylan, integraal afgespeeld, terwijl lichtbeelden het warrige, weerbarstige hoofd van de artiest weergaven.
De Peuter benadrukte de ongeëvenaarde “Cool-ness” van Dylan, de mystificatie rond zijn persoon, waarschijnlijk belangrijke ingrediënten van diens aantrekkelijkheid.
Kortom, de sfeer zat erin voor het toch wel overwegend “grijzige” publiek bij deze lezing, een publiek dat zeker ook een avondje Nostalgie kwam proeven, zij werden niet teleurgesteld. Jammer dat het verhaal van Gerrit op’t laatst, als je niet meer op je hoede was, nog een “snerende” wending nam: vrouwen zouden Dylan niet waarderen vanwege het feit dat “zij niet
abstract kunnen denken”, althans, dat had hij wel eens iemand horen zeggen…
Dit doelend op de cryptische songteksten van de grillige zanger. Nu zou het zomaar kunnen zijn, dat vrouwen in Dylan de hork herkennen die ze thuis al op de bank hebben zitten omdat ze er per ongeluk mee getrouwd zijn, of ze zien er hun opportunistische baas in, of hun chagrijnige broer. En als dat dan zo is, dan kun je intelligente teksten schrijven wat je wilt, maar dan
komt het voor een vrouw nòòit meer goed…!
“But don’t think twice, it’s allright, babe”
De avond werd smaakvol afgesloten met een optreden van leden van de Delftse band Alquin, die voor de gelegenheid op hartstochtelijke wijze Dylan-covers ten gehore bracht.
Ans Mooijenkind
Ja, ik was erbij, op de 15e april in DokDelft, de bibliotheek op het Vesteplein, Gerrit de Peuter (1953-) bekend uit het Delftse popquizcircuit, als stukjesschrijver en als zanger bij Rauchende Colts, ook wel kortweg “The Colts” genoemd, hield een praatje over een man die hij altijd zeer
bewonderde: singer/songwriter Bob Dylan, de “protestzanger” die, zeer tot zijn eigen ongenoegen, als de spreekbuis van de jongere generatie uit de jaren ’60 is gezien.
De Peuter had al aangekondigd dat het gèèn chronologisch overzicht zou worden, en dat werd het dus niet, hij ging associatief te werk, van “Blowin’ in the wind” zingen onderweg in de auto, tot de eerste LP, tot het lievelingsalbum van de spreker “Desire” uit 1975, tot Dylan-en-de-vrouwen…
Dat alles afgewisseld met kenmerkende songs van Dylan, integraal afgespeeld, terwijl lichtbeelden het warrige, weerbarstige hoofd van de artiest weergaven.
De Peuter benadrukte de ongeëvenaarde “Cool-ness” van Dylan, de mystificatie rond zijn persoon, waarschijnlijk belangrijke ingrediënten van diens aantrekkelijkheid.
Kortom, de sfeer zat erin voor het toch wel overwegend “grijzige” publiek bij deze lezing, een publiek dat zeker ook een avondje Nostalgie kwam proeven, zij werden niet teleurgesteld. Jammer dat het verhaal van Gerrit op’t laatst, als je niet meer op je hoede was, nog een “snerende” wending nam: vrouwen zouden Dylan niet waarderen vanwege het feit dat “zij niet
abstract kunnen denken”, althans, dat had hij wel eens iemand horen zeggen…
Dit doelend op de cryptische songteksten van de grillige zanger. Nu zou het zomaar kunnen zijn, dat vrouwen in Dylan de hork herkennen die ze thuis al op de bank hebben zitten omdat ze er per ongeluk mee getrouwd zijn, of ze zien er hun opportunistische baas in, of hun chagrijnige broer. En als dat dan zo is, dan kun je intelligente teksten schrijven wat je wilt, maar dan
komt het voor een vrouw nòòit meer goed…!
“But don’t think twice, it’s allright, babe”
De avond werd smaakvol afgesloten met een optreden van leden van de Delftse band Alquin, die voor de gelegenheid op hartstochtelijke wijze Dylan-covers ten gehore bracht.
Ans Mooijenkind
Dylan kort #415
Ik heb mij laten vertellen dat tijdens de tv-uitzending gisteravond van Peter R. de Vries Mr. Bojangles door Dylan te horen was. Ik heb de uitzending zelf niet gezien.
Verwees ik eerder in een Dylan kort naar Encyclo voor de definitie van All along the watchtower, net kwam ik de definitie van Dylan tegen. Wel aardig.
Dylan is in een - voor mij - nieuw rijtje illustere namen opgenomen: Beroemde personen die een UFO hebben gezien.
Bovenstaande verdient met recht de titel Dylan kort, maar dan, het kan niet altijd 'feest' zijn. Na een lange dag werken gaat zo de iPod weer op de oren. Meestal heb ik al eerder op de dag bedacht wat ik wil horen, vandaag niet. Ik zie, wanneer ik door het mapje albums blader, kom ik vanzelf wel wat tegen, leert de ervaring.
Een week of wat geleden heb ik de boeken van A.L. Snijders ontdekt. Hij schrijft ZKVs [Zeer Korte Verhalen]. In Vijf bijlen kwam ik Dylan tegen, blz. 164: Haar vader zong de liedjes van Bob Dylan mee, als hij dronken was. Keihard, zei ze. Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk te plaatsen is, het is dan ook volledig uit haar verband gerukt. Twee ZKVs verder, op blz. 168, komt A.L. Snijders op het voorgaande terug: Als ik het deurtje voor de zesde zin open, zie ik Frank Koengracht, die met mij en nog wat andere mensen aan een maaltijdtafel zit in Delft. Hij is erg dronken en wil dat de gastheer steeds Bob Dylan draait, en dan zingt hij keihard mee. Ik vind dat ik Frank Koengracht niet zomaar (post bellum) kan later verhuizen naar de Parnassusweg en anonimiseer hem [in het ZKV op blz. 164] tot vader van het meisje met de parelketting.
Dit wekt ergernis bij een lezer die weet dat Bob Dylan in die tijd nog niet bekend was in Nederland.
Nog een derde en laatste keer komt dit terug in Vijf bijlen, op blz. 381: Literatuur is een man die gymnastiek doet met z'n hoed op. Heb ik dat zelf bedacht of een ander? Doet er niet toe, ik moet er om lachen, dat is zeker. Misschien is het wel door Frank Koengracht bedacht. Ik zat met hem aan tafel - een diner. Hij wilde dat de gastheer platen draaide van Bob Dylan. De muziek moest op meer dan volle sterkte, Frank Koengracht zong op volle sterkte mee, hij kende alle teksten van Bob Dylan uit zijn hoofd. De kamer was tot in de verste hoeken gevuld met Bob Dylan en Frank Koengracht - een gebeurtenis. Ik acht het niet onmogelijk dat hij van mening is dat de literatuur een man is die gymnastiek doet met z'n hoed op.
Ik heb wel eens wat gedichten van Frank Koengracht gelezen en het is misschien een beetje raar, maar na het lezen van bovenstaande ZKVs kijk ik toch met andere ogen naar de gedichten van Frank Koengracht. Niet eens zozeer beter of slechter, maar anders.
Verwees ik eerder in een Dylan kort naar Encyclo voor de definitie van All along the watchtower, net kwam ik de definitie van Dylan tegen. Wel aardig.
Dylan is in een - voor mij - nieuw rijtje illustere namen opgenomen: Beroemde personen die een UFO hebben gezien.
Bovenstaande verdient met recht de titel Dylan kort, maar dan, het kan niet altijd 'feest' zijn. Na een lange dag werken gaat zo de iPod weer op de oren. Meestal heb ik al eerder op de dag bedacht wat ik wil horen, vandaag niet. Ik zie, wanneer ik door het mapje albums blader, kom ik vanzelf wel wat tegen, leert de ervaring.
Een week of wat geleden heb ik de boeken van A.L. Snijders ontdekt. Hij schrijft ZKVs [Zeer Korte Verhalen]. In Vijf bijlen kwam ik Dylan tegen, blz. 164: Haar vader zong de liedjes van Bob Dylan mee, als hij dronken was. Keihard, zei ze. Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk te plaatsen is, het is dan ook volledig uit haar verband gerukt. Twee ZKVs verder, op blz. 168, komt A.L. Snijders op het voorgaande terug: Als ik het deurtje voor de zesde zin open, zie ik Frank Koengracht, die met mij en nog wat andere mensen aan een maaltijdtafel zit in Delft. Hij is erg dronken en wil dat de gastheer steeds Bob Dylan draait, en dan zingt hij keihard mee. Ik vind dat ik Frank Koengracht niet zomaar (post bellum) kan later verhuizen naar de Parnassusweg en anonimiseer hem [in het ZKV op blz. 164] tot vader van het meisje met de parelketting.
Dit wekt ergernis bij een lezer die weet dat Bob Dylan in die tijd nog niet bekend was in Nederland.
Nog een derde en laatste keer komt dit terug in Vijf bijlen, op blz. 381: Literatuur is een man die gymnastiek doet met z'n hoed op. Heb ik dat zelf bedacht of een ander? Doet er niet toe, ik moet er om lachen, dat is zeker. Misschien is het wel door Frank Koengracht bedacht. Ik zat met hem aan tafel - een diner. Hij wilde dat de gastheer platen draaide van Bob Dylan. De muziek moest op meer dan volle sterkte, Frank Koengracht zong op volle sterkte mee, hij kende alle teksten van Bob Dylan uit zijn hoofd. De kamer was tot in de verste hoeken gevuld met Bob Dylan en Frank Koengracht - een gebeurtenis. Ik acht het niet onmogelijk dat hij van mening is dat de literatuur een man is die gymnastiek doet met z'n hoed op.
Ik heb wel eens wat gedichten van Frank Koengracht gelezen en het is misschien een beetje raar, maar na het lezen van bovenstaande ZKVs kijk ik toch met andere ogen naar de gedichten van Frank Koengracht. Niet eens zozeer beter of slechter, maar anders.
de Dylan-aantekeningen #504
Van R. krijg ik een tip, een link naar youtube. Eerste gedachte: dit heb ik eerder gehoord. Dit is op de Nederlandse radio uitgezonden.
Op 18 mei 2001, na een zware werkdag, ging ik samen met mijn vrouw 's avonds naar een toneelstuk in de schouwburg kijken. Aansluitend zette ik thuis de radio aan voor een nacht lang Dylan op de radio. Tijdens deze uitzending werden o.a. de drie New Morning outtakes met strijkers uitgezonden: If not for you, Went to see the gypsy en Sign on the window. De gehele radiouitzending heb ik opgenomen, op cassette, die cassettes heb ik nog ergens. In de nacht, tijdens het luisteren, tijdens het worstelen tegen de slaap, maakte ik zo nu en dan aantekeningen. Soms komt Dylan voorbij, soms is het meer de worsteling met de slaap. Een deel van die oude aantekeningen heb ik hieronder overgenomen.
Ik moet de cassettes weer eens opduiken, al jaren niet naar geluisterd, nog eens draaien. De radiouitzending vond plaats in het kader van Dylan's zestigste verjaardag op 24 mei 2001. Het door de boekhandel bewaarde stuk is het NRC Profiel over Dylan van 17 mei 2001. Rond Dylan's vijfenzestigste verjaardag is geen grote radiouitzending geweest. Of er rond Dylan's zeventigste verjaardag wel weer het een en ander gedaan zal worden, weten we over ongeveer een jaar.
Het is kwart voor twee 's nachts, ik heb nog zes uur en drie kwartier de tijd - mijn langste dag dit jaar. (...) L. [boekwinkel] heeft een krant met een stuk over Dylan voor me bewaard, morgen (later vandaag) even ophalen. Netwerk (herhalingen in de nacht) besteedde zes minuten aan Dylan, opgenomen. En daar waarvoor ik een nacht aan het doorhalen ben, Dylan op de concertzender, achtenhalf uur lang! Van twaalf uur 's avonds loopt er een cassettebandje mee. Eerst ruim drie uur lang outtakes en zeldzame live-opnamen van 1958 tot eind jaren '90. Grootste verrassing: drie voor mij onbekende "New Morning"-outtakes met strijkers! Nu een concert uit '80 met een briljante "I believe in you". Geen gelul door de muziek, Nederlandse vertalingen van Dylan-teksten. Veel bekend, maar alleen de drie "New Morning"-outtakes maken het gedwongen opblijven het meer dan waard. In de komende uren nog o.a. "The Basement Tapes" en het concert op 27 september jl. in de Rotterdamse Ahoy. Af en toe een inzinking, maar ik moet volhouden, rook extra vanwege het wakker blijven, tijd doden. Tijd in de gaten houden, nog ongeveer vijf minuten voor de wissel van tape drie naar tape vier. Rode ogen in de spiegel, plat zitvlak van het platte zitten. Mijn god wat een kans, achtenhalf uur gratis Dylan! Wat is de ether toch een mooi fenomeen. Lezen doe ik maar niet, veel te gevaarlijk, dat ik in slaap val.
Bijna vijf uur in de ochtend, "Blind Willie McTell" en op de achtergrond de eerste vogels. Het begint licht te worden, de wereld slaapt, genieten voor een simple soul als ondergetekende.
De hele nacht de buis aan, National Geographic Channel, hopen op leukere films op Cartoon Network. Dylan als side-man, nog steeds een die-hard? Nog steeds een die-hard! "Charlie Parker's private hell". De vogels fluiten - hebben lekker geslapen, m'n ogen branden als hellevuur, wil niet meer in de spiegel kijken en dan zijn er óók nog mensen die Shakespeare bewonderen. De presentator heeft een brandende tong, hij verspreekt zich vaker en vaker. Bloes uitgetrokken, net iets te koud, makkelijker wakker blijven. Alle chips is op, nog voor dat de dag begon. Bijna weer draaien, van A naar B. Ik schrijf van kant A naar kant B naar kant A, enz.
Half zes, volledig licht. Koffie aan het zetten, alles om wakker te blijven. Geen soepele wissel, een aardige "Sound of silence" met (natuurlijk) Paul Simon. Nu op de radio: "een hufterig mannetje", Uit de context nogal absurd - het contrast met bovenstaande. Is de koffie al klaar? Een beetje suiker. Op Cartoon Network nog steeds domme poppen, mij te zout. "Het is ellendig om hier te zijn, maar tegelijkertijd subliem". De peuken van de ene na de andere asbak verplaatsen. Huilen naar de maan, wel het gevoel, maar ik mis de maan. "Howlin' at the the moon", was dat niet Hank Williams? Tuurlijk was het Hank, wie anders, hoef het niet na te kijken. En dan, "The Basement Tapes"! Wat voor een stunts gaan ze uithalen als Dylan de vijfenzestig of zeventig haalt? Sommige keuzes zijn maar moeilijk te maken, dat maakt het tot een keuze. "I'm not there". Het tweede bakje koffie. Woorden komen steeds moeizamer. Herwaardering alle waarden. John Hubbard, Hiram Hubbard. (Pauze) Nu zo'n vierentwintig uur wakker en dat begint zich toch te wreken, word ik te oud voor dit soort ongein? Ik doe het gewoon te weinig, dan went het nooit. Half zeven, net geweest, verdomd weinig geschreven in het afgelopen uur. Nu ik wakker ben, moet ik ineens héél vaak naar het toilet in de nacht. Het menselijk lichaam is maar een rare machine! Wéér een bloedmooie song op band, dank u dank u dank u. "Don't ya tell, Henry." "Blast it, Henry!... I think the dog is following us." (...)
Ik kan er nog steeds niet met m'n kop bij, hoe is het mogelijk dat er bootlegs op de radio worden uitgezonden? Sssst... "It's alright, ma (27/9/2000)... Op de radio! Nee, ik ben niet gek, het is ècht waar. Is het onmogelijke ineens mogelijk? Leiden grijze haren tot nieuwe wegen? Hoeveel verzoeken om kopieën zullen er op teletekst, pagina 372, komen te staan? Nog een uur en ik ga het, tegen m'n verwachtingen in, volhouden. "I am the man Thomas". Winnie de Poeha op de buis - wie kijkt er? Nog steeds koud zonder bloes - da's goed. Het bureaublad danst voor m'n ogen (pauze) De jongleur doet z'n ding, laat 'm maar. Verschillende tv-zenders beginnen weer met uitzenden, het begin van een nieuwe dag? Voor mij niet, straks eerst slapen, daarna een nieuwe nacht (oeps) dag. Over een paar minuten gaat het laatste bandje, #6, erin, komt niet vol. M'n gewrichten beginnen te kraken, ouderdom? Vermoeidheid? "Saddle me up my big white goose / Te me on 'er and turn her loose". Spaar 3 hele Gilera logo's en je maakt kans op één van de 5 hoofdprijzen: 'n schitterende Gilera scooter t.w.v. f4.999,-. "It's not dark yet, but it's getting there." Nu ik het weer hoor, zie ik 'm weer staan, Ahoy Rotterdam 27 september 2000. Kippenvel, weer van voren af aan. Tranen, i.p.v. minder, komen er steeds meer dagontwrichtende songs, het wordt steeds zwaarder, maar ook steeds waardevoller.
Tien over acht 's ochtends, ik ga vast m'n tanden poetsen om naar bed te gaan. Het is nog niet donker, maar het komt steeds dichterbij.
Op 18 mei 2001, na een zware werkdag, ging ik samen met mijn vrouw 's avonds naar een toneelstuk in de schouwburg kijken. Aansluitend zette ik thuis de radio aan voor een nacht lang Dylan op de radio. Tijdens deze uitzending werden o.a. de drie New Morning outtakes met strijkers uitgezonden: If not for you, Went to see the gypsy en Sign on the window. De gehele radiouitzending heb ik opgenomen, op cassette, die cassettes heb ik nog ergens. In de nacht, tijdens het luisteren, tijdens het worstelen tegen de slaap, maakte ik zo nu en dan aantekeningen. Soms komt Dylan voorbij, soms is het meer de worsteling met de slaap. Een deel van die oude aantekeningen heb ik hieronder overgenomen.
Ik moet de cassettes weer eens opduiken, al jaren niet naar geluisterd, nog eens draaien. De radiouitzending vond plaats in het kader van Dylan's zestigste verjaardag op 24 mei 2001. Het door de boekhandel bewaarde stuk is het NRC Profiel over Dylan van 17 mei 2001. Rond Dylan's vijfenzestigste verjaardag is geen grote radiouitzending geweest. Of er rond Dylan's zeventigste verjaardag wel weer het een en ander gedaan zal worden, weten we over ongeveer een jaar.
Het is kwart voor twee 's nachts, ik heb nog zes uur en drie kwartier de tijd - mijn langste dag dit jaar. (...) L. [boekwinkel] heeft een krant met een stuk over Dylan voor me bewaard, morgen (later vandaag) even ophalen. Netwerk (herhalingen in de nacht) besteedde zes minuten aan Dylan, opgenomen. En daar waarvoor ik een nacht aan het doorhalen ben, Dylan op de concertzender, achtenhalf uur lang! Van twaalf uur 's avonds loopt er een cassettebandje mee. Eerst ruim drie uur lang outtakes en zeldzame live-opnamen van 1958 tot eind jaren '90. Grootste verrassing: drie voor mij onbekende "New Morning"-outtakes met strijkers! Nu een concert uit '80 met een briljante "I believe in you". Geen gelul door de muziek, Nederlandse vertalingen van Dylan-teksten. Veel bekend, maar alleen de drie "New Morning"-outtakes maken het gedwongen opblijven het meer dan waard. In de komende uren nog o.a. "The Basement Tapes" en het concert op 27 september jl. in de Rotterdamse Ahoy. Af en toe een inzinking, maar ik moet volhouden, rook extra vanwege het wakker blijven, tijd doden. Tijd in de gaten houden, nog ongeveer vijf minuten voor de wissel van tape drie naar tape vier. Rode ogen in de spiegel, plat zitvlak van het platte zitten. Mijn god wat een kans, achtenhalf uur gratis Dylan! Wat is de ether toch een mooi fenomeen. Lezen doe ik maar niet, veel te gevaarlijk, dat ik in slaap val.
Bijna vijf uur in de ochtend, "Blind Willie McTell" en op de achtergrond de eerste vogels. Het begint licht te worden, de wereld slaapt, genieten voor een simple soul als ondergetekende.
De hele nacht de buis aan, National Geographic Channel, hopen op leukere films op Cartoon Network. Dylan als side-man, nog steeds een die-hard? Nog steeds een die-hard! "Charlie Parker's private hell". De vogels fluiten - hebben lekker geslapen, m'n ogen branden als hellevuur, wil niet meer in de spiegel kijken en dan zijn er óók nog mensen die Shakespeare bewonderen. De presentator heeft een brandende tong, hij verspreekt zich vaker en vaker. Bloes uitgetrokken, net iets te koud, makkelijker wakker blijven. Alle chips is op, nog voor dat de dag begon. Bijna weer draaien, van A naar B. Ik schrijf van kant A naar kant B naar kant A, enz.
Half zes, volledig licht. Koffie aan het zetten, alles om wakker te blijven. Geen soepele wissel, een aardige "Sound of silence" met (natuurlijk) Paul Simon. Nu op de radio: "een hufterig mannetje", Uit de context nogal absurd - het contrast met bovenstaande. Is de koffie al klaar? Een beetje suiker. Op Cartoon Network nog steeds domme poppen, mij te zout. "Het is ellendig om hier te zijn, maar tegelijkertijd subliem". De peuken van de ene na de andere asbak verplaatsen. Huilen naar de maan, wel het gevoel, maar ik mis de maan. "Howlin' at the the moon", was dat niet Hank Williams? Tuurlijk was het Hank, wie anders, hoef het niet na te kijken. En dan, "The Basement Tapes"! Wat voor een stunts gaan ze uithalen als Dylan de vijfenzestig of zeventig haalt? Sommige keuzes zijn maar moeilijk te maken, dat maakt het tot een keuze. "I'm not there". Het tweede bakje koffie. Woorden komen steeds moeizamer. Herwaardering alle waarden. John Hubbard, Hiram Hubbard. (Pauze) Nu zo'n vierentwintig uur wakker en dat begint zich toch te wreken, word ik te oud voor dit soort ongein? Ik doe het gewoon te weinig, dan went het nooit. Half zeven, net geweest, verdomd weinig geschreven in het afgelopen uur. Nu ik wakker ben, moet ik ineens héél vaak naar het toilet in de nacht. Het menselijk lichaam is maar een rare machine! Wéér een bloedmooie song op band, dank u dank u dank u. "Don't ya tell, Henry." "Blast it, Henry!... I think the dog is following us." (...)
Ik kan er nog steeds niet met m'n kop bij, hoe is het mogelijk dat er bootlegs op de radio worden uitgezonden? Sssst... "It's alright, ma (27/9/2000)... Op de radio! Nee, ik ben niet gek, het is ècht waar. Is het onmogelijke ineens mogelijk? Leiden grijze haren tot nieuwe wegen? Hoeveel verzoeken om kopieën zullen er op teletekst, pagina 372, komen te staan? Nog een uur en ik ga het, tegen m'n verwachtingen in, volhouden. "I am the man Thomas". Winnie de Poeha op de buis - wie kijkt er? Nog steeds koud zonder bloes - da's goed. Het bureaublad danst voor m'n ogen (pauze) De jongleur doet z'n ding, laat 'm maar. Verschillende tv-zenders beginnen weer met uitzenden, het begin van een nieuwe dag? Voor mij niet, straks eerst slapen, daarna een nieuwe nacht (oeps) dag. Over een paar minuten gaat het laatste bandje, #6, erin, komt niet vol. M'n gewrichten beginnen te kraken, ouderdom? Vermoeidheid? "Saddle me up my big white goose / Te me on 'er and turn her loose". Spaar 3 hele Gilera logo's en je maakt kans op één van de 5 hoofdprijzen: 'n schitterende Gilera scooter t.w.v. f4.999,-. "It's not dark yet, but it's getting there." Nu ik het weer hoor, zie ik 'm weer staan, Ahoy Rotterdam 27 september 2000. Kippenvel, weer van voren af aan. Tranen, i.p.v. minder, komen er steeds meer dagontwrichtende songs, het wordt steeds zwaarder, maar ook steeds waardevoller.
Tien over acht 's ochtends, ik ga vast m'n tanden poetsen om naar bed te gaan. Het is nog niet donker, maar het komt steeds dichterbij.
The Bob Dylan 70s collection
Wie vandaag de Volkskrant openslaat, komt drie advertenties tegen van the Bob Dylan 70s collection, de 10cd box met al Dylan's studio-albums uit de jaren zeventig m.u.v. Dylan (1973). En ook in deze advertenties - net als op de website van de Volkskrant (zie Dylan kort #413) - wordt ten onrechte beweerd dat Selfportrait nooit eerder in Nederland op cd is verschenen.
Waar ik vooral nieuwsgierig naar ben, is hoe de 2 cd's van Basement tapes zijn 'verpakt'. Bij voorganger the Bob Dylan 60s collection zit iedere cd in een aparte cardboardsleeve, zitten de 2 cd's van Basement tapes in twee hoesjes of in een dubbel hoesje of nog anders?
Bij voorganger the Bob Dylan's 60s collection was nergens de tracklist van Blonde on blonde terug te vinden, niet op het hoesje en niet op de cd. Zal er weer een zelfde fout gemaakt zijn bij the Bob Dylan 70s collection? Bij the Bob Dylan 60s collection zat een door Martin Bril geschreven boekje, dit keer is het boekje van de hand van Gijsbert Kamer. Martin Bril was een groot liefhebber van de muziek van Dylan, maar of Kamer dat ook is, durf ik niet te zeggen. Ik moet bekennen dat ik wel nieuwsgierig ben naar wat Kamer over Dylan schrijft.
Als voorproefje Kamer over Together through life, hier en Kamer over Tell tale signs, hier.
Dylan kort #414
Nog een recensie van The Definitive Bob Dylan op Rocknieuws.Peter Storm speelde o.a. Dylan, hier.
Hoe definieer je All along the watchtower? Een mogelijkheid staat hier.
Een nieuwe playlist op Pjsymons's blog.
Eerder plaatste ik hier de tracklist van de film My own love song. Volgens de laatste berichten komt de soundtrack helemaal niet op cd uit. Als dat inderdaad klopt, zou dat wel een enorme misser zijn. Ik hoop vurig dat dit bericht niet klopt.
Gisteren dacht ik even knettergek te worden. Twee dagen geleden schreef ik hier over Where teardrops fall en geluiden aan het eind van de track die ik eigenlijk niet behoorde te horen. Hierover zijn een aantal e-mails tussen Rob en mij heen en weer gegaan en om een vraag van Rob te kunnen beantwoorden, luisterde ik gisteren nog een keer. Ik hoorde het bewuste "kuchje" niet meer!
Hoe kan dat nou? Ik wist toch zeker dat ik het gehoord had, meerdere malen. Ik ben maar, zoals wanneer je iets vergeten bent wat je net nog wist, mijn gangen terug gegaan. En uiteindelijk kwam ik er achter. Wanneer ik, zoals gisteren, luisterde naar de opname met Windows Media Player, hoorde ik het niet, wanneer ik luisterde met Nero Wave Editor, zoals toen ik het de eerste keer hoorde, hoorde ik het wel. Conclusie: het is maar de vraag of het "kuchje" in de opname te vinden is.
Ik heb twee dagen lopen piekeren over iets dat er waarschijnlijk helemaal niet is, of is het er toch? Ik weet het niet, laat het maar even rusten voor ik krankjorum word.
En zo blijf ik bezig :-))
Dylan kort #413
Recensie van de 4dvd box The Definitive Bob Dylan op soundslike. In ieder geval een aantal, en mogelijke alle 4 de dvd's zijn eerder als aparte releases uitgegeven. De vierde dvd heb ik gezien, van 2 andere heb ik eerder recensies gelezen. Dit is voor mij genoeg om deze box niet aan te schaffen. [met dank aan Thomas voor de tip].
Nanne tipte me nog dat het Oris Bob Dylan horloge in Amsterdam te koop wordt aangeboden. Geen prijzen op de website, maar volgens eerdere berichten zal een dikke portemonnee meegenomen moeten worden om dit horloge te kunnen bemachtigen. [met dank aan Nanne voor de tip].
Op de webwinkel van de Volkskrant staat nu het vervolg op de vorig jaar uitgekomen 10 cd box The Bob Dylan 60s collection. Een logisch vervolg: The Bob Dylan 70s collection. Deze nieuwe box bevat de albums Selfportrait [volgens de website van de Volkskrant niet eerder in Nederland op cd uitgebracht...], New morning, Pat Garrett & Billy the Kid, Planet waves, Blood on the tracks, Basement tapes [2 cd], Desire, Street legal en Slow train coming. Het begeleidende boekje is geschreven door Gijsbert Kamer. Deze verzamelbox beperkt zich tot de studioalbums. Live-albums zoals Before the flood, Hard rain en At Budokan worden 'overgeslagen'. De eerste recensie staat reeds op de website van de Volkskrant, met o.a. de opmerking dat Basement tapes zijn opgenomen in 1967 en dus bij de jaren '60 horen. Een terechte opmerking, als je het mij vraagt, ook al kwam dit album in 1975 uit. [zie ook de afbeelding bovenaan deze Dylan kort].
Voorganger Bob Dylan 60s collection heb ik, toen die net uitkwam, ook gekocht en nooit spijt van gekregen. Wat deze eerste box extra aantrekkelijk maakt, is de cd Live at the Gaslight 1962, een cd die daarvoor alleen te verkrijgen was bij Starbucks in Amerika en in België via Humo / Standaard boekhandel. De nieuwe box bevat niet zo'n extra aantrekkelijke cd. Dat neemt niet weg dat ik ook deze box zal kopen.
Het ontbrekende studioalbum uit de jaren '70 is natuurlijk Dylan [1973], maar dit album zal wel nooit meer opnieuw op cd worden uitgegeven.
Harde regen op Toledo's pad over de verzamelaar DYLAN en de 'bekering tot' Dylan's muziek.
Een Nogowski: Ik was van plan om nog één keer een Nogowski te schrijven over het boek van de naamgever, Bob Dylan a descriptive, critical discography and filmography; second edition door John Nogowski. Dat wilde ik doen nadat ik het boek had uitgelezen. En ik heb het bijna uitgelezen, maar ik houd het niet meer, ik sta op knappen, de ergernissen moeten er nu uit anders knal ik tegen de muren op!
Zit je goed? Daar komt ie: op blz. 85 is Love minus zero / no limit verhuisd naar het album Highway 61 revisited en dat is ook wel zo'n beetje de laatste keer dat Nogowski een nummer op het verkeerde album zet. Applaus voor Nogowski! Maar wie denk dat daarmee de fouten uit het boek zijn verdwenen, komt bedrogen uit, want ook jaartallen zijn o zo moeilijk. Zo blijkt op blz. 87 dat At Budokan in 1979 is opgenomen [was het maar waar!] en op blz. 94 blijkt het album The Times they are a-changin' niet in 1964, maar in 1963 te zijn uitgekomen. Het komt uit de volgende zin over Shot of love: Dylan's lowest chart debut since "The Times They Are a-Changin'" in 1963. En dan blijkt Nogowski te kunnen knippen en plakken, want op blz. 102 schrijft hij: "Real Live" was the first Dylan album since "The Times They Are a-Changin'" in 1963 that failed to make the charts. Dit kan dan misschien nog net - even afgezien van het foute jaartal 1963 - maar nou zijn de mogelijkheden wel uitgeput, toch? Blz. 115: It [Knocked out loaded] did not make the charts, Dylan's first studio album to miss since the 1963 "The Times They Are a-Changin'" En het klopt nog steeds, lees maar terug...
Ik had het over jaartallen. Planet waves kwam in 1973 uit (blz. 115), wat toch wel een openbaring is voor mij. Eerlijk is eerlijk, hij zit er steeds maar een jaartje naast, en wat is een jaartje? Dan kan Oh mercy ook wel in 1979 zijn uitgekomen, een jaartje, tien jaartjes, wat maakt het allemaal uit.
The Bootleg series vol. 1 - 3 is voor het gemak maar een box met 3 lp's geworden en niet een box met 3 cd's of 5 lp's, en op blz. 132 heeft de box ook maar gelijk een nieuwe naam gekregen: The Bootleg Tapes. [Ergens anders kwam ik nog een cd tegen met twee kanten...]
O ja, ik zoek nog een wel héél bijzondere uitgave: in 2007, aldus Nogowski, kwam de luxe uitgave van DYLAN, je weet wel die drie cd-box in dat mooie doosje, uit met een bonusdisc. Die versie met bonusdisc wil ik dolgraag hebben, weet je wat er op die bonusdisc staat? Natuurlijk allereerst de Ronson remix van Most likely you go your way (and I'll go mine), maar daarnaast ook nog live-versies van Blowin' in the wind, Tryin' to get to heaven en Can't wait! Wauw!! En dan geeft Nogowski dit album ook nog de beoordeling Unnecessary! Met zo'n bonusdisc Unnecessary!!!
Na het stuk over DYLAN is het stuk over Dylan's albums afgesloten en volgt het tweede deel Singles and Recorded Collaborations. Dit tweede deel heb ik echt naar uitgekeken, ik bedoel, al die reguliere albums kan ik wel dromen, ik wil wel lezen over Dylan's officieel uitgebrachte rariteiten op singles en soundtracks en producten van samenwerkingen met andere muzikanten.
Ik ging er gisteravond eens goed voor zetten, bakje koffie binnen handbereik, sigaret op de lip. Maar voor de koffie voldoende is afgekoeld, ben ik er al door! Al Dylan's singles, bijdragen aan soundtracks, enz. bestaat volgens Nogowski uit (en ik neem hier echt de volledige lijst over):
Just like Tom Thumb's blues [live 1966]
George Jackson [2 versies]
Rita May
Trouble in mind
Let it be me
Band of the hand
Dead man, dead man [live versie]
Angel flying too close to the ground
Things have changed
'Cross the green mountain
Masked and Anonymous soundtrack
Tell ol' Bill
Huck's tune
I'm not there
De 3 Broadside lp's.
The Concert for Bangladesh
Traveling wilbury's Volume 1 + Volume 3 + Nobody's child
A Tribute to Woody Guthrie part one
The Last waltz [oude versie zonder Hazel]
Rock of ages
Hearts of fire soundtrack
A tribute to Woody Guthrie and Leadbelly [daarmee bedoelt hij A Vision shared]
For our children
En dat is het dan. Geen Renaldo and Clara, geen Waitin' for you, Red cadillac and a black moustache, geen Return to me of People get ready of Boogie Woogie country girl of... Ik kan nog wel een tijdje doorgaan.
Niks over bijvoorbeeld de cd-singles Not dark yet en Love sick met veel bonustracks, niks over Dylan's bijdragen op de tribute-cd voor de Johnny Cash, Warren Zevon en the Grateful Dead. Niks over... enfin, het zal je duidelijk zijn.
Het derde deel van het boek gaat over bootlegs. Zes hele bladzijdes vol... En één van die bootlegs is, schrik niet, het via iTunes verkochte The Collection. iTunes en Sony zullen daar anders over denken.
De delen vier, vijf en zes, over films, radio en boeken- in totaal ruim 40 pagina's - moet ik nog lezen. Ik vrees het ergste.
Maar als ik die laatste ruim veertig bladzijdes heb gelezen, kan het boek in de kast om er alleen nog uit te komen als ik wil lachen en / of huilen.
aanvulling 22:00 uur: op de buis een trailer voor de film French kiss - zondagavond te zien op NET 5 om 18.20 uur - op de achtergrond draait Dylan's I want you.
Dylan kort #412
Twitter: hier.
24 april: Harry Loco en Jacques Mees spelen Dylan in Ooltgensplaat.
18 april: Dylan, Waits & Cohen in het Limburgs.
Foto's door Douglas R. Gilbert.
Jakob Dylan's Women + country op h6rold.com.
Youtube: Abdelkader Benali en Bill Mensema praten over Fietsen met Bob Dylan.
24 april: Harry Loco en Jacques Mees spelen Dylan in Ooltgensplaat.
18 april: Dylan, Waits & Cohen in het Limburgs.
Foto's door Douglas R. Gilbert.
Jakob Dylan's Women + country op h6rold.com.
Youtube: Abdelkader Benali en Bill Mensema praten over Fietsen met Bob Dylan.
Ernst Jansz over Dylan
Van Frits ontving ik een e-mail met o.a. onderstaande transcriptie van een fragment uit Tijd voor twee (14 april 2010) met Ernst Janz:
Ernst Jansz over Dylan
In de uitzending van KRO Tijd Voor Twee, vroeg ik Ernst Jansz of hij zichzelf als de Nederlandse Dylan beschouwt. Hij antwoordde: “Nee nee zeg, helemaal niet. Dat zou ik niet durven.”
Frits Spits vroeg hem vervolgens waarom Dylan de grootste singer-songwriter aller tijden is, omdat iedereen dat vindt – maar waarom is dat zo? “Dylan is een genie, hij schudt alles uit zijn mouw. Er zitten mindere dingen bij, maar hij kijkt altijd op een bepaalde manier naar de werkelijkheid of naar zijn omgeving. En altijd zo dat hij míjn blik verruimt. Wat mooi als je zo naar de dingen kunt kijken of met een prachtige invalshoek kunt komen. Zoals bij 'Tomorrow such a long time' [sic] (Door Jansz vertaald als 'Huiswaarts' op de cd Molenbeekstraat). Elke zin is niet logisch, ik zou het anders zeggen, hij maakt elke keer een draai. En dat maakt hem lastig te vertalen.”
Met dank aan Frits voor deze transcriptie, meer op Frits' blog, Modern times.
Ernst Jansz over Dylan
In de uitzending van KRO Tijd Voor Twee, vroeg ik Ernst Jansz of hij zichzelf als de Nederlandse Dylan beschouwt. Hij antwoordde: “Nee nee zeg, helemaal niet. Dat zou ik niet durven.”
Frits Spits vroeg hem vervolgens waarom Dylan de grootste singer-songwriter aller tijden is, omdat iedereen dat vindt – maar waarom is dat zo? “Dylan is een genie, hij schudt alles uit zijn mouw. Er zitten mindere dingen bij, maar hij kijkt altijd op een bepaalde manier naar de werkelijkheid of naar zijn omgeving. En altijd zo dat hij míjn blik verruimt. Wat mooi als je zo naar de dingen kunt kijken of met een prachtige invalshoek kunt komen. Zoals bij 'Tomorrow such a long time' [sic] (Door Jansz vertaald als 'Huiswaarts' op de cd Molenbeekstraat). Elke zin is niet logisch, ik zou het anders zeggen, hij maakt elke keer een draai. En dat maakt hem lastig te vertalen.”
Met dank aan Frits voor deze transcriptie, meer op Frits' blog, Modern times.
Verbazing wederom - Oh mercy
Hoe vaak heb ik Oh mercy gehoord? Sommige mensen zouden zeggen te vaak, ik houd het op vaak, héél vaak. Dan ken je (ik) een plaat van binnen en van buiten, iedere noot kan je (ik) dromen, toch?Gisteravond heb ik mijn computer op de platenspeler aangesloten om een digitale kopie te maken van een testpersing van Oh mercy. Terwijl de plaat draait, neemt de computer eerst kant 1 als één track op, daarna kant 2. Niks bijzonders.
Vandaag ben ik begonnen met de nummers die op kant 1 en op kant 2 staan tot losse tracks te knippen. Dat doe ik op de computer met een koptelefoon op en het volume op 'hard'.
Na het wegsterven van de laatste tonen van Where teardrops fall hoor ik een vaag kuchje. An sich al raar dat dat op de plaat terecht is gekomen, maar ik kan mij ook niet herinneren dit eerder gehoord te hebben. En dus pak ik de cd van Oh mercy - niet de geremasterde versie uit 2003, maar een oude - uit de kast en luister op hetzelfde volume, door de koptelefoon naar het stuk na het wegsterven van de laatste noten van Where teardrops fall. Er zijn, denk ik, maar twee mogelijkheden:
1. het kuchje staat ook op de cd;
2. het kuchje is, bij het maken van de mix voor cd, verwijderd.
Maar tijdens het luisteren kom ik tot de ontdekking dat het geen van deze twee is. Het kuchje is niet te horen, maar in plaats daarvan hoor ik in de verte een flard van een conversatie.
Vreemd.
Zowel het kuchje als de flard van de conversatie zijn niet zo interessant. Dat hoor ik, denk grappig en vergeet het weer. Meer is het niet.
Maar wat wel interessant is, is de vraag hoe dit verschil is ontstaan. Hoe kan het dat op twee verschillende geluidsdragers twee verschillende onbedoelde geluiden staan terwijl de nummers waar de geluiden aan vast geplakt zitten in mijn oren exact hetzelfde klinken?
Ik moet het antwoord schuldig blijven. Maar ik word er wel onrustig van.
verbazing...
Het heerlijke van zelf singles draaien, is de verbazing die soms om de hoek komt kijken. Natuurlijk is alle informatie over alle mogelijke releases van Dylan wel ergens te vinden, zo lijkt het, waar onder héél veel op Searching for a gem, maar het maakt wel degelijk verschil uit tussen het lezen over een release en het daadwerkelijk horen.Afgelopen zaterdag (daar is de beurs weer) kocht ik o.a. een Amerikaanse persing van de single Leopard-skin pill-box hat met op de b-kant Most likely you go your way and I'll go mine, en om die b-kant gaat het.
Nog geen tien minuten geleden laat ik de naald zakken op het vinyl en binnen seconden denk ik ben ik nou gek, of hoor ik het goed? Even controleren op Searching for a gem, ik ben niet gek.
De b-kant van dit singletje bevat niet - zoals je zou mogen verwachten - de Amerikaanse mono-mix van Most likely you go your way and I'll go mine, maar de sterk afwijkende Canadese mono-mix van dit nummer!
Ik hoor je al denken, en?
Die Canadese mono-mix klinkt geheel anders dan de Amerikaanse mono-mix. Het verschil is vooral te horen in de drumpartij. Een geheel andere luisterervaring!
Blonde on blonde is een album bij uitstek dat uitblinkt in een groot aantal verschillende mixen. Beangstigend veel. Er zijn alleen al vier (!) verschillende mono-mixen. Daar komen nog de stereo-mixen bij + alle heruitgaven o.a. op cd.
Wie daar echt in wil duiken, kan ik alleen maar aanraden de tv een avond uit te laten, de gordijnen dicht te trekken en naar de (Engelstalige) website van Roger Ford te surfen. Dat is echter niet geheel zonder risico's. De kans is groot dat na het lezen van alle informatie op deze website de onweerstaanbare behoefte ontstaat om alle versies van Blonde on blonde te horen.
Ik ontdekte deze website denk ik een jaar of vijf geleden en heb nu, op één of twee na, alle versies gehoord. Het was de tijdsinvestering meer dan waard.
Uit de collectie van... #16 - het goede antwoord
Vandaag ontving ik onderstaande e-mail van Henk:
Hoi Tom,
Je maakte me nieuwsgierig wat betreft het foutje op de Canadese single Wigwam/Copper Kettle en ik denk nu te weten waar de fout zit, en dat zit hem geloof ik in het Columbia teken die op deze single in spiegelschrift staat. Het schuine streepje behoort naar rechts te staan terwijl op de single aan de rechtse kant deze naar links staat afgebeeld.
Ik moest er wel meer dan een kwartier naar kijken/zoeken en toen dacht ik het te zien.
Geschikt of Ongeschikt.........laat het me a.u.b weten! :-) Leuk!!
Groeten uit Limburg,
Henk
Goed gezien Henk!
Hoi Tom,
Je maakte me nieuwsgierig wat betreft het foutje op de Canadese single Wigwam/Copper Kettle en ik denk nu te weten waar de fout zit, en dat zit hem geloof ik in het Columbia teken die op deze single in spiegelschrift staat. Het schuine streepje behoort naar rechts te staan terwijl op de single aan de rechtse kant deze naar links staat afgebeeld.
Ik moest er wel meer dan een kwartier naar kijken/zoeken en toen dacht ik het te zien.
Geschikt of Ongeschikt.........laat het me a.u.b weten! :-) Leuk!!
Groeten uit Limburg,
Henk
Goed gezien Henk!
Uit de collectie van... #16
Nog eentje dan, omdat ik het niet kan laten.
Een aantal maanden geleden was ik bij een grote verzamelaar. Hij liet mij een persing van de single Wigwam / Copper kettle zien uit Canada en vroeg wat zie je?
Na vijf minuten staren wist ik het nog niet. Ik kreeg nog de aanwijzing dat ik naar het label van kant 2 moest kijken, maar na nog vijf minuten staren, viel het me nog niet op. Uiteindelijk heeft de verzamelaar het verklapt. Op het label van kant 2 staat een foutje, bij een latere persing is dit gecorrigeerd.
Toen ik gisteren op de platenbeurs liep en deze single, met foutje, tegenkwam, kon ik het niet laten.
Hieronder de scan van het label van kant 2. Zoek het foutje... Succes!
Een aantal maanden geleden was ik bij een grote verzamelaar. Hij liet mij een persing van de single Wigwam / Copper kettle zien uit Canada en vroeg wat zie je?
Na vijf minuten staren wist ik het nog niet. Ik kreeg nog de aanwijzing dat ik naar het label van kant 2 moest kijken, maar na nog vijf minuten staren, viel het me nog niet op. Uiteindelijk heeft de verzamelaar het verklapt. Op het label van kant 2 staat een foutje, bij een latere persing is dit gecorrigeerd.
Toen ik gisteren op de platenbeurs liep en deze single, met foutje, tegenkwam, kon ik het niet laten.
Hieronder de scan van het label van kant 2. Zoek het foutje... Succes!
Dylan kort #411 - aanvulingen
... en op sommige websites komt hetzelfde nieuws (tournee China) wat later binnen.
Een soort bekering op Modern times.
De 25 belangrijkste platen van de afgelopen 60 jaar, aldus Jeroen Ligter, o.a. Blood on the tracks.
en dan is het echt Lente door Alja Spaan.
Vergeet niet Uit de collectie van... #15 hieronder te lezen en eventueel zelf ook een stuk te schrijven en te sturen naar tom_dylan@hotmail.com
Een soort bekering op Modern times.
De 25 belangrijkste platen van de afgelopen 60 jaar, aldus Jeroen Ligter, o.a. Blood on the tracks.
en dan is het echt Lente door Alja Spaan.
Vergeet niet Uit de collectie van... #15 hieronder te lezen en eventueel zelf ook een stuk te schrijven en te sturen naar tom_dylan@hotmail.com
Uit de collectie van... #15
Twee keer per jaar is de grote platenbeurs in Utrecht en twee keer per jaar reis ik met de trein, vaker niet. Gisteren was het weer zo ver. (Vandaag is de beurs ook nog, maar ik ga altijd alleen op zaterdag) Om iets na negen uur stapte ik uit de trein en zigzaggend tussen alle 'gezellige' mensen onderweg naar de EO zangdag door, wist ik uiteindelijk om half tien de ingang van de beurs te bereiken. Om kwart over één liep ik er weer uit, fysiek gebroken, maar een rijk man.
Ik heb nog nooit zo veel gevonden als dit keer, als een pakezel stapte ik de trein weer in. Nou was ik niet van plan om alle aankopen hier uit te stallen, te veel, te groot en niet leuk. Ik pik er gewoon een paar uit. Niet per sé de mooiste / meest bijzondere aankopen.
Een tijdje gelden plaatste ik hier een stuk over Planet waves waarin ik doodleuk beweerde dat dit album nooit in Nederland op Asylum was geperst. Arie reageerde, hij schreef dat ik er naast zat, dat er wel een Nederlandse persing van Planet waves was verschenen, in een Duitse hoes. Deze persing had ik nog nooit gezien en ik heb al héél wat platenbeurzen afgelopen.
Gisteren, bij een kraam kom ik Arie tegen. Uiteraard praten we even over de beurs, over de aankopen, enz. En terwijl ik met Arie praat, trek ik een persing van Planet waves uit een bak. Je raadt het waarschijnlijk al: Duitse hoes, Nederlandse persing. Die kon ik natuurlijk niet laten staan, al is het alleen om een scan van het label hier te kunnen plaatsen. En wat een schitterend label! Veel mooier dan de 'overbekende' labels vol wolken door Asylum gebruikt. Ik begreep overigens van Arie dat er ook een Nederlandse persing van Planet waves is uitgebracht met dit label vol wolken. Dat wordt een speurtocht op een volgende beurs.
Een andere plaat die ik niet onvermeld wil laten is een Engelse persing van Desire, in de nice price reeks. Al een tijdje zocht ik de persing waarop aan het eind van Oh sister te horen is hoe Emmylou Harris He fucked it up zegt. Een tijdje geleden hoorde ik al bij een andere verzamelaar dat Harris dit helemaal niet schreeuwt, zoals je vaak leest. Sterker nog, tijdens het wegsterven van de laatste tonen van Oh sister moet je de volumeknop van je stereo onmogelijk ver opendraaien, wil je - zachtjes - Emmylou Harris deze woorden horen zeggen. En gisteravond hoorde ik dus voor de tweede keer in dit leven die woorden, dit keer op mijn eigen stereoinstallatie (dansje!)
Mocht je zelf naar deze persing willen zoeken, surf dan even naar Searching for a gem waar aanwijzingen staan over hoe je deze persing kunt herkennen.
Misschien wel het leukste om te verzamelen, vind ik de singles. Je weet wel, de oude, kleine ronde zwarte schijfjes met aan beide kanten één nummer. Een hele stapel van deze schijfjes heb ik gisteren mee naar huis gesleept. Nog nooit kocht ik zoveel singles op één dag als gisteren. Twee pik ik er uit. Allereerst een Amerikaanse promopersing van de single Like a rolling stone / Gates of eden. Nou kun je natuurlijk zeggen dat beide nummers ook 'gewoon' op de cd's in de kast staan. Het antwoord daarop is ja en nee. Beide nummers zijn inderdaad ook op cd's te vinden. Maar, deze single is in de eerste plaats in mono en in de tweede plaats, niet alleen doordat het in mono is, klinkt een single toch echt héél anders dan een cd. Nog afgezien van het geluid, dit is een stukje historie. Een stukje geschiedenis. Dit singeltje is gebruikt om Like a rolling stone op de Amerikaanse radio te draaien. Als ik naar dit singletje staar, denk ik aan de verhalen van Bruce Springsteen of Frank Zappa over de schok van het voor het eerst horen van Like a rolling stone op de radio. En nog afgezien van de geschiedenis, kijk eens goed naar het label. De schoonheid van platenlabels (single, lp) daar kan ik erg van genieten.
Deze single - zoals veel Amerikaanse singles - zat in een zogenaamde labelsleeve, zeg maar ee
n algemeen hoesje zonder foto of informatie. Veel andere singles zijn nou juist voor mij weer begerenswaardig door het hoesje. Elpee's zitten meestal in min of meer dezelfde hoes, welke persing je ook koopt. Bij singles ligt dat wat anders. Vaak heeft ieder land waar de single is geperst ook een eigen hoesje. Deze hoesjes kunnen onderling sterk verschillen. Neem nou het Japanse hoesje van Knockin' on heaven's door. Een waar feest voor het oog. Een plaatje! Daarnaast staat op de Nederlandse persing van deze single, zoals op bijna alle persingen van deze single, Turkey chase op de b-kant, terwijl op deze Japanse persing Billy 4 op de b-kant staat. Dit is de enige uitgave van Billy 4 op single.
Dit Japanse hoesje is overigens niet een 'hoesje' zoals wij dat kennen. Het is een dubbelgevouwen papier met aan de binnenkant het verhaal van de film Pat Garrett and Billy the Kid in het Japans (lees ik op Searching for a gem - mijn Japans is wat stroef) en de songteksten in het Japans en Engels. De achterzijde van de hoes bevat reclame voor twaalf Dylan-albums.
Negenennegentig procent van wat op de platenbeurs te vinden is, zijn natuurlijk geluidsdragers. Elpee's, singles, cd's, cassettes, enz. Dat mag als 'normaal' verondersteld worden. Die ene, resterende procent, bevat bijvoorbeeld boeken over muziek, ansichtkaarten en promotiemateriaal. Ook hiervoor heb ik wel een zwak, moet ik zeggen.
Zo vond ik gisteren twee Duitse promo ansichtkaarten, de één voor Tell tale signs, de ander voor de soundtrack van I'm not there. Zoiets betaal je met kleingeld. Het kost bijna niks, maar het is wel leuk om te hebben. Net als het kladblok ter promotie van Modern times. Als je goed kijkt, zie je dat de foto gebruikt voor de hoes van dit album heel licht op het papier is gedrukt. Daarnaast in de rechter bovenhoek Bob Dylan en Modern times en in de linker benedenhoek onder new album een afbeelding van Modern times en wat logo's van de platenmaatschappij. Ik schrijf in de dagen heel wat papier vol, maar dit kladblok zal leeg blijven. Het zit inmiddels in een keurig plastic hoesje waar ik het sinds gistermiddag al een keer of drie, vier uitgehaald heb om het nog eens te bekijken.
Tot slot, voor nu, vond ik nog een Amerikaanse persing van Slow train coming waarop iemand met een dikke viltstift zijn naam had geschreven. Ik kon de verleiding niet weerstaan.
Normaal koop ik nooit beschreven exemplaren, maar voor deze maakte ik graag een uitzondering :-))
Of het een echte handtekening is? Ik zou het niet weten. Maar het idee dat het zou kunnen is voorlopig genoeg. Ik geniet.
Ook naar de beurs geweest? Laat me weten hoe het je is vergaan, wat je hebt gekocht, enz.
Ik heb nog nooit zo veel gevonden als dit keer, als een pakezel stapte ik de trein weer in. Nou was ik niet van plan om alle aankopen hier uit te stallen, te veel, te groot en niet leuk. Ik pik er gewoon een paar uit. Niet per sé de mooiste / meest bijzondere aankopen.
Een tijdje gelden plaatste ik hier een stuk over Planet waves waarin ik doodleuk beweerde dat dit album nooit in Nederland op Asylum was geperst. Arie reageerde, hij schreef dat ik er naast zat, dat er wel een Nederlandse persing van Planet waves was verschenen, in een Duitse hoes. Deze persing had ik nog nooit gezien en ik heb al héél wat platenbeurzen afgelopen.
Gisteren, bij een kraam kom ik Arie tegen. Uiteraard praten we even over de beurs, over de aankopen, enz. En terwijl ik met Arie praat, trek ik een persing van Planet waves uit een bak. Je raadt het waarschijnlijk al: Duitse hoes, Nederlandse persing. Die kon ik natuurlijk niet laten staan, al is het alleen om een scan van het label hier te kunnen plaatsen. En wat een schitterend label! Veel mooier dan de 'overbekende' labels vol wolken door Asylum gebruikt. Ik begreep overigens van Arie dat er ook een Nederlandse persing van Planet waves is uitgebracht met dit label vol wolken. Dat wordt een speurtocht op een volgende beurs.
Een andere plaat die ik niet onvermeld wil laten is een Engelse persing van Desire, in de nice price reeks. Al een tijdje zocht ik de persing waarop aan het eind van Oh sister te horen is hoe Emmylou Harris He fucked it up zegt. Een tijdje geleden hoorde ik al bij een andere verzamelaar dat Harris dit helemaal niet schreeuwt, zoals je vaak leest. Sterker nog, tijdens het wegsterven van de laatste tonen van Oh sister moet je de volumeknop van je stereo onmogelijk ver opendraaien, wil je - zachtjes - Emmylou Harris deze woorden horen zeggen. En gisteravond hoorde ik dus voor de tweede keer in dit leven die woorden, dit keer op mijn eigen stereoinstallatie (dansje!)
Mocht je zelf naar deze persing willen zoeken, surf dan even naar Searching for a gem waar aanwijzingen staan over hoe je deze persing kunt herkennen.
Misschien wel het leukste om te verzamelen, vind ik de singles. Je weet wel, de oude, kleine ronde zwarte schijfjes met aan beide kanten één nummer. Een hele stapel van deze schijfjes heb ik gisteren mee naar huis gesleept. Nog nooit kocht ik zoveel singles op één dag als gisteren. Twee pik ik er uit. Allereerst een Amerikaanse promopersing van de single Like a rolling stone / Gates of eden. Nou kun je natuurlijk zeggen dat beide nummers ook 'gewoon' op de cd's in de kast staan. Het antwoord daarop is ja en nee. Beide nummers zijn inderdaad ook op cd's te vinden. Maar, deze single is in de eerste plaats in mono en in de tweede plaats, niet alleen doordat het in mono is, klinkt een single toch echt héél anders dan een cd. Nog afgezien van het geluid, dit is een stukje historie. Een stukje geschiedenis. Dit singeltje is gebruikt om Like a rolling stone op de Amerikaanse radio te draaien. Als ik naar dit singletje staar, denk ik aan de verhalen van Bruce Springsteen of Frank Zappa over de schok van het voor het eerst horen van Like a rolling stone op de radio. En nog afgezien van de geschiedenis, kijk eens goed naar het label. De schoonheid van platenlabels (single, lp) daar kan ik erg van genieten.Deze single - zoals veel Amerikaanse singles - zat in een zogenaamde labelsleeve, zeg maar ee
n algemeen hoesje zonder foto of informatie. Veel andere singles zijn nou juist voor mij weer begerenswaardig door het hoesje. Elpee's zitten meestal in min of meer dezelfde hoes, welke persing je ook koopt. Bij singles ligt dat wat anders. Vaak heeft ieder land waar de single is geperst ook een eigen hoesje. Deze hoesjes kunnen onderling sterk verschillen. Neem nou het Japanse hoesje van Knockin' on heaven's door. Een waar feest voor het oog. Een plaatje! Daarnaast staat op de Nederlandse persing van deze single, zoals op bijna alle persingen van deze single, Turkey chase op de b-kant, terwijl op deze Japanse persing Billy 4 op de b-kant staat. Dit is de enige uitgave van Billy 4 op single.Dit Japanse hoesje is overigens niet een 'hoesje' zoals wij dat kennen. Het is een dubbelgevouwen papier met aan de binnenkant het verhaal van de film Pat Garrett and Billy the Kid in het Japans (lees ik op Searching for a gem - mijn Japans is wat stroef) en de songteksten in het Japans en Engels. De achterzijde van de hoes bevat reclame voor twaalf Dylan-albums.
Negenennegentig procent van wat op de platenbeurs te vinden is, zijn natuurlijk geluidsdragers. Elpee's, singles, cd's, cassettes, enz. Dat mag als 'normaal' verondersteld worden. Die ene, resterende procent, bevat bijvoorbeeld boeken over muziek, ansichtkaarten en promotiemateriaal. Ook hiervoor heb ik wel een zwak, moet ik zeggen.
Zo vond ik gisteren twee Duitse promo ansichtkaarten, de één voor Tell tale signs, de ander voor de soundtrack van I'm not there. Zoiets betaal je met kleingeld. Het kost bijna niks, maar het is wel leuk om te hebben. Net als het kladblok ter promotie van Modern times. Als je goed kijkt, zie je dat de foto gebruikt voor de hoes van dit album heel licht op het papier is gedrukt. Daarnaast in de rechter bovenhoek Bob Dylan en Modern times en in de linker benedenhoek onder new album een afbeelding van Modern times en wat logo's van de platenmaatschappij. Ik schrijf in de dagen heel wat papier vol, maar dit kladblok zal leeg blijven. Het zit inmiddels in een keurig plastic hoesje waar ik het sinds gistermiddag al een keer of drie, vier uitgehaald heb om het nog eens te bekijken.
Tot slot, voor nu, vond ik nog een Amerikaanse persing van Slow train coming waarop iemand met een dikke viltstift zijn naam had geschreven. Ik kon de verleiding niet weerstaan.
Normaal koop ik nooit beschreven exemplaren, maar voor deze maakte ik graag een uitzondering :-))
Of het een echte handtekening is? Ik zou het niet weten. Maar het idee dat het zou kunnen is voorlopig genoeg. Ik geniet.
Ook naar de beurs geweest? Laat me weten hoe het je is vergaan, wat je hebt gekocht, enz.
Dylan kort #411
Dylan's Mighty Quinn door Manfred Mann op Back to the sixties.
Vandaag 49 jaar geleden trad Dylan op als voor programma voor John Lee Hooker in Gerde's Folk City.
Gisteren een paar uur in de trein gezeten, genoeg tijd om na te denken over o.a. het voorstel van Karl in zijn reactie bij Dylan kort #409 - aanvullingen om een nieuwe rubriek te starten met de titel Onnoemelijke stomme fouten in boeken over Dylan [OSFIBOD]. In Dylan kort #410 schreef ik nog dat ik hier wat terughoudend over dacht aangezien zo'n rubriek snel gevuld zal worden met zeurverhalen. Maar in de trein, gisteren, begon ik steeds meer voor Karl's voorstel te voelen. Niet zozeer als rubriek, maar eerder als een onderdeel van Dylan kort. Ik ben het met Karl eens dat zijn voorgestelde titel voor de rubriek niet catchy is en ook de voorgestelde afkorting is het net niet. En dus, hobbelend in de trein met niets om handen behalve mijn eigen gedachten, kwam ik op het idee om een onnoemelijk stomme fout in een boek over Dylan voortaan maar een Nogowski te noemen, naar de auteur waar het mee begon.
Thuis gekomen las ik de reactie van Karl bij Dylan kort #410. [Dank daarvoor] Ik ben het met Karl's opmerking eens dat er mogelijkheden zijn. En dus gelijk maar een Nogowski uit het boek van de naamgever:
De auteur heeft nogal moeite met het verschil tussen de albums The Freewheelin' Bob Dylan en Bringing it all back home. Beweerde hij op blz. 39 al dat Mr. Tambourine man op The Freewheelin' Bob Dylan staat (zie Dylan kort #409 - aanvulling), op blz. 76 doet hij er nog een schepje bovenop en blijkt Bob Dylan's 115th dream óók op The Freewheelin' Bob Dylan te staan. Je zou bijna denken dat het album, met de titel The Freewheelin' Bob Dylan maar met de nummers van Bringing it all back home bestaat. Hoe zou dat album er uit zien? Misschien zo:
Tijd om de platenbeurzen, marktplaats en e-bay af te speuren...
Vandaag 49 jaar geleden trad Dylan op als voor programma voor John Lee Hooker in Gerde's Folk City.
Gisteren een paar uur in de trein gezeten, genoeg tijd om na te denken over o.a. het voorstel van Karl in zijn reactie bij Dylan kort #409 - aanvullingen om een nieuwe rubriek te starten met de titel Onnoemelijke stomme fouten in boeken over Dylan [OSFIBOD]. In Dylan kort #410 schreef ik nog dat ik hier wat terughoudend over dacht aangezien zo'n rubriek snel gevuld zal worden met zeurverhalen. Maar in de trein, gisteren, begon ik steeds meer voor Karl's voorstel te voelen. Niet zozeer als rubriek, maar eerder als een onderdeel van Dylan kort. Ik ben het met Karl eens dat zijn voorgestelde titel voor de rubriek niet catchy is en ook de voorgestelde afkorting is het net niet. En dus, hobbelend in de trein met niets om handen behalve mijn eigen gedachten, kwam ik op het idee om een onnoemelijk stomme fout in een boek over Dylan voortaan maar een Nogowski te noemen, naar de auteur waar het mee begon.
Thuis gekomen las ik de reactie van Karl bij Dylan kort #410. [Dank daarvoor] Ik ben het met Karl's opmerking eens dat er mogelijkheden zijn. En dus gelijk maar een Nogowski uit het boek van de naamgever:
De auteur heeft nogal moeite met het verschil tussen de albums The Freewheelin' Bob Dylan en Bringing it all back home. Beweerde hij op blz. 39 al dat Mr. Tambourine man op The Freewheelin' Bob Dylan staat (zie Dylan kort #409 - aanvulling), op blz. 76 doet hij er nog een schepje bovenop en blijkt Bob Dylan's 115th dream óók op The Freewheelin' Bob Dylan te staan. Je zou bijna denken dat het album, met de titel The Freewheelin' Bob Dylan maar met de nummers van Bringing it all back home bestaat. Hoe zou dat album er uit zien? Misschien zo:
Tijd om de platenbeurzen, marktplaats en e-bay af te speuren...
Dylan kort #410
Allereerst dank aan Karl, Yapyap en Nanne voor de achtergelaten reacties. En dank aan moon j. voor het sturen van een link naar Dylan kort #409 - aanvullingen naar Expecting rain. Na het lezen van de reacties, mijn reactie. Karl: ik heb wel eens overwogen om inderdaad een serie berichten zoals je voorstelt te plaatsen. Groot nadeel daarvan is, dat het al snel zeurverhalen worden. Ik twijfel nog. Om je op te warmen: een aantal jaren geleden vond ik in de Volkskrant een zin van negen woorden over Dylan met daarin drie fouten. Ik zal wel een keer zoeken, bewust artikel moet nog ergens in de archieven zitten.
Yapyap: Dank voor het compliment. Mijn vrouw was 15 a 20 jaar geleden nog gewoon mijn buurvrouw. Ze tipte mij over deze boekwinkel. Ik kan het je nog sterker vertellen: ze bleef 'gewoon mijn buurvrouw' tot ze een paar jaar later naar het buitenland verhuisde. Door de briefwisseling, met veel Dylan-citaten, ontstond de liefde.
Nanne: het is inderdaad absurd dat veel websites nieuws kritiekloos overnemen. In de archieven een paar honderd berichten uit kranten en tijdschriften, het gros bevat dezelfde typering: Bob Dylan de protestzanger... Om nog maar te zwijgen van de fouten, zoals het noemen van nummers die helemaal niet gespeeld zijn in een recensie van een concert.
Twitter: hier en hier.
Weinig nieuws vandaag, alleen twee maal twitter en nog enkele berichten over de afgelaste concerten in China. Maar dan, deze berichten zijn (wederom) kopieën van eerdere berichten en dus heb ik geen link meer opgenomen. Ik heb al vaak genoeg hetzelfde bericht gelezen.
Er staat een mooi weekend voor de deur. Mooi weer en veel Dylan. Ik zit op rozen.
Yapyap: Dank voor het compliment. Mijn vrouw was 15 a 20 jaar geleden nog gewoon mijn buurvrouw. Ze tipte mij over deze boekwinkel. Ik kan het je nog sterker vertellen: ze bleef 'gewoon mijn buurvrouw' tot ze een paar jaar later naar het buitenland verhuisde. Door de briefwisseling, met veel Dylan-citaten, ontstond de liefde.
Nanne: het is inderdaad absurd dat veel websites nieuws kritiekloos overnemen. In de archieven een paar honderd berichten uit kranten en tijdschriften, het gros bevat dezelfde typering: Bob Dylan de protestzanger... Om nog maar te zwijgen van de fouten, zoals het noemen van nummers die helemaal niet gespeeld zijn in een recensie van een concert.
Twitter: hier en hier.
Weinig nieuws vandaag, alleen twee maal twitter en nog enkele berichten over de afgelaste concerten in China. Maar dan, deze berichten zijn (wederom) kopieën van eerdere berichten en dus heb ik geen link meer opgenomen. Ik heb al vaak genoeg hetzelfde bericht gelezen.
Er staat een mooi weekend voor de deur. Mooi weer en veel Dylan. Ik zit op rozen.
Abonneren op:
Posts (Atom)