Ik heb nog nooit zo veel gevonden als dit keer, als een pakezel stapte ik de trein weer in. Nou was ik niet van plan om alle aankopen hier uit te stallen, te veel, te groot en niet leuk. Ik pik er gewoon een paar uit. Niet per sé de mooiste / meest bijzondere aankopen.
Een tijdje gelden plaatste ik hier een stuk over Planet waves waarin ik doodleuk beweerde dat dit album nooit in Nederland op Asylum was geperst. Arie reageerde, hij schreef dat ik er naast zat, dat er wel een Nederlandse persing van Planet waves was verschenen, in een Duitse hoes. Deze persing had ik nog nooit gezien en ik heb al héél wat platenbeurzen afgelopen.
Gisteren, bij een kraam kom ik Arie tegen. Uiteraard praten we even over de beurs, over de aankopen, enz. En terwijl ik met Arie praat, trek ik een persing van Planet waves uit een bak. Je raadt het waarschijnlijk al: Duitse hoes, Nederlandse persing. Die kon ik natuurlijk niet laten staan, al is het alleen om een scan van het label hier te kunnen plaatsen. En wat een schitterend label! Veel mooier dan de 'overbekende' labels vol wolken door Asylum gebruikt. Ik begreep overigens van Arie dat er ook een Nederlandse persing van Planet waves is uitgebracht met dit label vol wolken. Dat wordt een speurtocht op een volgende beurs.
Een andere plaat die ik niet onvermeld wil laten is een Engelse persing van Desire, in de nice price reeks. Al een tijdje zocht ik de persing waarop aan het eind van Oh sister te horen is hoe Emmylou Harris He fucked it up zegt. Een tijdje geleden hoorde ik al bij een andere verzamelaar dat Harris dit helemaal niet schreeuwt, zoals je vaak leest. Sterker nog, tijdens het wegsterven van de laatste tonen van Oh sister moet je de volumeknop van je stereo onmogelijk ver opendraaien, wil je - zachtjes - Emmylou Harris deze woorden horen zeggen. En gisteravond hoorde ik dus voor de tweede keer in dit leven die woorden, dit keer op mijn eigen stereoinstallatie (dansje!)
Mocht je zelf naar deze persing willen zoeken, surf dan even naar Searching for a gem waar aanwijzingen staan over hoe je deze persing kunt herkennen.
Misschien wel het leukste om te verzamelen, vind ik de singles. Je weet wel, de oude, kleine ronde zwarte schijfjes met aan beide kanten één nummer. Een hele stapel van deze schijfjes heb ik gisteren mee naar huis gesleept. Nog nooit kocht ik zoveel singles op één dag als gisteren. Twee pik ik er uit. Allereerst een Amerikaanse promopersing van de single Like a rolling stone / Gates of eden. Nou kun je natuurlijk zeggen dat beide nummers ook 'gewoon' op de cd's in de kast staan. Het antwoord daarop is ja en nee. Beide nummers zijn inderdaad ook op cd's te vinden. Maar, deze single is in de eerste plaats in mono en in de tweede plaats, niet alleen doordat het in mono is, klinkt een single toch echt héél anders dan een cd. Nog afgezien van het geluid, dit is een stukje historie. Een stukje geschiedenis. Dit singeltje is gebruikt om Like a rolling stone op de Amerikaanse radio te draaien. Als ik naar dit singletje staar, denk ik aan de verhalen van Bruce Springsteen of Frank Zappa over de schok van het voor het eerst horen van Like a rolling stone op de radio. En nog afgezien van de geschiedenis, kijk eens goed naar het label. De schoonheid van platenlabels (single, lp) daar kan ik erg van genieten.Deze single - zoals veel Amerikaanse singles - zat in een zogenaamde labelsleeve, zeg maar ee
n algemeen hoesje zonder foto of informatie. Veel andere singles zijn nou juist voor mij weer begerenswaardig door het hoesje. Elpee's zitten meestal in min of meer dezelfde hoes, welke persing je ook koopt. Bij singles ligt dat wat anders. Vaak heeft ieder land waar de single is geperst ook een eigen hoesje. Deze hoesjes kunnen onderling sterk verschillen. Neem nou het Japanse hoesje van Knockin' on heaven's door. Een waar feest voor het oog. Een plaatje! Daarnaast staat op de Nederlandse persing van deze single, zoals op bijna alle persingen van deze single, Turkey chase op de b-kant, terwijl op deze Japanse persing Billy 4 op de b-kant staat. Dit is de enige uitgave van Billy 4 op single.Dit Japanse hoesje is overigens niet een 'hoesje' zoals wij dat kennen. Het is een dubbelgevouwen papier met aan de binnenkant het verhaal van de film Pat Garrett and Billy the Kid in het Japans (lees ik op Searching for a gem - mijn Japans is wat stroef) en de songteksten in het Japans en Engels. De achterzijde van de hoes bevat reclame voor twaalf Dylan-albums.
Negenennegentig procent van wat op de platenbeurs te vinden is, zijn natuurlijk geluidsdragers. Elpee's, singles, cd's, cassettes, enz. Dat mag als 'normaal' verondersteld worden. Die ene, resterende procent, bevat bijvoorbeeld boeken over muziek, ansichtkaarten en promotiemateriaal. Ook hiervoor heb ik wel een zwak, moet ik zeggen.
Zo vond ik gisteren twee Duitse promo ansichtkaarten, de één voor Tell tale signs, de ander voor de soundtrack van I'm not there. Zoiets betaal je met kleingeld. Het kost bijna niks, maar het is wel leuk om te hebben. Net als het kladblok ter promotie van Modern times. Als je goed kijkt, zie je dat de foto gebruikt voor de hoes van dit album heel licht op het papier is gedrukt. Daarnaast in de rechter bovenhoek Bob Dylan en Modern times en in de linker benedenhoek onder new album een afbeelding van Modern times en wat logo's van de platenmaatschappij. Ik schrijf in de dagen heel wat papier vol, maar dit kladblok zal leeg blijven. Het zit inmiddels in een keurig plastic hoesje waar ik het sinds gistermiddag al een keer of drie, vier uitgehaald heb om het nog eens te bekijken.
Tot slot, voor nu, vond ik nog een Amerikaanse persing van Slow train coming waarop iemand met een dikke viltstift zijn naam had geschreven. Ik kon de verleiding niet weerstaan.
Normaal koop ik nooit beschreven exemplaren, maar voor deze maakte ik graag een uitzondering :-))
Of het een echte handtekening is? Ik zou het niet weten. Maar het idee dat het zou kunnen is voorlopig genoeg. Ik geniet.
Ook naar de beurs geweest? Laat me weten hoe het je is vergaan, wat je hebt gekocht, enz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten