NRC Next: Rolling stone zet legendarische interviews online (o.a. met Dylan). Om de interviews te kunnen lezen, moet echter wel betaald worden.
The Bob Dylan 70s collection viel vandaag door de brievenbus. Tsja, wat moet ik zeggen? Het is een goede zaak dat de Volkskrant zoveel Dylan voor zo weinig geld aanbiedt.
Het doosje oogt weer goed, als een tweelingbroer van de vorig jaar uitgebrachte voorganger The Bob Dylan 60s collection. Als je het doosje dan opendoet, zie je eerst het bijbehorende boekje - daarover later meer - en daaronder tien cd's in cardboardsleeves.
Selfportrait: Voorzijde van het hoesje oogt goed. De achterzijde is minder 'scherp' gedrukt. Een deel van de letters lijkt te zijn weggevallen - althans bij mijn versie - en ook de afgebeelde foto op de achterzijde is niet scherp. Op alle cardboardsleeves wordt de achterzijde ontsierd door de 'rode banaan' - het logo van Sony Music. Bij een aantal albums is het logo overigens in het wit afgedrukt. Het wordt hoog tijd dat Sony Music dit logo bij het vuilnis zet.
Net als bij voorganger The Bob Dylan 60s collection hebben de cd's iets weg van de jaren zestig labels van Columbia, de 360-labels.
New morning: De voor- en achterzijde van de cardboardsleeve zijn een stuk scherper afgedrukt. Deze ziet er perfect uit. Zelf het Sony Music-logo is in wit afgedrukt zodat het wat beter past bij het hoesontwerp. Niets dan lof.
Pat Garrett & Billy the Kid: Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij New morning, met één uitzondering: de songtitels op de achterzijde zijn minder scherp afgedrukt.
Planet waves: De voorzijde van de cardboardsleeve oogt wat mat. Op de achterzijde mist het 'gedicht' van Dylan's hand waar in het bijbehorende boekje wel over geschreven wordt.
Blood on the tracks: Voorzijde okee, achterzijde van de cardboardsleeve is mooi gedaan. Ook hier lijkt het Sony Music-logo weer in wit te zijn afgedrukt om beter bij het geheel te passen.
The Basement tapes: Deze dubbelcd zit in twee losse hoesjes met dezelfde voorzijde. In de linker benedenhoek staat in kleine letters DISC ONE en DISC TWO. Op beide cd's staat Bob Dylan The Basement tapes, dat zou natuurlijk moeten zijn Bob Dylan & the Band The Basement tapes.
Desire: De voorzijde van dit hoesje is een aanfluiting, veel te geel. De achterzijde is iets beter.
Street legal: Prima gedaan, goede reproductie van de hoes.
Slow train coming: Zelfde verhaal, prima reproductie van de hoes.
Over het algemeen: prima gedaan, niks dan lof. Zeker wanneer je je bedenkt dat dit doosje cd's slechts veertig euro kost, dus vier euro per cd.
Dan het 16 pagina's tellende boekje. Gijsbert Kamer schrijft, na een korte inleiding over alle negen albums die in The Bob Dylan 70s collection zijn opgenomen. Hij weet bijzonder handig een overgang van het ene naar het volgende album te vinden. De ruimte in het boekje is beperkt en dus blijft de tekst veelal steken in algemeenheden. An sich is het goed geschreven, maar wat ik wel jammer vind is dat Kamer veelvuldig ingaat op Dylan's privéleven en minder op de te horen muziek. Ook presenteert hij een aantal aannames voor waarheden, zoals de bewering dat Dylan New morning kort na Selfportrait uitbracht omdat hij geschrokken was van de hardvochtige wijze waarop pers en publiek Self Portrait in de ban deden. [Ik realiseer me overigens nu dat ik altijd Selfportrait - als één woord schrijf - volgens Kamer moet dit Self Portrait zijn, twee woorden. Volgens Dylan's officiële website heeft Kamer gelijk. Volgens de eerder in Nederland uitgebrachte cd moet het Selfportrait zijn, volgens een Amerikaanse cd-uitgave dan weer Self Portrait. Ik ga er van uit dat Kamer gelijk heeft en ik het al jaren verkeerd schrijf.]
Het boekje bevat, naast de foto op de voorkant, vier fantastische foto's. Alle vier in zwart / wit. De foto op blz. 10 is een werkelijk schitterende foto, gemaakt door Barry Feinstein, van Dylan op het podium in 1974. Deze foto is eerder afgedrukt in het boekje bij de geremasterde versie van Before the flood. Het is wat wrang dat dit album nou juist niet in The Bob Dylan 70s collection is opgenomen. De foto's op blz. 7 en 12 stonden eerder in de boekjes bij respectievelijk New morning en Street legal. De foto op blz. 2 komt uit dezelfde sessie als foto's gebruikt voor het boekje van New morning.
Ik heb nog niks van de cd's gehoord, maar ik ga er van uit dat voor alle albums, m.u.v. Self portrait en Pat Garrett & Billy the Kid, de recent geremasterde versies van het albums op de cd's te vinden is.
Om dan toch nog maar een 'beetje' te zeuren, deze box is alles behalve compleet. Natuurlijk hadden de drie live-albums niet mogen ontbreken, waar zijn Before the flood, Hard rain en At Budokan?
Verder mist natuurlijk Dylan, het door Columbia uitgebrachte album met outtakes van de sessies voor Self portrait en New morning, dat al jaren niet meer op cd te krijgen is. Om nog maar te zwijgen van More Bob Dylans greatest hits.
En als ik dan toch bezig ben, het zou helemaal een stunt zijn geweest wanneer er een bonuscd bij had gezeten met bijvoorbeeld singles en b-kantjes als George Jackson (2 versies), Spanish is the loving tongue (piano-versie), Rita Mae en Trouble in mind.
Ik zie nog wel een tweede deel van The Bob Dylan 70s collection verschijnen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten