Wilde gedachten

Ergens deze dag - ik weet niet maar waar of wanneer, het tijdsbesef ben ik al uren geleden verloren - ben ik begonnen met het draaien van de cd's uit The Bob Dylan 70s collection, te beginnen met New morning, daarna Pat Garrett & Billy the kid, Planet waves en nu Blood on the tracks. En ergens nog voor New morning in de speler ging, maar met de muziek al in de oren, tikte ik de regels die uiteindelijk deel zouden blijken te zijn van een e-mail:
Uit de boxen knalt Dylan's New morning.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
Deze dag hoeft niet vergeten te worden.
Er is een nieuwe morgen begonnen.
En het is een goede morgen.
En terwijl ik deze regels op het papier kwakte, dacht ik aan Mr. Tambourine man, die regel Let me forget about today until tomorrow en aan de aflevering van Aloha ergens uit de jaren 70 met Dylan op de cover en de titel Goede morgen Dylan en aan de man - bijna twintig jaar geleden, in 1991 - die mij kennis liet maken met New morning door het geven van een cassette met daarop de muziek en de begeleidende woorden: het titelnummer moet je draaien als je in de auto zit, bij voorkeur een open dak, een mooie vrouw naast je en de zon die achter de horizon tevoorschijn komt. Ik kan nooit meer naar het titelnummer luisteren zonder aan die auto te denken, zonder aan mijn vrouw aan mijn zijde te denken, zonder de zon op mijn gezicht te voelen. De geest is associatief door de muziek geworden.
New morning wordt nog steeds met iedere draaibeurt beter. Nog steeds hoor ik iedere keer meer dan alle voorgaande keren. Ik ben nog niet 'klaar' met New morning, verre van klaar zelfs, al moet ik dit album toch al honderden keren gehoord hebben.
Die cassette is kapot gedraaid, net als de eerste versie op vinyl die ik kocht, bij een kraam op Parkpop, Den Haag. Wanneer dat precies is geweest weet ik niet meer, maar het kan niet lang na 1991 geweest zijn. De klok in mijn kop is dol.
Na 1991, voor 1994 moet het geweest zijn.

Waarom draai ik Pat Garrett & Billy the Kid toch zo weinig? Het is aangenaam wat ik vanavond hoor. Trek een Nederlandse persing (lp) uit de kast en kijk eens op de rug van de hoes. Dikke kans dat er Garratt i.p.v. Garrett staat. Nog leuker is de Canadese persing (lp), waarop Billy 4 en Billy 7 van plaats hebben geruild. Dat zie je niet aan de hoes, dat moet je horen.

Was het vorig jaar dat Dylan voor het eerst Billy live speelde? Tijd gaat snel.
Voor Planet waves moet ik naar binnen kruipen. Op de geboortekaartjes van allebei mijn kinderen stond een citaat van Forever young. Ik kan dan ook niet meer naar Forever young luisteren zonder aan de geboorte van mijn kinderen te denken. Als er één song is waarvan ik bij ieder concert hoop dat Dylan het speelt, dan is het Forever young. Verder heb ik geen wensen, verder moet hij vooral doen wat hem goeddunkt. Zelden stelt hij me teleur wanneer hij doet wat hem goeddunkt.
Eerder schreef ik al hier en hier over Planet waves. En nog steeds heb ik het gevoel dat deze twee stukken slechts het begin zijn van wat ik moet schrijven over Planet waves. Het zijn wat krabbels, een aanzet. Planet waves is ook het enige Dylan-album dat ik ooit iemand cadeau heb gedaan - ik wil mijn muzikale voorkeur aan niemand opdringen - en dat cadeau werd vergezeld door een uitvoerige brief, een schrijven over Planet waves, vele jaren geleden al weer geschreven. Ik heb geen kopie van deze brief, kan het niet meer letterlijk terughalen. Daarvoor stond er simpelweg te veel. Wat ik me nog herinner, is dat er in ieder geval sprake was van de opnamedata en de 'foute' spelling van de naam Manual / Manuel op de hoes en natuurlijk de hoestekst, maar vooral de muziek, altijd de muziek.
Hoeveel van de schrijvers over muziek luisteren nog naar de muziek waarover ze schrijven?
Het nu draaiende Blood on the tracks kreeg ik cadeau. Moet ook ergens tussen 1991 en 1994 zijn geweest, maar nog voor ik New morning kocht. Ik was er bij toen ze het cadeau kocht, in A. op vakantie in een hotel met plastic lambrisering in de ontbijtzaal. Het geheugen is een obstakel voor de waarheid. Beter is de tijd stil te zetten zoals Dylan doet in Tangled up in blue of Idiot wind. Net als bijna alle Dylanalbums, heb ik Blood on the tracks moet veroveren. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wel aardig, nu denk ik daar anders over.
De tekst van Idiot wind heb ik nog eens uitgeschreven - dit moet in de tijd voordat ik Lyrics 1962 - 1985 bezat zijn geweest, voor het internet - regel voor regel door goed te luisteren. Die uitgeschreven tekst heb ik nog aan een Neerlandicus / dichter gegeven. Een jazz-liefhebber. Die tekst heeft hij drie weken gehouden. Na drie weken kreeg ik het inmiddels beduimelde papier terug met de woorden eerst kon ik er niks mee, maar na een week of twee kreeg ik toch grip op de tekst. Die grip ben ik weer kwijtgeraakt, ik kan je niet vertellen waar dit over gaat. Nu weet ik wel beter, nu geef ik de tekst van Idiot wind nooit meer uit handen.
Mijn handen hebben die tekst nodig.