In Dylan kort #402 schreef ik dat ik weer eens naar Desire moest luisteren en naar Desire luisteren doe ik nu. Nog maar net begonnen. Ik heb al lang, te lang niet meer naar Desire geluisterd, om de simpele reden dat ik het album zó godsgruwelijk veel gedraaid heb, dat ik het kan dromen.Maar zoals ik het album nu hoor, heb ik het nog nooit gehoord. Natuurlijk ken ik de lp en de cd en de geremasterde cd en zelfs de cassette, maar waar ik nu naar luister is toch wel andere koek: de quadraphonic mix.
Natuurlijk is het dezelfde muziek, hetzelfde album. Maar nog nooit hoorde ik het album zo. In Hurricane vallen voor het eerst de slagen op de bongo's op. De viool van Scarlet Rivera lijkt van alle kanten te komen.
In Isis lijkt een foutje te zitten in de mix. Ergens halverwege valt het 'brede' geluid even weg, maar dat foutje neem ik maar voor lief. De rest van Isis lijkt de muziek uit alle hoeken van de kamer te komen. En dan Mozambique, nooit eerder viel het me op dat Emmylou Harris mee neuriet met de viool van Scarlet Rivera. Nu hoor ik het in mijn rechter oor.
Ik hoor details die ik nooit eerder hoorde.
Deze quadraphonic mix is niet zozeer beter of slechter dan andere mixen - hoewel, echt wel beter dan de oorspronkelijke cd-uitgave en de cassette, maar dit terzijde - maar vooral anders, een openbaring.
Het is of ik dit album weer voor het eerst hoor - dit eerste album dat ik ooit van Dylan kocht, meer dan twintig jaar geleden - en toch, al hoor ik het voor het eerst, kan ik iedere noot meezingen.
Het is niet alleen in Mozambique dat de stem van Emmylou Harris prominenter aanwezig is, het overal, zo lijkt het. Het is in de momenten dat de viool die door de kamer draait en de percussiepartijen die ik nooit eerder hoorde.
Er komen hier wel eens mensen over de vloer die al die verschillende persingen van bijvoorbeeld Desire zien en zeggen: maar dat is toch steeds hetzelfde? Niet dus.
In Oh sister is Dylan's mondharmonica verder in de mix weggestopt waardoor de wisselwerking met de viool meer een samenspel i.p.v. een duel is geworden. Niet noodzakelijk beter, anders.
Ik luister nog even verder.
Ooit de mandoline in Joey gehoord? Het was mij nog nooit opgevallen, nu wel.
Ik neuzel natuurlijk maar wat terwijl ik luister, maar de boodschap moge duidelijk zijn: ga op jacht naar de quadraphonic mix van Desire, het is de moeite waard.
2 opmerkingen:
Enig idee waar deze quadraphonic mix
te koop is?
En heb je de mono vinyl versie van Blonde On Blonde al gehoord (van Sundazed Records)? Prachtig!
Misschien ook wel aardig om eens een stuk over te schrijven op deze site.
Groet,
Bas
@Bas, deze quadraphonic mix zul je op bijvoorbeeld een platenbeurs tegenaan moeten lopen, nieuw is dit niet meer te krijgen.
Kun je gelijk uitkijken naar de quadraphonic mixen van Nashville skyline en Planet waves. Alle drie zijn ze overigens niet makkelijk te vinden.
Blonde on blonde mono ken ik wel, maar niet de Sundazed. Wel de originele USA monopersing. Deze heeft inderdaad een schitterend mix, véél beter dan de originele stereo, om er eens één te noemen.
Nou zijn er van Blonde on blonde overigens schrikbarend veel verschillende mixen uitgebracht. Over een aantal van deze mixen heb ik (kort) geschreven in een nog ongepubliceerd stuk over Visions of Johanna. Ik heb goede hoop dat dit stuk binnen afzienbare tijd elders wordt gepubliceerd, daar wacht ik nog even op voor er eventueel een stuk over de monomixen van Blonde on blonde hier plaats.
Maar je suggesties over de monomixen van Blonde on blonde is zeker een goede, ik laat het nog even 'broeden' in het achterhoofd.
groet,
Tom
Een reactie posten