30 juli 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. From A Buick 6 – Take 1 False start The Cutting Edge
2. From A Buick 6 – Take 2 False start
3. From A Buick 6 – Take 4 eerste persing Highway 61 Revisited, The Cutting Edge
4. From A Buick 6 – Take 5 Highway 61 Revisited
5. Can You Please Crawl Out Your Window? – Takes 1-4 False starts
6. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 1 Complete The Cutting Edge
Dylan kort #1138
Covers: Jacques Mees komt begin 2016 met een nieuw album vol Dylan-composities, zie hier.
Record Collector: De nieuwe Record Collector met Bob Dylan op de cover ligt nu ook (al een tijdje?) in Nederland in de winkels.
The Comic Book And Me: Doctor Who cover als The Freewheelin' Bob Dylan, zie hier.
Series Of Dreams (1989) - door Jochen
Series Of Dreams (1989)
Hij droomt wat af, onze held. Bladerend door de verzamelde liedteksten blijken dromen en droombeschrijvingen tot de constanten in de catalogus te behoren. Na droefgeestige, vrolijke en duistere dromen zoals in “Bob Dylan’s Dream”, “Talkin’ World War III Blues” en “To Ramona” zijn we op Bringing It All Back Home (1965) al bij “Bob Dylan’s 115th Dream” beland. En het houdt niet op, daarna. Weliswaar verzucht de dichter koket in de laatste groef, in It’s Alright, Ma: “And if my thought-dreams could be seen, they’d probably put my head in a guillotine”, maar dat weerhoudt hem niet, de vijftig jaar hierna. Sint Augustinus verschijnt voor het nachtelijke geestesoog, in “Time Passes Slowly” (1970) ervaart de verteller tijd niet alleen “here in the mountains” vertraagd, maar ook “when you’re lost in a dream”, Durango (1975) is een bloederige nachtmerrie, Jokerman is een dream twister, in “Born In Time” is het liefdespaar niet van sterrenstof, maar van dromen gemaakt en zo gaat het maar door. Nog op Tempest (2012) droomt de watchman de ondergang van de Titanic en op de geleende liedjes van Shadows In The Night (2015) is het ook weer raak (in “Some Enchanted Evening” en “Full Moon And Empty Arms”, onder andere).
In de verzamelde werken van de meester vinden we, kortom, Series Of Dreams.
In de verzamelde werken van de meester vinden we, kortom, Series Of Dreams.
Dylan kort #1137
De verbeterde Dont Look Back (nog niet in Nederland te krijgen, helaas), zie hier. [met dank aan Gerbrand]
"Werken we in de toekomst tot ons 77ste?", zie hier. [met dank aan Dirk]
"50 inspirerende uitspraken van de rijken over geld", nummer 44: Dylan, zie hier. [met dank aan Wim]
Film Some Kind Of Beautiful, citaat: "Because like Mr Bob Dylan I ain't gonne work on Maggie's Farm no more" [met dank aan Alja]
Frank Tubex over The Cutting Edge, zie hier.
"Werken we in de toekomst tot ons 77ste?", zie hier. [met dank aan Dirk]
"50 inspirerende uitspraken van de rijken over geld", nummer 44: Dylan, zie hier. [met dank aan Wim]
Film Some Kind Of Beautiful, citaat: "Because like Mr Bob Dylan I ain't gonne work on Maggie's Farm no more" [met dank aan Alja]
Frank Tubex over The Cutting Edge, zie hier.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #6: 29 juli 1965
29 juli 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 Breakdown
2. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 2 False start
3. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 3 Incomplete The Cutting Edge
4. Tombstone Blues – Take 1 Complete The Cutting Edge
1. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 Breakdown
2. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 2 False start
3. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 3 Incomplete The Cutting Edge
4. Tombstone Blues – Take 1 Complete The Cutting Edge
22 november
Ik las net op de scheurkalender dat het vandaag precies 47 jaar geleden is dat het album The Beatles - beter bekend onder de geuzennaam The White Album - verscheen. Op dat album staat het schitterende "Yer Blues" met daarin de regels:
The eagle picks my eye
The worm he licks my bone
I feel so suicidal
Just like Dylan's Mr. Jones
The eagle picks my eye
The worm he licks my bone
I feel so suicidal
Just like Dylan's Mr. Jones
Dylan kort #1136
Setlist 21 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Herman Veenhof in Nederlands Dagblad ("Keukengeheimen van Bob Dylan", 20 november) over The Cutting Edge: "Dylan zat in de jaren 1965 en 1966 telkens een paar weken in de studio. Elke ‘take’ bleef bewaard en aan de hand van die ongelooflijk helder geconserveerde en gerestaureerde opname kijk je als het ware rechtstreeks in de keuken waar een halve eeuw geleden van alles werd bereid. Je bent – alsof tijd en afstand niet bestaan – vlak bij het wordingsproces van lange, bekende liederen, die de meest gekke titels hebben, die zich huns ondanks vastbeitelden in het hoofd van veel jongvolwassenen." [met dank aan Gertjan] Zie ook hier.
Daniel Cornelissen in NRC Handelsblad ("De smaak van", 14 november): "Mijn ouders houden allebei van Bob Dylan. Ik ben opgevoed met zijn muziek en ik heb denk ik de muzieksmaak van mijn ouders overgenomen. Zelf ben ik niet zo politiek bewust, maar door het politieke engagement in zijn teksten, heb ik toch een idee van hoe de wereld is veranderd. Hij was in Amsterdam om een concert te geven in Carre. Voor de muziek hoef je daar misschien niet per se heen, en de allergrootste entertainer is hij ook niet meer, hij is nu 73. Je gaat erheen om een legende te zien optreden. Ik had kaartjes voor het concert gekocht, als verrassing voor mijn ouders. Maar ik kwam erachter dat ik die avond zelf moest spelen, de try-out van Sophie. Toen is mijn vriend in mijn plaats gegaan. Dylans tour heet Neverending tour, dus wie weet, zie ik hem toch nog een keer." [met dank aan Alja]
Bob Dylan Worldwide - The First Twenty Years is het eerste boek van een serie die de definitieve discografie van Bob Dylan zal bevatten. Dit boek verschijnt in mei 2016. Een boek om - als Dylan-verzamelaar - naar uit te kijken, zie hier. [met dank aan Gerbrand]
Barricade - de kracht van de protestsong, zie hier.
Meer protest-songs: "25 jaar einde Koude Oorlog: de beste protestsongs", zie hier. (Ik protesteer tegen het labelen van "A Hard Rain's A-Gonna Fall" als protestsong...)
Dick Hovenga over The Cutting Edge, zie hier.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #5: 16 juni 1965
16 juni 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Like A Rolling Stone – Rehearsal remake Rehearsal The Cutting Edge
2. Like A Rolling Stone – Take 1 remake Rehearsal The Cutting Edge
3. Like A Rolling Stone – Takes 2-3 remake False starts The Cutting Edge
4. Like A Rolling Stone – Take 4 remake Highway 61 Revisited, The Cutting Edge
5. Like A Rolling Stone – Take 5 remake Rehearsal The Cutting Edge
6. Like A Rolling Stone – Take 6 remake False start The Cutting Edge
7. Like A Rolling Stone – Take 8 remake Breakdown The Cutting Edge
8. Like A Rolling Stone – Takes 9-10 remake False starts The Cutting Edge
9. Like A Rolling Stone – Take 11 remake Complete The Cutting Edge
10. Like A Rolling Stone – Take 12 remake False start The Cutting Edge
11. Like A Rolling Stone – Take 13 remake Breakdown The Cutting Edge
12. Like A Rolling Stone – Take 14 remake False start The Cutting Edge
13. Like A Rolling Stone – Take 15 remake Breakdown The Cutting Edge
1. Like A Rolling Stone – Rehearsal remake Rehearsal The Cutting Edge
2. Like A Rolling Stone – Take 1 remake Rehearsal The Cutting Edge
3. Like A Rolling Stone – Takes 2-3 remake False starts The Cutting Edge
4. Like A Rolling Stone – Take 4 remake Highway 61 Revisited, The Cutting Edge
5. Like A Rolling Stone – Take 5 remake Rehearsal The Cutting Edge
6. Like A Rolling Stone – Take 6 remake False start The Cutting Edge
7. Like A Rolling Stone – Take 8 remake Breakdown The Cutting Edge
8. Like A Rolling Stone – Takes 9-10 remake False starts The Cutting Edge
9. Like A Rolling Stone – Take 11 remake Complete The Cutting Edge
10. Like A Rolling Stone – Take 12 remake False start The Cutting Edge
11. Like A Rolling Stone – Take 13 remake Breakdown The Cutting Edge
12. Like A Rolling Stone – Take 14 remake False start The Cutting Edge
13. Like A Rolling Stone – Take 15 remake Breakdown The Cutting Edge
Heart Of Mine (1981) - door Jochen
Heart Of Mine (1981)
“Keep Your Eye On The Sparrow”, zoals Baretta’s Theme eigenlijk heet, is de titelsong van de TV-serie waarmee Sammy Davis Jr. in 1976 een dikke hit scoort, nummer één zelfs in Nederland en in Zweden. Een staande uitdrukking is het niet, dat houd de mus in de gaten, maar het waait wel ’s langs. Een oude gospelhymne heet “His Eye Is On The Sparrow” (1905) en dat baseert – uiteraard – op de Bijbel, op de mussen uit Mattheüs 10. In dat Bijbelboek bladert Dylan ten tijde van Shot Of Love (1981) ook, getuige de vallende mus-referentie in “Every Grain Of Sand”, maar Dylan heeft waarschijnlijk een déjà vu dankzij zijn oude vrienden Peter, Paul and Mary. In hun “Single Girl” (1964) klinkt het weinig bijbels, maar oubollig waarschuwend:
Dylan kort #1135
Een artikel in de Volkskrant van vandaag over fotograaf Robert Frank vergelijkt een werk van Frank met Dylans "Like A Rolling Stone", zie de afbeelding bij dit bericht. [met dank aan Herman]
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #4: 15 juni 1965
15 juni 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 Complete. The Cutting Edge
2. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 2-3 Fragments.
3. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 4 Breakdown.
4. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 5 False start.
5. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 6 Breakdown.
6. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 7 Insert.
7. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 8 Complete. The Cutting Edge
8. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 9 The Bootleg Series, Vol. 7
9. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 1 Rehearsal and breakdown.
10. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 2 Complete. The Cutting Edge
11. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 3 The Bootleg Series, Vol. 1-3
12. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 2 Edited version. Complete.
13. It Takes A Lot to Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 remake The Bootleg Series, Vol. 1-3
14. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Takes 4-5 False starts.
15. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 6 Complete.
16. Like A Rolling Stone – Takes 1-3 Rehearsal. The Cutting Edge
17. Like A Rolling Stone – Take 4 Rehearsal. Partially released on The Bootleg Series Vol. 1-3, The Cutting Edge
18. Like A Rolling Stone – Take 5 Breakdown. The Cutting Edge
1. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 Complete. The Cutting Edge
2. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 2-3 Fragments.
3. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 4 Breakdown.
4. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 5 False start.
5. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Takes 6 Breakdown.
6. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 7 Insert.
7. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 8 Complete. The Cutting Edge
8. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 9 The Bootleg Series, Vol. 7
9. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 1 Rehearsal and breakdown.
10. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 2 Complete. The Cutting Edge
11. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 3 The Bootleg Series, Vol. 1-3
12. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 2 Edited version. Complete.
13. It Takes A Lot to Laugh, It Takes A Train To Cry – Take 1 remake The Bootleg Series, Vol. 1-3
14. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Takes 4-5 False starts.
15. Sitting On A Barbed-Wire Fence – Take 6 Complete.
16. Like A Rolling Stone – Takes 1-3 Rehearsal. The Cutting Edge
17. Like A Rolling Stone – Take 4 Rehearsal. Partially released on The Bootleg Series Vol. 1-3, The Cutting Edge
18. Like A Rolling Stone – Take 5 Breakdown. The Cutting Edge
Dylan kort #1134
Recensie The Best Of The Cutting Edge door Gerrit Schinkel, zie hier.
Pawn Stars, aflevering "Like A Rolling Chum", zie hier. Heb je deze aflevering nog nooit gezien, dan moet je zeker kijken. [met dank aan Bert]
Sex? Yes please! met "Girl Form The North Country" (51:08), zie hier. [met dank aan Alja]
"Hoe klinkt een hoofdtelefoon van een halve ton?", zie hier. [met dank aan Dirk]
Tournee 2016: De eerste geruchten over een tour in 2016 zijn opgedoken: 11, 12 en 13 april in Osaka, Japan.
IDFA, radio en iets over Mavis Staples die Dylan zoende, zie hier.
Setlist 15 november
Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #3: 15 januari 1965
15 januari 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Maggie’s Farm – Take 1 Bringing It All Back Home
2. On The Road Again – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
3. On The Road Again – Takes 2-6 remake False starts/complete.
4. On The Road Again – Take 7 remake Complete. The Cutting Edge
5. On The Road Again – Takes 8-9 remake False starts.
6. On The Road Again – Take 11 remake False start.
7. On The Road Again – Take 12 remake False start.
8. On The Road Again – Take 13 remake Bringing It All Back Home
9. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – Take 1 False start. The Cutting Edge
10. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – Take 2 Bringing It All Back Home
11. Gates Of Eden – Take 1 Bringing It All Back Home
12. Mr. Tambourine Man – Takes 1-2 False starts. The Cutting Edge
13. Mr. Tambourine Man – Take 3 Breakdown. The Cutting Edge
14. Mr. Tambourine Man – Takes 4-5 Breakdown.
15. Mr. Tambourine Man – Take 6 Bringing It All Back Home
16. It’s All Over Now, Baby Blue – Take 1 remake Bringing It All Back Home
17. If You Gotta Go, Go Now – Take 1 Complete. single
18. If You Gotta Go, Go Now – Take 2 Complete. The Cutting Edge
19. If You Gotta Go, Go Now – Take 3 Complete.
20. If You Gotta Go, Go Now – Take 4 The Bootleg Series, Vol. 1-3
1. Maggie’s Farm – Take 1 Bringing It All Back Home
2. On The Road Again – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
3. On The Road Again – Takes 2-6 remake False starts/complete.
4. On The Road Again – Take 7 remake Complete. The Cutting Edge
5. On The Road Again – Takes 8-9 remake False starts.
6. On The Road Again – Take 11 remake False start.
7. On The Road Again – Take 12 remake False start.
8. On The Road Again – Take 13 remake Bringing It All Back Home
9. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – Take 1 False start. The Cutting Edge
10. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – Take 2 Bringing It All Back Home
11. Gates Of Eden – Take 1 Bringing It All Back Home
12. Mr. Tambourine Man – Takes 1-2 False starts. The Cutting Edge
13. Mr. Tambourine Man – Take 3 Breakdown. The Cutting Edge
14. Mr. Tambourine Man – Takes 4-5 Breakdown.
15. Mr. Tambourine Man – Take 6 Bringing It All Back Home
16. It’s All Over Now, Baby Blue – Take 1 remake Bringing It All Back Home
17. If You Gotta Go, Go Now – Take 1 Complete. single
18. If You Gotta Go, Go Now – Take 2 Complete. The Cutting Edge
19. If You Gotta Go, Go Now – Take 3 Complete.
20. If You Gotta Go, Go Now – Take 4 The Bootleg Series, Vol. 1-3
Correctie: She Belongs to Me op The Cutting Edge
Floater [waarvoor dank] heeft een reactie achtergelaten bij "The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #1: 13 januari 1965" (zie hier) waarin hij mij wijst op het feit dat "She Belongs To Me" take 2 remake van 13 januari in 2005 verscheen op het zevende deel van The Bootleg Series. Hij heeft helemaal gelijk en dus heb ik het stukje in "The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #1: 13 januari 1965" over deze opname aangepast.
Ik vraag me af hoe ik dit over het hoofd heb kunnen zien. Voor het schrijven van de stukken over The Cutting Edge per sessie gebruik is als leidraad de tracklist van de Collector's Edition van The Cutting Edge zoals die op internet staan. Ik heb drie verschillende versies van die tracklist en geen van die drie vermelden dat "She Belongs To Me" take 2 remake (13 januari 1965) eerder op The Bootleg Series, vol. 7 verscheen. Ik heb dus gewoon een fout gekopieerd. Dom, maar waar.
Hoe kan het nou dat geen van die tracklists vermelden dat de bewuste take eerder op The Bootleg Series vol. 7 is verschenen?
Ook het boekwerk bij The Cutting Edge Deluxe Edition vermeldt niet dat "She Belongs To Me" take 2 remake van 13 januari eerder op The Bootleg Series, vol. 7 verscheen.
Misschien moet het antwoord gevonden worden in de liner notes van The Bootleg Series, vol. 7. Daar staat bij "She Belongs To Me" dat het gaat om remake take 2 van 14 januari 1965. Dat klopt niet. remake take 2 van 14 januari is immers de take die te horen is op Bringing It All Back Home en een vergelijking tussen de versie op The Bootleg Series, vol. 7 met take 2 remake van 13 januari 1965 op The Cutting Edge bevestigt dat deze opnamen identiek zijn.
Voor al diegene die het begint te duizelen, "She Belongs To Me" even op een rijtje:
"She Belongs To Me"
take 1 (13/01/1965) The Cutting Edge 2 cd-, 6 cd- en 18 cd-versie
take 2 (13/01/1965) The Bootleg Series, vol. 7. The Cutting Edge 6 cd- en 18 cd-versie
take 1 (14/01/1965) The Cutting Edge 6 cd- en 18 cd-versie
take 2 (14/01/1965) Bringing It All Back Home. The Cutting Edge 18 cd-versie
Ik vraag me af hoe ik dit over het hoofd heb kunnen zien. Voor het schrijven van de stukken over The Cutting Edge per sessie gebruik is als leidraad de tracklist van de Collector's Edition van The Cutting Edge zoals die op internet staan. Ik heb drie verschillende versies van die tracklist en geen van die drie vermelden dat "She Belongs To Me" take 2 remake (13 januari 1965) eerder op The Bootleg Series, vol. 7 verscheen. Ik heb dus gewoon een fout gekopieerd. Dom, maar waar.
Hoe kan het nou dat geen van die tracklists vermelden dat de bewuste take eerder op The Bootleg Series vol. 7 is verschenen?
Ook het boekwerk bij The Cutting Edge Deluxe Edition vermeldt niet dat "She Belongs To Me" take 2 remake van 13 januari eerder op The Bootleg Series, vol. 7 verscheen.
Misschien moet het antwoord gevonden worden in de liner notes van The Bootleg Series, vol. 7. Daar staat bij "She Belongs To Me" dat het gaat om remake take 2 van 14 januari 1965. Dat klopt niet. remake take 2 van 14 januari is immers de take die te horen is op Bringing It All Back Home en een vergelijking tussen de versie op The Bootleg Series, vol. 7 met take 2 remake van 13 januari 1965 op The Cutting Edge bevestigt dat deze opnamen identiek zijn.
Voor al diegene die het begint te duizelen, "She Belongs To Me" even op een rijtje:
"She Belongs To Me"
take 1 (13/01/1965) The Cutting Edge 2 cd-, 6 cd- en 18 cd-versie
take 2 (13/01/1965) The Bootleg Series, vol. 7. The Cutting Edge 6 cd- en 18 cd-versie
take 1 (14/01/1965) The Cutting Edge 6 cd- en 18 cd-versie
take 2 (14/01/1965) Bringing It All Back Home. The Cutting Edge 18 cd-versie
Dylan kort #1133
Wouter van Oorschot onder andere over Dylan (vanaf ongeveer 19 minuten), luister hier. [met dank aan Herman]
de Volkskrant 14 nov, recensie van het boek Unfaithful Music & Disappearing Ink van Elvis Costello: "Prachtig zijn de beschrijvingen van ontmoetingen met Bob Dylan, Chet Baker, Johnny Cash, Paul McCartney, Van Morrison, Joni Mitchell en vele anderen." [met dank aan Alja en Herman] Zie ook Jochens beschouwing over "Baby, Stop Crying", zie hier.
Dylan kort #1132
Setlist 13 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Prijs The Cutting Edge Deluxe Edition: Eerder schreef ik hier over de stijgende prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition. Henk stuurde mij de volgende tip: Bij Fame in Amsterdam kost deze box €99,99. Met de gratis te verkrijgen Fame-pas kan de koper nog een tientje korting op deze prijs krijgen, zie hier. [met dank aan Henk]
The Cutting Edge op 1 bij Concerto, zie foto [met dank aan Alja]. In de Nederlandse album Top 100 is The Cutting Edge binnengekomen op nummer 5, zie hier.
Prijs The Cutting Edge Deluxe Edition: Eerder schreef ik hier over de stijgende prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition. Henk stuurde mij de volgende tip: Bij Fame in Amsterdam kost deze box €99,99. Met de gratis te verkrijgen Fame-pas kan de koper nog een tientje korting op deze prijs krijgen, zie hier. [met dank aan Henk]
The Cutting Edge op 1 bij Concerto, zie foto [met dank aan Alja]. In de Nederlandse album Top 100 is The Cutting Edge binnengekomen op nummer 5, zie hier.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #2: 14 januari 1965
14 januari 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 remake Bringing It All Back Home
3. Love Minus Zero/No Limit – Insert.
4. Subterranean Homesick Blues – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
5. Subterranean Homesick Blues – Take 2 remake False start.
6. Subterranean Homesick Blues – Take 3 remake Bringing It All Back Home
7. Outlaw Blues – Take 1 remake False start.
8. Outlaw Blues – Take 2 remake Fragment/breakdown.
9. Outlaw Blues – Take 3 remake Bringing It All Back Home
10. She Belongs To Me – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
11. She Belongs To Me – Take 2 remake Bringing It All Back Home
12. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 False start.
13. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2 Bringing It All Back Home
14. On The Road Again – Take 1 False start.
15. On The Road Again – Take 2 Complete.
16. On The Road Again – Take 3 False start.
17. On The Road Again – Take 4 Complete. The Cutting Edge
Zeventien opnamen werden er gemaakt op 14 januari 1965, de tweede sessie voor Bringing It All Back Home. Van alle zes gespeelde nummers werden meerdere takes opgenomen. Van maar liefst vijf van de zes opgenomen titels werd tijdens deze sessie de opname voor het album Bringing It All Back Home gemaakt. Geen enkele opname van de sessie van 14 januari werd al eens eerder uitgebracht op een deel van The Bootleg Series of Biograph, wat wel gebeurde met opnamen van de sessie van een dag eerder. Tijdens deze tweede sessie voor Bringing It All Back Home werd Bob Dylan tijdens alle opnamen - in tegenstelling tot een dag eerder - bijgestaan door een keur aan muzikanten, waaronder Bruce Langhorne (gitaar).
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 remake Complete
Net als tijdens de eerste sessie voor Bringing It All Back Home begint ook deze tweede sessie met “Love Minus Zero / No Limit”. Was Dylan er zo op gebrand om dit snel op band te zetten?
Volgens Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions kreeg “Love minus Zero / No Limit” op de recording sheet tijdens de eerste sessie op 13 januari de titel “Dime Store” en op 14 januari de titel “(Tune Z) Dimestore”. Wanneer werd die titel veranderd in “Love Minus Zero / No Limit”?
Op deze take van “Love Minus Zero / No Limit” laat Bob Dylan zich begeleiden door een band. Deze take lijkt al sterk op de take op Bringing It All Back Home.
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 remake
Dit is de bekende take van Bringing It All Back Home. Ik heb begrepen dat alle takes van nummers die eerder verschenen op Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde op The Cutting Edge Collector’s Edition te vinden zijn in een nieuwe mix.
3. Love Minus Zero/No Limit – Insert
Na het opnemen van de definitieve versie van “Love Minus Zero / No Limit” werd op aandringen van producer Tom Wilson nog een insert, een kort stukje harmonica door Bob Dylan, opgenomen ter verbetering van een eerdere opname. Deze insert is te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
4. Subterranean Homesick Blues – Take 1 remake Complete
Een vroege, swingende band-versie van “Subterranean Homesick Blues” die ook te vinden is op The Best Of The Cutting Edge.
5. Subterranean Homesick Blues – Take 2 remake False start
Deze valse start is alleen te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
6. Subterranean Homesick Blues – Take 3 remake
Na slechts één take met band en één valse start zetten Bob Dylan en de muzikanten de strakke “Subterranean Homesick Blues” op de band die niet alleen als opener voor Bringing It All Back Home werd gebruikt, maar ook op single werd uitgebracht. Dit was Bob Dylans eerste single in Nederland.
7. Outlaw Blues – Take 1 remake False start
8. Outlaw Blues – Take 2 remake Fragment/breakdown
Take 1 en 2 van “Outlaw Blues” – beide incompleet – van 14 januari 1965 zijn alleen te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
9. Outlaw Blues – Take 3 remake
Tijdens de sessie van een dag eerder nam Bob Dylan een akoestische versie van dit nummer op. Later tijdens die eerste sessie volgden nog twee pogingen om “Outlaw Blues” op band te zetten, waarvan de tweede een (heerlijke) complete take is.
Tijdens deze tweede sessie voor Bringing It All Back Home speelt Dylan - na twee afgebroken pogingen - dit pas voor de derde keer helemaal in de studio. Deze derde complete versie, en pas de tweede complete versie met band, is de versie zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
10. She Belongs To Me – Take 1 remake Complete
Tom Wilson kondigt de opname aan met “My Girl take 1” en op de recording sheet van deze sessie staat inderdaad de titel “My Girl” terwijl een dag eerder “She Belongs To Me” volgens de recording sheet nog de titel “Worse Than Money” droeg.
Een versie met band. Het tempo ligt wat hoger dan tijdens de versie met band van een dag eerder. Deze take ligt al dicht bij de versie zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
11. She Belongs To Me – Take 2 remake
Dit is de take van “She Belongs To Me” zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
12. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 False start
Deze valse start – en dit is niet de valse start met lachsalvo van Tom Wilson zoals die te horen is op Bringing It All Back Home – is alleen te vinden op The Cutting Edge Collector’s Edition.
13. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2
De versie met band zoals die te horen is op Bringing It All Back Home. Aan deze opname werd de valse start van dit nummer van 13 januari geplakt voor het op Bringing It All Back Home werd gezet.
14. On The Road Again – Take 1 False start
15. On The Road Again – Take 2 Complete
16. On The Road Again – Take 3 False start
Eén complete take en twee fragmenten van “On The Road Again” die alleen te vinden zijn op The Cutting Edge Collector’s Edition.
17. On The Road Again – Take 4 Complete
Deze wat chaotisch klinkende versie begint met Dylans piano en is ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge.
Negen van de zeventien gemaakte opnamen van 14 januari zijn te vinden op The Cutting Edge Deluxe Edition of Bringing It All Back Home. Dat betekent dat maar liefst acht opnamen van de tweede sessie voor Bringing It All Back Home alleen te vinden zijn op de Collector’s Edition van The Cutting Edge. Echter, van deze acht opnamen is alleen take 2 van “On The Road Again” een complete take.
Slechts vier van de zeventien opnamen van 14 januari 1965 verschenen op The Cutting Edge Deluxe Edition. Van deze vier opnamen zijn er twee – “Subterranean Homesick Blues” take 1 en “On The Road Again” take 4 – ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge.
Na deze tweede sessie heeft Bob Dylan nog slechts één opnamesessie nodig om al het materiaal voor Bringing It All Back Home op band te zetten.
Deel 1 van deze serie staat hier.
Mijn bespreking van The Best Of The Cutting Edge kun je hier lezen.
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 remake Bringing It All Back Home
3. Love Minus Zero/No Limit – Insert.
4. Subterranean Homesick Blues – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
5. Subterranean Homesick Blues – Take 2 remake False start.
6. Subterranean Homesick Blues – Take 3 remake Bringing It All Back Home
7. Outlaw Blues – Take 1 remake False start.
8. Outlaw Blues – Take 2 remake Fragment/breakdown.
9. Outlaw Blues – Take 3 remake Bringing It All Back Home
10. She Belongs To Me – Take 1 remake Complete. The Cutting Edge
11. She Belongs To Me – Take 2 remake Bringing It All Back Home
12. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 False start.
13. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2 Bringing It All Back Home
14. On The Road Again – Take 1 False start.
15. On The Road Again – Take 2 Complete.
16. On The Road Again – Take 3 False start.
17. On The Road Again – Take 4 Complete. The Cutting Edge
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 remake Complete
Net als tijdens de eerste sessie voor Bringing It All Back Home begint ook deze tweede sessie met “Love Minus Zero / No Limit”. Was Dylan er zo op gebrand om dit snel op band te zetten?
Volgens Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions kreeg “Love minus Zero / No Limit” op de recording sheet tijdens de eerste sessie op 13 januari de titel “Dime Store” en op 14 januari de titel “(Tune Z) Dimestore”. Wanneer werd die titel veranderd in “Love Minus Zero / No Limit”?
Op deze take van “Love Minus Zero / No Limit” laat Bob Dylan zich begeleiden door een band. Deze take lijkt al sterk op de take op Bringing It All Back Home.
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 remake
Dit is de bekende take van Bringing It All Back Home. Ik heb begrepen dat alle takes van nummers die eerder verschenen op Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde op The Cutting Edge Collector’s Edition te vinden zijn in een nieuwe mix.
3. Love Minus Zero/No Limit – Insert
Na het opnemen van de definitieve versie van “Love Minus Zero / No Limit” werd op aandringen van producer Tom Wilson nog een insert, een kort stukje harmonica door Bob Dylan, opgenomen ter verbetering van een eerdere opname. Deze insert is te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
4. Subterranean Homesick Blues – Take 1 remake Complete
Een vroege, swingende band-versie van “Subterranean Homesick Blues” die ook te vinden is op The Best Of The Cutting Edge.
5. Subterranean Homesick Blues – Take 2 remake False start
Deze valse start is alleen te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
6. Subterranean Homesick Blues – Take 3 remake
Na slechts één take met band en één valse start zetten Bob Dylan en de muzikanten de strakke “Subterranean Homesick Blues” op de band die niet alleen als opener voor Bringing It All Back Home werd gebruikt, maar ook op single werd uitgebracht. Dit was Bob Dylans eerste single in Nederland.
7. Outlaw Blues – Take 1 remake False start
8. Outlaw Blues – Take 2 remake Fragment/breakdown
Take 1 en 2 van “Outlaw Blues” – beide incompleet – van 14 januari 1965 zijn alleen te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
9. Outlaw Blues – Take 3 remake
Tijdens de sessie van een dag eerder nam Bob Dylan een akoestische versie van dit nummer op. Later tijdens die eerste sessie volgden nog twee pogingen om “Outlaw Blues” op band te zetten, waarvan de tweede een (heerlijke) complete take is.
Tijdens deze tweede sessie voor Bringing It All Back Home speelt Dylan - na twee afgebroken pogingen - dit pas voor de derde keer helemaal in de studio. Deze derde complete versie, en pas de tweede complete versie met band, is de versie zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
10. She Belongs To Me – Take 1 remake Complete
Tom Wilson kondigt de opname aan met “My Girl take 1” en op de recording sheet van deze sessie staat inderdaad de titel “My Girl” terwijl een dag eerder “She Belongs To Me” volgens de recording sheet nog de titel “Worse Than Money” droeg.
Een versie met band. Het tempo ligt wat hoger dan tijdens de versie met band van een dag eerder. Deze take ligt al dicht bij de versie zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
11. She Belongs To Me – Take 2 remake
Dit is de take van “She Belongs To Me” zoals die te horen is op Bringing It All Back Home.
12. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 False start
Deze valse start – en dit is niet de valse start met lachsalvo van Tom Wilson zoals die te horen is op Bringing It All Back Home – is alleen te vinden op The Cutting Edge Collector’s Edition.
13. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2
De versie met band zoals die te horen is op Bringing It All Back Home. Aan deze opname werd de valse start van dit nummer van 13 januari geplakt voor het op Bringing It All Back Home werd gezet.
14. On The Road Again – Take 1 False start
15. On The Road Again – Take 2 Complete
16. On The Road Again – Take 3 False start
Eén complete take en twee fragmenten van “On The Road Again” die alleen te vinden zijn op The Cutting Edge Collector’s Edition.
17. On The Road Again – Take 4 Complete
Deze wat chaotisch klinkende versie begint met Dylans piano en is ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge.
Negen van de zeventien gemaakte opnamen van 14 januari zijn te vinden op The Cutting Edge Deluxe Edition of Bringing It All Back Home. Dat betekent dat maar liefst acht opnamen van de tweede sessie voor Bringing It All Back Home alleen te vinden zijn op de Collector’s Edition van The Cutting Edge. Echter, van deze acht opnamen is alleen take 2 van “On The Road Again” een complete take.
Slechts vier van de zeventien opnamen van 14 januari 1965 verschenen op The Cutting Edge Deluxe Edition. Van deze vier opnamen zijn er twee – “Subterranean Homesick Blues” take 1 en “On The Road Again” take 4 – ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge.
Na deze tweede sessie heeft Bob Dylan nog slechts één opnamesessie nodig om al het materiaal voor Bringing It All Back Home op band te zetten.
Deel 1 van deze serie staat hier.
Mijn bespreking van The Best Of The Cutting Edge kun je hier lezen.
Volkskrant Box: The Bootleg Series Collection
Wacht even... Het kwartje valt.
In 2010, niet lang na het verschijnen van The Bootleg Series vol. 9, bracht platenmaatschappij Sony alle toen verschenen delen van The Bootleg Series opnieuw uit. Deze 2010-heruitgaven hebben geen kartonnen hoes, maar zijn allen opgeborgen in jewel cases.
Het lijkt er op dat - in tegenstelling tot eerdere Volkskrant-boxjes - dit keer geen speciaal voor de Volkskrant gedrukte hoesjes zijn gemaakt, maar dat de box is gevuld met de meest recente uitgaven van de reguliere versies van de delen van The Bootleg Series.
[met dank aan Simon]
Dylan kort #1131
Covers: Een niet eerder uitgebrachte versie van "Just Like A Woman" door Jeff Buckley verschijnt in maart op de compilatie You And I, zie hier.
Het album Masters Of Chants X: The Final Chapter (2015) van Gegorian bevat een cover van "I Shall Be Released". Het is een zéér opmerkelijke versie, zo heb je "I Shall Be Released" niet eerder gehoord. [met dank aan Rob] Op de website van Amazon kan een fragment beluisterd worden, zie hier.
Baby, Stop Crying (1978) - door Jochen
Baby, Stop Crying (1978)
Unfaithful Music & Disappearing Ink, de autobiografie van Elvis Costello (2015), doorstaat een vergelijking met Chronicles, de memoires van Bob Dylan. De toon is anders, uiteraard. Waar bij Dylan de sfeer vaak door sepiatinten gekleurd wordt, schetteren bij Costello de grelle neontinten. Tegenover de droge, terloopse humor van de Amerikaan staan de flitsende, puntige one-liners van de Brit (over de vriendin van Mink DeVille: “Ze zag eruit als een zak oude kleren die was achtergelaten nadat The Shangri-Las de stad weer hadden verlaten”). Overheersend bij beide schrijvers is echter de liefde voor songs. Costello is aanstekelijk, als hij weer de herinnering aan een obscuur B-kantje van een vergeten Motown-artiest oproept, zijn ontroering deelt bij een flard uit een George Jones-smartlap of zijn liefde voor de jaren ’30 muziek van zijn vader in woorden vangt – net als, inderdaad, Dylan. Eveneens net als zijn idool verklapt hij sans gêne van welke liedjes hij welke melodielijn, welke gitaarriff of welke sound steelt. En imiteert hij ook al de niet-chronologische opbouw van het werk.
Maar dat is allemaal niet waarom het boek een aanrader is voor de Dylanvolger. Costello is weliswaar een Dylanfan die ook díe liefde besmettelijk weet te verwoorden, maar hij vertelt vooral geestig en openhartig over zijn vele ontmoetingen met de bard. De eerste tête-à-tête is al komisch:
Bob Dylan walked into the greenroom. I can’t recall what was in his hand. He was wearing dark glasses but I thought he was looking at my shoes, back then they were the red Chelsea boots that I wore instead of carrying a business card.
He said, “I’ve heard a lot about you.”
And what was my sparkling reply, worthy of Oscar Wilde?
Why, it was . . .
“I’ve heard a lot about you, too.”
Fortunately, this punctured the ice with laughter rather than seeming utterly dim-witted.
De scène speelt 3 juni 1978. Costello is met zijn Attractions en met de band Rockpile onderweg door Amerika en heeft tot zijn vreugde een avondje vrij als Dylan in de buurt optreedt: het derde concert van de zeven zogeheten Warm-Up Shows in het Universal Amphitheater in Los Angeles voor de wereldtournee. Kaartjes worden hem min of meer in de schoot geworpen: medereiziger Billy Bremner is toevallig net een oude maat, Dylans gitarist Steven Soles, tegengekomen en die zal VIP-kaartjes voor Billy bij de kassa laten klaarleggen. Bremner houdt niet van Dylan, dus hij zegt tegen Costello: ga jij maar in mijn plaats. Echter, als Elvis zich ’s avonds bij de kassa meldt, zijn er geen kaartjes voor ene Mr. Bremner. Dan heeft de verteller voor de derde keer vandaag geluk – de kassajuffrouw herkent hem. Ze overlegt met haar chef, die hem dan samenzweerderig komt toefluisteren: ”Op die naam zijn er geen kaartjes, sir, maar wel voor Mrs. Barbra Streisand, die niet komt opdagen…”
En zo, vervolgt Costello, zit ik veertig minuten later op de tiende rij, als Dylan en zijn koortje ontvlammen in a terrific new song. “Het klonk als iets dat Aretha Franklin had moeten opnemen.”
Hij heeft het over “Baby, Stop Crying”, het lied dat Dylan net twee weken daarvoor heeft opgenomen. Costello is niet de enige die geraakt wordt. Het is de derde keer dat Dylan het speelt en het wordt, net als die andere nieuwe song van Street Legal (“Señor”) warm onthaald. De meester lijkt dan nog redelijk tevreden met het lied. Het staat vooraan in de speellijst (als nummer drie) en daar blijft het ook gedurende de Europese tournee – het schuift zelfs af en toe op naar de tweede plek (Neurenberg en Parijs). Op het oude continent is het dan ook een dikke hit. Nummer dertien in Engeland, in andere landen nog hoger.
Dat is thuis anders, tot kennelijke teleurstelling van Dylan. Bij terugkeer in de States wordt “Baby, Stop Crying” weggemoffeld naar het einde van de set, naar de 23ste plek (Augusta, 15 september ’78), in de aansluitende concerten vervalt de song soms helemaal en vanaf 29 september wordt het aan- of afgekondigd met wat cynische, zurige zelfs, commentaren. “Er zijn vanavond veel mensen van Columbia Records aanwezig, dus we spelen het, zodat ze weten dat wij ons werk doen hier.” Bij de 21 optredens in oktober wordt het lied vrijwel genegeerd, aan het eind van de maand krijgt het nog een bittere grap mee: “Dit was een single. Zijn 25 stuks van verkocht. Die heb ik allemaal zelf,” maar als het in november definitief afgeserveerd wordt, krijgt het toch nog een laatste liefkozing. “Er zijn misschien 25 stuks van verkocht, maar wij vinden het nog steeds leuk en we spelen het toch.“
Het falen van de single in Amerika heeft alles te maken met de vernietigende kritieken op Street Legal – anders dan in Europa wordt Dylans nieuwe plaat neergesabeld, de kwaliteit van de songs bespot en Dylans eigen presteren met de grond gelijk gemaakt: “zelfingenomen”, “doods”, ongeïnteresseerd… waarin een gezaghebbend criticus als Greil Marcus dat allemaal hoort is raadselachtig, maar hij staat niet alleen.
“Baby, Stop Crying” is geen doorsnee Dylansong, zoveel is waar. De tekst begint nog met openingsregels van een taalverliefde dichter, met zeven allitererende B’s, maar lijkt daarna vooral een allegaartje van bluesclichés. Robert Johnson, uiteraard (“Stop Breaking Down”), maar vooral het monument Tampa Red (1904-1981) is een inspiratie geweest. Aan de als Hudson Woodbridge geboren gitarist danken we onsterfelijke klassiekers als “It Hurts Me Too” (Dylans cover daarvan is een hoogtepunt op Self Portrait, 1970), en tientallen songs met een motiefje dat Dylan hier overneemt: de ontrouwe vrouw en haar spijt. “Crying Won’t Help You”, “Don’t You Lie To Me” en “Dead Cats On The Line”, bijvoorbeeld. Grasduinen door het oeuvre van Tampa Red levert wel meer aha-momentjes, trouwens. De mysterieuze uitdrukking the sky is folding, die Dylan in “Farewell, Angelina” en “It’s All Over Now, Baby Blue” gebruikt , komt uit “Got To Leave My Woman” (1938), Tampa’s I like my coffee sweet uit “Sugar Mama Blues” echoot door in I like my sugar sweet in Dylans Mighty Quinn – kleinere en grotere invloeden zijn er veel te vinden. Dylan eert Tampa Red ook openlijk, vooral in 1978. Zijn “Love Her With A Feeling” staat tientallen keren op de setlist, altijd als inleiding tot “Baby, Stop Crying”
Een blues is het lied zelf echter niet. Dylan noemt het een little ballad, maar dat dekt de lading maar half. Costello heeft wel gelijk, als hij het een song voor Aretha Franklin noemt. Soulvol is het sowieso, de melodie van het couplet is meeslepend, die van het refrein opzwepend en de laatste regel dáárvan (‘cause it’s tearing up my mind) is een intense, zinderende apotheose.
“I liked Street Legal a whole lot,” verklaart Dylan in 1985, in het interview met Time correspondent Denise Worrell, nog steeds niet-begrijpend. De miskenning ís ook onbegrijpelijk. Net als de meeste songs van die plaat ligt het prachtige “Baby, Stop Crying” te verstoffen in een vergeethoekje, wat we de troubadour zelf dan ook weer kunnen verwijten: hij speelt het nooit en selecteert het frappant genoeg niet eens voor Greatest Hits Vol. 3 (1994). Terwijl het toch écht een van zijn weinige hits is.
Noemenswaardige covers zijn er ook al niet. Het kan nog wel. Aretha Franklin leeft nog…
Baby, Stop Crying
You been down to the bottom with a bad man, babe
But you’re back where you belong
Go get me my pistol, babe
Honey, I can’t tell right from wrong
Baby, please stop crying, stop crying, stop crying
Baby, please stop crying, stop crying, stop crying
Baby, please stop crying
You know, I know, the sun will always shine
So baby, please stop crying ’cause it’s tearing up my mind
Go down to the river, babe
Honey, I will meet you there
Go down to the river, babe
Honey, I will pay your fare
If you’re looking for assistance, babe
Or if you just want some company
Or if you just want a friend you can talk to
Honey, come and see about me
You been hurt so many times
And I know what you’re thinking of
Well, I don’t have to be no doctor, babe
To see that you’re madly in love
Maar dat is allemaal niet waarom het boek een aanrader is voor de Dylanvolger. Costello is weliswaar een Dylanfan die ook díe liefde besmettelijk weet te verwoorden, maar hij vertelt vooral geestig en openhartig over zijn vele ontmoetingen met de bard. De eerste tête-à-tête is al komisch:
Bob Dylan walked into the greenroom. I can’t recall what was in his hand. He was wearing dark glasses but I thought he was looking at my shoes, back then they were the red Chelsea boots that I wore instead of carrying a business card.
He said, “I’ve heard a lot about you.”
And what was my sparkling reply, worthy of Oscar Wilde?
Why, it was . . .
“I’ve heard a lot about you, too.”
Fortunately, this punctured the ice with laughter rather than seeming utterly dim-witted.
De scène speelt 3 juni 1978. Costello is met zijn Attractions en met de band Rockpile onderweg door Amerika en heeft tot zijn vreugde een avondje vrij als Dylan in de buurt optreedt: het derde concert van de zeven zogeheten Warm-Up Shows in het Universal Amphitheater in Los Angeles voor de wereldtournee. Kaartjes worden hem min of meer in de schoot geworpen: medereiziger Billy Bremner is toevallig net een oude maat, Dylans gitarist Steven Soles, tegengekomen en die zal VIP-kaartjes voor Billy bij de kassa laten klaarleggen. Bremner houdt niet van Dylan, dus hij zegt tegen Costello: ga jij maar in mijn plaats. Echter, als Elvis zich ’s avonds bij de kassa meldt, zijn er geen kaartjes voor ene Mr. Bremner. Dan heeft de verteller voor de derde keer vandaag geluk – de kassajuffrouw herkent hem. Ze overlegt met haar chef, die hem dan samenzweerderig komt toefluisteren: ”Op die naam zijn er geen kaartjes, sir, maar wel voor Mrs. Barbra Streisand, die niet komt opdagen…”
En zo, vervolgt Costello, zit ik veertig minuten later op de tiende rij, als Dylan en zijn koortje ontvlammen in a terrific new song. “Het klonk als iets dat Aretha Franklin had moeten opnemen.”
Dat is thuis anders, tot kennelijke teleurstelling van Dylan. Bij terugkeer in de States wordt “Baby, Stop Crying” weggemoffeld naar het einde van de set, naar de 23ste plek (Augusta, 15 september ’78), in de aansluitende concerten vervalt de song soms helemaal en vanaf 29 september wordt het aan- of afgekondigd met wat cynische, zurige zelfs, commentaren. “Er zijn vanavond veel mensen van Columbia Records aanwezig, dus we spelen het, zodat ze weten dat wij ons werk doen hier.” Bij de 21 optredens in oktober wordt het lied vrijwel genegeerd, aan het eind van de maand krijgt het nog een bittere grap mee: “Dit was een single. Zijn 25 stuks van verkocht. Die heb ik allemaal zelf,” maar als het in november definitief afgeserveerd wordt, krijgt het toch nog een laatste liefkozing. “Er zijn misschien 25 stuks van verkocht, maar wij vinden het nog steeds leuk en we spelen het toch.“
Het falen van de single in Amerika heeft alles te maken met de vernietigende kritieken op Street Legal – anders dan in Europa wordt Dylans nieuwe plaat neergesabeld, de kwaliteit van de songs bespot en Dylans eigen presteren met de grond gelijk gemaakt: “zelfingenomen”, “doods”, ongeïnteresseerd… waarin een gezaghebbend criticus als Greil Marcus dat allemaal hoort is raadselachtig, maar hij staat niet alleen.
“I liked Street Legal a whole lot,” verklaart Dylan in 1985, in het interview met Time correspondent Denise Worrell, nog steeds niet-begrijpend. De miskenning ís ook onbegrijpelijk. Net als de meeste songs van die plaat ligt het prachtige “Baby, Stop Crying” te verstoffen in een vergeethoekje, wat we de troubadour zelf dan ook weer kunnen verwijten: hij speelt het nooit en selecteert het frappant genoeg niet eens voor Greatest Hits Vol. 3 (1994). Terwijl het toch écht een van zijn weinige hits is.
Noemenswaardige covers zijn er ook al niet. Het kan nog wel. Aretha Franklin leeft nog…
Baby, Stop Crying
You been down to the bottom with a bad man, babe
But you’re back where you belong
Go get me my pistol, babe
Honey, I can’t tell right from wrong
Baby, please stop crying, stop crying, stop crying
Baby, please stop crying, stop crying, stop crying
Baby, please stop crying
You know, I know, the sun will always shine
So baby, please stop crying ’cause it’s tearing up my mind
Go down to the river, babe
Honey, I will meet you there
Go down to the river, babe
Honey, I will pay your fare
If you’re looking for assistance, babe
Or if you just want some company
Or if you just want a friend you can talk to
Honey, come and see about me
You been hurt so many times
And I know what you’re thinking of
Well, I don’t have to be no doctor, babe
To see that you’re madly in love
Dylan kort #1130
Setlist 10 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 11 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
De prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition: Soms valt mijn mond open, zeker toen ik gisteren hoorde dat de prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition sinds de release op 6 november nogal gestegen is. Wat is er aan de hand?
Rond de releasedatum van The Cutting Edge Deluxe Edition lag de prijs van deze box zo'n beetje overal tussen de €120,- en €140,-. Een enkele aanbieder van deze box bood 'm in de voorverkoop aan voor slechts €95,- (al was dit maar van korte duur). Gisteren zag ik dat de prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition bij één aanbieder inmiddels gestegen is naar €170,-. Dat vond ik al schrikken, maar het werd pas echt schrikken toen ik gisteravond hoorde dat de prijs voor deze box bij een andere aanbieder inmiddels gestegen is naar €210,-.
Hoe is het mogelijk dat een boxset vlak voor release werd aangeboden voor €95,- om vervolgens diezelfde box enkele weken later verkocht te zien worden voor €210,-, dat is ruim een verdubbeling van de prijs!
Een Dylan-tribute, zie hier.
Setlist 11 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
De prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition: Soms valt mijn mond open, zeker toen ik gisteren hoorde dat de prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition sinds de release op 6 november nogal gestegen is. Wat is er aan de hand?
Rond de releasedatum van The Cutting Edge Deluxe Edition lag de prijs van deze box zo'n beetje overal tussen de €120,- en €140,-. Een enkele aanbieder van deze box bood 'm in de voorverkoop aan voor slechts €95,- (al was dit maar van korte duur). Gisteren zag ik dat de prijs van The Cutting Edge Deluxe Edition bij één aanbieder inmiddels gestegen is naar €170,-. Dat vond ik al schrikken, maar het werd pas echt schrikken toen ik gisteravond hoorde dat de prijs voor deze box bij een andere aanbieder inmiddels gestegen is naar €210,-.
Hoe is het mogelijk dat een boxset vlak voor release werd aangeboden voor €95,- om vervolgens diezelfde box enkele weken later verkocht te zien worden voor €210,-, dat is ruim een verdubbeling van de prijs!
Een Dylan-tribute, zie hier.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #38 (The Comic book and me)
Bij het lezen van Jochens stukje over "It's All Over Now Baby Blue" (en ernaar luisteren) onder andere over de vraag wie Baby Blue is, viel ineens het kwartje: niet dat ik het antwoord heb op die vraag, maar dat ik al jaren de perfecte kruising tussen "The comic book & me" en "Dylan zien waar hij niet of nauwelijks is", in huis heb en ik had het niet eens door.
Bij deze!
Frans
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #1: 13 januari 1965
Deze Deluxe Edition wil ik bespreken, maar gezien de overweldigende hoeveelheid muziek op deze uitgave is het (bijna) onmogelijk deze gehele box in één keer te bespreken, tenzij ik me beperk tot het noemen van hoogtepunten. Het alleen bespreken van hoogtepunten heeft zeker een functie, maar dit is niet mijn manier van werken. Liever bespreek ik de gehele Deluxe Edition wat uitvoeriger. Om dit zowel voor mij als de lezer behapbaar te houden zal deze bespreking in stukken uiteenvallen. Ik heb niet voor gekozen om The Cutting Edge Deluxe Edition per cd te bespreken, maar heb er voor gekozen om dit per opnamesessie te doen. In de eerste plaats geeft dit een beter overzicht van het proces dat Bob Dylan en muzikanten hebben doorgemaakt voor de albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde in de winkel lagen. Daarnaast geeft het mij de mogelijkheid om iets breder te kijken, voorbij de horizon van wat nu al door velen de beste aflevering van The Bootleg Series genoemd is: The Cutting Edge.
Veel Dylan-schrijvers hebben de opnamesessies van Bob Dylan in het verleden op een rijtje gezet. Ik denk bijvoorbeeld aan Michael Krogsgaard, Clinton Heylin, Glenn Dundas en Olof Björner. Hoe prijzenswaardig en nuttig het door deze vier mannen verrichtte monnikenwerk ook is, voor de bespreking van The Cutting Edge Deluxe Edition per opnamesessie gebruik ik de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition zoals die in de aanloop naar de uitgave van dit twaalfde deel van The Bootleg Series op Bob Dylans officiële website is gepubliceerd. Ik heb daar twee redenen voor:
1. The Cutting Edge Collector’s Edition bevat werkelijk iedere opname in een studio van Bob Dylan uit de jaren 1965, 1966. Op deze tracklist staan dus ook takes vermeld waarvan Krogsgaard, Heylin, Dundas en Björner het bestaan niet wisten. (En ja, de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition bevat enkele foutjes en / of onduidelijkheden, maar met een beetje geluk weet ik die er al schrijvende uit te filteren.)
2. Door de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition als referentiepunt te gebruiken krijgt de lezer niet alleen een beeld van wat hij niet te horen krijgt met de aanschaf van de Deluxe Edition, maar ook een overzicht van de opnamen die op andere uitgaven eerder zijn uitgebracht.
Genoeg ter inleiding. Tijd om te beginnen. En dat begin is de opnamesessie van 13 januari 1965.
13 januari 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 Breakdown. The Cutting Edge
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 Complete. The Cutting Edge
3. I’ll Keep It With Mine – Take 1 Biograph, The Cutting Edge
4. It’s All Over Now, Baby Blue – Take 1 The Bootleg Series, Vol. 7, 2005. The Cutting Edge
5. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 Fragment. Bringing It All Back Home. The Cutting Edge
6. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2 Complete. The Cutting Edge
7. She Belongs To Me – Take 1 Complete. The Cutting Edge
8. Subterranean Homesick Blues – Take 1 The Bootleg Series, Vol. 1-3, 1991. The Cutting Edge
9. Outlaw Blues – Take 1 Complete. The Cutting Edge
10. On The Road Again – Take 1 Complete. The Cutting Edge
11. Farewell Angelina – Take 1 Bootleg Series, Vol. 1-3, 1991. The Cutting Edge
12. If You Gotta Go, Go Now – Take 1 Complete. The Cutting Edge
13. You Don’t Have to Do That – Take 1 Incomplete. The Cutting Edge
14. California – Take 1 Complete. The Cutting Edge
15. Love Minus Zero/No Limit – Take 3 remake Complete. The Cutting Edge
16. She Belongs To Me – Take 2 remake Complete. The Bootleg Series, vol. 7. The Cutting Edge
17. Outlaw Blues – Take 1 remake False start.
18. Outlaw Blues – Take 2 remake Complete. The Cutting Edge
Volgens de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition bestond de eerste sessie voor Bringing It All Back Home uit achttien opnamen. Van deze achttien opnamen verscheen er slechts één op Bringing It All Back Home en slechts één andere opname is uitsluitend te horen op The Cutting Edge Collector’s Edition.
De oude mythe vertelt dat de opnamesessie van 13 januari 1965 ‘slechts’ bestond uit het door Bob Dylan opnemen van takes die als ‘gids’ moesten dienen tijdens de latere opnamesessies voor Bringing It All Back Home. Daarnaast zouden – aldus de mythe – tijdens de opnamesessie van 13 januari er geen andere muzikanten dan Bob Dylan in de studio aanwezig zijn geweest. Het kunnen beluisteren van alle – op de valse start van “Outlaw Blues” na – opnamen van deze sessie na aanschaf van The Cutting Edge Deluxe Edition geeft een ander beeld.
1. Love Minus Zero/No Limit – Take 1 Breakdown
Een mooie ingetogen versie van “Love Minus Zero / No Limit” dat dan nog, volgens producer Tom Wilson, de titel “Dime Store” draagt. Naast Dylans akoestische gitaar is de door John Sebastian bespeelde basgitaar te horen. In het fotoboek Bob Dylan van Daniel Kramer staat op bladzijde 101 een foto van Bob Dylan en John Sebastian in de studio. Zou die foto tijdens deze sessie gemaakt zijn?
Daniel Kramer in hetzelfde fotoboek: “The first time I attended a Dylan recording session was in January of 1965 at Studio A in the Columbia Records building at 799 Seventh Avenue in New York City. Bob had retired to Woodstock to write new material for an album, and when he walked into the session two weeks later he brought eighteen new songs with him. The record was eventually titled Bringing It All Back Home.”
Wat mij altijd geïntrigeerd heeft is het door Kramer genoemde aantal van achttien songs. Bringing It All Back Home bevat 11 songs. Naast deze elf songs nam Bob Dylan tijdens de sessies voor dit album nog vijf andere nummers op: “I’ll Keep It With Mine”, “”Farewell Angelina”, “If You Gotta Go, Go Now”, “You Don’t Have To Do That” en “California”. Dat zijn zestien (en geen achttien) nummers. Kon Daniel Kramer niet tellen of heeft Bob Dylan nog twee nummers geschreven, maar niet opgenomen? Er is in ieder geval één Dylan-compositie uit deze tijd die Bob Dylan zelf nooit heeft opgenomen: “Love Is Just A Four-Letter Word”.
Terug naar “Love Minus Zero / No Limit”. Tijdens deze take 1 struikelt Bob Dylan over de tekst en wordt het nummer afgebroken. Gelijk na het afbreken zegt Bob Dylan, waarschijnlijk tegen producer Tom Wilson, het nummer nog één keer te willen proberen.
2. Love Minus Zero/No Limit – Take 2 Complete
Dat nog één keer willen proberen op te nemen van “Love Minus Zero / No Limit” is deze tweede take. Deze werkelijk schitterende, ingetogen tweede take staat ook op de 2 cd’s tellende The Best Of The Cutting Edge.
3. I’ll Keep It With Mine – Take 1
Slechts één take wordt er opgenomen van “I’ll Keep It With Mine” tijdens de sessies voor Bringing It All Back Home. Deze ene take is dan ook gelijk perfect. Dylan achter de piano. In 1985 werd deze opname al op Biograph uitgebracht, maar de opname op The Cutting Edge is langer dan op Biograph. Zo horen we op The Cutting Edge voor Bob Dylan begint te spelen Tom Wilson dit nummer aankondigen onder de titel “Alcatraz To The 9th Power” waarop Dylan reageert met de mededeling dat hij de titel inmiddels heeft veranderd in “Bank Account Blues”.
4. It’s All Over Now, Baby Blue – Take 1
Zang, gitaar, harmonica en een bijtende tekst. Luister naar hoe Dylan de regel “Strike another match” zingt. Deze opname werd eerder op The Bootleg Series vol. 7 uitgebracht.
5. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 1 Fragment
Een van de grote verrassingen van The Cutting Edge is dit fragment van “Bob Dylan’s 115th Dream” en de slappe lach van Tom Wilson. Dit fragment staat op Bringing It All Back Home en iedereen ging er altijd van uit dat het lachsalvo van Wilson te maken had met het niet invallen van de muzikanten. Niet dus. Dit fragment wordt gevolgd door een akoestisch gespeelde versie van “Bob Dylan’s 115th Dream”.
Op The Cutting Edge is een net iets langer fragment dan op Bringing It All Back Home te horen.
6. Bob Dylan’s 115th Dream – Take 2 Complete
Een volledig akoestische versie van dit werkelijk hilarische nummer. Deze opname is ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge. Dylan zingt dit, op één moment na, met een uitgestreken gezicht.
7. She Belongs To Me – Take 1 Complete
Bob Dylan op gitaar en mondharmonica. Een ingetogen versie. Kippenvel. Dylan zingt “turn the daytime black”. Deze take staat ook op The Best Of The Cutting Edge.
8. Subterranean Homesick Blues – Take 1
De akoestische versie van het ritmische “Subterranean Homesick Blues” werd voor het eerst uitgebracht op The Bootleg Series volumes 1 – 3 in 1991. Ik heb de indruk dat de versie op The Cutting Edge net iets langer is dan op The Bootleg Series volumes 1 – 3.
9. Outlaw Blues – Take 1 Complete
Een akoestische versie van “Outlaw Blues”. Heerlijk. De verschillende versies van “Outlaw Blues” zijn wat mij betreft een van de grote ontdekkingen van The Cutting Edge. Deze take was in 2005 te koop in de iTunes Store als een van de drie tracks op Exclusive Out-takes From The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home - The Soundtrack. De opname op The Cutting Edge is duidelijk van een betere geluidskwaliteit dan de opname zoals die te vinden was op Exclusive Out-takes From The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home - The Soundtrack.
10. On The Road Again – Take 1 Complete
Aan het begin van de opname is te horen hoe producer Tom Wilson vanuit de control room de aandacht van Bob Dylan vraagt. Dylan hoort het niet – of doet net alsof hij het niet hoort – en speelt verder op de piano. Wanneer Tom Wilson eindelijk Dylans aandacht heeft vraagt hij naar de titel van het nummer. Ter plekke lijkt Dylan de titel te bedenken: “On The Road Again”.
Vervolgens krijgen we “On The Road Again” te horen, Dylan solo. Een gedreven, snelle versie met heerlijk pianospel.
11. Farewell Angelina – Take 1
Er zijn dagen dat ik “Farewell Angelina” tot een van de drie mooiste opnamen ooit reken. Die dagen zijn talrijk. Deze opname werd in 1991 voor het eerst uitgebracht op The Bootleg Series volumes 1 – 3. Dylan in topvorm. Deze opname staat ook op The Best Of The Cutting Edge.
12. If You Gotta Go, Go Now – Take 1 Complete
“If You Gotta Go, Go Now” is een van de vier nummers die Bob Dylan tijdens de sessies voor Bringing It All Back Home opnam, maar ook al speelde tijdens zijn concert op 31 oktober 1964 in de Philharmonic Hall (zie The Bootleg Series volume 6). “If You Gotta Go, Go Now” is het enige van deze vier nummers dat niet op Bringing It All Back Home terecht zou komen.
Deze versie bevat, in vergelijking met de op single uitgebrachte versie en de versie op The Bootleg Series volumes 1 – 3, een extra couplet. Dat extra couplet speelde Dylan ook tijdens het concert op 31 oktober 1964.
En net als tijdens dat concert speelt Dylan het hier alleen, zonder band. Het is een beetje een rommelige, maar aangename versie. Eén keer schiet Dylan in de lach, maar hij weet zich voldoende te herpakken om de opname tot een goed eind te brengen.
13. You Don’t Have to Do That – Take 1 Incomplete
Een fragment van een heerlijk dat nummer dat Bob Dylan nooit helemaal afmaakte. Aan het eind van de opname zegt Dylan dat hij piano wil spelen. Dit fragment staat ook op The Best Of The Cutting Edge.
14. California – Take 1 Complete
En Dylan speelt inderdaad vervolgens piano. Het swingende “California”. Deze opname werd eerder uitgebracht op de soundtrack van NCIS.
Volgens Writing And Drawings is “California” een vroege versie van “Outlaw Blues”. Een vergelijking van de tekst van “California” met de tekst van “Outlaw Blues” lijkt dit te bevestigen. Er van uitgaande dat de nummers zoals gegeven op de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition in chronologische volgorde staan, blijf ik met een vraag zitten: hoe kan “California” een vroege versie van “Outlaw Blues” zijn als Bob Dylan “California” opnam na een eerste opname van “Outlaw Blues” gemaakt te hebben?
“California” is ook te vinden op The Best Of The Cutting Edge.
15. Love Minus Zero/No Limit – Take 3 remake Complete
Een derde opname van “Love Minus Zero / No Limit” gemaakt tijdens deze sessie. Dit is de eerste opname van de sessies voor Bringing It All Back Home waarop Bob Dylan zich door een volledige band laat begeleiden. Deze opname bewijst dat de eerder beschreven mythe over de sessie van 13 januari 1965 niet klopt. Dit is een mooie, ingetogen versie.
16. She Belongs To Me – Take 2 remake Complete
Ook op deze opname laat Bob Dylan zich begeleiden door een band. Deze versie van “She Belongs To Me” wordt door Bob Dylan iets relaxter, gezongen dan take 1 van dit nummer, opgenomen aan het begin van deze sessie.
Op deze take is de tekst veranderd in “Paint the daytime black”.
Deze versie van “She Belongs To Me” verscheen in 2005 op het zevende deel van The Bootleg Series. In de liner notes van die uitgave staat dat de versie van “She Belongs To Me” take 2, remake van 14 januari 1965 is. Dat klopt niet. De take 2, remake van 14 januari kwam terecht op Bringing It All Back Home terwijl take 2, remake van een dag eerder op The Bootleg Series, vol. 7 terecht kwam.
17. Outlaw Blues – Take 1 remake False start.
Deze valse start van “Outlaw Blues” is alleen te beluisteren op The Cutting Edge Collector’s Edition.
18. Outlaw Blues – Take 2 remake Complete
Deze laatste opname van de eerste sessie voor Bringing It All Back Home is de werkelijk heerlijke versie van “Outlaw Blues” die ook te vinden is op The Best Of The Cutting Edge. De versie met twee elektrisch versterkte gitaren, een mondharmonica en Dylans zang.
Dit swingt als een gek. Een van de hoogtepunten van The Cutting Edge.
Dylan kort #1129
Setlist 9 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
The Bootleg Series box: De webwinkel van de Volkskrant verkoopt een box met daarin alle delen van The Bootleg Series, zie hier.
Carré, 6 november: Een filmpje achter Carré opgenomen, zie hier. [met dank aan Eddie]
Radio 1: The Collector's Edition van The Cutting Edge winnen, zie hier.
Voor Blendle-lezers: "Drie dingen die Dylan ons leerde in zijn Nederlandse weekje", zie hier.
Carré, 5 november: "Een avond Bob Dylan in Carré is zo episch als het klinkt", zie hier.
Eindhoven, 2 november: "Goedgemutste Bob Dylan en zijn fantastische band spelen de sterren van de hemel in Eindhoven", zie hier.
The Bootleg Series box: De webwinkel van de Volkskrant verkoopt een box met daarin alle delen van The Bootleg Series, zie hier.
Carré, 6 november: Een filmpje achter Carré opgenomen, zie hier. [met dank aan Eddie]
Radio 1: The Collector's Edition van The Cutting Edge winnen, zie hier.
Voor Blendle-lezers: "Drie dingen die Dylan ons leerde in zijn Nederlandse weekje", zie hier.
Carré, 5 november: "Een avond Bob Dylan in Carré is zo episch als het klinkt", zie hier.
Eindhoven, 2 november: "Goedgemutste Bob Dylan en zijn fantastische band spelen de sterren van de hemel in Eindhoven", zie hier.
Ontegenzeggelijk Dylan - Carré 7 november 2015
En steeds als ik die recensies las had ik het gevoel een ander concert bezocht te hebben. Nooit herkende ik mijn concertervaring in koppen als "Dylan klinkt krakerig als een keukenrasp" (AD 30 oktober 2013).
Met deze discrepantie tussen mijn eigen ervaringen en die van menig journalist in het achterhoofd las ik deze week vol argwaan de eerste berichten over Dylans optredens in Nederland alvorens naar Amsterdam te rijden. Die eerste berichten maakten echter bijna allemaal gewag van hoe goed Bob Dylan anno 2015 bij stem is.
Als de journalisten schrijven dat Bob Dylan goed bij stem is, kan het dan wel wat zijn? Moet ik wel gaan? Ik bleef zitten met dezelfde vraag: met welk verwachtingspatroon gaat een concertbezoeker anno 2015 naar een optreden van Bob Dylan?
Het viel niet mee om met een open geest Carré in te stappen. Nog lastiger bleek het om gedurende het concert de concentratie vast te houden. De aandacht werd gedurende het concert constant op de proef gesteld door het kat-en-muis-spel tussen aan de ene kant de vele met hun mobieltje vergroeide bezoekers en aan de andere kant het personeel van Carré dat van Dylans crew opdracht had gekregen kostte wat het kost te voorkomen dat bezoekers foto's of filmpjes maakten. Het personeel van Carré gebruikte hier zaklampen voor. De lichtbundels van deze lampen werden in het gezicht geworpen van een ieder die zijn mobieltje ter hand nam. In een donkere zaal als Carré leiden die lichtbundels enorm af, helemaal wanneer een dame op leeftijd, zoals in mijn geval - ze zat vlak bij mij -, het niet kon laten om iedere 5 minuten (niet overdreven) op haar mobieltje te bekijken hoe laat het is, om maar te zwijgen over het jonge stel met een selfie-verslaving voor mij. Om de haverklap lichtje er een scherm van een mobieltje op, wat regelmatig gevolgd werd door een verblindende lichtstraal uit een zaklamp.
Gisteravond vroeg ik me sterk af waarom sommige mensen een concertkaartje gekocht hebben, ik heb het over de mensen die meer met hun mobieltje bezig waren dan met het concert. Wat deze mobielverslaafden zich onvoldoende realiseren is - zeker gezien de 'interactie' met de zaklampschijners - dat het voor andere concertbezoekers ronduit storend is wanneer iedere paar minuten een beeldscherm oplicht in een donkere zaal.
Deze storende lichtshow kwam niet voor in het verwachtingspatroon waarmee ik naar Amsterdam reed.
Er was een verwachtingspatroon, maar dat bestond slechts uit ruwe schetsen. Ik wist wat Dylan en band gingen spelen, maar in tegenstelling tot voorgaande concerten had ik bewust nog geen enkele opname van de huidige tournee beluisterd. Ik wilde met een open geest Carré binnenstappen.
Voor het eerst Carré binnenstappen is al een beleving op zichzelf, zeker voor een provinciaaltje als ondergetekende. Schitterende zaal, heerlijke stoelen.
Klokslag acht uur zou het concert beginnen en klokslag acht uur begonnen Bob Dylan en band dan ook aan het concert dat in slechts minuten al weer voorbij leek te zijn.
Opener "Things Have Changed" was aangenaam. 't Swingde. Tijdens "She Belongs to Me" speelde Dylan harmonica en met name toen werd duidelijk dat het geluid in de eerste helft van het concert net iets te hard stond. Ik had het gevoel dat Dylan er nog even in moest komen. Het liep, maar nog niet helemaal op rolletjes. Tijdens het derde nummer "Beyond Here Lies Nothin'" bekende 'mevrouw Tom' dit erg mooi te vinden. Ik was het met haar eens, mooie versie van dit nummer van Together Through Life, maar toch had ik het gevoel dat het 'echte' concert nog los moest barsten.
Dat 'echte' concert barstte voor mij los met het vierde nummer: "What'll I Do" van Shadows In The Night. Het eerste kippenvel moment. Werkelijk schitterend. Het leek wel alsof Bob Dylan met twee stemmen zong in Carré, één stem voor zijn eigen nummers, een andere stem voor de nummers van Shadows In The Night. Tijdens de nummers van Shadows waande ik me in een nachtclub, een jazzclub na middernacht. Het moment waarop de muzikanten de stropdas lostrekken en er nog even - voor het eigen plezier - voor gaan. Dit concert heeft mijn oren geopend voor Shadows in The Night. Ik had tot op heden wat moeite met dit album, maar met dank aan Dylans fantastische versies van de nummers van dit album in Carré zijn mijn oren open gegaan voor de schoonheid van Shadows In The Night.
Het mooie "Duquesne Whistle" ging - vooral door het niet lopende samenspel van de gitaristen Stu Kimball en Charlie Sexton - de mist in. Even vreesde ik dat vanaf "Duquesne Whistle" het concert helemaal de mist in zou gaan, maar niets was minder waar. Na "Duquesne Whistle" gingen Dylan en band echt los en volgende een perfect concert.
"Melancholy Mood" was veel te kort, Dylan centre stage, zoals tijdens het grootste deel van dit concert. Nooit eerder hoorde ik dit nummer, de uitvoering in Carré was voldoende om het vaker te willen horen.
Voor "Pay In Blood" gebruikte Dylan zijn 'eigen' stem. Dit schudde, tierde en swingde. Nooit eerder hoorde ik zo'n sterke versie van "Pay In Blood". Dylan beet de woorden de zaal in.
Voor "I'm A Fool To Want You" zette hij zijn Shadows-stem weer op. Dylan gesticuleerde, danste zijn Dylan-dans. Het feit dat hij voornamelijk instrumentloos midden op het podium achter een batterij van drie microfoons stond te zingen gaf hem de ruimte, de vrijheid om de gezongen teksten niet alleen met zijn expressieve stem kracht bij te zetten, maar ook gebruik te maken van zijn lijf. Gebaren, Dylaneske danspasjes en blikken zijn onderdeel geworden van de zang.
Begon ik dit stuk niet met verwachtingspatroon? Mijn verwachtingspatroon zei mij dat "Tangled Up In Blue" even 'uitgezeten' moest worden. Dat dit nummer in recente jaren 'dood' gespeeld was tijdens concerten. De live-uitvoeringen van dit nummer waren nog slechts een schaduw van wat "Tangled" ooit was. In Carré bleek Dylan "Tangled Up In Blue" echter opnieuw uitgevonden te hebben. Deels nieuwe tekst, nieuw arrangement en met passie gezongen. "Tangled Up In Blue" is terug.
Na een kop Carré-koffie volgde de tweede helft van deze unieke Dylan-belevenis. Die tweede helft startte met "High Water (For Charley Patton)", het door banjo gedreven prijsnummer van "Love And Theft". Zoals bij veel van de gisteravond gebrachte eigen composities kreeg ook "High Water (For Charley Patton)" een iets ingetogener behandeling dan in voorgaande jaren, wat het nummer ten goede kwam.
"Why Try To Change Me Now" bracht de luisteraar terug naar de nachtclubs uit vervlogen tijden en tijdens "Early Roman Kings" schudde Stu Kimball de armen uit zijn lijf om de maracas in het ritme te houden. "Early Roman Kings" is een van de nummers waarop Dylan piano speelt. Tijdens zijn spel op de piano lijkt hij het oude improvisatievuur te zoeken.
Voor "Scarlet Town" zette Dylan zijn stem uit vervlogen tijden op. Een heerlijke, strakke versie van dit nummer, toch wel een van de hoogtepunten van Tempest en ook van Dylans concert in Carré. Alleen al de manier waarop Dylan de regels over de "flat-chested junkie whore" het publiek in spuugde was de toegangsprijs voor dit concert meer dan waard. Meesterlijk.
"All Or Nothing At All" was het tweede nummer uit de Shadows-stal dat dat album niet gehaald heeft en dat ik gisteravond voor het eerst hoorde. Mooi nummer, bijna net zo mooi als "Melancholy Mood".
Het vijfde Tempest-nummer van deze avond - "Long And Wasted Years" - is eigenlijk altijd wel goed tijdens concerten, Carré was geen uitzondering.
Het hoofddeel van het concert sloot af met "Autumn Leaves" dat strak geregisseerd begon en eindigde. Het doven van de lichten viel perfect samen met het einde van "Autumn Leaves".
En dan zijn er de twee toegiften.
Voor "Blowin' In The Wind" kroop Dylan weer achter de piano. Na een lang intro zong hij het nummer dat al een mensenleven lang meegaat met passie. Schitterend. Ook in de nummers die Dylan al honderden keren gezongen heeft weet hij nog te vlammen, zo bewees "Blowin' In The Wind".
Het concert eindigde met een nieuwe, verrassende versie van "Love Sick". Een versie die gehoord moet worden.
En toen, alsof het niet meer dan tien minuten donker in de zaal was geweest, gingen de lichten weer aan en konden 'mevrouw Tom' en ik aan de reis naar huis beginnen.
Ik heb meerdere mensen gesproken die Dylans concerten in Carré tot de beste Dylan-concerten in jaren rekenen. Ergens kan ik me daar wel in vinden, al kost vergelijken me ook wel weer moeite. Het leek gisteravond in Carré alsof Dylan zich wederom opnieuw heeft uitgevonden, alsof er een andere Dylan, een andere muzikant op het podium stond dan in recente jaren.
En toch, ondanks de verschillen, was het ontegenzeggelijk Bob Dylan die mij gisteravond tot op het bot wist te beroeren met zijn stem, met zijn muziek.
Dylan kort #1128
Setlist 7 november: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Peter 't Lam over Carré, 5 november, zie hier.
Marnix de Boer over Carré, 6 november, hier.
Matthijs van Nieuwkerk over Carré, 5 november, zie hier.
Peter 't Lam over Carré, 5 november, zie hier.
Marnix de Boer over Carré, 6 november, hier.
Matthijs van Nieuwkerk over Carré, 5 november, zie hier.
Dylan kort #1127
"Opgewekte Bob Dylan maakt in Carré zelfs een voorzichtig dansje" door Peter van Brummelen, zie hier. [met dank aan Henk]
"Bob Dylan geniet weer in Carré" door Rutger Snijder, zie hier.
"Bob Dylan danst en dreigt in Carré" door Willem Bemboom, zie hier.
Zelf Studio A induiken en "Like A Rolling Stone" mixen (en meer), zie hier.
Mojo van december met Dylan-boekje ligt inmiddels in Nederland in de schappen.
The Bootleg Series vol. 12: The Best Of The Cutting Edge 1965 - 1966
Met Bringing It All Back Home wist Bob Dylan vriend en vijand te verrassen door op de eerste kant van de elpee rhythm and blues, rock en pop (of 'beat') te spelen en op de andere kant vier akoestische klassiekers te plaatsen. Highway 61 Revisited laat zich mogelijk het best omschrijven als proto-punkattitude, de muzikale opgestoken middelvinger, de klap in het gezicht van iedere muzikale regel. En Blonde On Blonde – volgens velen de eerste dubbelelpee uit de popgeschiedenis – het in traditie gedrenkte grensoverschrijdende muziekexperiment. En dat alles overgoten met in sprookjes, Beat-literatuur en Arthur Rimbaud gedrenkte poëtische teksten waar menig taalvorser vijftig jaar na eerste verschijning nog steeds de tanden op stuk bijt.
Gelukkig heeft platenmaatschappij Sony nooit de fout gemaakt om de afgeronde kunstwerken Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde ‘op te leuken’ met bonustracks om daarmee de balans van die albums te verstoren. Die bonustracks komen nu in overvloed tot ons via The Cutting Edge.
En hoe.
The Cutting Edge komt in maar liefst drie verschillende versies tot ons. Allereerst is er een 2 cd’s (of 3 elpees) tellende Best Of. Voor de liefhebbers met een iets grotere portemonnee is er een 6 cd’s tellende Deluxe Edition en voor de mannen en vrouwen met genoeg geld om ‘los’ te gaan is er de 18 cd’s tellende Collector’s Edition.
De Deluxe en Collector’s Editions moeten bij een eerste beluistering overweldigend zijn, zoveel nooit eerder gehoorde muziek, keurig in chronologische volgorde, is er op deze uitgaven te horen. De tracklist van de 2 cd’s tellende versie lijkt met andere oren samengesteld te zijn dan de tracklists van de twee luxere edities van The Cutting Edge. De nummers op de 2 cd-versie zijn min of meer in chronologische volgorde gezet, maar wanneer een verschuiving in die chronologische volgorde het luistergenot ten goede kan komen is er gekozen voor het luistergenot boven de chronologie. Daar waar de twee luxe edities van The Cutting Edge vooral historisch belangrijke documenten zijn, is de 2 cd-versie veel meer met het oog op een album samengesteld.
De Best Of-versie van The Cutting Edge is een overweldigend album dat de luisteraar bij eerste beluistering van de ene in de andere verbazing zal doen vallen en veel van de oren zal vragen. Het is dan ook goed, is mijn inschatting, om eerst deze 2 cd-versie van The Cutting Edge te beluisteren, meerdere malen, net zo lang tot de overvloed aan schoonheid op die 2 cd’s volledig binnen is gekomen, voordat de luisteraar overstapt op het beluisteren van de schatkamer van de Deluxe Edition of misschien zelfs wel de Collector’s Edition.
In dit stuk probeer ik de luisteraar mee te nemen langs de schoonheid, de schokken, de overvloed en de weldaad van de 2 cd-versie van The Cutting Edge door alle opnamen op deze uitgave een voor een (kort) te bespreken in de hoop de lezer lekker te maken voor de belangrijkste Dylan-uitgave van 2015: The Cutting Edge.
DISC 1
1. Love Minus Zero/No Limit - Take 2 (1/13/1965) acoustic
Het is 13 januari 1965, de eerste opnamedag voor wat Bringing It All Back Home gaat worden. De opener van The Cutting Edge is een rustig, bijna ingehouden versie van “Love Minus Zero / No Limit” wanneer je deze vergelijkt met de versie op Bringing It All Back Home. Moeten we deze ‘nieuwe’ versies van bekende nummers wel vergelijken met de reeds bekende versies? Misschien alleen om een beeld te krijgen, niet om te bepalen welke ‘beter’ of ‘slechter’ is.
Deze versie heeft een schitterend stukje mondharmonica en een heerlijke bas. De tekst wijkt hier en daar iets af.
My love she speaks like silence
Above all ideals and violence
Dylan zingt met een (bijna) breekbare stem en speelt fragile harmonica-noten. “Love Minus Zero / No Limit” zuigt je The Cutting Edge in.
2. I’ll Keep It With Mine - Take 1 (1/13/1965) piano demo
Deze versie is bekend van Biograph. Samen met “Farewell Angelina” – net als dit nummer opgenomen op 13 januari 1965 – behoort dit tot de mooiste, meest met emotie overladen opnamen uit Bob Dylans oeuvre. Dit horen doet de luisteraar verlangen naar meer van de sessie van 13 januari (en met The Cutting Edge krijgen we meer, veel meer!)
“Wat de witte walvisch voor Ahab was werd reeds gezegd; wat hij soms voor mij was, daarover is nog niet gesproken.” (Herman Melville – Moby Dick of de witte walvisch)
De eerste grote verrassing! Deze opname laat horen dat alle, maar dan ook alle Dylan-schrijvers er altijd naast hebben gezeten. De lach van Tom Wilson na het korte fragment van “Bob Dylan’s 115th Dream” zoals dat te horen is op Bringing It All Back Home is helemaal geen reactie op het vergeten in te vallen van de muzikanten. Die lach van Wilson werd namelijk opgenomen direct voorafgaand aan deze akoestische versie van “Bob Dylan’s 115th Dream”.
Een heerlijke opname die niet alleen laat horen hoe sterk Dylan is in het al zingend zich door een ‘verspreking’ of lachbui heen te werken (Flood was flying everywhere), maar ook hoe zeer hij een begenadigd verteller is, een humorist.
Heeft Dylan overwogen om “115th Dream” zonder begeleiding van de band op Bringing It All Back Home te zetten?
4. She Belongs To Me - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Bij het horen van “She Belongs To Me” denk ik vaak aan het gedicht “Aars Poetica” van Riekus Waskowsky. Zoek het maar op.
Kippenvel. Ingetogen, breekbaar. Bob Dylan zingt eigenlijk altijd goed, maar wanneer hij in the zone is, zingt hij briljant. Op deze versie van “She Belongs To Me” is hij diep in the zone. Van een ongekende schoonheid. Stil zijn, alleen luisteren en bewogen worden. Hier naar luisteren, dit ondergaan vreet energie. Wat is het, nog geen drie minuten? Genoeg om The Cutting Edge te koesteren.
5. Subterranean Homesick Blues - Take 1 (1/14/1965) alternate take
De eerste opname van de tweede sessie-dag voor Bringing It All Back Home, 14 januari 1965.
Versie inclusief band. Heerlijke piano glipt zo nu en dan er door. Ligt niet heel ver van de Bringing It All Back Home-versie af. De muzikanten spelen met iets meer swing dan op de bekende take. Let vooral op de elektrische gitaar.
6. Outlaw Blues - Take 2 (1/13/1965) alternate take
Terug naar 13 januari. Twee gitaren – één slag, één solo – een mondharmonica en Dylans stem. Meer niet. Dit swingt de pan uit. De tekst wijkt hier en daar sterk af van de Bringing It All Back Home-versie. Een bijna vergeten nummer van Bringing it All Back Home dat hier, in een ‘nieuw’ jasje, uit de context van het album waar het oorspronkelijk op verscheen, volledig tot z’n recht komt. Een werkelijk fantastische opname.
“i accept chaos. i am not sure whether it accepts me” (Bob Dylan in de liner notes voor Bringing It All Back Home)
Dit nummer start met piano, waarna een soort muzikale race lijkt los te barsten. Leuk om te horen, maar geheel terecht dat deze take niet op Bringing It All Back Home terecht is gekomen. Dit is muzikaal wat te chaotisch. De ‘chaos’ wordt vooral voortgestuwd door de drums.
Dacht Bob Dylan aan Jack Kerouacs boek On The Road toen hij dit schreef?
8. Farewell, Angelina - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Bekende opname van The Bootleg Series Volumes 1 – 3. De grote verrassing van die eerste editie van The Bootleg Series. Een van de mooiste Dylan-opnamen ooit.
Zie track 2 voor commentaar.
9. If You Gotta Go, Go Now - Take 2 (1/15/1965) alternate take
Niet heel anders dan de bekende versie. Een heerlijk nummer vol humor gebracht met een uitgestreken gezicht. Opgenomen tijdens de derde en laatste opnamedag voor Bringing It All Back Home. Onvoorstelbaar dat de 23-jarige Dylan in drie dagen een meesterwerk als Bringing It All Back Home, inclusief outtakes als “Farewell Angelina”, “I’ll Keep It With mine” en “California” op de band wist te zetten.
10. You Don’t Have To Do That - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Nog zo’n outtake van Bringing It All Back Home. Een probeerseltje van één couplet, meer horen we niet. Een oorwurm. Hoe klein kan een liedje zijn? Soms is één couplet genoeg om gegrepen te worden.
11. California - Take 1 (1/13/1965) solo acoustic
Deze opname werd eerder uitgebracht op de soundtrack van de tv-serie NCIS. Heerlijk piano-werk, vroege versie van “Outlaw Blues”. De piano wordt door Bob Dylan hier bijna als een slaginstrument gebruikt. Niemand speelt piano zoals Bob Dylan. Dit luisteren is de manier om een koude winterdag door te komen.
I’m used to four seasons
California’s got but one.
12. Mr. Tambourine Man - Take 3 (1/15/1965) with band, incomplete
Dit horen – “Mr. Tambourine Man” met band! – moet wel zo’n beetje de vreemdste ervaring van het luisteren naar The Cutting Edge zijn. Dit werkt simpelweg niet. Het is dan ook niet vreemd dat de opname voortijdig wordt afgebroken. Historisch een belangrijke opname, muzikaal niet geweldig.
13. It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry - Take 8 (6/15/1965) alternate take
Tot zover de opnamen voor Bringing It All Back Home. Met “It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry” beginnen we aan de sessies voor Highway 61 Revisited.
Uptempo, swingend met een heerlijk orgel. Al zingend wordt Bob Dylan hoorbaar door de muziek opgezweept. Het is bijna ondoenlijk om stil te blijven zitten terwijl dit draait. Ruiger dan de bekende take.
Walstempo. Opname van de eerste van twee dagen waarop Bob Dylan en band werkten aan “Like A Rolling Stone”. Heerlijke harmonica. Dit is luisteren naar het voorwerk voor het realiseren van misschien wel Bob Dylans bekendste (en meest geliefde?) nummer ooit: “Like A Rolling Stone”. Op de twee luxere edities van The Cutting Edge staan zo’n twintig versies van “Like A Rolling Stone”. Daarnaast is een take van “Like A Rolling Stone” ter promotie van The Cutting Edge op single gezet, een single om weg te geven bij de Duitse Rolling Stone. Een iets andere versie van deze single (andere flipside, andere hoes) is in Engeland bij platenketen HMV te koop.
15. Like A Rolling Stone - Take 11 (6/16/1965) alternate take
Een alternatieve take, opgenomen op de tweede dag, toen de definitieve versie allang op de band stond. Mooi, maar mist de scherpte van de Highway 61 Revisited-versie. Waar is het orgel?
16. Sitting On A Barbed Wire Fence - Take 2 (6/15/1965) unreleased take
Een heerlijke blues, niet heel veel anders dan de eerder op The Bootleg Series volumes 1 – 3 uitgebrachte versie. Schitterend harmonicaspel. De song drijft op de harmonica. Deze take heeft een deels afwijkende tekst (iets met Houston en L.A.). In het Houston-couplet zingt Dylans: “She’s a hungry woman and she really makes a mess outta you”. Die regel komt later in iets bewerkte versie terug in “Just Like Tom Thumb’s Blues”.
17. Medicine Sunday - Take 1 (10/5/1965) early version of Temporary Like Achilles
Een uitstapje naar een opname van de sessies voor Blonde On Blonde voor we meer Highway 61 Revisited-outtakes voorgeschoteld krijgen.
Een kort probeersel van de vroege versie van “Temporary Like Achilles”. Eigenlijk is het jammer dat het slechts bij één couplet blijft, dit smaakt naar meer.
18. Desolation Row - Take 2 (8/4/1965) piano demo
Niets meer dan een piano, een mondharmonica, een basgitaar en Bob Dylans stem. Beangstigend mooi. Helaas niet meer dan één couplet. Luister naar hoe Dylan dit zingt, alsof hij de woorden voor het eerst door zijn mond laat rollen. Mooi harmonica.
19. Desolation Row - Take 1 (8/4/1965) alternate take
Holy Fuck!
Ingetogen en scherp. Ieder woord lijkt overwogen uit Dylans mond te komen. Deze alternatieve take leert de Dylan-liefhebber opnieuw naar een van Dylans ‘grote composities’ – “Desolation Row” – te luisteren.
Kippenvel, tranen in de ogen. Dylan zuigt de luisteraar zijn sprookjeswereld in.
Subtiel en gedreven. De “boiled guts of birds”-tekstvariant. Zelfs de mondharmonica valt precies goed in het geheel: ingetogen en toch scherp. Een absoluut hoogtepunt van The Cutting Edge. Na het horen van deze “Desolation Row” kun je mij opvegen. Ik moet eerst even het hoofd leegmaken voor ik verder kan met luisteren. Een blokje om of zo, voor ik aan cd 2 begin.
DISC 2
1. Tombstone Blues - Take 1 (7/29/1965) alternate take
Meer dan in de Highway 61 Revisited-versie lijkt Dylans stem in iedere regel een (toon-)laddertje af te lopen. Aangenaam alternatief, met iets meer beheersing gebracht dan de Highway 61 Revisited-versie. Hier en daar wijkt de tekst iets af: “The blacksmith with freckles”, hoor ik dat goed? O ja, mama is in de keuken, niet in de fabriek (daar is pa, hoewel hij later in de oven zit).
Het mooie van het voor het eerst horen van alternatieve takes van bekende nummers is dat het de oren opnieuw opent voor reeds gekende composities. Deze take van “Tombstone Blues” is daar een goed voorbeeld van.
2. Positively 4th Street - Take 5 (7/29/1965) alternate take
Misschien wel Bob Dylans meest bijtende song in een wat milder jasje. Ik mag niet vergelijken, maar deze take is minstens net zo aangenaam als de bekende versie. Dat ‘mildere jasje’ komt vooral door de manier waarop Dylan zingt. Hij zingt bijna met compassie, met medelijden voor het ‘slachtoffer’ van deze bijtende song.
Mooie alternatieve versie met ‘belletjes’. Langzamer, meer open in vergelijking met de bekende take. Een enigszins lome, voortkabbelende versie. Een “Can You Please Crawl Out Your Window” voor de zomeravonden. Ramen open, volume op 10. Laat de muziek maar door de ramen de tuin inkruipen. Let ook even op de gitaar die af en toe voor een paar noten opduikt.
4. Just Like Tom Thumb’s Blues - Take 3 (8/2/1965) rehearsal
Rustige, ingetogen versie. Al spelende wordt er gezocht (en gevonden).
My only pair of trousers had a big hole.
Tom Thumb in a daze, I sowed rhymes
As I went along. My inn was at the Big Dipper.
- My stars in the sky made a soft rustling sound.
(Arthur Rimbaud – “My Bohemian Life (Fantasy)”; vertaling: Wallace Fowlie)
Let op de piano (en harmonica, simpel maar effectief). Mijn hemel, wat mooi. Dat begin. Let op het bewegen van Dylans stem, van loom via ligt geagiteerd terug naar loom.
Bluesrockstamper, zonder fluitje. Mooi gitaarwerk. Weinig verschil met de bekende versie. Mis ik het fluitje? Volgens de credits op de hoes van Highway 61 Revisited is dit helemaal geen fluitje, maar een door Dylan bespeelde “police car”.
6. Queen Jane Approximately - Take 5 (8/2/1965) alternate take
Een pingel-piano, een zwevend orgel en een erg laag tempo. En dan die loom pompende basgitaar en een Bob Dylan die zijn tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Dit is een van de topstukken op The Best Of The Cutting Edge. Deze versie wijkt niet eens zo sterk af van de bekende versie maar lijkt met net een ander aan te gaan avontuur in het achterhoofd gezongen te worden door Dylan dan de bekende take van Highway 61 Revisited. Deze take is iets ruwer, misschien zelfs wel iets aangenamer. (Het is moeilijk om te laten wat ik niet moet doen. Vergelijken moet ik niet doen. Het zijn twee op zichzelf staande versies, deze en die van Highway 61 Revisited. Ik hoef niet te kiezen. Ik kan nu beide versies horen.)
7. Visions Of Johanna - Take 5 (11/30/1965) rehearsal
Met “Visions Of Johanna” beginnen de opnamen die zijn gemaakt tijdens de sessies voor Blonde On Blonde, eerst in New York, later, vanaf februari 1966, in Nashville. De opnamen voor Blonde On Blonde begonnen al eind 1965, het jaar waarin Bob Dylan ook al Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited opnam en uitbracht. Hoeveel muziek kan een mens in één jaar maken?
Goed, “Visions Of Johanna” dus. Deze take is uptempo. Het is goed om deze alternatieve versie te hebben, maar deze take kan toch niet tippen aan de versie op Blonde On Blonde. Dylan is zoekende. Het snelle tempo lijkt niet goed te passen bij dit nummer.
Dit is een heel ander nummer dan de “Visions Of Johanna” op Blonde On Blonde.
8. She’s Your Lover Now - Take 6 (1/21/1966) rehearsal
Eén van Dylans grote verloren songs. Eerder verscheen een versie van “She’s Your Lover Now” op The Bootleg Series volumes 1 – 3. Ook deze take is met band (er is ook een versie met alleen pianobegeleiding…), maar meer ingetogen, opener dan de versie op The Bootleg Series volumes 1 – 3. Al spelende wordt hoorbaar gezocht en al zoekende wordt er gevonden. Dit is verre van ‘glad’ of afgerond, maar wel erg mooi. Een staalkaart van de briljante manier waarop Dylan al zingende met een tekst kan spelen, door middel van intonatie en tempo de woorden een extra betekenislaag weet te geven. Schitterend.
Breekt helaas voortijdig af.
9. Lunatic Princess - Take 1 (1/27/1966)
Fragment. Het is jammer dat het bij een fragment is gebleven. Dit klinkt alsof er een mooi nummer in verborgen zit. Met een beetje meer werk, een beetje meer tijd had hier een volledige, aangename song uit voort kunnen komen.
10. Leopard-Skin Pill-Box Hat - Take 8 (2/14/1966) alternate take
Wat krijgen we nou?
Een vreemder begin van een Dylan-nummer heb ik nog nooit gehoord. Iets met telefoons, roepende stemmen en claxons (?). Gelijk daarna barst een heerlijk swingende versie van “Leopard-Skin Pill-Box Hat” los. Een aangename verrassing, deze alternatieve take.
Eerste opname op de 2 cd-versie van The Cutting Edge van de Nashville-sessies.
Terug naar New York. “One Of Us Must Know” is het enige nummer op Blonde On Blonde dat niet in Nashville, maar in New York werd opgenomen.
Dit wijkt niet heel sterk af van de bekende versie. Het grootste verschil met de bekende versie is de manier waarop Bob Dylan zingt. De tekst wijkt iets af. Inclusief een aangenaam rollende piano. Mijn herinnering zegt me dat op de Blonde On Blonde-versie er meer ruimte is voor het orgel dan op deze take.
12. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again - Take 13 (2/17/1966) alternate take
Een rustige versie met iets afwijkende tekst (eerste couplet). Een erg mooi gitaar-riedeltje verbindt de refreinen met de coupletten. Breekt voortijdig af. Bijna liefelijk. Het lijkt een lange weg van deze take naar de versie op Blonde On Blonde. Alleen een groot componist kan – met de hulp van briljante muzikanten – twee zo verschillend klinkende nummers in één compositie vinden. Een oorwurm.
13. Absolutely Sweet Marie - Take 1 (3/7/1966) alternate take
Deze take ligt dicht bij de bekende versie. Deze versie bevat een aangenaam ritme gevend ‘pompje’ (gitaar? orgel?). Dylan-de-zanger lijkt zich op deze take nog enigszins in te houden. Het is nog wat zoeken, aangenaam zoeken.
14. Just Like A Woman - Take 4 (3/8/1966) alternate take
Beng! Weer een grote verrassing, recht in je donder. Dit swingt en lijkt in de verste verte niet op de bekende versie van “Just Like A Woman”. Heer-lijk! Aangenaam pompend orgel.
Ooit gedacht te kunnen dansen op “Just Like A Woman”? Nu kan het!
Een sterk afwijkende tekst. Het begin:
Well I… I feel no pain
Tonight as I’m standing out in the rain
Iets verder op komt ene Annie voorbij. Annie werd later Queen Mary in de bekende versie en in de bridge heeft Dylan het over een Dead man’s curse. Het zijn slechts een paar voorbeelden van (kleine) afwijkingen in de tekst.
Oh, wat swingt dit. Top-versie. Niet te vergelijken met de bekende take op Blonde On Blonde.
15. Pledging My Time - Take 1 (3/8/1966) alternate take
En het houdt maar niet op. Een swingende, vroege “Pledging My Time” met deels alternatieve tekst, heerlijke mondharmonica en een schitterend zingende Dylan. Let vooral ook even op de piano. Stil blijven zitten is geen optie. Het speelplezier spat er van af.
Nog een reden om The Cutting Edge aan te schaffen. Stop deze take in je wekkerradio en je zult nooit meer met een ochtendhumeur aan de dag beginnen. Inclusief een nog onbekend couplet, iets met een wigwam.
16. I Want You - Take 4 (3/10/1966) alternate take
Deze versie ligt redelijk dicht bij de bekende versie. Het is iets sneller, zo lijkt het, iets meer opgefokt dan de Blonde On Blonde-versie. Gewoon lekker.
17. Highway 61 Revisited – Take 7 (8/2/1965) false start
Korte, incomplete track. Een valse start beëindigt de cd, inclusief fluitje (kazoo?) en lachstuip. Dit is zo kort dat Bob Dylan niet eens aan zingen toekomt.
Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe rijk de 2 cd-versie van The Cutting Edge is. De luisteraar wordt van de ene verbazing in de andere geworpen. Overdonderend is het sleutelwoord. Er is zoveel moois op deze 2 cd-versie te horen dat het mij tijd kost om het allemaal tot mij door te laten dringen.
Hoeveel schoonheid kan een mens verdragen? Dylan-liefhebbers wordt geadviseerd de veiligheidsgordel om te doen voor ze beginnen aan The Cutting Edge. Dit twaalfde deel van The Bootleg Series bevat genoeg mooie muziek om nog maanden op wolken te kunnen lopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)