Wilde gedachten #2

Half twaalf in de ochtend, zo de kinderen ophalen van school voor een boterham tussen de middag. De koffie is op. Het is stil in huis. Een ochtend gevuld in eenzaamheid met opruimen, lezen in een oude fanzine en schrijven. Een nieuw stuk - uiteraard over Dylan - de woorden raken niet op.
Al dagen loop ik met Dark eyes in mijn achterhoofd, het is meer de mood dan de tekst van het nummer. Hooguit een regel of twee, drie duiken steeds weer op.
Waarom?
Het wachten is op antwoord op een andere vraag. En tijdens het wachten luister ik maar naar de muziek in mijn kop. Gaat er wel eens een dag voorbij? Nee, er gaat geen dag voorbij zonder Dylan, zo vul ik netjes in op de vragenlijst die over een maand of twee gepubliceerd zal worden als was het een interview.
Morgen is het weer Koninginnedag en staren de kinderogen mij weer hoopvol aan vanaf de kleedjes met uitgestalde waren. Ik koop altijd wat en betaal altijd te veel. Die blik na het in ontvangst nemen van het geld is onbetaalbaar.
Op de kleedjesmarkt heb ik wel eens Dylan gevonden, Oh mercy op cd, maar dat is al weer jaren geleden. En toch ga ik ieder jaar weer naar de kleedjesmarkt in de hoop Dylan te vinden.
Vanochtend heeft mijn dochter een t-shirt aangetrokken met daarop een reproductie van haar geboortekaartje. Dat t-shirt heeft ze gekregen toen net geboren was, ze is nu vier. Op de voorkant staat de afbeelding die ook de voorzijde van het geboortekaartje stond. Op de achterkant staat een citaat uit Dylan's Forever young dat aan de binnenkant van het kaartje stond. Toen ik haar vanochtend haar kleuterklas inbracht, liep ze gelijk naar de juf en zei: Kijk, ik heb mijn geboortekaartjest-shirt aan. Vervolgens keerde ze haar rug naar de juf zei: En pappie heeft Bobby op mijn rug gezet. Die laatste opmerking kwam niet helemaal binnen bij de juf.