zondagmorgen

De kop is nog vol roes, flitsen van afgelopen donderdag duiken onaangekondigd in de hersenpan op. Ik slaap onrustig, de indrukken zijn nog te scherp om de slaap te kunnen vatten.
Eén van de grote voordelen van het bijhouden van deze weblog, is dat ik regelmatig zeer vriendelijke e-mails mag ontvangen, zoals onderstaande e-mail van Corry, gisteren ontvangen:


Beste Tom,

Rotterdam 20-10-2011 was mijn allereerste rockconcert, dus ook allereerste Dylan concert. En ik ben toch echt niet meer piepjong, zwaar middelbaar zelfs. Ik hou namelijk niet zo van grote menigtes. Maar ja, Dylan wordt oud en ik dus ook en ik dacht nu of nooit!!! Hoewel volgens mij de heer D het wel eens langer zou kunnen volhouden dan ik. Wat een energie!! Kortom we hebben genoten, mijn man en ik. Toen we Ahoy uitliepen hoorde ik iemand (mijn leeftijd ongeveer) opmerken, dat je toch wel een fanatieke fan moest zijn om dit mooi te vinden. Wist ik gelijk in welke categorie ik kennelijk thuishoor. Ik denk dan: ga dan niet, ik ga toch ook niet naar een concert van Frans Bauer of zo alleen vanwege de naam?
Bovendien wat is mooi? Toen ik zo'n 35-40 jaar geleden Dylanplaten grijs draaide werd mij ook al regelmatig verzocht dat "kattengejank" zachter danwel uit te zetten. Niks nieuws onder de zon dus. Tuurlijk is de stem veranderd en Dylan heeft geen operastem, nooit gehad. Maar er zit iets in die stem dat je grijpt en meeneemt van 1961 tot nu, mij in elk geval. Mijn man geeft de voorkeur aan de Dylan van na 1990.
Was net als jij zeer aangenaam verrast over Mississippi en Blind Willie McTell. Trouwens Workingman's blues had ik ook niet verwacht. En van de harmonicagedeelten ging ik uit m'n dak. Vond het toch al moeilijk om enigszins stil te blijven zitten en degene die voor mij zat had dan ook flink last van mijn been. Ik had na afloop het liefst een heel groot bord omhoog willen houden met "Thank you Bob"erop of zo.
Eén ding staat voor mij vast: ik hou niet van veel mensen bijelkaar, maar als Dylan het volhoudt en nog eens in Nederland komt ga ik zeker weer!!!!
PS! Lees je website trouwens met veel belangstelling. En van dat wat rustiger aandoen, zoals je enige tijd geleden melde, merk ik tot mijn genoegen (nog of niet meer) zoveel.

hartelijke groet,
Corry

Beste Corry,

Dank voor je meer dan enthousiaste mail. Ik herken dat, ik heb ook een hekel, zeg maar gerust een afkeer, van grote menigten. Maar voor Dylan maak ik graag een uitzondering. We hebben inderdaad erg geluk gehad met het concert in Rotterdam, een schitterend concert met een schitterende setlist. Ik ben momenteel bezig met een bericht voor de website waarin o.a. de setlist van gisteravond in Luxemburg komt, een naar mijn smaak mindere setlist dan in Rotterdam.
Dat rustiger aandoen, van een tijdje geleden, had vooral te maken met dat ik naast de uren per dag die in de website gaan zitten, erg druk was met mijn boek dat toen bijna uitkwam (correcties e.d.). Nu het boek daadwerkelijk gepubliceerd is, heb ik weer iets meer tijd en merk ik zelf ook dat ik haast als vanzelf weer veel tijd vind om berichten op de website te zetten.
Nogmaals dank voor je meer dan vriendelijke e-mail.

groet,

Tom

Bij mijn eerder gepubliceerde stuk over het concert in Rotterdam plaatste yapyap een reactie met daarin o.a. 'Mis één ding: de harmonica!' & hij heeft gelijk. In mijn stuk ben ik helemaal voorbij gegaan aan Dylans mondharmonica. Nou zitten er in mijn kop nog wel flitsen van Dylans soms schitterende mondharmonica spel van afgelopen donderdag, maar het zijn flitsen, losgekoppeld van de songtitels waarin ze gespeeld zijn. Hij speelde behoorlijk wat mondharmonica, aanvankelijk wat te hard de zaal ingeslingerd, maar naar mate het concert vorderde werd niet alleen het volume beter afgesteld, ook Dylans spel werd subtieler. Wisselend zochten de harmonicatonen aansluiting bij het ritme van de melodie of blies Dylan juist een tegenmelodie, een solo dwars op de gespeelde melodie.
Eén van de voordelen van Dylans keuze om minder gitaar te spelen & regelmatig achter orgel van te komen om een nummer centre stage te zingen, is niet alleen dat hij zich zichtbaar met zijn gehele lijf inleeft in het te zingen nummer, maar ook de ruimte vindt om te spelen op zijn mondharmonica.

Een stuk over het concert in Antwerpen, op Wouter's road blog.
Een beetje Dylan in een verslag van een boekpresentatie.
Verder lees ik nog ergens op het net dat Hugo Borst iets onaardigs over Dylan heeft gezegd tijdens 'De nacht van de popmuziek'. Nou moet ik bekennen dat ik 'De nacht van de popmuziek' gemist heb & dat ik Hugo Borst zelden tot nooit serieus neem.
Ik heb begrepen dat Music on vinyl, na eerder dit jaar Before the flood en Hard rain opnieuw op vinyl te hebben uitgebracht, op 7 december The Basement tapes opnieuw uitbrengt.