Wexler, Scaduto, Nobel & Dylan

'Will Jerry Wexler produce the next Bob Dylan album?'
Bovenstaande vraag stond in Billboard. Wexler produceerde samen met Barry Beckett Dylans Slow train coming & dus zal die vraag wel uit een Billboard van eind 1978 of nog waarschijnlijker begin 1979 komen. De opnamen voor Slow train coming begonnen op 30 april 1979.
Wexler & Beckett produceerden ook Saved, waarvan de opnamen op 11 februari 1980 begonnen. Da's ook nog een mogelijkheid.
Niet altijd alles is logisch. Volgens een aantekening die ik een tijdje geleden maakte, komt bovenstaande vraag uit de Billboard van 17 december 1977. Dylan moest toen nog aan de wereldtournee van 1978 & de opnamen van Street legal beginnen. Het was nog een lange weg tot Slow train coming. Werd Jerry Wexler benaderd voor de productie van At Budokan of Street legal? Of is het toeval dat eind 1977 Wexler als mogelijk producer wordt genoemd & dat hij in april 1979 - bij anderhalf jaar later - daadwerkelijk een album van Dylan zou produceren? Ik weet het niet.

Nog eentje: 'WGOW-FM, Chicago, featured a four-hour program on Bob Dylan with Tony Scaduto hosting. It was actually a musical biography an dthe [sic] title was "Zimmerman to Bangla Desh." Part of the show included a tape of Dylan and Ramblin' Jack Elliott made at WRVR-FM, New York, in 1961.'
Dit stond in de Billboard van 6 mei 1972. Anthony Scaduto's Bob Dylan in intimate biography verscheen in 1971, ruim voor de radio-uitzending. Is er in deze radio-uitzending voorgelezen uit / aandacht geschonken aan deze biografie? Werd Scaduto gevraagd de 'host' te zijn tijdens deze radio-uitzending vanwege zijn biografie? En nog veel belangrijker: wat werd er in deze vier uur durende uitzending allemaal gedraaid?

Het doorspitten van oude tijdschriften roept soms meer vragen op, dan dat het antwoorden oplevert. Allemaal vragen waar nog een antwoord bij gezocht moet worden.

In een vorig stuk vroeg ik wat lezers van de blog Dylans beste live-elpee vinden. Er zijn inmiddels al behoorlijk wat reacties binnengekomen, dank allen!
Binnenkort kom ik weer met een nieuwe vraag op de proppen (suggesties voor vragen zijn overigens ook welkom).

Wie een paar dagen geleden het internet afschuimde, merkte dat bijna alle berichten over Dylan betrekking hadden op The Asia series. Wie vandaag op internet zoekt naar Dylan, komt vooral berichten over de kansen van Dylan om de Nobelprijs voor de literatuur te winnen tegen.
Laat ik ook maar een duit in het zakje doen. Een jaar of twee geleden schreef ik een uitvoerig stuk over 'It's alright, ma (I'm only bleeding)', hieronder een fragment uit dat stuk:


Als ik één couplet zou moeten noemen waaruit blijkt dat Dylan de Nobelprijs voor de literatuur dient te krijgen, als er één vers is van 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' waarvan ik 's nachts wakker lig, dan is het wel het vers dat begint met 'disillusioned words…'
Dit vers is - inhoud en klank - perfect. Er kan geen woord bij, af of vervangen worden. Hier komt al het goede samen.
En, o ironie, het vers begint met ontgoochelende woorden

'Disillusioned words like bullets bark'

woorden vol desillusie, en die woorden blaffen, blaffen als kogels. De alliteratie in 'bullets bark' zorgt voor een blaffende klank, als honden, als kogels. De klanken versterken de woorden.
Woorden vol desillusie. Er is geen grotere desillusie in woorden te vinden dan de woorden boven de poort van de hel in Dante's Goddelijke komedie:

'Door mij gaat men binnen in de stad van smarten,
door mij gaat men naar het eeuwige leed,
door mij gaat men naar de verdoemde mensen.
Uit rechtvaardigheid ben ik gemaakt
door de goddelijke Macht, de Hoogste
Wijsheid en de Eerste Liefde.
Vóór mij bestond alleen de eeuwigheid,
en ook ik ben voor de eeuwigheid gemaakt.
Laat alle hoop varen, gij die hier binnengaat.'

Dat zijn woorden vol desillusie die blaffen als kogels. Laat alle hoop varen. Er is geen uitweg, geen ontsnappen aan. Verdoemd tot in de eeuwigheid.
Wanneer blaffen de gedesillusioneerde woorden als blaffende kogels? Dat doen ze als menselijke goden hun doel najagen:

'As human gods aim for their mark'

'Human gods', menselijke goden, dat is een contradictie. Er zijn mensen en er zijn goden, mensen zijn geen goden en goden zijn geen mensen. Of heeft Dylan het over de avatar, de vleeswording van een godheid, zoals het zo mooi in Van Dale staat, over Visjnoe? Volgens mij niet, volgens mij is het anders.
Wat zijn dan de 'human gods', de menselijke goden? Nietzsche's Übermensch? Zou kunnen, al denk ik bij 'human gods' veel meer aan mensen die zich (bijna) goden wanen. Die zich gedragen als goden, die zich verheven voelen boven hun medemensen. Mensen met grootheidswaanzin.
Mensen die een god willen zijn en, indien dit niet mogelijk is, de godenstatus zo dicht mogelijk willen benaderen, zoals in Dylans 'Blind Willie McTell' uit 1983:

'Well, God is in His heaven
And we all want what's his
But power en greed and corruptible seed
Seem to be all that there is'

Dat zijn menselijke goden.
Deze menselijke goden jagen hun doel na - 'aim for their mark' - wat dat doel is, vertellen de volgende regels, maar voor ik verder ga nog het volgende:
'To aim' betekent ook het mikken met een vuurwapen. Mikken met een vuurwapen doet men op een doel, het Engels voor doel is (o.a.) mark, denk maar aan marksman dat zich laat vertalen als scherpschutter.
'Aim for their mark' is dus ook te vertalen als richten (met een vuurwapen) op een doel. Denk terug aan de blaffende kogels uit de eerste regel.
De door de menselijke goden nagejaagde doelen:

'Make everything from toy guns that spark
To flesh-colored Christs that glow in the dark'

De menselijke goden maken alles van vonkende speelgoed pistooltjes tot vleeskleurige Christusbeelden die licht geven in het donker. Deze twee zijn niet willekeurig gekozen, de speelgoedpistolen grijpen terug op de blaffende kogels en het 'aim for their mark', de vleeskleurige Christusbeelden grijpen terug op de 'human gods', de menselijke goden.
Religie en geweld, dat is wat je overhoudt wanneer dit vers door een trechter perst.
Wat een beeld, 'flesh-colored Christs that glow in the dark', het symbool van het Christendom, de crucifix teruggebracht tot een glow in the dark-speeltje. Dit is de maatschappij waarin we leven, het heilige der heiligen teruggebracht tot een winstgevend stuk speelgoed, tot massaproductie.
En ook het geweld is een verkoopbaar stuk speelgoed geworden, vonkende speelgoed pistooltjes.
Luister, wederom, naar de alliteratie in 'flesh-colored Christs that glow in the dark'. 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' is sowieso een etalage vol alliteratie. Ik heb tot nog toe niet alle regels vol alliteratie aangewezen en zal dat in het vervolg ook niet doen. Er is te veel en wie luistert naar 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' komt ze vanzelf allemaal tegen.
Terug, religie en geweld teruggebracht tot speelgoed. Is dan niets meer heilig?

'It's easy to see without looking too far
That not much is really sacred'

Nee, niet veel is meer heilig.