Bob-dag begint al 's ochtends vroeg. Gesprek aan de ontbijttafel gaat over de verwachtingen voor vanavond. De rest van de dag lijkt futiel. Niet allen bij ons, zo blijkt. Ook Richie die bij wijze van een verlaat verjaardagsfeest met ons mee naar Antwerpen trekt heeft vandaag enkel Bob aan het hoofd, zo leert de mail. Op weg naar Antwerpen begint in de auto dan ook het dromen over de ideale setlist voor een Bob-avond. Een blik op wat de voorbije concerten in deze tour allemaal passeerde doet vermoeden dat het verhoopte Desolation Row of het oneindig mooie Blind Willie McTell wellicht niet de revue zullen passeren. Dylan lijkt die immers gemiddeld maar om de twee concerten in zijn set op te nemen. Hoewel... is his baawbness niet mister unpredictable bij uitstek? Misschien dan toch???
Uiteindelijk blijken beide nummers niet in de Antwerpse set voor te komen. Wie naar Rotterdam afzakt heeft dus nog een kans...
In plaats daarvan krijgen we bloedmooie versies van Not Dark Yet en Forgetful Heart waarbij de rillingen letterlijk over mijn rug lopen (en lang niet alleen omdat mijn vrouw haar hoofd op dat moment op mijn schouder vlijt en dromerig kijkt!). Meesterlijk! Zo wil ik ook 70 worden, denk ik...
Stond de klank tijdens het voorprogramma van Mark Knopfler en co wat te zacht, maar wel perfect in balans, dan stoor ik me tijdens de set van Dylan geregeld aan de soms ronduit knullige PA-techniek. Bob zelf lijkt zich er niet om te bekommeren. Hij dartelt en danst over het podium, hij krult en kraait, grolt en blaft, giert door zijn harmonica. Een oude hond, een bluesmeester... Americana pur sang, echo's van decennia muziekgeschiedenis in 14 nummers gebald. Wie doet dit na?
Heren op leeftijd bedienen zich wat vaker van orgeltjes dan me lief is. Hier neem ik het er graag voor lief bij, al stoort het ding me tijdens de voorstelling van de band en tijdens A-Hard Rain's Gonna Fall danig.
Wanneer de Grand Finale wordt ingezet en Ballad Of A Thin Man, All Along The Watchtower en Like A Rolling Stone de revue passeren besef ik dat dit alles veel te vroeg voorbij is en dat er wellicht geen encore aankomt. Even wordt het feest verstoord door twee idioten die zichzelf op 30 seconden roem en onverdiende radio-aandacht achteraf trakteren. Bodyguard reageren alert en naar verluidt minzaam. Publieke hoon en een verdiend pak rammel lijken mij beter op hun plek... You Gotta Serve Somebody, denk ik maar.
Op weg naar huis wordt nagekaart. De klankbalans blijkt niet alleen mij te hebben gestoord. Bob lang niet enkel mij te hebben bekoord...
Waarom heeft een jaar zo weinig van die avonden, denk ik wanneer ik onder de wol kruip...
Geniet ervan, vanavond!
B
Geen opmerkingen:
Een reactie posten