setlist 21 oktober: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now, baby blue* / Things have changed* / Tangled up in blue / Honest with me / Make you feel my love / The Levee's gonna break / Desolation row / Highway 61 revisited / Forgetful heart / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
* = Mark Knopfler op gitaar.
Goedemorgen.
Gisteravond in Luxemburg mocht Mark Knopfler dus een aantal (3) nummers meespelen. Desalniettemin oogt bovenstaande setlist een stuk minder opmerkelijk dan de setlist van Rotterdam. En ineens realiseer ik me dat ik, in alle hectiek gisteren, helemaal vergeten ben om de setlist van Rotterdam hier te publiceren. Bij deze alsnog, alvorens ik verder ga met de kranten & de berichten op het internet.
setlist 20 oktober: Leopard-skin pill-box hat / It ain't me babe / Things have changed / Mississippi / The Levee's gonna break / A Hard rain's a-gonna fall / High water (for Charley Patton) / Blind Willie McTell / Highway 61 revisited / Workingman's blues #2 / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
Vanochtend naar de lokale krantenboer gereden om de Volkskrant, AD en Trouw te kopen, vervolgens een bak koffie ingeschonken, Volume 1 van The Traveling Wilburys opgezet en begonnen met bladeren door een bijna vuistdikke stapel krantenpapier.
Maar voor ik aan de vandaag gekochte kranten begin, eerst NRC Handelsblad van gisteren, tijdens de koopavond, gisteren, gekocht. In de NRC een aardige recensie van het concert in Rotterdam van de hand van Jan Vollaard. Hij begint zijn recensie met 'Nostalgie is een slecht uitgangspunt om naar een concert van Bob Dylan te gaan.' En zo is het maar net. Iets verder is het: 'Met zijn grote staat van dienst en invloedrijk oeuvre heeft Bob Dylan zich het recht verworven om muziek te maken op zijn eigen voorwaarden.' Ik weet niet of een grote staat van dienst voorwaarde is om muziek te maken op de eigen voorwaarden, volgens mij heeft Dylan altijd muziek gemaakt op zijn eigen voorwaarde, ook voor zijn zogenaamde grote staat van dienst. (Heeft hij die grote staat van dienst niet juist verworven doordat hij op zijn eigen voorwaarden muziek maakte?)
Vollaard is positief over het concert & pikt er o.a. 'Mississippi', 'High water' en Blind Willie McTell' uit als positieve uitschieters. Vollaard eindigt met: 'Bob Dylan was in vorm en geeft aan het eind van zijn carrière een verbluffend nieuwe ademtocht aan de muziek die hem groot heeft gemaakt. Alleen bij de dames-wc werd gemopperd door oude meisjes die voor welluidende Knopflermuziek waren gekomen: "Niet om áán te horen!"'
Naast de recensie een aantal regels over de dood van fotograaf Barrie Feinstien, inclusief drie elpeehoezen waaronder Dylans The Times they are a-changin'. De anonieme schrijver schrijft tussen neus & lippen door het album Beggars Banquet toe aan the Beatles...
Tot zover NRC.
Boven op de stapel kranten, vanochtend lag het AD. Hierin niks over het concert, wel over Barry Feinstein. Onder de kop 'Hoezenfotograaf Feinstein overleden' tien regels, meer niet.
Tweede op de stapel is Trouw. Wederom niks over het concert, wel over Feinstein, op bladzijde twee de hoezen van Dylans The Times they are a-changin' en Janis Joplins Pearl onder de foto van Dylan die ook het omslag het boek Real moments siert. Een fragment uit de korte, begeleidende tekst: 'In 1966 mocht hij [Barry Feinstein] mee op de Europese tournee van Bob Dylan. Hij schoot een foto doe iedereen de lust tot beroemd worden zou ontnemen. Dylan zit uitgeblust rokend in een taxi, een scherm tussen hem en de wereld, die hem maar niet met rust laat.'
Tot slot de Volkskrant. Gijsbert Kamer was blijkbaar bij het concert in Rotterdam & onder de kop 'Bob Dylan straalde veel spelplezier uit met recente nummers' heeft hij een redelijk positieve recensie geschreven. Kamer refereert aan de (vergeefse) hoop van fans dat Dylan & Knopfler samen 'Blind Willie McTell' zouden spelen. Kamer: 'Dat gebeurde niet. En het was ook niet nodig, de versie die Dylan van een van zijn mooiste liedjes van de laatste dertig jaar gaf, was zo al fraai genoeg.' Volgens Kamer was Dylan 'donderdag bijzonder goed op dreef.' Tot slot: 'Juist meer recente liedjes als "Mississippi", "High Water (For Charley Patton)" werden goed gespeeld en verstaanbaar gezongen, iets wat bij Dylan de laatste jaren geen zekerheid was. Daarbij vergeleken deed het afsluitende "Like A Rolling Stone" routineus en versleten aan.' Dat 'de laatste jaren geen zekerheid was' irriteert mij, het is een onnodig naschoppen & tendentieus. Jammer, de rest van Kamers recensie is de moeite van het lezen waard.
In dezelfde Volkskrant ruim een halve pagina over de dood van Barry Feinstein. Bij dit stuk van Robert van Gijssel een foto van Dylan uit 1966 (welke gebruikt is voor de hoes van No direction home, de dvd & dubbel-cd) en George Harrison (hoes All things must pass). Van Gijssel vertelt o.a. het verhaal van de foto's voor de hoezen van Beggars banquet en All things must pass. Over Dylan: 'Wereldberoemd werd Feinstein met zijn foto's van Bob Dylan, van wie hij de tourfotograaf was tijdens onder andere Dylans wereldtournee van 1966. Feinstein schoot Dylan die zich achterin een limousine had verschanst, verscholen achter zwarte zonnebril, schijnbaar onaangeraakt door de blikken van fans die aan de buitenkant van het beslagen portierraam geplakt zitten.
Hij fotografeerde Dylan in een lege Royal Albert Hall, tijdens een soundcheck, met opgestoken kraag en weer achter een zonnebril: een meesterwerk dat alles zei over de destijds al ongenaakbare status van de zanger.' enzovoort.
Kortom: vandaag even de Volkskrant kopen.
Het internet: Paul had een aantal dagen geleden een voorspelling gedaan over de setlist in Rotterdam, zijn voorspelling is aardig uitgekomen, zie hier.
Op het forum van Fok luchten mensen hun hart over het concert in Rotterdam.
Op Foxxblok een meer dan aardig stuk over het concert in Rotterdam, zie hier.
Rinie over het concert in Rotterdam, hier.
De plaat en z'n verhaal: 'Like a rolling stone', hier.
Frits over Renaldo and Clara, hier.
Op Wolfgang's Vault zijn opnamen van het concert van 11 november 1975 te beluisteren:
Listen to more The Rolling Thunder Revue at Wolfgang's Vault.
Muziekgek over de dood van Barry Feinstein, hier.
Voor de verzamelaars: in het kader van Record store day zal in Amerika een boxje uitkomen met daarin heruitgaven van vier singles uit de jaren zestig van Dylan, zie hier.
Ik begon dit bericht met 'goedemorgen', inmiddels is het middag. Het is een beetje meer geworden dan 'kort', vandaar het '(bijna)' in de titel boven dit bericht.
Ach ja, zo gaan die dingen.
4 opmerkingen:
Over het concert in Antwerpen was 'De Morgen' eerder negatief (cfr. een eerdere link op de blog).
In 'De Standaard' (21/10) krijgt het Dylanconcert evenwel vier sterren (maximum= 5). De recensent Tom Zonderman besluit: "Tja, Dylan is pure kunst, toch? Als hij slecht is is hij nog beter." Hoe die laatste zin moet geïnterpreteerd worden is me niet duidelijk en dat bevalt me wel!
(De recensie is op internet enkel toegankelijk voor abonnees. Ik wil eventueel wel een kopietje opsturen).
Hoi Tommy,
Als je mij een scan kan sturen via de e-mail, dan graag!
Tom
Ik was d'r ook bij, bij het concert, en kwam met mijn vrienden unaniem tot de conclusie: Bob Dylan is een baas. Blind Willie McTell was wat mij betreft het hoogtepunt van de avond en tevens, grappig genoeg, het enige nummer dat ik niet wist te herkennen (ben ook niet zo heel bekend met de studioversie, moet ik bekennen). De duistere versie van Ballad Of A Thin Man is een goeie tweede. Dylans mondharmonicaspel was ook simpelweg geweldig.
Of het een beter concert was dan de vorige keer dat hij in Nederland was, weet ik niet precies. Ik ben geneigd te zeggen van wel. In tegenstelling tot de vorige keer kwam Dylan geregeld achter zijn orgel vandaan en speelde hij zelfs een keertje gitaar (!) tot mijn grote vreugde. En dat deed hij - als ik zo vrij mag zijn - een stuk beter dan Mark Knopfler, wiens concert ik maar saai en degelijk vond. Knopfler speelt gladgestreken en gelijkvormige muziek die het ene oor in gaat en het andere weer uit, Dylan is ruw, schudt je door elkaar (de te hard afgestelde mondharmonica speelt geen kleine rol daarbij, hehe) en laat je met een overweldigd gevoel de zaal uitlopen. Dylan is een baas.
Een reactie posten