'Now the wintertime is coming
The windows are filled with frost'
setlist 29 oktober: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now, baby blue* / Things have changed* / Mississippi* / Summer days / The Lonesome death of Hattie Carroll / Ballad of Hollis Brown / Desolation row / Highway 61 revisited / Nettie Moore / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
* = Mark Knopfler op gitaar
N.a.v. het stuk ga maar nooit meer..., hieronder, ontving ik onderstaande e-mail van Tjeerd (waarvoor dank):
Tom,
Maak je niet te kwaad, het verhaal zegt meer over de journalist dan over Dylan of de anderen die hij noemt. Lodewijk is bijna vijftig, bang oud te worden en voelt zijn uiterste houdbaarheidsdatum naderen. Dylan is blijkbaar een afschrikwekkend voorbeeld voor hem, maar Lodewijk vergist zich volledig. De afschrikwekkende voorbeelden zouden de mensen moeten zijn die wel zijn gestopt met produceren en geestelijk zijn gaan rentenieren. Kopje koffie en borrel bij de buren en familie, de toestand in de buurt bespreken, eerste half uur van Pauw en Witteman bekijken om bij te houden wat er in de wereld gebeurt, op tijd naar bed en tezijnertijd kleiner gaan wonen want de kinderen zijn uit huis. Ideaalbeeld voor velen, waaronder misschien Lodewijk, maar gelukkig niet voor iedereen.
Ook Freek de Jonge, een ander cultuuricoon, krijgt regelmatig te horen dat hij moet stoppen omdat het helemaal niets meer is. Ook dat is onterecht. Freek zegt dat hij doorgaat omdat het allemaal nog zo leuk is en omdat hij nog steeds ambitieus is: hij vindt, zeker in vergelijking met zijn, ook jongere, collega's, dat hij nog steeds wat te vertellen heeft en de cabaretkunst verder kan brengen. Hij wil die jonge jongens nog steeds afbluffen. En omdat hij het nog zo leuk vindt en ambitieus is maakt hij nog steeds prachtige theaterprogramma's, ga maar eens kijken. Hetzelfde geldt voor Dylan. Zijn concert, ik was erbij, was uitstekend (het geluid de eerste vier nummers abominabel). Hij had er duidelijk plezier in en was gedreven, wat vooral uit zijn venijnige mondharmonicaspel en kleine dansjes bleek. Zijn plezier en ambitie hoor je ook terug in de muziek die hij afgelopen vijftien jaar op cd heeft gezet: Modern times en Time Out of Mind zijn briljant. Jammer dat Lodewijk en zijn vrouw die albums niet kennen.
Ter nuancering van dit alles: ik geloof dat Dylan en De Jonge rond hun vijftigste niet hun sterkste werk maakten. Het was niet slecht, maar een aantal jaren later kwamen beiden pas weer goed op stoom. Ik voorspel je, over tien jaar, als hij de vijftig ruim gepasseerd is, zal ook Lodewijk weer prachtige, originele verhalen schrijven waarbij hij de mening van zijn vrouw niet meer nodig zal hebben.
Tjeerd
Verder heb ik begrepen dat er in ieder geval één brief richting de redactie van Trouw is gegaan.
Het verhaal van Anneke, ze ontmoette Dylan maar liefst drie keer in de afgelopen twintig jaren, kun je hier lezen. Voor een stuk over haar ontmoeting met Dylan in 1992, zie het boek Encounters with Bob Dylan; If you see him, say hello van Tracy Johnson (Humble press, 2000).
Afgelopen week heb ik de film Walk the line - over Johnny Cash - opgenomen. Afgelopen donderdag heb ik het eerste deel gekeken, gisteravond het laatste deel. In deze film is een fragment van Dylans 'Highway 61 revisited' te horen. Verder valt Dylans naam & zingen 'Johnny Cash' en 'June Carter' Dylans 'It ain't me babe'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten