Antwerpen 19 oktober 2011 - door Senne

Woensdagavond 18u. De spanning wordt me echt te veel. Binnen welgeteld 3 en een half uur maakt de meester zijn opwachting in mijn thuisstad.
Snel mijn vriendin af zetten bij de schoonouders en op naar het sportpaleis. Alleen. Deze dingen moet ik alleen doen. En mijn vriendin? Zij is mee in spanning, maar ze laat me. Daar ben ik dankbaar voor.

Aangekomen in de concerthal snel nog een muntstuk van 3 euro uit mijn zak toveren om een flesje water te kopen. Geen Nacho-kaassnack of krakende chips voor mij. Die horen thuis in een voetbalstadion. Niet in (welliswaar van énorme omvang) culturele centra. Trapje op en mijn plaatsje opzoeken. Naast me zit een aardige dame van middelbare leeftijd met haar man. Fans van het eerste uur zo lijkt me.
De lichten worden gedoofd, meneer Knopfler neemt plaats.

Openingsnummer ‘What it is’ raakt na de gebruikelijke geluidsproblematiek in Ronde 1 toch aardig op gang. De verwachtingen zijn hooggespannen na de geslaagde doortocht bij de buren van de Lotto Arena aan het begin van vorige zomer. De dame naast me knikt goedkeurend terwijl ze door een geïmproviseerde verrekijker de immer timide gitaarvirtuoos aanschouwt. Het flesje water gaat open. Ik neem een slok. Knopfler levert een duplicaat af van zijn set in Parijs, waarin zelfs ‘Sailing to Philadelphia’ niet boven de middelmaat uit lijkt te toornen. Halfkoers zeilt hij verder door de setlist, met enkel ‘Brothers in arms’ als échte uitschieter. Ik denk aan de mensen in Parijs die zelfs dit nummer niet te horen kregen, neem nog een slok en bereid me voor op wat komen gaat. Knopfler neemt afscheid terwijl enkele mensen luidkeels ‘Sultans’ of met nog meer respect ‘Play the Sultans’ beginnen te scanderen. Hoewel het flesje water nog maar voor een kwart gevuld is, besluit ik te blijven zitten.Ik wil van deze avond niets missen.

De lichten doven snel en na de traditionele introductie verschijnt dylan vanachter zijn door menig fan fel bekritiseerde orgel. Verwachte opener ‘Leopard-Skin Pill-box hat’ lijkt de voorbode te worden van wat de avond zal brengen: 14 uptempo nummers in de gekende jazzy-blues sfeer die dylan zich de laatste jaren meester maakte. Voor zowel ‘Love sick’ en ‘Just like Tom Thumb’s blues’ laat dylan het “instrument of torture” verrassend voor wat het is en zet zich heupwiegend achter zijn Micro. Het prachtige ‘Can’t wait’ komt zeer geloofwaardig over door de duistere draai die Dylan er aan weet te geven. De buurvrouw schuifelt heen en weer van nervositeit op de plastieken tribunestoeltjes terwijl de verwachte nummer vijf ‘Summer Days’ wordt ingezet. Dylan waagt zich op glad ijs door terug te vallen op het jazzy-arrangement van eerder op de avond en dat lijkt de dame naast me hem niet in dank af te nemen. Ook de keurige heer die haar vergezelt had m.i. bij voorkeur de hele avond ‘Blowin’ in the wind’ gehoord.

Het volledig uitgeklede ‘Not Dark Yet’ is dé absolute uitschieter van de avond. Een Dylan die tijdens dit nummer bijzonder goed bij stem is, zet volledig naakt en puur het nummer in met de woorden “shadows are falling...”
Hij heeft het sportpaleis in zijn hand en doet de mijne spontaan en ongecontroleerd te trillen. Een heel intens gevoel maakt zich heer en meester over me. Dit is Dylan. In zijn puurtse vorm. En hij lucht een laatste keer zijn hart. De geprojecteerde lichtjes maken het geheel compleet.
Met opvolger ‘High Water’ schudt Dylan de kaarten helemaal door mekaar, maar hij houdt de boek vakkundig in zijn hand. De stilte van daarnet heeft plaatsgemaakt voor handgeklap en ook de, nochtans doorgaans ingetogen, massa op het middenplein laat zich nu meeslepen op het ritme van het snelstromende water. Door de projectie waan ik me even in de Grand Canyon en hoor het rijzende water als het ware op me af stromen.

Joker ‘Hard rain’ wordt niet herkend door de nerveuse dame en dito heer naast me en dat is jammer, aangezien het koppel speciaal voor dit soort nummers naar het sportpaleis was afgezakt. Tijdens ‘Highway’ wordt het hen geheel onverwachts teveel en verdwijnen meneer en mevrouw, ditmaal met de verrekijker om de hals, van het toneel.
Spontaan moet ik aan ‘Visions of Johanna’ denken. “Jewels and binoculars hang from the head of the mule”. Zij zijn overigens niet de enige ezels die tijdens dit nummer de strijd staken. Zimmy laat het gelukkig niet aan zijn ‘Forgetful Heart’ komen en maakt van dit nummer een ware parel.

Zijn harmonica en stem klinken vandaag bijzonder sterk. De man is in vorm en dat laat hij merken wanneer hij heupwiegend en mét een wijde glimlach op het gelaat zijn traditionele eindronde ingaat.
Een erg dansbaar ‘Thunder on the mountain’ blijkt slechts de aanloop naar een massasprint die helaas veel te vroeg in zicht komt. Die spurt wordt ingezet op de welgekende tonen van ‘Ballad of A thin man’ en Dylan verkeert nu op kruissnelheid. De verwachte overwinning komt er met ‘Watchtower’ en ‘Like a Rolling Stone’. Dylan wint met sprekend gemak zijn eigen grote prijs en geniet zichtbaar na van de overwinning. Helaas vindt een enkeling dat ook hij mee op het hoogste schavot moet staan. Zijne hoogheid neemt de prijs echter dankbaar in ontvangst, en als een volleerd topsporter, verdwijnt hij snel achter de donkere coulissen. Tijd voor een ereronde is er niet. De focus is reeds gericht op de volgende wedstrijd. Morgen is het immers de grote prijs van Nederland.

Het flesje water is nog steeds voor een kwart gevuld. Met een krop in de keel is het namelijk moeilijk drinken. Met een gemoedsrust die ik voor het laatst op 22 april 2009 kende, keer ik huistwaarts. Alleen.
Het is nog niet donker. But it’s getting there.