Ik heb de soundtrack van Hawaii five-o via internet besteld, maar krijg net van de verkoper te horen dat de release een week uitgesteld is tot 11 oktober. Die soundtrack, zoals eerder geschreven, is zeer interessant vanwege Dylans 'Don't ever take yourself away'. Dit nummer is nooit eerder uitgebracht. Eén van de in 1981 opgenomen takes van 'Don't ever take yourself away' circuleert al jaren onder verzamelaars, maar de vraag is of deze of een andere, nog onbekende take op de soundtrack van Hawaii five-o zal verschijnen.The Lost notebooks of Hank Williams zal door Jack White's label Third man records op elpee uitgebracht worden. Of het hier om een wereldwijde release, of alleen een Amerikaanse release zal gaan, weet ik niet.
Een tijdje geleden meldde ik al dat volgens bol.com binnenkort Dylans Hard rain door Music on vinyl op elpee heruitgegeven zal worden, de website van Music on vinyl weet nog steeds van niks... Dit lijkt op een foutje van bol.com, de tijd zal het leren.
Over twee dagen beginnen Dylan & band aan een Europese tournee. Tijdens deze tournee zullen Dylan & band o.a. concerten in België en Nederland geven. Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik kan nauwelijks wachten tot het bekijken van de setlists van de eerste concerten, ik kan nauwelijks wachten om op 20 oktober in de auto te stappen om naar Rotterdam te rijden. Nog twee dagen & dan barst het circus weer los.
Ik krijg de laatste weken regelmatig e-mails van lezers van deze blog die Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 hebben gelezen. Vaak vol lof & met een enkele kritische noot. Ik beantwoord al die e-mails & waardeer ze zeer. Dank!
Ik ga nog even door met het plaatsen van oude advertenties, zoals de advertentie voor Before the flood bij dit bericht. Die advertenties 'onthullen' iets over een tijd, over hoe Dylan 'in de markt gezet' werd. Een advertentie is geslaagd wanneer ik, wanneer ik er met de ogen van nu naar kijk, de behoefte heb om de plaat waarvoor reclame wordt gemaakt te horen.
Was de tournee van 1974 tot dan toe 'The Greatest concert tour in history'? Ik weet het niet. Before the flood is wel Dylans eerste live-elpee. Naar mijn smaak niet Dylans beste live-elpee, overigens. Even de Bootleg series & promo's vergetend, zijn er slechts een handje vol live-elpees van Dylan verschenen: Before the flood, Hard rain, At Budokan, Real live, Dylan & the Dead en Unplugged. Starend naar dit rijtje, gaat mijn voorkeur - als ik zou moeten kiezen - uit naar Hard rain. En jij? Laat in een reactie weten wat volgens jou van deze zes de beste elpee is.
6 opmerkingen:
Hard Rain, geen twijfel mogelijk. Onovertroffen. Misschien zelfs het beste live album ooit. Beslist beter dan Get Yer Ya-Ya's Out, en ook beter dan Time Fades Away, waar Hard Rain een tikkeltje aan doet denken. Overigens boft Dylan wel dat Neil Young in 1976 geen live plaat uitbracht.
Zit te denken aan Unplugged - misschien wel omdat ik die periode het best heb meegemaakt?
Volstrekt subjectief. Budokan en Real Live (sorry...) omdat die me herinneren aan het (zelf) zien en horen van de concerten uit die tijd (De Kuip en in Ahoy met Mick Taylor en Dylan met een strooien hoedje). Hard Rain is erg goed, maar dan verkies ik toch de uitgebreidere DVD Renaldo en Clara
Live at Bodukan, die compleet afwijkende versies vind ik helemaal geweldig. Hard Rain is net als Real Live te kort.
Van de Bootlegseries vind ik Live 1975 het beste
unicceNatuurlijk hebben al die live albums mooie dingen te bieden.
Op “Before The Flood” overschreeuwt Dylan zich een beetje. Maar It ain’t me babe en Don’t think twice behoren zeker tot mijn favorieten, vanwege het venijn waarmee ze worden gezongen. Hoewel er daarna zeker mooie uitvoeringen te horen zijn geweest van dat laatste nummer, is dit toch wel mijn “definitieve versie”.
“Hard Rain” is prachtig, zoals ik heel veel van de Rolling Thunder periode geweldig vind, en om die reden prefereer ik misschien toch wel de latere live opnamen in de Bootleg-serie. Maar hier de ultieme uitvoering van One too many mornings en een schitterend Idiot Wind.
“At Budokan” roept bij mij herinneringen op aan Rotterdam 1978 en is daarom bijzonder. Sommige arrangementen vind ik ronduit kitsch, maar One more cup of coffee, Oh Sister, Simple twist of fate, It’s alright Ma en Forever Young vind ik subliem.
“Real Live” herinnert met ook aan Rotterdam, maar dan vooral aan het abominabele geluid in de Ahoy. I and I vind ik van deze CD verreweg het mooiste nummer.
Uiteindelijk wordt “Unplugged” hier in huis toch wel het vaakst gedraaid. Ik vind Bob Dylan toch wel in topvorm hier in deze relatief intieme setting, waar hij nooit hoeft te forceren en de melodieën van zijn songs geen geweld aan doet. Ik vind eigenlijk alles goed, al hadden Rainy Day Women en With God On Your Side van mij niet gehoeven. Shooting Star, Desolation Row (ondanks het weglaten van een of meer coupletten) en Dignity zijn wat mij betreft onovertroffen.
Wat mij betreft absoluut Before the Flood. Echter ik heb een groot zwak voor de bootleg opnames uit 1980, Dylan 'swingde' toen echt en de muziek leek uit zijn tenen te komen. Daarnaast zijn er ook mooie live boots te vinden met Tom Petty. ( mijn eerste live kennis making met Dylan was in Rotterdam met Petty).
gr.Hans
Een reactie posten