Gistermiddag hebben mijn kinderen een dwerghamster gekregen. Nog voor ik het beestje heb kunnen betalen, overleggen ze met elkaar over een naam voor het beestje. Mijn dochter, eerder deze maand zes jaar geworden, doet de suggestie om het beestje Bob te noemen, wat ik erg grappig vind.
Tijdens het vorige seizoen waren regelmatig Nederlandse musici te gast in De Wereld Draait Door om een fragment van een favoriet nummer te spelen. De zogenaamde DWDD-recordings. In één van die uitzendingen speelde Stevie Ann Dylans 'Simple twist of fate'. Inmiddels is er een DWDD-recordings concert geweest waarin Stevie Ann nogmaals - maar nu helemaal - 'Simple twist of fate' speelde, zie hier.
Het zien van dit filmpje, gisteren, hoe goed Stevie Anns poging ook is, wekte bij mij vooral de behoefte om het origineel te horen. Gelijk na het bekijken Blood on the tracks uit de kast gepakt om 'Simple twist of fate' te draaien. Na 'Simple twist of fate' heb ik het album Desire in de speler geschoven. Voor het eerst viel me op hoe goed 'Simple twist of fate' aansluit op de eerste maten van 'Hurricane'. In mijn kop zijn Blood on the tracks en Desire altijd twee grote, los van elkaar staande eenheden geweest. Welles waar albums die elkaar in de chronologie van Dylans werk opvolgen, maar in mijn oren los van elkaar staande werken. Sinds het achter elkaar horen van 'Simple twist of fate' en de eerste maten van 'Hurricane', gisteren, is er voor mij een duidelijker connectie ontstaan, nee duidelijker chronologie van Blood on the tracks naar Desire.
[Het meest absurde is misschien nog wel dat op de tracklist van de onlangs uitgebrachte verzamelaar Beyond here lies nothin' 'Simple twist of fate' gevolgd wordt door 'Hurricane', maar dat mij de chronologie tijdens het beluisteren van deze cd niet opviel.]
Enfin, dankzij het zien van Stevie Anns versie van 'Simple twist of fate', kreeg ik gisteravond zin om weer eens naar De Wereld Draait Door te kijken, een programma dat ik al maanden niet meer volg. In de uitzending van gisteravond was één van de gasten - o toeval - Stevie Ann om te praten over de docu over George Harrison: Living in the material world van Scorsese. Tijdens de inleidende woorden beweert Matthijs van Nieuwkerk dat Martin Scorsese voor zijn docu over Dylan - No direction home - zelf Dylan heeft geïnterviewd. Een logische vergissing, maar desalniettemin een vergissing. Het interview met Dylan dat te zien is in No direction home (in fragmenten) is niet afgenomen door Martin Scorsese.
In de uitzending werden enkele flitsen uit Living in the material world getoond & wie goed oplette zag twee keer Dylan (kort) voorbij komen: een Traveling Wilburys videoclip & een stukje 'home video' van diezelfde Traveling Wilburys.
Ik heb nu al meerdere malen de klacht van kijkers van Living in the material world gehoord, dat de vriendschappelijke relatie tussen George Harrison en Bob Dylan te onderbelicht blijft in deze docu.
T.z.t. wil ik deze docu wel zien, maar ik heb geen haast. Komt wel, ooit.
setlist 17 okt: Leopard-skin pill-box hat / It's all over now, baby blue / Things have changed / Tangled up in blue / Honest with me / Spirit on the water / Summer days / Desolation row / Highway 61 revisited / Blind Willie McTell / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone.
Geen gastoptreden van MarkKnopfler, gisteravond in Parijs, geen encore zoals een avond eerder in Lille. Vergeet niet het stuk over het concert in Lille van Peter M. hieronder te lezen.
Uiteindelijk kiezen zoon & dochter de naam Casper voor de dwerghamster, wat veel beter is.
1 opmerking:
Onze kat heet wel Bob ;)
Een reactie posten