Hoi Tom
Jaloers ben ik, stik-jaloers. ‘Mississippi’ én ‘Blind Willie McTell’ en ‘High Water’. Wat had ik dat graag gehoord!
Wij hebben dat laatste nummer ook gekregen in Antwerpen en het was meteen het hoogtepunt van de avond voor mij. Op de voet gevolgd weliswaar door ‘Can’t Wait’ en ‘Not Dark Yet’. Maar ‘Blind Willie McTell’… en ‘Mississippi’… Ach.
Het verwondert me wel dat je ook ‘Hard Rain’ bij de hoogtepunten noemt. In Antwerpen was de uitvoering beschamend slecht. Dylan gebruikte de gevreesde ping-pong techniek, waarbij hij om en om lettergrepen beklemtoonde. En zijn duet met Charlie Sexton zorgde voor een verbijsterde uitdrukking op het gelaat van de gitarist. Een dieptepunt.
Het geluid stond ook veel slechter afgeregeld tijdens de set van Dylan dan die van Knopfler. De instrumenten en zang zaten veel dichter op mekaar zodat er minder definitie was van de afzonderlijke klanken. Dat kan geen toeval zijn.
Ook in Antwerpen verlieten her en der wat mensen hun plaats na een nummer of zes. Ze hadden waarschijnlijk er op gerekend dat ze een getrouwe weergave van hun cd’s gingen krijgen. Niet dus.
En we zullen nooit weten of die kerel die zichzelf interessant wou maken door op het podium te springen ons beroofd heeft van een extra nummer als ‘Forever Young’. Jammer dat zo iemand dan ook nog een forum krijgt op de radio om zijn “heldendaad” te komen toelichten. Zielig.
In ieder geval: het was een memorabele avond, met een paar heel mooie momenten. Dan nemen we er de mislukte experimenten maar bij voor lief.
Groeten
Patrick
PS: En dan heb ik ‘Forgetfull Heart’ nog helemaal vergeten te vermelden. Dit had ik helemaal niet verwacht. Erg mooie versie, trouwens.
Hoi Patrick,
Dank voor je mail. Ik kan me voorstellen dat je jaloers bent, zal het je niet inwrijven. Inderdaad een opmerkelijke setlist in Rotterdam. 'Mississippi' was ècht een verrassing. Kort na het concert kwam ik twee bekenden tegen. De eerste, nog voor hij wat anders gezegd had: 'Je hebt gekregen wat je wilde, "Mississippi", mazzelaar. Het lijkt wel of hij het wist', twee minuten later de tweede: 'Je hebt het voor mekaar, allebei de nummers die je wilde "Mississippi" en "Blind Willie McTell", het leek wel of hij je gehoord had.'
Ik voel me een mazzelaar, echt waar.
Goed concert, maar zeker niet het beste dat ik gezien heb (al moet ik natuurlijk niet vergelijken, ieder concert, zeker wanneer er jaren tussen zitten, staat op zich zelf), wel een van de meest opmerkelijke setlists (hoewel 2009 ook hoog scoort met 'Man in the long black coat' & vooral 'Tough mama')
Tsja, het geluid: Knopfler was één grote geluidsbrij waarboven af & toe wat tonen Knopfler-gitaar te horen waren. Bij Dylan wel wat beter, Dylan was over het algemeen goed te verstaan. Geluid was zeker niet optimaal, maar aangenaam. Had van mij een tikkeltje zachter gemogen (word ik oud? Ik word oud!)
Het lijkt wel of de geluidskwaliteit in vergelijking met Antwerpen omgekeerd was in Rotterdam.
Ik had al meerdere positieve verhalen gehoord & gelezen over Antwerpen voor ik naar Rotterdam reed, waardoor ik hoopte op hetzelfde, maar vreesde dat het best wel eens minder zou kunnen worden dan in Antwerpen. Vooral ook omdat er geen rustdag tussen de concerten in Antwerpen & Rotterdam heeft gezeten. Je begrijpt mijn verbazing. Vanaf het moment dat Dylan 'It ain't me babe' inzette (2de nummer), had ik het gevoel dat het opmerkelijk ging worden. Toen hij 'Mississippi' speelde, wist ik het zeker.
De nieuwe versie van 'Blind Willie McTell' vond ik zeer geslaagd, de derde keer dat ik dit nummer live heb mogen horen en veruit de beste versie. De man is zeventig & weet nog steeds de te vroeg oud geworden mopperkont die ik ben tot tranen te roeren, o.a. met deze 'Blind Willie McTell'.
'A Hard rain's a-gonna fall' vond ik erg goed, ik had echt het gevoel dat hij het verhaal leefde, dat hij - zoals ik vaker schrijf - de woorden kauwde, ik heb er geen betere benaming voor dan kauwen.
En 'Ballad of a thin man' vond ik ook echt verrassend goed, ondank (of misschien zelfs wel dankzij) de echo. Luisterend naar de opname uit Lille werkte die echo niet voor mij, maar gisteravond, in de Ahoy' - inclusief goede belichting - werkte het wel.
Ergens op driekwart van het concert realiseerde ik me dat ik regelmatig vergat te klappen, zo werd ik door de muziek in beslag genomen.
Verder viel me op dat Dylan & band tussen de nummers nogal hun tijd namen, veel gepiel op verschillende instrumenten voor daadwerkelijk een nieuw nummer werd ingezet. Overleg misschien? Werd de setlist ter plekke herschreven? Het is giswerk.
Ik heb enorm mazzel gehad, ik besef het mij terdege. Deze dag bestaat dan ook voornamelijk uit herbeleven, fragmenten uit het geheugen opdiepen.
Het spijt mij bijzonder dat je dit concert hebt moeten missen, het zou je van harte gegund zijn. Als alleen maar de tijd een dag terug gezet kon worden. Het is je zo gegund.
groet,
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten