Voor altijd jong

Toen Bert van de Kamp begin 1974 Planet Waves in Muziekkrant Oor besprak, was hij enthousiast over de plaat. Zo noemde hij Planet Waves "het beste Dylan-album sinds vele jaren." Over één song was Van de Kamp minder te spreken: "Forever Young". Hij noemde het "een Self Portrait-achtige song vol klisjees." Ik vraag me soms af of Van de Kamp zoveel jaar later nog steeds zo over "Forever Young" denkt.
Sinds Matthijs van Nieuwkerk bekend heeft gemaakt dat De Wereld Draait Door stopt, lijkt het wel of het programma met de aflevering beter wordt. Ergens vorige week of die week daarvoor maakte Splinter Chabot indruk in het gesprek na aanleiding van het verschijnen van zijn boek en afgelopen vrijdag zorgde Huub van der Lubbe voor een stukje televisie zoals we dat helaas niet vaak meer zien op de Nederlandse buis. Na een wat warrig gesprek, pakte Van der Lubbe een gitaar en zette hij een Nederlandse vertaling van Bob Dylans "Forever Young" in.
Naar conservatorium-maatstaf is Van der Lubbe's zang hooguit adequaat, zijn gitaarspel rudimentair. Het doet er niet toe. Van der Lubbe raakt met zijn uitvoering Dylans song in de kern. De gevoelens van een ouder voor het kind die Dylan in de song wist te leggen weet Van der Lubbe over te brengen.
Terwijl ik kijk en luister naar Van der Lubbe's "Voor altijd jong" denk ik aan mijn eigen kinderen, aan hoe 'mevrouw Tom' en ik in 2002 en 2005 besloten om enkele regels uit "Forever Young" op de geboortekaartjes van zoon- en dochterlief te laten drukken. Ik denk aan hoe ik met zoonlief nachtenlang op de arm liep omdat hij weigerde te slapen in zijn eigen bed. Ik denk aan de peuterstreken die ze beiden uithaalden. Ik denk aan de verwondering in de jonge ogen. De tranen en de glimlachen die in de loop der jaren op hun gezicht voorbij gekomen zijn. Ik denk de ouwe-lullen-gedachte over het vliegen van de tijd.
En terwijl dat allemaal door mij kopt raast, zie ik dat ik niet de enige ben die door Huub van der Lubbe uit het nu wordt getild. Ik zie het gezicht van tafelheer Marc Marie Huijbregts veranderen ergens tijdens het eerste couplet. Ik zie Matthijs van Nieuwkerk geraakt worden zoals ik ook geraakt wordt. Het lijkt wel of er tranen achter zijn ogen staan. Dat snap ik, ze staan ook achter mijn ogen.
Ik heb er net nog een keer naar gekeken, naar Van der Lubbe's "Voor altijd jong". Eigenlijk kan ik dat niet. Ik weet voor ik begin al dat het me gaat emotioneren en omdat ik dat weet, komt het nog harder binnen.
Eerste gedachte na de uitzending, afgelopen vrijdag: ik hoop dat Van der Lubbe "Voor altijd jong" gaat opnemen, dat het op single wordt uitgebracht en dat het niet meer van de radio te slaan is. Dit moet gehoord worden, niet alleen door ouders die aan hun kinderen denken. Iedereen.
Tegelijkertijd vraag ik me af of dat gaat werken. De magie van "Voor altijd jong" van afgelopen vrijdag is dat het verraste, dat er eerst een warrig gesprek voor zat, dat het de aanwezigen zichtbaar ontroerde, en vooral: dat Van der Lubbe alleen was. Een man, een gitaar en een stem. Inclusief het zoeken naar de song, de onzekerheid vooraf. Dat maakt het zo krachtig.
Ik ben bang dat wanneer Van der Lubbe de studio ingaat om "Voor altijd jong" op de plaat te zetten, dat de magie er niet is, dat Bert van de Kamp ineens gelijk krijgt, dat het niet meer zal zijn dan "een Self Portrait-achtige song vol klisjees."
Het beste is - denk ik - dat het bij dat ene moment blijft, dat we tot in lengte van dagen de mogelijkheid houden om dat ene moment, die twee minuten televisiemagie terug te kunnen kijken.
En misschien kijk ik er wel nooit meer naar, maar de wetenschap dat het kan, is nodig.