Achteraf gezien had ik natuurlijk even moeten vragen wat volgens haar goede Dylan-songs zijn en waarom, maar ik was verbouwereerd over haar plotselinge Dylan-interesse, dat ik het vergat.
Misschien is het begonnen toen ik haar in de tuin op een bankje zette, de hoes van Highway 61 Revisited in haar handen drukte en een foto maakte. In die dagen kon ze de hoestekst nog niet lezen, zeker niet zonder bril, al lijkt ze dat op die foto te doen. Het was de tijd waarin ze op de muziek van K3 door de kamer danste. Die foto moest op de kaft van mijn tweede boek met Dylan-aantekeningen - Luister je nou alweer naar Bobby - komen, maar de uitgever lag dwars.
Uiteindelijk kwam de foto op Laat mij vandaag vergeten tot morgen, het derde boek met Dylan-aantekeningen.
En nu luistert ze naar Dylan.
Het kost moeite, maar ik ga haar niks opdringen. Laat haar zelf maar ontdekken. Ze komt wel met vragen of verzoeken om bepaalde albums te lenen als ze daar aan toe is, denk ik. Hoop ik.
~ * ~ * ~ * ~
Aantekeningen tijdens het luisteren naar New Morning.
Maart is een goede maand om New Morning te draaien. "If Not For You" dartelt heerlijk de zondagochtend in. Dylan speelde het met George Harrison tijdens de rehearsals voor The Concert for Bangladesh.
Als ik New Morning draai, denk ik altijd aan twee, drie zaken.
Het songbook van New Morning met omgekeerde foto dat ik ooit op een van de verkoopwebsites zag, maar die net voor mijn neus werd weggekocht. Nooit meer gezien, dat boek. Wel de gewone versie, natuurlijk.
Het derde waar ik aan denk is het toneelstuk Scratch van Archibald MacLeish waar Dylan een aantal nummers voor schreef, songs die op New Morning terecht kwamen.
"The man standing next to me, his head was exploding. Well, I was prayin' the pieces wouldn't fall on me." Geweldige regels. Regels die blijven hangen.
Ooit New Morning gedraaid en vooral aandachtig geluisterd naar de piano? Het is de moeite waard. Er is een recensent geweest (naam??) die New Morning Dylans eerste pianoplaat noemde. Goede benaming, pianoplaat, maar naar mijn idee is New Morning niet de eerste, maar de tweede van Dylans carrière. De eerste is Highway 61 Revisited.
"Time Passes Slowly", zo'n nummer dat zo makkelijk over het hoofd wordt gezien. Da's jammer, het is een sterk nummer.
"Went To See The Gypsy", men zegt dat 't gaat over een ontmoeting met Elvis. Zou kunnen, maar ik vraag me af in hoeverre die kennis voor mij als luisteraar iets toevoegt aan het luistergenot. Niet veel, denk ik. Het maakt voor de song niet uit of "the Gypsy" wel of niet Elvis is. Mooi die spetterende gitaar aan het eind.
"Winterlude"-walsje. Als je "Winterlude" op het net opzoekt, blijkt het een Canadees feest voor de winter te zijn.
"If Dogs Run Free", weer zo'n song om op de piano te letten. "Just do your thing and you'll be king", dit is geen 'hogere poëzie', gewoon geinig. Bedrieglijk eenvoudig, zo lijkt het. Een prentenboek, ook nog.
Uitloopgroef, naald omhoog, plaat omdraaien.
Start.
"New Morning" associeer ik met een autorit. Niet vanwege het tweede couplet - al helpt het wel - maar simpelweg omdat ik de song voor het eerst hoorde tijdens een autorit (voorjaar, open dak) op een mixtape die iemand voor mij had gemaakt. Paar songs van Beach Boys, Tom Waits en een handvol songs van New Morning, waaronder de titelsong.
Een vreemde tape. Het werkte.
Kocht niet lang daarna New Morning bij een standje op Parkpop in Den Haag.
Goedemorgen meneer Dylan.
Het valt me op dat New Morning een zeer evenwichtig album is. Geen song die er in positieve of negatieve zin zover uitspringt, dat het album uit balans wordt gedrukt.
Ik heb een zwak voor "Sign On The Window", altijd gehad, vooral het eerste stuk van de song. Dylans gebarsten stem. Ergens in de tweede helft die maffe fluitjes zonder dat het sentimentele drek wordt.
"One More Weekend" is waarschijnlijk de meest naar verleiding klinkende, sexy Dylansong. Ik heb het niet zozeer over de tekst, maar over de muziek, over de manier van zingen.
The Big Lebowski: "The Man In Me". Altijd een goed nummer gevonden, met dank aan de film van de gebroeders Coen alleen maar meer waardering voor "The Man In Me" gekregen.
"But ooooh. what a wonderful feeling".
Die film weer eens kijken. Staat hoog op mijn lijst met films die niet vaak genoeg gezien kunnen worden, net als High Fidelity.
"Three Angels". Commentatoren hebben het over kerst. Voor mij voelt het niet zo. Een echte kerstsong is exclusief voor december, "Three Angels" kan het hele jaar.
"Father Of Night". Is dit een gebed, zoals soms wordt geschreven? Niet in mijn oren. Opmerkelijke afsluiter gezien het tempo. Dit was het uitgangspunt, de inspiratie voor een gedicht van Lawrence Ferlinghetti. Een laatste songs als uitgangspunt voor iets nieuws, dat spreekt mij meer aan dan een gebed.
~ * ~ * ~ * ~
Got the Bob Dylan blues
And the Bob Dylan shoes
And my clothes and my hair's in a mess
But you know I just couldn't care less
Syd Barrett - "Bob Dylan Blues"
~ * ~ * ~ * ~
4 opmerkingen:
Opvallend dat de jeugd van tegenwoordig precies doet wat de jeugd van de jaren 60/70/80 afschuwelijk vond: luisteren naar muziek waar je ouders van houden.
Dat is inderdaad opvallend. Waar zou dat vandaan komen?
Zoals die jongeren in DWDD afgelopen week zeiden, pikken ze veel muziek op tijdens het kijken naar tv. (Dit herken ik van mijn eigen kinderen.) In veel series wordt de muziek van "de ouders" - om het zo maar even te noemen - gedraaid. Zie daar de reden.
Geen idee of deze aanname klopt, maar het is de eerste, mogelijke verklaring die in mij opkomt.
Het is een verklaring, maar zeker niet de enige. De jeugd wil zich natuurlijk altijd blijven afzetten tegen de ouderen, dat hoort bij het opgroeien. Dat zie je nu bij die klimaatspijbelaars. Hun heldin is Greta Thurnberg zoals Dylan de held van de jaren 60 was. En dat brengt me bij de volgende reden: muzikanten hebben tegenwoordig minder impact dan vroeger. Vloggers en Youtubers zijn voor de jeugd van nu wat popsterren voor ons vroeger waren. In de jaren 60 had je Dylan en de Stones, in de jaren 70 Bowie en Queen, in de jaren 80 Madonna en Prince... Popsterren van dat niveau zijn er gewoon niet meer en dus zijn er jongeren die zich aangetrokken voelen tot de muziek van vroeger omdat er tegenwoordig zo weinig is wat net zoveel indruk maakt. (Niet allemaal natuurlijk, er zullen zat jongeren zijn die het allemaal ouwelullenmuziek vinden!)
Ha Frans,
Misschien heb je een punt, al roept dit wel een vraag bij mij op: de grote sterren van de jaren 60, 70 en 80 waren dat vooral doordat ze door diezelfde jeugd op een voetstuk werden gezet. Dat er nu geen muzikanten op voetstukken staan kan komen doordat er geen kwaliteit is, maar ook doordat de jeugd geen behoefte aan op voetstukken plaatsen heeft. De vraag is dan: de kip of het ei?
Een reactie posten