Beter dan Before The Flood of Unplugged.
Ik zie mezelf weer de trap aflopen in het ouderlijk huis - altijd datzelfde beeld als ik aan Hard Rain denk - zestien jaar & de paar noten die "Maggie's Farm" inleiden voor me uit fluitend.
Muziek is herinnering.
Herinnering en beeld.
De zwart omrande ogen van de 34-jarige Bob Dylan staren me aan vanaf de hoes van Hard Rain. Ze volgen me door de kamer.
Ik ben inmiddels ouder dan de Hard Rain-Dylan & toch zal hij altijd mijn senior zijn.
Ik herinner mij niets van mei 1976, ik was drie toen Hard Rain werd opgenomen. Ik ben nu 46 & Bob Dylan is ouder dan mijn vader is.
Zo'n dertig jaar geleden hoorde ik Hard Rain voor het eerst.
Soms is muziek ook gewoon wiskunde.
Is het mogelijk om in mei niet aan Hard Rain te denken?
Wat men ook beweert, er zijn domme vragen.
Iedere keer als ik Dave Rawlings in "Method Acting / Cortez the Killer" hoor zingen dat T-Bone de tape moet laten rollen denk ik aan Hard Rain.
Dat gaat zo:
So T-Bone, please keep the tape rolling
We'll keep strumming that guitar
We need a record of our failures
We must document our love
T-Bone Burnett liet tijdens de opnamen voor Hard Rain geen banden lopen, hij speelde gitaar en piano.
Een kop vol associaties is een kop vol verwarring.
Vier songs van dit album werden opgenomen op 16 mei 1976 tijdens een concert in Fort Worth, Texas: "I Threw It All Away", "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again", "Oh Sister" en "Lay, Lady, Lay". De overige vijf nummers werden een week later, op 23 mei tijdens het concert in Fort Collins, Colorado, opgenomen.
Soms is muziek een verzameling feiten en wetenswaardigheden.
Goed, ik luister naar Hard Rain, het is zo'n beetje de derde week van mei. Het is tijd.
De muziek is bruut, soms op een tedere manier bruut, zoals in "Oh Sister" en "Lay, Lady, Lay", maar bovenal is het bruut. Hard. Take no prisoners, dàt soort muziek.
Hoe goed ik het album als geheel ook vind, ik kan eigenlijk nooit wachten tot ik aan kant twee kan beginnen.
Het zoeken met de slidegitaar aan het begin van "Shelter From The Storm" trekt een nieuwe wereld open, een wereld die er voor kant 2 van Hard Rain niet bestond, niet voorstelbaar was.
Het is op het randje, deze "Shelter From The Storm", zwevend tussen er net op en er net naast. Het wankelen op dat randje maakt dit zo mooi.
Als ik naar Hard Rain luister zie ik de beelden uit de gelijknamige concertfilm voor mij verschijnen. Beeld en geluid zijn bij Hard Rain onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Tijdens "You're A Big Girl Now" gebruikt Dylan een van zijn andere stemmen. De muziek, de sfeer krijgt een schop in een andere richting.
De viool die er doorheen krast als een psycholoog door de geest van een puber. Het heelt, maar er blijft ook wat achter.
Past een song van Nashville Skyline tussen drie songs van Blood On The Tracks? Wel als je Dylan op een podium zet.
"I Threw It All Away" wordt opengescheurd en dan moet het echte werk nog beginnen.
Ik geloof in niet spoken. Ik ben niet bang voor de belastingen, God of eenzaamheid. Ik ben bang voor Bob Dylan die "Idiot Wind" zingt, 23 mei 1976.
En toch luister ik iedere keer weer, want ondanks de angst voor wat dit met mij doet, doet het vooral ook veel goeds.
Het zet tijd stil.
Het laat mij die diepste uithoeken van mijn geest zien.
Het tilt me op en kwakt mij weer neer.
Het scheldt me uit terwijl het mijn haar aait.
Het verscheurt me.
Het verscheurt me zodat ik als nieuw kan opstaan.
Het is Dylans feniks-song.
En aan het eind spring ik op als een klein kind, klap in mijn handen en roep "nog een keer, nog een keer, nog een keer."
En begin van voren af aan.
Ik begin met de jongen van 16 die de inleidende noten van "Maggie's Farm" voor zich uit fluit terwijl hij de trap van het ouderlijk huis afloopt.
Laat het altijd de derde week van mei zijn.
2 opmerkingen:
O wat een mooie en rake beschrijving!
Dank Rob
Een reactie posten