Vier tracks, in totaal nog geen 12 minuten. De ep Melancholy Mood bevat – zeker voor Dylan-begrippen – vier korte nummers, allemaal nummers die ooit eerder door Frank Sinatra zijn opgenomen.
De eerste indruk na het beluisteren van de ep Melancholy Mood is dan ook dat het in mei te verschijnen album Fallen Angels zich op het eerste gehoor laat kenmerken als Shadows In The Night deel 2.
En toch doe ik – afgaande op de songs op deze ep – Fallen Angels te kort door het album uitsluitend als een verlengstuk van of een vervolg op Shadows In The Night te bestempelen. Er is namelijk een belangrijk verschil tussen de vier tracks op de ep Melancholy Mood en de songs op Shadows In The Night. In de vier nummers op de ep Melancholy Mood is ook een opgewekte toon te horen, een toon die op Shadows In The Night niet te vinden is.
1. Melancholy Mood
“Melancholy Mood” heeft een lang instrumentaal intro. Het duurt dus even voor we voor het eerst Dylans stem op deze ep te horen krijgen. “Melancholy Mood” had zo op Shadows In The Night gepast. Deze opname ligt duidelijk in het verlengde van de tien nummers op dit album uit 2015, al zou het op dat album wel een van de wat meer vrolijk klinkende nummers zijn geweest. Hoe aardig deze opname van “Melancholy Mood” ook is, het kan niet tippen aan de werkelijk schitterende concertversies die Bob Dylan en band afgelopen november in Carré, Amsterdam brachten.
2. All Or Nothing At All
Net als “Melancholy Mood” ligt ook dit “All Or Nothing At All” in het verlengde van de songs op Shadows In The Night. En ook dit “All Or Nothing At All” heeft een net iets opgewekter toontje dan veel nummers op Shadows In The Night. En ook hier geldt – het wordt bijna eentonig – leuk, maar niet zo mooi als de concertversies van afgelopen november.
3. Come Rain Or Come Shine
Nog meer dan de twee voorgaande nummers is “Come Rain Or Come Shine” een nummer dat zo op Shadows In The Night had kunnen staan. Dat geldt niet alleen voor de manier waarop de band dit speelt en Dylan het zingt, maar ook de toon op deze opname is de toon die op Shadows In The Night domineert. Melancholiek.
4. That Old Black Magic
“That Old Black Magic” is het enige nummer op deze ep dat Bob Dylan nog niet tijdens concerten heeft gespeeld. “That Old Black Magic” is ook de grote verrassing op deze ep, niet zozeer omdat Dylan het nog niet live heeft gespeeld, maar omdat het opgewekt, vlot en vrolijk is.
Het is naar mijn smaak dan ook te hopen dat Fallen Angels meer nummers als “That Old Black Magic” bevat. Voor de vrolijke noot, de variatie die ik Shadows In The Night gemist heb.
Ik moet bekennen dat ik tot nu toe nog niet heel reikhalzend heb uitgekeken naar Fallen Angels, vooral omdat ik vreesde dat dit album in het verlengde van Shadows In The Night zou liggen. Ik heb – na een aanvankelijk enthousiasme kort na release – niet zo heel veel meer met het album Shadows In The Night. Daarentegen vind ik veel concertversies van de nummers van Shadows In The Night wel sterk. Afgaande op de vier songs op de ep Melancholy Mood verwacht ik dat het album Fallen Angels welleswaar in het verlengde van Shadows In The Night zal liggen, maar ook gevarieerder zal zijn dan Shadows In The Night. Door die verwachte variatie kijk ik inmiddels al weer meer uit naar Fallen Angels en vooral naar de concertversies van de nummers van dit album.
De ep Melancholy Mood in het algemeen en “That Old Black Magic” hebben me enigszins gerust gesteld: Fallen Angels wordt beter dan Shadows In The Night.
2 opmerkingen:
Saai singletje inderdaad.
Tijdens de TTRH-episode "Halloween" liet Bob ons overigens al een versie van That Old Black Magic horen in een uitvoering van Louis Prima & Keely Smith.
M&A
Een reactie posten