Zoals ik gisteren aan het eind van 'Luister, ik doe je na #1' beloofde, begin ik vandaag met A Nod to Bob, een cd vol covers met een hoog Americana-gehalte. Maar A Nod to Bob is zeker niet de enige cd waar ik naar geluisterd heb voor deel 2 van 'Luister, ik doe je na'. Of het nog wat oplevert voor de eindlijst? Jazeker. Goed, zonder verder al te veel te verklappen, eerst het beste:A Nod to Bob
[15 tracks, waarvan 1 gesproken introductie en een versie van 'Delia'. Beide tellen uiteraard niet mee voor de lijst. Na het beluisteren van A Nod to Bob staat de teller op 85]
A Nod to Bob is gewoon een goede cd. Met die opmerking zou misschien verwachten dat ik gelijk alle 13 covers aan de eindlijst zal toevoegen, maar zo simpel is het niet. Naast dat een goede cover een goed nummer moet zijn (uiteraard), moet het me ook - al is het maar voor even - het origineel doen vergeten. En daar zit 'm nou net het venijn.
A Nod to Bob is goed genoeg om alle nummers (kort) te bespreken, en hoewel ik vooral zal benadrukken waarom nummers het (net) niet redden om een plekje in de eindlijst te behalen, is dit album zeker de moeite waard om eens te beluisteren.
Eliza Gilkyson - 'Love minus zero / no limit': Mooie stem, goede versie. De begeleidende muzikanten maken het net iets te glad naar mijn smaak.
Guy Davis - 'Sweetheart like you': Henk stuurde mij gisteren een e-mail om mij te wijzen op de schoonheid van dit nummer. Dat waardeer ik bijzonder, maar in dit geval overbodig. Guy Davis weet de essentie van het nummer te vangen. Schitterend. Absoluut eentje voor de eindlijst. Dit nummer is al een reden om A Nod to Bob te willen aanschaffen (en dan te bedenken dat er een nog betere cover op dit album te vinden is...)
Davis zingt zoals het gedaan moet worden. De focus niet op de te halen noten, maar op het verhaal. Mooie accordeon.
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga': Dit is 'm. Een van de beste, zo niet dè beste cover ooit van een nummer van Dylan gemaakt. Suzzy & Maggie Roche zingen het verhaal zó droog, dat de ironie, de humor van het nummer eraf druipt. Bij heel veel nummers zou dit niet werken, wel bij 'Clothes line saga'. Niets dan lof.
John Gorka - 'Girl of the North country': Mooie stem, maar verkeerd gebracht. De intonatie leidt af.
Spider John Koerner & Dave Ray - 'Delia': Telt uiteraard niet mee aangezien 'Delia' niet door Dylan is geschreven. Wel een mooi nummer.
Cliff Eberhardt - 'I want you': Zeer vertraagde versie wat de eerste 20 seconden werkt, daarna niet meer. Begint te klinken als een poging tot een klaagzang.
Tom Landa & The Paperboys - 'All along the watchtower': De enige irritatie opwekkende track op A Nod to Bob. Overslaan.
Hart-Rouge - 'Dieu à nos côtés': Een Franstalige versie van 'With God on our side'. Al met al te netjes. De overgang van een vrouwenstem naar een mannenstem is geen verrijking.
Martin Simpson - 'Boots of Spanish leather': Je moet nogal wat lef in je donder hebben om een nummer dat zó schreeuwt om een verhalenverteller te coveren. Simpson dat het & hoe! Prima verhalenverteller. Door de gitaar ('knappende' snaren) & de strijkers is dit net geen nummer voor de lijst, zelfs niet voor de twijfelgevallen.
Norman Blake & Peter Ostroushko - 'Restless farewell': Mooi, maar klinkt eerder als een afscheid, dan als een afscheid met de belofte van een nieuw begin, zoals dit nummer volgens mij bedoeld is.
Greg Brown - 'Pledging my time': Aardig, maar te 'ingehouden'.
Rosalie Sorrels - 'Tomorrow is a long time': Sorrels heeft het zichzelf te moeilijk gemaakt. Het is onmogelijk om Dylans versie (op More Bob Dylan greatest hits) te doen vergeten. Bovendien heeft Sorrels niet ècht de stem voor dit nummer. Ze zint noten, maar vergeet het verhaal te vertellen.
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right': Na een gesproken, geestige introductie, zingt Elliott een mooie, indrukwekkende versie van 'Don't think twice, it's all right'. Vandaag wist Elliott het niet voor mekaar te krijgen om mij het origineel te doen vergeten. Ik twijfel. Eentje voor de lijst 'twijfelgevallen'.
Tot zover A Nod to Bob.
Gisteren plaatste Josse op But the tears on her cheecks are from laughing een stuk over The Walkabouts play Dylan met daarbij o.a. de tekst: 'Een prachtplaat opgedragen aan Tom. Als je een goeie cover van Dylan zoekt… Hier zijn ze. Luister vooral naar “The Wedding Song”.' Zoiets wil ik natuurlijk niet in de wind slaan & dus ben ik gelijk gaan luisteren.
The Walkabouts play Dylan
[9 tracks, 'Wedding song' staat er 2 keer op, alleen de mixen wijken iets af. Voor de teller: 8 tracks waarmee het totaal op 93 komt.]
'It's all over now, baby blue': Een aardige versie, het kabbelt wat. De angel is uit het nummer gehaald, maar het stemt me wel hoopvol voor de overige nummers. Maar helaas, dit blijkt het beste te zijn dat The Walkabouts play Dylan heeft te bieden.
'Sad eyed lady of the lowlands': Nog meer kabbel, kabbel. Nergens komt dit nummer uit de verf.
'Just like Tom Thumb's blues': Tijdens het luisteren maar één woord opgeschreven: 'niks' & ik kan me nu al niet meer herinneren waarom ik dat opschreef.
'Gates of Eden': The Walkabouts lijken het drama op te zoeken door het nummer te vertragen, maar - in mijn oren - werkt dit niet.
'Visions of Johanna': Vlak. The Walkabouts zijn geen verhalenvertellers. Ze raken de noten wel, maar leven het verhaal niet.
'It's alright, ma (I'm only bleeding)': Vanaf dit nummer begint het me echt te irriteren. Er wordt een 'stemmetje' opgezet waarmee ze ogenschijnlijk het 'donkere' opzoeken. Het werkt niet, het doet veel te gemaakt aan.
'Maggie's farm': AOR met een niet passende vrouwenstem.
'Wedding song': Wederom geen verhalenvertellers. Het laat me volledig koud tot na een minuut de irritatie toeslaat & ik de muziek uitknal om Dylans origineel op te zetten.
Het spijt me Josse, ik had het graag mooi gevonden. Maar dit is verre van mijn ding.
It ain't me babe; Zimmerman framed: the songs of Bob Dylan
[24 tracks waarvan 1 ook op een van de in 'Luister, ik die je na #1' besproken cd's staat. Hierdoor komt het totaal op 116 covers]
Oh boy, zou iemand misschien even een aspirientje kunnen halen?Heron, The Marmalade, The Ivy legue, The Tremeloes, The Masterminds, The Rambler en The Factotums. Het zijn slechts een paar namen van de op deze cd voorbij trekkende artiesten. Het is één grote drab, niet de moeite waard. Alles overgoten met een 'we-proberen-The-Beatles-na-te-doen-maar-hebben-geen-idee-hoe-het-moet'-sausje.
Zo snel mogelijk vergeten, deze cd.
En nu ik denk toch niet dieper te kunnen zinken in cover-land, gooi ik 'm er maar in:
The Hollies sing Dylan
[12 tracks waarvan 1 op een eerder besproken cd. Totaal: 127 covers]
Deze plaat moet gekoesterd worden, hij is namelijk ideaal om ongenode gasten het huis uit te jagen.
Na deze berg van ellende - It ain't me babe & The Hollies sing Dylan - ben ik wel toe aan iets betere muziek. En laat ik eerlijk zijn, alles klinkt goed na het beluisteren van deze twee platen.
Tangled up in blues
[12 tracks, totaal 139 covers]
Mavis Staples - 'Gotta serve somebody': Wat kan deze vrouw mooi
zingen! Wat een stem! De muziek & met name de achtergrondzangeressen zorgen ervoor dat deze opname net niet in de eindlijst komt.Isaac Hayes - 'Lay lady lay': Geen vermelding waard vanwege de kwaliteit, maar vanwege de absurditeit. Hayes zet een mierzoete stem op. 'Lay lady lay' als een poging om de dames te verleiden. Ergens halverwege zegt Hayes met een donkere stem 'Give us some music to convince this lady' waarna een saxofoon-solo volgt.
John Hammond - 'I'll be your baby tonight': Aardig, maar net niet overtuigend genoeg om mij het origineel te doen vergeten. Hetzelfde geldt eigenlijk voor 'Million miles' door Alvin "Youngblood" Hart en 'Wallflower' door The Holmes brothers.
Nog eentje pik ik eruit, de afsluiter:
The Band - 'One too many mornings': Mooi, maar net niet. Het is de uitzondering op de regel dat The Band altijd goede covers van Dylans nummers opneemt.
En dus, na het beluisteren van 139 covers staan er vier in de eindlijst & zijn er twee twijfelgevallen:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten