Ik wil dit jaar nog naar Hard rain luisteren, en Good as I been to you. Het tweede deel van de dvd The Bridge school concerts moet nog bekeken worden. O ja, en dan is er nog Infidels en Blonde on blonde en... Ik moet nog aan de aantekeningen werken - iets over Ezra Pound - &, o toeval, in NRC Handelsblad staat een kort artikel met de titel 'Dochter Ezra Pound vecht tegen fascistische groep'. Dat artikel heb ik al uitgeknipt, het artikel over het Chelsea Hotel in de Volkskrant van vandaag heb ik al wel gelezen, maar ik moet het nog uitknippen (met dank aan Peter voor de tip). De top 10 - met Dylan op 3 - van Matthijs van Nieuwkerk heb ik al wel uit de Mikro gids gescheurd, eerder vandaag. Ik heb de Mikro gids niet, maar mijn ouders wel & daar was ik vanochtend om oliebollen te eten & nieuwjaarsrolletjes te proeven. Dat is traditie. Wat Van Nieuwkerk zegt over 'Just like a woman'? Komt 'ie: 'Ach, Dylan is God. Zo is het toch? En hij is "Forever young", bovendien. Tegen Dylan de Grote is niemand in de popwereld bestand. Hij schreef misschien niet het beste nummer aller tijden, maar hij is wel de grootste aller tijden. Als diepe buiging naar zo veel ontroering, zo veel poëzie en zo veel woede kies ik het nummer "Just like a woman". Alleen de titel al. De wereld die daarachter zit. Dylan beschreef het allemaal.' Op de valreep is het niet alleen maar kommer & kwel met Van Nieuwkerk over Dylan in 2011. Wist je overigens dat er maar liefst vier verschillende vertalingen, in het Nederlands, van 'Make you feel my love' zijn? Daar ben ik ook net achtergekomen. Dat zit zo, Corry stuurde mij een e-mail & meldde dat ze gisteren op de buis een show van Claudia de Breij had gezien. In de show zingt zij een vertaling van 'Make you feel my love'. Toen ben ik gaan speuren. Naast de door Claudia de Breij gezongen vertaling, is er een vertaling van Bindervoet & Henkes, er is een vertaling door Paul de Leeuw gezongen (in duet met Adèle) & er is een vertaling door Van dik hout gezongen. Gisteravond - wederom met dank aan Corry - werd die aflevering van Cold case uitgezonden die propvol Dylan zit. Niet gezien, gisteravond, maar wel eerder. En dan is het al weer vier uur. Vier uur! Er resten mij nog maar acht uren in dit jaar. En ik was nog van plan om Hard rain en ....
Enfin, ik wens alle lezers een mooie jaarwisseling. Wees bij het verjagen van de kwade geesten zuinig op je vingers & oren & ogen. Maak er wat moois van.
Dylan kort #778
Dylan staat op 1 in de linkse top 2000, dat is kort samengevat het bericht dat momenteel - als je naar Dylan zoekt - het internet beheerst. Van Peter & Simon ontving ik een link naar de website van de Volkskrant. Een veel gelezen reactie is dat 'Like a rolling stone' helemaal niet 'links' is. Dat zijn mijns inziens, wel een kern van waarheid in, maar het is een verkeerde gedachtegang. Dat 'Like a rolling stone' op 1 staat in de linkse top 2000, zegt niks over 'Like a rolling stone', maar des te meer over de muzikale voorkeur van zichzelf links noemende mensen die ook nog eens de moeite nemen om te stemmen.
Meest opmerkelijke aan de linkse top 2000, ik schreef het hier al eerder, is dat 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' er in staat. Bij mijn weten heeft 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' nooit in de gewone top 2000 gestaan, wat voor mij reden genoeg is om die gewone top 2000 alles behalve serieus te nemen.
(Wie denkt, n.a.v. van bovenstaande, dat ik de linkse top 2000 wel serieus neem, moet ik teleurstellen.)
Frits over 'Like a rolling stone' in de linkse top 2000, hier.
Er zijn overigens nog véél meer berichten op het internet over Dylan & de linkse top 2000, maar het verhaal is eigenlijk steeds hetzelfde.
Voor degene die nog wel een paar covers kan verdragen (ik sla een rondje over), hier.
Ridder Roeland ontdekte in 2011 Dylan (en hoe!), da's mooi voor hem. Welkom bij de club. Zie hier.
Meest opmerkelijke aan de linkse top 2000, ik schreef het hier al eerder, is dat 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' er in staat. Bij mijn weten heeft 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' nooit in de gewone top 2000 gestaan, wat voor mij reden genoeg is om die gewone top 2000 alles behalve serieus te nemen.
(Wie denkt, n.a.v. van bovenstaande, dat ik de linkse top 2000 wel serieus neem, moet ik teleurstellen.)
Frits over 'Like a rolling stone' in de linkse top 2000, hier.
Er zijn overigens nog véél meer berichten op het internet over Dylan & de linkse top 2000, maar het verhaal is eigenlijk steeds hetzelfde.
Voor degene die nog wel een paar covers kan verdragen (ik sla een rondje over), hier.
Ridder Roeland ontdekte in 2011 Dylan (en hoe!), da's mooi voor hem. Welkom bij de club. Zie hier.
column
De dag na kerst, op 27 december, stond er een column van Ronald Giphart in de Volkskrant. Simon was zo vriendelijk om mij een scan van deze column te sturen (waarvoor dank). De column gaat over een reis naar een huisje in Noord-Normandië. Giphart schrijft o.a.: 'Een paar jaar geleden reed ik met een vriend naar ons eenzame familiehuisje. Een ernstige ziekte had hem geveld en het was zijn wens nog eens naar Normandië te gaan (...) Onderweg naar de Seine-Maritime doezelde hij in slaap, maar niet voordat hij "Make You Feel My Love" van Bob Dylan op repeat had gezet.Dit nummer is beroemd geworden door Adèle, maar de oerversie van Bob Dylan is rauwer, slepender en meer doorleefd. Omdat het rotweer was tijdens onze reis, leek het of mijn vriend en ik in onze eigen videoclip reden. "When the rain is blowing in your face, and the whole world is on your case, I could offer you a warm embrace, to make you feel my love", zong Dylan keer op keer, tot ik aandurfde een ander nummer op te zetten. Zonder een oog te openen, mompelde mijn vriend, van wie ik dacht dat hij lag te slapen, dat hij terug wilde naar het nummer dat hij had opgezet. De rest van de rit zong Dylan, nog minimaal zestig keer: "When evening shadows and the stars appear, and there is no one there to dry your tears, I could hold you for a million years, to make you feel my love."'
Simon, de man die mij de scan opstuurde, suggereert in zijn e-mail dat die zieke vriend in Gipharts column best wel eens Martin Bril zou kunnen zijn. Het zou mij niet verbazen wanneer Simon gelijk blijkt te hebben.
Bladerend door Het evenwicht van Martin Bril, stuit ik op het verhaal 'Normandië' & hoewel niets daarop wijst, kan ik me niet aan de gedachte onttrekken dat dit over dezelfde reis gaat als waar Ronald Giphart over schrijft.
Het verhaal 'Normandië' werd - volg de chronologie van Het evenwicht - in maart 2009 geschreven. 'Normandië' wordt in Het evenwicht gevolgd door een e-mail van Martin Bril, geschreven op 27 maart 2009, aan zijn oncoloog. Die e-mail begint met 'Ik ben terug uit Frankrijk.'
Op 22 april 2009 overleed Martin Bril.
Nog steeds loop ik af & toe langs de boekhandel & valt mijn blik op de molen met kranten. Nog steeds betrap ik mezelf erop dat regelmatig door mijn kop schiet dat ik de Volkskrant moet kopen, in de hoop op een goede column van Martin Bril.
En dan de realisatie.
Ik koop nog maar zelden de Volkskrant.
Dylan kort #777
Allereerst de Top 2000 a go go, je weet wel de uitzendingen van tweede kerstdag tot oudjaarsdag op Nederland 3. Op tweede kerstdag kwam Dylan voorbij: Leo Blokhuis liet horen dat John Lennon voor 'Happy X-mas (war is over)' de melodie geleend heeft van een ander nummer. Wanneer Matthijs van Nieuwkerk hem vraagt of hij hiermee een dolk in de rug van John Lennon steekt, zegt Blokhuis zoiets als 'maar Dylan deed het ook veelvuldig'.Natuurlijk heeft Blokhuis gelijk, Dylan heeft veel geleend / gejat. Maar het is niet zo - & dat lijkt Blokhuis wel te willen zeggen - dat het voor Lennon okee is om te lenen, omdat Dylan het ook heeft gedaan.
Het gaat me nu even niet om de discussie lenen / jatten / plagiaat, maar om de drogredenering van Blokhuis.
Gisteravond, nieuwe uitzending van hetzelfde programma: een fragment van de videoclip van 'Handle with care' van The Traveling wilburys.
Vanavond, net uitgezonden. Een fado-zangeres zingt - bijna onherkenbaar - nummers uit de top 2000. Het is de taak aan de kandidaten van de quiz om te raden om welk nummer het gaat. Eén van de nummers die de fad-zangeres zingt, is 'Make you feel my love'. Nadat één van de kandidaten de titel heeft geraden, zegt Matthijs van Nieuwkerk dat het nummer van Adele is. (Ik hoef niet uit te leggen dat hij daar geen vrienden mee maakt) Leo Blokhuis tikt Van Nieuwkerk terecht op de vingers.
O toeval, op het internet vond ik net een mindmap over (de vele coverversies van) 'Make you feel my love', schrik niet.
Tot zover de Top 2000 a go go, er volgen nog enkele afleveringen in de komende dagen.
Eerder vandaag plaatste ik hier '2011 - een Dylanesque jaaroverzicht' (zie hieronder). In het overzicht noem ik wel de 'grijze' cd Studs Terkel's wax museum, maar vergeet ik Life and life only. Begin 2012 komt daar nog Carnegie chapter hall 1961 bij. Met dank aan Floater die mij hier via de e-mail op wees.
Van Mark ontving ik, n.a.v. van de conclusies in'Luister, ik doe je na #9 (slot)' de volgende e-mail, waarvoor dank!
Nou Tom,
het is gehoord, het is niet onopgemerkt gebleven.
Om even vervelend te doen met wiskunde: uiteindelijk is 2,65% een heel normale score; als je statistiek loslaat op een verzameling van 567 covers, zullen er gemiddeld zo'n 13 covers zijn die qua kwaliteit twee positieve standaardafwijkingen afwijken van de "gemiddelde" cover - dat jij er 15 hebt gevonden betekent dat je te mild bent geweest :P Als je de twijfellijst erbij betrekt, dus zeg ook de covers die qua kwaliteit hangen tussen één positieve standaardafwijking beter dan het gemiddelde en twee (waar de eindlijst begint), die twee lijsten samen zou je verwachten op een kleine 90 nummers uit te komen, dus zeg een ruime 76 stuks op de twijfellijst ipv 21 zoals nu. Daar ben je dus veel te streng geweest.
De grootheid van Dylan de performer zit 'm erin dat, als je dylan-uitvoeringen van dylan-composities ook als cover zou beschouwen, hij met zijn versies bijna altijd zelf in "de regio" zit van minstens twee positieve standaardafwijkingen van het gemiddelde ten opzichte van de "gemiddelde" versie van een "gemiddeld" liedje. Wat zoveel wil zeggen als dat Dylan zo ongeveer de best denkbare uitvoerder is van zijn eigen songs. Ofwel: nobody sings dylan like dylan :)
Het zegt dan weer nix over de kwaliteit van de composities an-sich, daartoe zou je z'n composities met de composities van anderen moeten vergelijken, zeg honderd dylan-composities vergelijken met honderd composities van honderd andere "componisten" en dan uitzoeken waar zijn werk een plekje vindt. Maar dat is weer een compleet ander project, laat nu die schorre oren van je eerst maar bijkomen zodat je 2012 Dylan weer met frisse oren zult horen.
Luisterrijke groet, M.
Nog een vraag, op suggestie van een lezer, welke boeken uit de enorme lijst met in 2011 verschenen titels (zie hieronder), zijn een must-read. Lijstjes met titels kunnen naar tom_dylan@hotmail.com. Ontvangen lijstjes zal ik op de blog plaatsen.
Nog even terug naar de top 2000, maar dan een andere, met Dylans 'Like a rolling stone' op 1. De lijst met de nummers 1 t/m 100 staat hier. Beste plaat op deze lijst? #78 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'
'(Visions of) Johanna' op It's all round.
Eerder berichtte ik hier dat in Armada 65 een stuk staat met de titel 'Bob Dylan zingt Jacques Prévert via Lawrence Ferlinghetti'. Sinds vanmiddag heb ik die Armada in huis. Het stuk is geschreven door Jaap van der Bent & de titel dekt niet de lading. Het stuk gaat voornamelijk over Lawrence Ferlinghetti & de invloed van (het vertalen van) Jacques Prévert op zijn werk. In het staartje van het stuk komt Dylan nog even langs & Van der Bent legt nou net een connectie tussen een nummer van Dylan & een gedicht van Jacques Prévent (in de vertaling van Lawrence Ferlinghetti) die slechts met héél veel goede wil te leggen valt, terwijl in een eerder geciteerd gedicht van Prévent Dylan je haast tegemoet zingt, maar die connectie legt Van der Bent niet.
Gelukkig houd ik ook van de poëzie van Ferlinghetti, anders was de aanschaf van deze Armada wel de slechts besteedde €15,- van de afgelopen maanden.
2011 - een Dylanesque jaaroverzicht
Het jaar 2011 is zo'n beetje voorbij, binnen nu & 70 uur knalt het vuurwerk om het nieuwe jaar in te luiden & de boze geesten te verdrijven.Tijd om terug te kijken.
Het eerste waar ik aan denk bij 2011, is natuurlijk Dylans 70ste verjaardag & alle festiviteiten rond die verjaardag. Opvallend is dat er opmerkelijk veel boeken zijn verschenen, maar - zo zegt de herinnering - nauwelijks nieuwe cd's of elpees. De herinnering liegt, er zijn wel degelijk veel cd's en elpees verschenen, maar het zijn voornamelijk heruitgaven en verzamelaars. Er is weinig nieuwe muziek van Dylan uitgekomen.
Hoewel: 'The Love that faded', 'Don't ever take yourself away' en 'Trouble in mind' zijn mooie muzikale aanwinsten.
En dan zijn er natuurlijk nog de concerten in België en Nederland in oktober.
De herinnering zegt dat 2011 pas echt op gang kwam met de concerten in China & het gezeur in kranten en op het internet over de censuur waar Dylan zich aan heeft moeten onderwerpen. In mei volgde 'To my friends and followers' op Dylans website & nog steeds moet ik glimlachen wanneer ik daaraan denk.
Maar 2011 begon helemaal niet met de concerten in China, maar met Dylans optreden tijdens de uitreiking van de Grammy's waar hij - samen met The Avett Brothers en Mumford & sons - 'Maggie's farm' speelde. O ja, en daarvoor - in januari al - bleek Dylan een nieuw contract met uitgeverij Simon & Schuster getekend te hebben.
In februari overleed Suze Rotolo, veel meer dan alleen het meisje op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan.
Het jaar werd echt absurd in mei. Het leek wel of de gehele wereld Dylan-minded was geworden, voor even. Natuurlijk had dit alles te maken met Dylans 70ste verjaardag. Veel Duitse kranten besteedden aandacht aan Dylans 70ste verjaardag, enkele Nederlandse kranten besteedden aandacht aan Dylans heroïnegebruik in de jaren zestig.
De BBC (radio) zond een aantal zeer goede documentaires uit. In De Wereld draait door werd op tenenkrommende wijze aandacht besteed aan Dylans verjaardag. Dat het in Nederland wèl kan, bewees Martijn Muijs op KX Radio, uitstekende uitzending waar ik - tot mijn grote plezier - een kleine bijdrage aan mocht leveren.
De stroom nieuwe boeken & heruitgaven rond mei was enorm (zie het overzicht hieronder). Niet alleen werden de biografieën van Shelton, Sounes en Heylin opnieuw uitgegeven (alle drie herzien en / of aangevuld), ook verschenen er zeer goede nieuwe boeken (o.a. David Yaffe).
En dan zijn er nog de tijdschriften met Dylan op de cover, al dan niet met cd.
Na mei lijkt het weer wat rustiger te worden, tot in september de tentoonstelling The Asia Series van start gaat & kranten & internet bijna uit hun voegen barsten van de verontwaardiging over Dylans gebruik van foto's voor het maken van de schilderijen uit The Asia series.
In oktober & november trekt Dylan door Europa, met Mark Knopfler in het voorprogramma. Tijdens deze tournee geeft hij concerten in België (19 oktober) en Nederland (20 oktober). Uiteraard schrijft de ene krant dat Dylan niet kan zingen, terwijl de andere krant beweert dat Dylan in tijden niet meer zo'n goed concert heeft gegeven.
Persoonlijke hoogtepunten van 2011 zijn uiteraard de uitgave & presentatie van de Bob Dylan aantekeningen in april en de uitgave van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 in augustus. Zonder Alja, Rob en Arie - om de drie bovenaan een lange lijst namen te noemen - zouden deze boeken er nooit gekomen zijn. Ik maak een diepe, diepe buiging. Mijn dank is groot.
En in 2012? Tsja, voorspellen is niet mijn sterkste kant (ik had o.a. voor de start van de Europese tournee voorspeld dat Dylan niet samen met Mark Knopfler 'Blind Willie McTell' zou spelen tijdens een van de concerten...).
Misschien een nieuw boek met aantekeningen, ik werk er momenteel aan. Ik hoop op zowel een nieuw album met nieuwe songs, als een nieuwe aflevering van The Bootleg series. Misschien wel Chronicles vol. 2, wie zal het zeggen.
Ik verwacht in ieder geval nog meer Dylan op vinyl van Music on vinyl.
En er zullen ongetwijfeld nog nieuwe concerten gegeven worden.
Ik heb bijna al zin om aan 2012 te beginnen, maar voor het zover is, hieronder nog een Dylanesque overzicht van 2011. Ik heb niet de illusie dat dit overzicht compleet is, aanvullingen zijn meer dan welkom.
boeken:
Patrick Roefflaer – Bob Dylan in de studio (januari)
Michael J. Gilmour – The Gospel according to Bob Dylan (februari)
Clinton Heylin – Behind the shades (heruitgave april)
Tom Willems – de Bob Dylan aantekeningen (april)
Robert Shelton – No direction home (heruitgave april)
Howard Sounes – Down the highway (heruitgave april)
The Bob Dylan archive / Box of vision (mei)
Sean Egan – The Mammoth book of Bob Dylan (mei)
Bert van de Kamp – ABC Dylan (mei)
Gary Golio & Marc Burckhardt – When Bob met Woody (mei)
Klaus Theweleit - How does it feel – das Bob Dylan-Lesebuch (mei)
June Skinner Sawyer – Bob Dylan New York (mei)
Daniel Mark Epstein – The Ballad of Bob Dylan (mei)
The Captain’s tower (mei)
Christof Graf – America oder der Tag, an dem Bob Dylan durch Saarbrücken fuhr (mei)
Olaf Benzinger – Bob Dylan Die Geschichte seiner Musik (heruitgave juni)
David Yaffe – Bob Dylan like a complete unknown (juni)
Tom Willems – Bob Dylan in Nederland 1965 – 1978 (augustus)
Jon J. Muth & Bo Dylan – Blowin’ in the wind (november)
Frits Tromp – Gisteren is een herinnering (december)
Tino Markworth – Bob Dylan (datum?)
Michael Endepols – Bob Dylan von A bis Z (datum?)
Thomas Waldherr – I’m in a Cowboy Band (datum?)
releases muziek:
Biograph (heruitgave, maart)
Studs Terkel’s wax museum (maart)
Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 (april)
the Ting Tings – Subterranean homesick blues (remix april)
All time best (mei)
Before the flood (Music on vinyl, juli)
Not dark yet; het beste van Dylan 1980 – 2010 (Volkskrant, september)
The Lost notebooks of Hank Williams (oktober)
Beyond here lies nothin’ (oktober)
Hard rain (Music on vinyl, oktober)
Hawaii five-O; soundtrack (oktober)
Pure Dylan (oktober)
Can you please crawl out your window? (4 singles Record store day, november)
Blonde on blonde (heruitgave, classic albums)
The Basement tapes (Music on vinyl, december)
Good as I been to you (Music on vinyl, december)
releases dvd:
Dont look back (heruitgave blu-ray april)
Other side of the mirror (heruitgave blu-ray april)
The Bridge school benefit concert (december)
nieuws:
Dylan tekent een contract met Simon & Schuster voor 6 nieuwe boeken (januari)
Suze Rotolo overleden (februari)
Afleveringen van het radioprogramma De Bob Dylan Story (vpro) worden online gezet (mei)
Dylan schrijft ‘To my friends and followers’, n.a.v. de discussies over zijn optredens in China, en laat dit plaatsen op bobdylan.com (mei)
Dylan wordt 70 (mei)
Kranten staan bol met koppen als ‘Dylan geeft heroïnegebruik toe’ (mei)
Doeken van de The Drawn blank series 2011 gaan in de verkoop (juli)
Tentoonstelling The Asia series (september – oktober)
Kranten en websites publiceren uitvoerig over Dylans gebruik van foto’s voor het maken van de schilderijen van The Asia series (september)
Dylan koopt een doedelzak & iedereen lijkt er iets van te vinden (oktober)
Fotograaf Barry Feinstein overleden (oktober)
Producer Don de Vito overleden (november)
tournee:
Dylan treedt op tijdens de uitreiking van de Grammy’s. Hij speelt – samen met leden van The Avett Brothers en Mumford & sons – ‘Maggie’s farm’ (februari)
Tournee Azië en Australië (april)
Tournee Europa (juni, juli)
Tournee Amerika (juli, augustus)
Tournee Europa (oktober, november)
tijdschriften met veel Dylan:
Uncut (mei)
Rolling Stone Duitsland (mei)
Rolling Stone (mei)
radio / tv:
Hoe word ik Dylan-kenner in één nacht? (radio 1, mei)
De Wereld draait door (Nederland 3, mei)
Bob Dylan wordt 70 (KX Radio, mei)
Nashville cats – the making of Blonde on Blonde (1 voorbeeld van een serie documentaires die de BBC uitzond in mei)
De helden van Holman (radio 5, juli)
Luister, ik doe je na #9 (slot)
Het allerlaatste deel van 'Luister, ik doe je na'. Da's mooi, want ik heb meer dan genoeg van al die covers. Na vandaag hoef ik voorlopig geen covers meer te horen.
Helemaal onderaan dit bericht staan drie conclusies, getrokken naar het beluisteren van 567 covers...
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik heb in het verleden dusdanig vaak de tip gekregen om het album Lo and behold van Coulson, Dean, McGuinness and Flint te beluisteren, dat ik het ongeveer een jaar geleden maar gekocht heb. Al die tipgevers moet ik teleurstellen. Het is niet allemaal een drama wat op dit album te vinden is, maar... Enfin, daar gaat ie:
Coulson, Dean, McGuinness and Flint - Lo and behold
[10 covers, totaal: 443]
Wat dit album jarenlang interessant gemaakt moet hebben, is dat het vooral covers bevat van nummers die niet officieel in de uitvoering van Dylan uitgegeven zijn. Inmiddels zijn een aantal wel in de uitvoering van Dylan in de winkel te koop, zoals 'Let me die in my footsteps', 'Odds and ends' en het titelnummer. Desalniettemin bevat dit album nog steeds een aantal covers waarvan het origineel door Dylan wel circuleert op bootlegs, maar nog niet officieel is uitgebracht, zoals 'Sign on the cross' en 'Get your rocks off'.
Het is jammer dat Coulson, Dean, McGuinness and Flint van een groot aantal covers echt helemaal niks bakt. De versies van 'Eternal circle', 'Open the door Homer', 'Lay down your weary tune', 'The eath of Emmett Till' en vooral 'Don't ya tell Henry' zijn ware nachtmerries. Walgelijk.
'Sign on the cross', 'Lo and behold' en 'Odds and ends' zijn hooguit aardig. er is geen enkele reden (meer) om dit album te willen bezitten.
Peter, Paul and Mary - In the wind
[3 covers, waarvan 2 reeds besproken. Totaal: 444]
De voornaamste reden om In the wind aan te schaffen, is de door Dylan geschreven hoestekst, direct gevolgd door Peter, Paul and Mary's versie van 'Blowin' in the wind'.
Op dit album staat ook een cover van 'Quit your lowdown ways', welke aardig is, maar ook niet meer dan dat.
Hugues Aufray - Aufray chante Dylan
[11 covers, totaal 455]
Dit album heb ik gekocht vanwege de foto's van Dylan & Aufray op de hoes (zie ook de Bob Dylan aantekeningen). De covers zijn matig tot aardig, meer niet. Over de vertalingen kan ik niet oordelen, daarvoor is mijn kennis van het Frans te matig. Bovendien gaat het mij in deze serie niet om de kwaliteit (of het gebrek daar aan) van de vertalingen.
de meest aardige covers op dit album zijn 'Girl from the north country' en 'The Lonesome death of Hattie Carroll', maar niks komt ook maar in de buurt van de schoonheid van het origineel. Sommige covers, zoals 'All I really want to do', 'Oxford town' en 'Wtih God on our side' irriteren gewoon.
The 30th anniversary concert celebration
[25 cover, totaal: 480]
Het had een feest moeten worden, maar ik herinner mij dat ik - samen met mijn vader - met plaatsvervangende schaamte naar de tv-uitzending van dit concert heb zitten kijken. Pas bij Dylans solo-optreden zakte de schaamte een beetje weg, om weer net zo hard terug te komen tijdens het gezamenlijk gezongen 'My back pages'.
Het was niet helemaal een ramp, mijn vader & ik waren het er roerend over eens dat de optredens van Willie Nelson & Richie Havens de moeite waard waren. Persoonlijk vond ik Eddie Vedder & Mike McCready ook nog wel de moeite waard, en iets mindere mate The Band, of wat daar nog van over was. Niks voor de eindlijst of twijfellijst.
Peter, Paul and Mary - The Times they are a-changin' (single)
[1 cover, totaal: 481]
Hooguit aardig, iets te 'oprecht' gebracht.
Conny van den Bos en René Frank - Blowin' in the wind (single)
[1 cover, totaal: 482]
Een Nederlandstalige versie van 'Blowin' in the wind'. Van historisch belang - de eerste uitgave in Nederland van een nummer van Dylan - meer ook niet. Gewoon irritant.
Ernst Jansz - Dromen van Johanna
[12 covers, totaal: 494]
Ernst Jansz vertaalde 12 nummers van Dylan, schreef daar een aardig boek over, trekt langs de theaters & bracht een cd uit met zijn 12 covers. Het gros van de covers - nog even afgezien van de vertalingen - vind ik ronduit irritant & onder de maat. Jansz heeft nogal eens de neiging om 'het stemmetje' op te zetten. Bovendien is de muzikale begeleiding vaak maar matig.
Positieve uitschieters: 'Boots of Spanish leather', 'Every grain of sand' en 'Red river shore'. Geen eindlijst of twijfellijst-materiaal.
I shall be unreleased
[18 covers, waarvan 1 met een bijdrage van Dylan & 5 reeds zijn besproken. Totaal: 506]
Een cd uit begin jaren 90, een prima concept: een verzamel-cd met covers van nummers van Dylan, nummers die Dylan zelf niet heeft opgenomen en / of niet officieel heeft uitgebracht. Op deze cd zul je o.a. nummers als 'Walk out in the rain', Love is just a four letter word', Dusty old fairgrounds' en 'Ain't no man righteous, no not one' tegenkomen.
Prima concept, maar het werkt niet. Nachtmerries als Rod Stewart & Manfred Mann komen voorbij. Zelfs de bijdrage van de fantastische The Staple singers valt tegen. De enige wel aardige covers op dit album zijn 'Seven days' door Ron Wood, 'Ain't no man righteous, no not one' door Jah Malla en 'Paths of victory' door Pete Seeger. Maar ook de positieve uitschieters blijven onder de maat, helaas.
Ramblin' Jack Elliott - The Ballad of Ramblin' Jack
[1 cover, totaal: 507]
Een andere versie van 'Don't think twice, it's all right', wederom live. Een betere versie dan op A Nod to Bob. De versie van A Nod to Bob gaat hiermee van de twijfellijst en wordt vervangen door deze versie.
David Bromberg - The Player: a retrospective
[1 cover, totaal: 508]
Deze cd is vooral interessant vanwege 'Sammy's song' waarop Dylan een bijdrage levert. Brombergs versie van 'Wallflower' is aardig, meer niet. Net niet op de twijfellijst.
Gotta serve somebody, the gospel songs of Bob Dylan
[11 tracks, waarvan 1 door Dylan en 1 reeds besproken is. Totaal: 517]
Geen onaardig album, covers van de nummers van Slow train coming en Saved. Maar het werkt zeker niet allemaal. De mooiste covers: 'Are you ready' door de Fairfield four, geheel a capella en 'Saving grace' door Aaron Neville (eerste minuut verbluffend, daarna treedt de verveling in). Beide tracks komen net niet op de eindlijst, over de overige covers heb ik het maar niet.
Odetta sings Dylan (cd-versie inclusief 2 bonustracks)
[12 covers, waarvan 1 reeds besproken. Totaal: 528]
Odetta sings Dylan is gewoon een goed album. Dit kun je rustig aanschaffen, daar zul je geen spijt van krijgen. Natuurlijk zijn niet alle covers even geslaagd & nee, niet alle covers zullen een plekje krijgen in de lijsten. Net niet op de lijst: 'Baby, I'm in the mood for you', 'Don't think twice, it's all right', 'Masters of war' en 'Mr. Tambourine man'. Op de eindlijst: 'Long ago, far away' en 'Long time gone'. Op de twijfellijst: 'Masters of war'.
Journey to love (Mojo november 2010)
[1 cover, totaal: 529]
Een cd bij de Mojo weggegeven die vooral interessant is vanwege Dylan bijdrage, op piano, op 'Downtown blues' van Geoff Muldaur. Maar er staat ook een cover op: 'Masters of war' door Judy Collins. Ik word hier niet warm of koud van, moet ik bekennen.
The Grateful dead - Postcards from the hanging (inclusief bonus-cd)
[13 tracks, 1 inclusief Dylan, 1 reeds eerder besproken. Totaal: 540]
ik heb wel een zwak voor de muziek van The Grateful dead & al is deze cd zeker niet The Finest hour van The Grateful dead, net als bij Odetta sings Dylan zul je je geen buil vallen aan de aanschaf van Postcards from the hanging.
Eindlijst: 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry', twijfellijst: 'Queen Jane approximately'. Net niet op de lijst: 'She belongs to me' en 'When I paint my masterpiece'.
Happy birthday Bob (Uncut juni 2011)
[4 covers, totaal: 544]
Wederom een cd'tje dat werd weggegeven bij de aanschaf van een tijdschrift. Vier covers, 'sTuck inside of Mobile' door North Mississippi allstars & 'Forever young' door Soweto gospel choir zijn ronduit irritant. De andere 2 covers zijn ver onder de maat. Vergeten & verder gaan.
Ramblin' Jack Elliott - Best of the Vanguard years
[1 cover, totaal: 545]
een derde versie van 'Don't think twice, it's all right' door Ramblin' Jack Elliott, dit maal niet live, maar in de studio. Aardig, niet zo mooi als de live versie in de twijfellijst.
The Band - Rock of ages (2001 heruitgave, inclusief bonus-cd)
[2 covers, totaal: 547]
Van beide covers - 'This wheel's on fire' en 'I shall be released' zijn eerder al betere of gelijkwaardige versies van The Band voorbij gekomen.
The Band - The Last waltz (4 cd-versie)
[1 cover, totaal: 548]
Voor deze cover geldt hetzelfde als bij de covers op Rock of ages.
The People speak
[2 covers, totaal: 550]
Eddie Vedder zingt, net als tijdens the 30th anniversary concert celebration 'Masters of war' & wederom doet hij het mooi. Deze versie is nog iets mooier dan de eerder besproken versie: twijfellijst.
De tweede cover op deze cd - 'Only a pawn in their game' door Rich Robinson - is een stuk minder. Eén keer luisteren & vergeten.
Willie Nelson - Across the borderline
[1 cover, totaal: 551]
Willie Nelson speelt op dit album, net als tijdens the 30th anniversary concert celebration, 'What was it you wanted'. Mooi, maar niet goed genoeg voor een notering in een van de lijsten.
U2 - Rattle and hum
[1 cover, totaal: 552]
U2's versie van 'All along the watchtower', inclusief door voorman Bono bedachte nieuwe tekst. Laat maar.
Adele - 19 (expanded edition)
[2 covers, totaal: 554]
Op deze expanded edition staan 2 versies van 'Make you feel my love'. Adele heeft een mooie stem, het is alleen jammer dat ze 'm gebruikt zoals ze 'm gebruikt. Dit is het niet. De tweede versie - live - is nagenoeg identiek aan de overbekende hit-versie. Ik wil best snappen dat mensen dit mooi vinden, maar ik krijg er jeuk van.
Nina Simone - I got life and many others
[2 covers, totaal: 556]
Geen onaardige versie van 'I shall be released', maar zeker geen lijst-materiaal. De versie van 'Just like a woman' is er een om te vergeten.
Nina Simone - To love somebody
[3 covers, waarvan 2 reeds besproken. Totaal: 557]
Simone's versie van 'The Times they are a-changin'' is niet haar finest hour. Laat maar. Gewoon irritant.
Bob Dylan & The Band - The Basement tapes
[2 covers, totaal: 559]
Op The Basement tapes staan 2 door Dylan geschreven nummers in de uitvoering van The Band: 'Don't ya tell Henry' en 'Long distance operator'. De eerste is hooguit aardig, de tweede is in een bijna identieke versie reeds besproken.
Bob Dylan & The Band - Before the flood
[1 cover, totaal: 560]
Op dit album nogmaals 'I shall be released' door The Band. Niet wereldschokkend anders dan eerder beluisterde versies.
George Harrison - All things must pass
[1 cover, totaal: 561]
Aardige versie van 'If not for you', meer niet.
Earl Scruggs - His family and friends
[2 covers, totaal: 563]
Op dit album speelt Earl Scruggs 'Love is just a four letter word' samen met Joan Baez en 'You ain't going nowhere' met The Byrds. Beide versies wijken niet drastisch af van de eerder besproken covers van Joan Baez en The Byrds.
Bette Midler - Best of Bette
[1 cover, totaal: 564]
Midlers versie van 'I shall be released' mag in de kast blijven. Niet de moeite van het beluisteren waard.
The Best of Broadside 1962 - 1988
[3 covers, totaal: 567]
Op deze 5 cd box is veel Dylan te vinden. Dylan zelf onder het pseudoniem Blind Boy Grunt, maar ook een aantal covers:
The New World singers - 'Blowin' in the wind'
The Boradside singers - 'Paths of victory' [er zijn geruchten dat Dylan meezingt, ik hoor het niet]
Pete Seeger - 'A Hard rain's a-gonna fall'
De versie van 'A Hard rain's a-gonna fall' door Pete Seeger is de beste van de drie covers. Geen eindlijst materiaal.
Ik ben er door! Na het beluisteren van 567 covers is dit de eindlijst & de twijfellijst:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
The Band - 'I shall be released'
The Band - 'Long distance operator'
Oh Susanna - 'Billy 4'
Odetta - 'Long ago, far away'
Odetta - 'Long time gone'
The Grateful Dead - 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right' [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Richie Havens - 'Just like a woman' (versie van Mixed bag)
Neville Brothers - 'With God on our side'
The Band - 'Tears of rage' (2 versies)
Salomon Burke - 'Stepchild'
Pete Seeger - 'Masters of war'
Odetta - 'Masters of war'
the Grateful dead - 'Queen Jane approximately'
Eddie Vedder - 'Masters of war'
ik begon deze serie met: 'Met de aankomende release van Chimes of freedom laait de discussie over covers van Dylan-nummers weer op. Mijn mening is simpel & duidelijk: covers zijn in verhouding tot het origineel van Dylan altijd onder de maat & 90% is bagger.
Maar is dat wel zo?'
Als 90% bagger is, zoals mijn aanname was aan het begin van deze serie, dan is 10% goed. Goed zijn die nummers die uiteindelijk op de eindlijst terecht zijn gekomen. Dat zijn er 15. Dat is slechts 2,65% van het totaal aantal beluisterde covers! Dat is procentueel gezien een heel stuk minder dan ik van te voren had ingeschat.
Zelfs als ik de nummers op de twijfellijst meetel, kom ik slechts aan 6,35% en dus nog lang niet aan de 10%.
Conclusies:
1. 97,35% van de covers is bagger
2. slechts 15 van de 567 covers kunnen er mee door
3. 'Nobody sings Dylan like Dylan'
Helemaal onderaan dit bericht staan drie conclusies, getrokken naar het beluisteren van 567 covers...
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik heb in het verleden dusdanig vaak de tip gekregen om het album Lo and behold van Coulson, Dean, McGuinness and Flint te beluisteren, dat ik het ongeveer een jaar geleden maar gekocht heb. Al die tipgevers moet ik teleurstellen. Het is niet allemaal een drama wat op dit album te vinden is, maar... Enfin, daar gaat ie:
Coulson, Dean, McGuinness and Flint - Lo and behold
[10 covers, totaal: 443]
Wat dit album jarenlang interessant gemaakt moet hebben, is dat het vooral covers bevat van nummers die niet officieel in de uitvoering van Dylan uitgegeven zijn. Inmiddels zijn een aantal wel in de uitvoering van Dylan in de winkel te koop, zoals 'Let me die in my footsteps', 'Odds and ends' en het titelnummer. Desalniettemin bevat dit album nog steeds een aantal covers waarvan het origineel door Dylan wel circuleert op bootlegs, maar nog niet officieel is uitgebracht, zoals 'Sign on the cross' en 'Get your rocks off'.
Het is jammer dat Coulson, Dean, McGuinness and Flint van een groot aantal covers echt helemaal niks bakt. De versies van 'Eternal circle', 'Open the door Homer', 'Lay down your weary tune', 'The eath of Emmett Till' en vooral 'Don't ya tell Henry' zijn ware nachtmerries. Walgelijk.
'Sign on the cross', 'Lo and behold' en 'Odds and ends' zijn hooguit aardig. er is geen enkele reden (meer) om dit album te willen bezitten.
Peter, Paul and Mary - In the wind
[3 covers, waarvan 2 reeds besproken. Totaal: 444]
De voornaamste reden om In the wind aan te schaffen, is de door Dylan geschreven hoestekst, direct gevolgd door Peter, Paul and Mary's versie van 'Blowin' in the wind'.
Op dit album staat ook een cover van 'Quit your lowdown ways', welke aardig is, maar ook niet meer dan dat.
Hugues Aufray - Aufray chante Dylan
[11 covers, totaal 455]
Dit album heb ik gekocht vanwege de foto's van Dylan & Aufray op de hoes (zie ook de Bob Dylan aantekeningen). De covers zijn matig tot aardig, meer niet. Over de vertalingen kan ik niet oordelen, daarvoor is mijn kennis van het Frans te matig. Bovendien gaat het mij in deze serie niet om de kwaliteit (of het gebrek daar aan) van de vertalingen.
de meest aardige covers op dit album zijn 'Girl from the north country' en 'The Lonesome death of Hattie Carroll', maar niks komt ook maar in de buurt van de schoonheid van het origineel. Sommige covers, zoals 'All I really want to do', 'Oxford town' en 'Wtih God on our side' irriteren gewoon.
The 30th anniversary concert celebration
[25 cover, totaal: 480]
Het had een feest moeten worden, maar ik herinner mij dat ik - samen met mijn vader - met plaatsvervangende schaamte naar de tv-uitzending van dit concert heb zitten kijken. Pas bij Dylans solo-optreden zakte de schaamte een beetje weg, om weer net zo hard terug te komen tijdens het gezamenlijk gezongen 'My back pages'.
Het was niet helemaal een ramp, mijn vader & ik waren het er roerend over eens dat de optredens van Willie Nelson & Richie Havens de moeite waard waren. Persoonlijk vond ik Eddie Vedder & Mike McCready ook nog wel de moeite waard, en iets mindere mate The Band, of wat daar nog van over was. Niks voor de eindlijst of twijfellijst.
Peter, Paul and Mary - The Times they are a-changin' (single)
[1 cover, totaal: 481]
Hooguit aardig, iets te 'oprecht' gebracht.
Conny van den Bos en René Frank - Blowin' in the wind (single)
[1 cover, totaal: 482]
Een Nederlandstalige versie van 'Blowin' in the wind'. Van historisch belang - de eerste uitgave in Nederland van een nummer van Dylan - meer ook niet. Gewoon irritant.
Ernst Jansz - Dromen van Johanna
[12 covers, totaal: 494]
Ernst Jansz vertaalde 12 nummers van Dylan, schreef daar een aardig boek over, trekt langs de theaters & bracht een cd uit met zijn 12 covers. Het gros van de covers - nog even afgezien van de vertalingen - vind ik ronduit irritant & onder de maat. Jansz heeft nogal eens de neiging om 'het stemmetje' op te zetten. Bovendien is de muzikale begeleiding vaak maar matig.
Positieve uitschieters: 'Boots of Spanish leather', 'Every grain of sand' en 'Red river shore'. Geen eindlijst of twijfellijst-materiaal.
I shall be unreleased
[18 covers, waarvan 1 met een bijdrage van Dylan & 5 reeds zijn besproken. Totaal: 506]
Een cd uit begin jaren 90, een prima concept: een verzamel-cd met covers van nummers van Dylan, nummers die Dylan zelf niet heeft opgenomen en / of niet officieel heeft uitgebracht. Op deze cd zul je o.a. nummers als 'Walk out in the rain', Love is just a four letter word', Dusty old fairgrounds' en 'Ain't no man righteous, no not one' tegenkomen.
Prima concept, maar het werkt niet. Nachtmerries als Rod Stewart & Manfred Mann komen voorbij. Zelfs de bijdrage van de fantastische The Staple singers valt tegen. De enige wel aardige covers op dit album zijn 'Seven days' door Ron Wood, 'Ain't no man righteous, no not one' door Jah Malla en 'Paths of victory' door Pete Seeger. Maar ook de positieve uitschieters blijven onder de maat, helaas.
Ramblin' Jack Elliott - The Ballad of Ramblin' Jack
[1 cover, totaal: 507]
Een andere versie van 'Don't think twice, it's all right', wederom live. Een betere versie dan op A Nod to Bob. De versie van A Nod to Bob gaat hiermee van de twijfellijst en wordt vervangen door deze versie.
David Bromberg - The Player: a retrospective
[1 cover, totaal: 508]
Deze cd is vooral interessant vanwege 'Sammy's song' waarop Dylan een bijdrage levert. Brombergs versie van 'Wallflower' is aardig, meer niet. Net niet op de twijfellijst.
Gotta serve somebody, the gospel songs of Bob Dylan
[11 tracks, waarvan 1 door Dylan en 1 reeds besproken is. Totaal: 517]
Geen onaardig album, covers van de nummers van Slow train coming en Saved. Maar het werkt zeker niet allemaal. De mooiste covers: 'Are you ready' door de Fairfield four, geheel a capella en 'Saving grace' door Aaron Neville (eerste minuut verbluffend, daarna treedt de verveling in). Beide tracks komen net niet op de eindlijst, over de overige covers heb ik het maar niet.
Odetta sings Dylan (cd-versie inclusief 2 bonustracks)
[12 covers, waarvan 1 reeds besproken. Totaal: 528]
Odetta sings Dylan is gewoon een goed album. Dit kun je rustig aanschaffen, daar zul je geen spijt van krijgen. Natuurlijk zijn niet alle covers even geslaagd & nee, niet alle covers zullen een plekje krijgen in de lijsten. Net niet op de lijst: 'Baby, I'm in the mood for you', 'Don't think twice, it's all right', 'Masters of war' en 'Mr. Tambourine man'. Op de eindlijst: 'Long ago, far away' en 'Long time gone'. Op de twijfellijst: 'Masters of war'.
Journey to love (Mojo november 2010)
[1 cover, totaal: 529]
Een cd bij de Mojo weggegeven die vooral interessant is vanwege Dylan bijdrage, op piano, op 'Downtown blues' van Geoff Muldaur. Maar er staat ook een cover op: 'Masters of war' door Judy Collins. Ik word hier niet warm of koud van, moet ik bekennen.
The Grateful dead - Postcards from the hanging (inclusief bonus-cd)
[13 tracks, 1 inclusief Dylan, 1 reeds eerder besproken. Totaal: 540]
ik heb wel een zwak voor de muziek van The Grateful dead & al is deze cd zeker niet The Finest hour van The Grateful dead, net als bij Odetta sings Dylan zul je je geen buil vallen aan de aanschaf van Postcards from the hanging.
Eindlijst: 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry', twijfellijst: 'Queen Jane approximately'. Net niet op de lijst: 'She belongs to me' en 'When I paint my masterpiece'.
Happy birthday Bob (Uncut juni 2011)
[4 covers, totaal: 544]
Wederom een cd'tje dat werd weggegeven bij de aanschaf van een tijdschrift. Vier covers, 'sTuck inside of Mobile' door North Mississippi allstars & 'Forever young' door Soweto gospel choir zijn ronduit irritant. De andere 2 covers zijn ver onder de maat. Vergeten & verder gaan.
Ramblin' Jack Elliott - Best of the Vanguard years
[1 cover, totaal: 545]
een derde versie van 'Don't think twice, it's all right' door Ramblin' Jack Elliott, dit maal niet live, maar in de studio. Aardig, niet zo mooi als de live versie in de twijfellijst.
The Band - Rock of ages (2001 heruitgave, inclusief bonus-cd)
[2 covers, totaal: 547]
Van beide covers - 'This wheel's on fire' en 'I shall be released' zijn eerder al betere of gelijkwaardige versies van The Band voorbij gekomen.
The Band - The Last waltz (4 cd-versie)
[1 cover, totaal: 548]
Voor deze cover geldt hetzelfde als bij de covers op Rock of ages.
The People speak
[2 covers, totaal: 550]
Eddie Vedder zingt, net als tijdens the 30th anniversary concert celebration 'Masters of war' & wederom doet hij het mooi. Deze versie is nog iets mooier dan de eerder besproken versie: twijfellijst.
De tweede cover op deze cd - 'Only a pawn in their game' door Rich Robinson - is een stuk minder. Eén keer luisteren & vergeten.
Willie Nelson - Across the borderline
[1 cover, totaal: 551]
Willie Nelson speelt op dit album, net als tijdens the 30th anniversary concert celebration, 'What was it you wanted'. Mooi, maar niet goed genoeg voor een notering in een van de lijsten.
U2 - Rattle and hum
[1 cover, totaal: 552]
U2's versie van 'All along the watchtower', inclusief door voorman Bono bedachte nieuwe tekst. Laat maar.
Adele - 19 (expanded edition)
[2 covers, totaal: 554]
Op deze expanded edition staan 2 versies van 'Make you feel my love'. Adele heeft een mooie stem, het is alleen jammer dat ze 'm gebruikt zoals ze 'm gebruikt. Dit is het niet. De tweede versie - live - is nagenoeg identiek aan de overbekende hit-versie. Ik wil best snappen dat mensen dit mooi vinden, maar ik krijg er jeuk van.
Nina Simone - I got life and many others
[2 covers, totaal: 556]
Geen onaardige versie van 'I shall be released', maar zeker geen lijst-materiaal. De versie van 'Just like a woman' is er een om te vergeten.
Nina Simone - To love somebody
[3 covers, waarvan 2 reeds besproken. Totaal: 557]
Simone's versie van 'The Times they are a-changin'' is niet haar finest hour. Laat maar. Gewoon irritant.
Bob Dylan & The Band - The Basement tapes
[2 covers, totaal: 559]
Op The Basement tapes staan 2 door Dylan geschreven nummers in de uitvoering van The Band: 'Don't ya tell Henry' en 'Long distance operator'. De eerste is hooguit aardig, de tweede is in een bijna identieke versie reeds besproken.
Bob Dylan & The Band - Before the flood
[1 cover, totaal: 560]
Op dit album nogmaals 'I shall be released' door The Band. Niet wereldschokkend anders dan eerder beluisterde versies.
George Harrison - All things must pass
[1 cover, totaal: 561]
Aardige versie van 'If not for you', meer niet.
Earl Scruggs - His family and friends
[2 covers, totaal: 563]
Op dit album speelt Earl Scruggs 'Love is just a four letter word' samen met Joan Baez en 'You ain't going nowhere' met The Byrds. Beide versies wijken niet drastisch af van de eerder besproken covers van Joan Baez en The Byrds.
Bette Midler - Best of Bette
[1 cover, totaal: 564]
Midlers versie van 'I shall be released' mag in de kast blijven. Niet de moeite van het beluisteren waard.
The Best of Broadside 1962 - 1988
[3 covers, totaal: 567]
Op deze 5 cd box is veel Dylan te vinden. Dylan zelf onder het pseudoniem Blind Boy Grunt, maar ook een aantal covers:
The New World singers - 'Blowin' in the wind'
The Boradside singers - 'Paths of victory' [er zijn geruchten dat Dylan meezingt, ik hoor het niet]
Pete Seeger - 'A Hard rain's a-gonna fall'
De versie van 'A Hard rain's a-gonna fall' door Pete Seeger is de beste van de drie covers. Geen eindlijst materiaal.
Ik ben er door! Na het beluisteren van 567 covers is dit de eindlijst & de twijfellijst:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
The Band - 'I shall be released'
The Band - 'Long distance operator'
Oh Susanna - 'Billy 4'
Odetta - 'Long ago, far away'
Odetta - 'Long time gone'
The Grateful Dead - 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right' [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Richie Havens - 'Just like a woman' (versie van Mixed bag)
Neville Brothers - 'With God on our side'
The Band - 'Tears of rage' (2 versies)
Salomon Burke - 'Stepchild'
Pete Seeger - 'Masters of war'
Odetta - 'Masters of war'
the Grateful dead - 'Queen Jane approximately'
Eddie Vedder - 'Masters of war'
ik begon deze serie met: 'Met de aankomende release van Chimes of freedom laait de discussie over covers van Dylan-nummers weer op. Mijn mening is simpel & duidelijk: covers zijn in verhouding tot het origineel van Dylan altijd onder de maat & 90% is bagger.
Maar is dat wel zo?'
Als 90% bagger is, zoals mijn aanname was aan het begin van deze serie, dan is 10% goed. Goed zijn die nummers die uiteindelijk op de eindlijst terecht zijn gekomen. Dat zijn er 15. Dat is slechts 2,65% van het totaal aantal beluisterde covers! Dat is procentueel gezien een heel stuk minder dan ik van te voren had ingeschat.
Zelfs als ik de nummers op de twijfellijst meetel, kom ik slechts aan 6,35% en dus nog lang niet aan de 10%.
Conclusies:
1. 97,35% van de covers is bagger
2. slechts 15 van de 567 covers kunnen er mee door
3. 'Nobody sings Dylan like Dylan'
Chelsea hotel, Lewis & de zwangere columniste
(Bijna) dagelijks zoek ik het internet af naar Dylan. Voornamelijk om links te vergaren voor een bericht op deze blog. Soms kom ik daardoor zaken te weten, waar ik eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Zo weet ik nu dat de columniste van Linda met jong geschopt is door een man met Dylan op zijn iPod.
Mijn probleem is dat ik dat soort onzinnige weetjes nauwelijks meer kwijt raak. Het blijft haken in mijn hersenpan.
Het is ochtend, de kinderen slapen nog & om een beetje bij te komen van de festiviteiten, schuift 'mevrouw Tom' een onlangs gekochte dvd in de speler. Een aflevering van Lewis. Binnen twee minuten zegt ze, enigszins met spijt in haar stem, dat ze de aflevering al eens gezien heeft. Wanneer ik opkijk van mijn boek, herken ook ik de aflevering. Meteen weet ik dat verderop in deze aflevering de man met het krullende haar, zittend op een traptrede, tegen de vrouw met het rode haar zegt dat hij alleen woont met wat tropische vissen & alle platen van Bob Dylan.
Het geheugen ratelt gelijk verder: ik heb iets over deze aflevering van Lewis geschreven in de Bob Dylan aantekeningen. Ik pak het boekje er bij & verdomd als het niet waar is, in de allereerste aantekening staat het. Die aantekening is gemaakt op 28 december 2010, dat is morgen precies een jaar geleden.
Voor degenen die alles willen weten: het gaat om de eerste aflevering van seizoen vier, de titel is 'Your sudden death question'.
Gisteren was ik bij mijn schoonmoeder. Met de kerst kruipen de mensen bij elkaar. Op haar bureau lag een boek over het Chelsea hotel in New York. Zo'n boek blader ik dan door, Dylan moet er immers in staan. Al in de inleiding gaat het mis: 'Bob Dylan lived here from 1961 to 1964, and wrote "Sad Eyed Lady of the Lowlands".' De oplettende lezer komt dan tot de conclusie dat Dylan 'Sad eyed lady of the lowlands' ergens tussen 1961 & 1964 schreef. Onzin natuurlijk. Ik heb tegen mijn schoonmoeder gezegd dat ze het boek maar moet weggooien, wat ze uiteraard niet doet.
Elders in het boek - Legends of the Chelsea hotel van Ed Hamilton - staat nog dat The Anthology of American folk music een verzameling liederen bevat waaruit Dylan uitvoerig 'geleend' heeft. Dat is niet ver naast de waarheid & genoeg reden om verder te bladeren door het boek.
Bladzijde 275, een stuk over een bezoek aan het Chelsea hotel in 2005: 'We walked through the lobby - past the Christmas tree where somebody had hung a photograph of Bob Dylan, another old Chelsea resident. Dylan appeared to be sitting in the lobby - though it was hard to tell since it wasn't a very good photo: there was a lot of glare coming from the reflection of the flashbulb in the window behind him.' Even verderop staat dat de foto van Dylan kort daarop uit de lobby werd gestolen. Het zou allemaal best waar kunnen zijn. Ik was niet in het Chelsea hotel rond kerst 2005.
Op bladzijde 289 kom ik Dylan nog één keer tegen: 'Crumbling under the pressure of fame and substance abuse, Edie [Sedgwick] parted ways with Andy [Warhol] in March of 1966. She immediately took up with Bob Dylan, whom she believed would put her in a movie. Although it's a good question whether or not Dylan ever actually had an affair with Edie, he wrote several songs about her: "Leopard Skin Pillbox Hat," "Just Like a Woman," and "Like a Rolling Stone" among them. (In the last Dylan seems to be accusing Andy of exploiting Edie.)
Edie made one more film, Ciao! Manhattan, though Dylan didn't have anything to do with it. He was also long gone from the Chelsea by the time Edie checked in, though she adopted a cat that was apparently the offspring of the cat Dylan had while he was here.'
Wacht even, laat het even tot je doordringen. Volgens onze weledelgeboren schrijver Ed Hamilton ontmoette Edie Sedgwick Bob Dylan in maart 1966, waarna Dylan een aantal nummers over haar schreef, waaronder 'Leopard-skin pill-box hat', 'Just like a woman' en 'Like a rolling stone'.
Wat een visionair is Dylan toch, in februari 1966 nam hij 'Leopard-skin pill-box hat' op, maar hij schreef het pas in of na maart 1966. En voor wie denkt dat dat ene maandje nog niet zó spectaculair is: Dylan nam 'Like a rolling stone' in juni 1965 op, maar liefst tien maanden voor hij - aldus Ed Hamilton - het nummer schreef. Wauw! Grote buiging voor de visionaire Dylan!
Ik heb al zo vaak gehoord dat je de informatie op internet met een flink korreltje zout moet nemen, dat je voor de echte feiten bij de boeken moet zijn.
Ik heb zo langzamerhand geleerd dat je alles in twijfel moet trekken, zolang nog niet bewezen is dat het klopt. Je zou kunnen concluderen dat dat negatief is. Zo zie ik het niet. Twijfel houdt de geest scherp.
Mijn probleem is dat ik dat soort onzinnige weetjes nauwelijks meer kwijt raak. Het blijft haken in mijn hersenpan.
Het is ochtend, de kinderen slapen nog & om een beetje bij te komen van de festiviteiten, schuift 'mevrouw Tom' een onlangs gekochte dvd in de speler. Een aflevering van Lewis. Binnen twee minuten zegt ze, enigszins met spijt in haar stem, dat ze de aflevering al eens gezien heeft. Wanneer ik opkijk van mijn boek, herken ook ik de aflevering. Meteen weet ik dat verderop in deze aflevering de man met het krullende haar, zittend op een traptrede, tegen de vrouw met het rode haar zegt dat hij alleen woont met wat tropische vissen & alle platen van Bob Dylan.
Het geheugen ratelt gelijk verder: ik heb iets over deze aflevering van Lewis geschreven in de Bob Dylan aantekeningen. Ik pak het boekje er bij & verdomd als het niet waar is, in de allereerste aantekening staat het. Die aantekening is gemaakt op 28 december 2010, dat is morgen precies een jaar geleden.
Voor degenen die alles willen weten: het gaat om de eerste aflevering van seizoen vier, de titel is 'Your sudden death question'.
Gisteren was ik bij mijn schoonmoeder. Met de kerst kruipen de mensen bij elkaar. Op haar bureau lag een boek over het Chelsea hotel in New York. Zo'n boek blader ik dan door, Dylan moet er immers in staan. Al in de inleiding gaat het mis: 'Bob Dylan lived here from 1961 to 1964, and wrote "Sad Eyed Lady of the Lowlands".' De oplettende lezer komt dan tot de conclusie dat Dylan 'Sad eyed lady of the lowlands' ergens tussen 1961 & 1964 schreef. Onzin natuurlijk. Ik heb tegen mijn schoonmoeder gezegd dat ze het boek maar moet weggooien, wat ze uiteraard niet doet.
Elders in het boek - Legends of the Chelsea hotel van Ed Hamilton - staat nog dat The Anthology of American folk music een verzameling liederen bevat waaruit Dylan uitvoerig 'geleend' heeft. Dat is niet ver naast de waarheid & genoeg reden om verder te bladeren door het boek.
Bladzijde 275, een stuk over een bezoek aan het Chelsea hotel in 2005: 'We walked through the lobby - past the Christmas tree where somebody had hung a photograph of Bob Dylan, another old Chelsea resident. Dylan appeared to be sitting in the lobby - though it was hard to tell since it wasn't a very good photo: there was a lot of glare coming from the reflection of the flashbulb in the window behind him.' Even verderop staat dat de foto van Dylan kort daarop uit de lobby werd gestolen. Het zou allemaal best waar kunnen zijn. Ik was niet in het Chelsea hotel rond kerst 2005.
Op bladzijde 289 kom ik Dylan nog één keer tegen: 'Crumbling under the pressure of fame and substance abuse, Edie [Sedgwick] parted ways with Andy [Warhol] in March of 1966. She immediately took up with Bob Dylan, whom she believed would put her in a movie. Although it's a good question whether or not Dylan ever actually had an affair with Edie, he wrote several songs about her: "Leopard Skin Pillbox Hat," "Just Like a Woman," and "Like a Rolling Stone" among them. (In the last Dylan seems to be accusing Andy of exploiting Edie.)
Edie made one more film, Ciao! Manhattan, though Dylan didn't have anything to do with it. He was also long gone from the Chelsea by the time Edie checked in, though she adopted a cat that was apparently the offspring of the cat Dylan had while he was here.'
Wacht even, laat het even tot je doordringen. Volgens onze weledelgeboren schrijver Ed Hamilton ontmoette Edie Sedgwick Bob Dylan in maart 1966, waarna Dylan een aantal nummers over haar schreef, waaronder 'Leopard-skin pill-box hat', 'Just like a woman' en 'Like a rolling stone'.
Wat een visionair is Dylan toch, in februari 1966 nam hij 'Leopard-skin pill-box hat' op, maar hij schreef het pas in of na maart 1966. En voor wie denkt dat dat ene maandje nog niet zó spectaculair is: Dylan nam 'Like a rolling stone' in juni 1965 op, maar liefst tien maanden voor hij - aldus Ed Hamilton - het nummer schreef. Wauw! Grote buiging voor de visionaire Dylan!
Ik heb al zo vaak gehoord dat je de informatie op internet met een flink korreltje zout moet nemen, dat je voor de echte feiten bij de boeken moet zijn.
Ik heb zo langzamerhand geleerd dat je alles in twijfel moet trekken, zolang nog niet bewezen is dat het klopt. Je zou kunnen concluderen dat dat negatief is. Zo zie ik het niet. Twijfel houdt de geest scherp.
Tweede Kerstochtend
Ook na twee jaar & nogmaals luisteren, blijf ik bij mijn oordeel: Christmas in the heart is een slechte Dylan-plaat, maar een goed kerst-album. Dat betekent dat ik grofweg tussen 20 & 26 december graag naar Christmas in the heart luister, de rest van het jaar kan ik het album niet luchten of zien.
Ik drink een kop koffie & eet een plak kerststol. De elpees Hard rain & Good as I been to you - de Music on Vinyl-uitgaven - zitten nog in het plastic, ik heb nog geen tijd gevonden om ze te beluisteren. Dat komt wel, geen haast.
'Mevrouw Tom' is wat grieperig. Ze is niet ziek, maar ze is ook niet helemaal fit. Een beetje extra aandacht kan ze wel gebruiken. Zie daar: een schone taak voor mij.
Tussen nu & het begin van het nieuwe jaar wil ik de serie 'Luister, ik doe je na' afsluiten. Het is een keer mooi geweest. Al moet ik nog wel veel covers beluisteren voor ik er een punt achter kan zetten. Toen ik aan de serie begon, dacht ik een ergens tussen de 200 en 300 covers in huis te hebben. Het blijken er een stuk meer te zijn. En dan te bedenken dat ik er ooit veel meer heb gehad, dat ik er al vele heb weggedaan. Weggegeven of naar de kringloopwinkel gebracht.
Verder staat er nog iets anders op stapel voor de komende dagen, daar wil ik nog niet te veel over kwijt, eerst zien of ik het rond krijg.
Vandaag gaat Christmas in the heart wederom in de cd-speler, na vandaag mag het album weer voor een jaar de kast in.
Can’t you hear that rooster crowin’?
Rabbit runnin’ down across the road
Underneath the bridge where the water flowed through
So happy just to see you smile
Underneath the sky of blue
On this new morning, new morning
On this new morning with you
Ik drink een kop koffie & eet een plak kerststol. De elpees Hard rain & Good as I been to you - de Music on Vinyl-uitgaven - zitten nog in het plastic, ik heb nog geen tijd gevonden om ze te beluisteren. Dat komt wel, geen haast.
'Mevrouw Tom' is wat grieperig. Ze is niet ziek, maar ze is ook niet helemaal fit. Een beetje extra aandacht kan ze wel gebruiken. Zie daar: een schone taak voor mij.
Tussen nu & het begin van het nieuwe jaar wil ik de serie 'Luister, ik doe je na' afsluiten. Het is een keer mooi geweest. Al moet ik nog wel veel covers beluisteren voor ik er een punt achter kan zetten. Toen ik aan de serie begon, dacht ik een ergens tussen de 200 en 300 covers in huis te hebben. Het blijken er een stuk meer te zijn. En dan te bedenken dat ik er ooit veel meer heb gehad, dat ik er al vele heb weggedaan. Weggegeven of naar de kringloopwinkel gebracht.
Verder staat er nog iets anders op stapel voor de komende dagen, daar wil ik nog niet te veel over kwijt, eerst zien of ik het rond krijg.
Vandaag gaat Christmas in the heart wederom in de cd-speler, na vandaag mag het album weer voor een jaar de kast in.
Can’t you hear that rooster crowin’?
Rabbit runnin’ down across the road
Underneath the bridge where the water flowed through
So happy just to see you smile
Underneath the sky of blue
On this new morning, new morning
On this new morning with you
Kerstochtend
Ochtend, voor de kerst-gekte losbarst, draai ik nog een keer 'Billy', al is het maar voor die ene regel: 'Billy, you’re so far away from home'. Op de een of andere verwrongen manier past deze regel prima bij de kerst, altijd onderweg naar thuis.Begrijp me niet verkeerd, het kerstgevoel is er inmiddels wel (met dank aan de beller, hij weet wie hij is).
Zelfs Christmas in the heart heeft vanochtend in de cd-speler gezeten.
Ik ben nou eenmaal niet zo geschikt voor de feestdagen. Dat ligt niet aan de feestdagen, maar aan mij.
Ik herlees de recensie van Christmas in the heart uit de Volkskrant nog maar eens: 'Het is een leuke plaat, veel rijker gearrangeerd dan zijn laatste werk en het drukke instrumentarium duwt de altijd krakende en vaak valse stem van Dylan op gepaste wijze naar achteren.'
Ik hoop dat de Gijsbert Kamer vanochtend een paar nieuwe oren onder de boom vindt, hij kan ze gebruiken.
Als jochie van een jaar of zeven, acht, vond ik het geweldig om gekke bekken te trekken in de spiegeling van de kerstballen in de boom. Dat gevoel zoek ik. Er is geen reden waarom ik het dit jaar niet zal vinden.
Ik wens alle lezers van deze blog fijne feestdagen.
En mocht je moeite hebben met het vinden van het kerstgevoel, denk dan aan 'Billy' & trek eens een gekke bek in de spiegeling van een kerstbal.
Dan komt het vanzelf wel goed.
Niemand zingt Dylan zoals Dylan
Bij 'Dylan kort #776' heeft Arno, waarvoor dank, de volgende reactie achtergelaten: 'Hi Tom, Ik volg nu met veel plezier geruime tijd je blog. Hulde , hulde om zo veel tijd te steken in het beluisteren van covers. Meestal is het nada. Ik ben erg benieuwd wat er in huize Tom tijdens de Kerstdagen gedraaid gaat worden. Speciale Dylan songs of ook een verdwaalde Kerst CD uit de USA?'
Tsja, de muziek in huize Tom tijdens de kerstdagen. Sinds 2009 is de keus makkelijk: Christmas in the heart. In 2009 & 2010 begon ik een paar dagen voor kerst met het draaien van dit album, om 'm op tweede kerstdag 's avonds weer voor een jaar op te bergen. De avond voor kerst draaide ik ''Twas the night before christmas', de b-kant van de 'Must be Santa'-single. En uiteraard kwam de kerst-uitzending van Theme Time Radio Hour ook nog wel voorbij.
Maar ik moet bekennen dat ik dit jaar nog niet echt in de kerst-stemming kan komen. Ik heb Christmas in the heart pas één keer gedraaid. Dat ligt niet aan Christmas in the heart, maar aan mij. Ik ben nog niet in de stemming.
Ik draai deze dagen dus vooral wat ik altijd draai: veel Dylan. De laatste tijd zijn daar natuurlijk die covers bijgekomen, maar na het draaien wordt het gros weer opgeborgen om voorlopig niet meer te voorschijn te halen.
Eerder vandaag was ik even bij de Media Markt, er moest een nieuwe telefoon komen. De oude deed wat hij moest doen nog maar op halve kracht. In die Media Markt kwam ik voor een paar euro's het album Fleet foxes van - je raadt het al - Fleet foxes tegen. Ik had al zó vaak horen vertellen dat dit mooie muziek is, dat ik de cd maar gekocht heb. 'Mevrouw Tom' keek me wel een beetje vreemd aan toen ik een non-Dylan cd in het mandje legde. Ik zei nog 'het schijnt wel mooi te zijn,' maar aan haar gezicht zag ik dat ze het wat vreemd bleef vinden.
Die cd staat nu op. Had ik maar naar de blik van 'mevrouw Tom' geluisterd, ik ben niet onder de indruk. Het is wel aardig, maar meer ook niet.
Mooi hoesje, dat wel.
Op de Media Markt kom ik zo nog terug. Maar eerst even een andere reactie. Een reactie van Cas bij 'Luister, ik doe je na #8': 'The Band nu al 3 keer in de eindlijst en 2 keer in de twijfellijst?' Tsja, ik had ook wel mijn twijfels, moet ik bekennen. Ik bedoel, het is The Band, geweldige muziek. Maar ook de muziek van The Band is nog geen Dylan. Verre van zelfs.
Music from Big Pink & The Band staan dan ook op zolder, er is immers geen Dylan op te vinden. A Musical history, The Last waltz en Rock of ages staan wèl beneden, daar is immers Dylan op te vinden. Er is geen cover van The Band die in de schaduw van het origineel mag staan. Ik heb overigens sowieso - ondanks de groeiende lijsten - nog geen cover gehoord die in de schaduw mag staan van het origineel. Die eindlijst moet je dan ook met een korreltje zout nemen, het zijn de covers die niet irriteren, die zelfs wel amuseren, meer niet.
De covers op de twijfellijst zitten ergens tussen irriteren & amuseren in. Ik zal met dit soort opmerkingen wel weer geen vrienden maken onder de lezers van de blog, maar ik kan het ook niet helpen, ik vind nou eenmaal wat ik vind.
'Nobody sings Dylan like Dylan,' om maar weer eens de hout snijdende oude slogan uit de kast te halen. Ik ben niet geschikt voor de Dylan-cover. Ik vraag me dan ook meer & meer af waarom ik in vredesnaam aan 'Luister, ik doe je na' ben begonnen. Eén voordeel: na het beluisteren van al die covers, is de conclusie dat er een heleboel weg kunnen. Na het schrijven van de laatste aflevering van 'Luister, ik doe je na' zal het grote opruimen volgen. De kringloopwinkel zal weer blij met me zijn.
Ik zou nog even terugkomen op het bezoek aan de Media Markt, bij deze. In de schappen vond ik twee van de onlangs door Music on Vinyl uitgebrachte reïssues van Dylan-albums: Hard rain en Good as I been to you. Nou was ik aanvankelijk helemaal niet van plan om die Music on Vinyl-releases te kopen, ik ga liever voor de originele vinyl-uitgaven & aangezien geld maar een keer uitgegeven kan worden...
Maar op beide platen zit een grote, zwarte sticker met daarop o.a. de tekst 'Exclusively remastered' & dat was nou net het zetje dat ik nodig had om de platen te kopen. Die andere twee recente Music on Vinyl-releases - Before the flood & Basement tapes - waren niet aanwezig. Zouden die twee ook 'Exclusively remastered' zijn? Waarschijnlijk wel. Die andere twee wil ik dan toch ook wel hebben. Nou zijn ze ook wel te koop bij bijvoorbeeld bol.com, maar daar kost Hard rain - nog zonder verzendkosten - €21,99, terwijl ik net bij de Media Markt €17,99 heb betaald.
Enfin, zo gaat het verzamelen maar door. Ik heb de platen overigens nog niet gehoord, Fleet foxes draait nog. Het laatste nummer inmiddels. Er is niks van dit album aan mijn oren blijven kleven. Het kabbelt. Misschien dat het vanavond nog lukt om Hard rain of Good as I been to you te draaien, al is het waarschijnlijker dat het ''Twas the night before christmas' of Christmas in the heart gaat worden. Daarvoor moet nog wel eerst die kerststemming komen.
Tsja, de muziek in huize Tom tijdens de kerstdagen. Sinds 2009 is de keus makkelijk: Christmas in the heart. In 2009 & 2010 begon ik een paar dagen voor kerst met het draaien van dit album, om 'm op tweede kerstdag 's avonds weer voor een jaar op te bergen. De avond voor kerst draaide ik ''Twas the night before christmas', de b-kant van de 'Must be Santa'-single. En uiteraard kwam de kerst-uitzending van Theme Time Radio Hour ook nog wel voorbij.
Maar ik moet bekennen dat ik dit jaar nog niet echt in de kerst-stemming kan komen. Ik heb Christmas in the heart pas één keer gedraaid. Dat ligt niet aan Christmas in the heart, maar aan mij. Ik ben nog niet in de stemming.
Ik draai deze dagen dus vooral wat ik altijd draai: veel Dylan. De laatste tijd zijn daar natuurlijk die covers bijgekomen, maar na het draaien wordt het gros weer opgeborgen om voorlopig niet meer te voorschijn te halen.
Eerder vandaag was ik even bij de Media Markt, er moest een nieuwe telefoon komen. De oude deed wat hij moest doen nog maar op halve kracht. In die Media Markt kwam ik voor een paar euro's het album Fleet foxes van - je raadt het al - Fleet foxes tegen. Ik had al zó vaak horen vertellen dat dit mooie muziek is, dat ik de cd maar gekocht heb. 'Mevrouw Tom' keek me wel een beetje vreemd aan toen ik een non-Dylan cd in het mandje legde. Ik zei nog 'het schijnt wel mooi te zijn,' maar aan haar gezicht zag ik dat ze het wat vreemd bleef vinden.
Die cd staat nu op. Had ik maar naar de blik van 'mevrouw Tom' geluisterd, ik ben niet onder de indruk. Het is wel aardig, maar meer ook niet.
Mooi hoesje, dat wel.
Op de Media Markt kom ik zo nog terug. Maar eerst even een andere reactie. Een reactie van Cas bij 'Luister, ik doe je na #8': 'The Band nu al 3 keer in de eindlijst en 2 keer in de twijfellijst?' Tsja, ik had ook wel mijn twijfels, moet ik bekennen. Ik bedoel, het is The Band, geweldige muziek. Maar ook de muziek van The Band is nog geen Dylan. Verre van zelfs.
Music from Big Pink & The Band staan dan ook op zolder, er is immers geen Dylan op te vinden. A Musical history, The Last waltz en Rock of ages staan wèl beneden, daar is immers Dylan op te vinden. Er is geen cover van The Band die in de schaduw van het origineel mag staan. Ik heb overigens sowieso - ondanks de groeiende lijsten - nog geen cover gehoord die in de schaduw mag staan van het origineel. Die eindlijst moet je dan ook met een korreltje zout nemen, het zijn de covers die niet irriteren, die zelfs wel amuseren, meer niet.
De covers op de twijfellijst zitten ergens tussen irriteren & amuseren in. Ik zal met dit soort opmerkingen wel weer geen vrienden maken onder de lezers van de blog, maar ik kan het ook niet helpen, ik vind nou eenmaal wat ik vind.
'Nobody sings Dylan like Dylan,' om maar weer eens de hout snijdende oude slogan uit de kast te halen. Ik ben niet geschikt voor de Dylan-cover. Ik vraag me dan ook meer & meer af waarom ik in vredesnaam aan 'Luister, ik doe je na' ben begonnen. Eén voordeel: na het beluisteren van al die covers, is de conclusie dat er een heleboel weg kunnen. Na het schrijven van de laatste aflevering van 'Luister, ik doe je na' zal het grote opruimen volgen. De kringloopwinkel zal weer blij met me zijn.
Ik zou nog even terugkomen op het bezoek aan de Media Markt, bij deze. In de schappen vond ik twee van de onlangs door Music on Vinyl uitgebrachte reïssues van Dylan-albums: Hard rain en Good as I been to you. Nou was ik aanvankelijk helemaal niet van plan om die Music on Vinyl-releases te kopen, ik ga liever voor de originele vinyl-uitgaven & aangezien geld maar een keer uitgegeven kan worden...
Maar op beide platen zit een grote, zwarte sticker met daarop o.a. de tekst 'Exclusively remastered' & dat was nou net het zetje dat ik nodig had om de platen te kopen. Die andere twee recente Music on Vinyl-releases - Before the flood & Basement tapes - waren niet aanwezig. Zouden die twee ook 'Exclusively remastered' zijn? Waarschijnlijk wel. Die andere twee wil ik dan toch ook wel hebben. Nou zijn ze ook wel te koop bij bijvoorbeeld bol.com, maar daar kost Hard rain - nog zonder verzendkosten - €21,99, terwijl ik net bij de Media Markt €17,99 heb betaald.
Enfin, zo gaat het verzamelen maar door. Ik heb de platen overigens nog niet gehoord, Fleet foxes draait nog. Het laatste nummer inmiddels. Er is niks van dit album aan mijn oren blijven kleven. Het kabbelt. Misschien dat het vanavond nog lukt om Hard rain of Good as I been to you te draaien, al is het waarschijnlijker dat het ''Twas the night before christmas' of Christmas in the heart gaat worden. Daarvoor moet nog wel eerst die kerststemming komen.
Luister, ik doe je na #8
Aflevering acht: ik heb een half uurtje op zolder gezocht & ik ben met een stapeltje cd's beneden gekomen. Genoeg covers voor een nieuwe aflevering. Zo langzamerhand kan het toch niet lang meer duren? Ik moet er nu toch wel zo'n beetje bijna door zijn? Toch?
Richie Havens sings Beatles and Dylan
[18 tracks, waarvan 7 Dylan-covers. Totaal: 390 covers]
Richie Havens heeft op mij een verwoestende indruk gemaakt toen ik hem zag optreden in de film Woodstock. Wat een stem! Wat een gitaarspel!
Op deze cd zingt Havens zeven nummers van Dylan: 'If not for you', 'Lay lady lay', 'All along the watchtower', 'It's all over now, baby blue', 'Just like a woman', 'License to kill' en 'The Times they are a-changin''. Havens heeft een geweldige stem maar een of andere onverlaat heeft besloten om voor deze cd Havens stem te vervuilen met de meest gruwelijke muziek denkbaar. Het klinkt mechanisch, al het leven lijkt eruit gezogen.
Richie Havens - Mixed bag
[1 cover, totaal: 391]
Op Mixed bag is een andere, eerdere versie van 'Just like a woman' door Richie Havens te horen. Deze versie zet alle zeven covers op voorgaande cd in de schaduw. Dit is véél beter. Net geen eindlijst-materiaal, wel twijfellijst.
Leo Koster band - After the break
[1 cover, totaal: 392]
De Leo Koster band speelt op deze cd 'A Hard rain's a-gonna fall' alsof ze een mix willen hebben maken tussen Brian Ferry's versie & the Byrds-jengel. Laat maar.
Nick Cave - Murder ballads
[1 cover, totaal: 393]
'Death is not the end' door Nick Cave, P.J. Harvey, Shane MacGowan en Kylie Minogue. Het klinkt als vier achterblijvers in een reeds uren gesloten kroeg. Laat maar.
Melanie - Greatest hits
[1 cover, totaal: 394]
Melanie is al en paar keer voorbij gekomen. Op deze, wat dubieuze cd, een versie van 'Mr. Tambourine man'. Dit is veruit de beste cover van een nummer van Dylan door Melanie. Ingetogen, niet onaardig. Eindlijst-materiaal? Wel nee joh, ben je gek!
The Neville brothers - Yellow moon
[2 covers, totaal: 396]
Yellow moon is een goed album, zeker wanneer je van het Daniel Lanois-sausje houdt. Op dit album twee covers. Ten eerste 'With God on our side' met een nieuw couplet. Een zéér ingetogen versie. De eerste luisterbeurt erg mooi, maar na een paar keer luisteren slaat de verveling toe.
Datzelfde geldt voor 'The Ballad of Hollis Brown'. Op voorwaarde dat je er niet te vaak achter elkaar naar luistert, kan 'With God on our side' op de twijfellijst.
Eric Clapton - Timepieces
[1 cover, totaal: 397]
Ik heb geen hekel aan Eric Claptons versie van 'Knockin' on heaven's door'. Het kabbelt, trekt voorbij zonder dat de aandacht echt getrokken wordt.
Eric Clapton - Timepieces vol. II 'Live' in the seventies
[2 covers, waarvan 1 reeds eerder besproken. Totaal: 398]
Het grote verschil tussen de live-versie van 'Knockin' on heaven's door' en de hierboven genoemde studioversie, is dat de live-versie langer duurt. Meer van hetzelfde.
The Jimi Hendrix experience - BBC sessions
[1 cover, totaal: 399]
Hendrix heeft zich niet beperkt tot 'All along the watchtower' als het om Dylan-covers gaat. Op deze cd met sessies voor de BBC, spelen Hendrix & co een heerlijke versie van 'Can you please crawl out your window'. Vergeet Hendrix' versie van 'All along the watchtower' & luister hier naar. Mooie versie, net niet in de eindlijst of twijfellijst.
Neil Young - Weld
[1 cover, totaal: 400]
'Blowin' in the wind' met een grunge-sausje. Grappig om een keer te horen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Geen irritatie, maar ook geen bewondering.
The Band - Music from Big Pink (versie uit 2000 met bonustracks)
[5 covers, totaal: 405]
Welke Dylan-liefhebber heeft dit album niet in huis? Een must, schitterend album. Het album begint met 'Tears of rage', mooie versie. Dit is zeker de moeite waard om regelmatig te beluisteren - wat ook geldt voor de alternatieve take van dit nummer op deze cd - net niet goed genoeg voor de eindlijst, wel de twijfellijst.
'This wheel's on fire' op Music from Big Pink is naar mijn smaak net iets te 'opgewekt'. Net niet op de twijfellijst.
'I shall be released': Dit is beangstigend mooi. Dit nummer is zó vaak door anderen opgenomen, maar er zijn slechts twee covers van dit nummer de moeite van het beluisteren waard. De versie van Wilco & Fleet foxes, en deze versie. Absoluut eindlijst.
'Long distance operator': Van Dylan circuleert alleen een live-versie van dit nummer. The Band doet dit nummer op een heerlijke, onvergetelijke manier. Absoluut eindlijstmateriaal.
Simon & Garfunkel - Wednesday morning, 3 A.M.
[1 cover, totaal: 406]
Simon & Garfunkel zingen 'The Times they are a-changin''. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.
Sheryl Crow - The Globe sessions
[1 cover, totaal: 407]
Voor de release van "Love and theft" was dit album de enige manier om Dylans 'Mississippi' te horen. Dat is de reden dat ik deze cd ooit heb gekocht. Ik was niet onder de indruk. 'Mississippi' begon pas voor mij te leven toen ik Dylans versie hoorde.
Sinéad O'Connor - Fire on Babylon (single)
[1 cover, totaal: 408]
Op deze cd-single zingt O'Connor Dylans 'I believe in you' als een engeltje. Het is zo'n nummer waarbij je bij de eerste keer luisteren denkt 'wauw', maar dat bij herhaalt luisteren gaat vervelen.
Outlaw blues
[10 covers, waarvan 1 reeds eerder besproken. Totaal: 417]
Een cd met bandjes waar ik nooit eerder & sindsdien nooit meer van gehoord heb. Zoals Anastasia screamed, The Poster children en The original sins. Tien garagebandjes, niks steekt boven het maaiveld uit. Mag vergeten worden, van begin tot eind.
Q Magazine Ultimate songwriters
[1 cover, totaal: 418]
PJ Harvey doet op deze cd dingen met 'Highway 61 revisited' die je niet wilt horen. Een ramp.
Johnny Cash - The Man in black
[2 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 419]
De studio-versie van 'Wanted man', een door Dylan geschreven nummer, maar nooit door hem opgenomen (naar het schijnt). Alleen daarom al moet je dit hebben. Het is op & top Johnny Cash, niet uit zijn beste tijd. Essentieel om te hebben, maar zeker geen eindlijst of twijfellijst-materiaal.
Johnny Cash - Orange blossom special (versie uit 2002 met bonustracks)
[4 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 422]
'Don't think twice, it's all right' is niet onaardig. Er is een echte Cash-song van gemaakt, met de boom-chacka-boom. Hetzelfde geldt voor 'Mama, you been on my mind'. Beide aardig, maar ook niet meer. De alternatieve versie van 'Mama, you been on my mind' is gladder, met blazers & geen mondharmonica. Duidelijk minder dan de andere versie.
Johnny Cash at San Quentin
[1 cover, totaal: 423]
Een live-versie van 'Wanted man', inclusief gesproken introductie. Mijn voorkeur gaat uit naar hier boven besproken de studio-versie.
Nico - Chelsea girl
[1 cover, totaal: 424]
Nico heeft werkelijk een prachtige stem. Haar versie van 'I'll keep it with mine' mag er zeker wezen. Ik heb het altijd jammer gevonden dat die strijkers aan deze opname zijn toegevoegd. Zonder strijkers zou dit zeker een kandidaat voor de twijfellijst zijn.
Gavin Friday and the man Seezer - Each man kills the thing he loves
[1 cover, totaal: 425]
Vlak nadat dit album uitkwam, in 1989, heb ik 'm gekocht en werkelijk helemaal grijs gedraaid. Het is ook wel de muziek voor een puber. Nu klinkt het album alleen nog aardig door de nostalgie. Gavin Friday zingt op dit albums Dylans 'Death is not the end'. Geen onaardige cover. Een product van een bepaalde tijd: jaren tachtig met een nostalgie naar het interbellum.
Fairport convention - Unhalfbricking
[3 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 427]
Naast de Franstalige versie van 'If you gotta go, go now' bevat dit album een ingetogen versie van 'Percy's song' & een feestversie van 'Million dollar bash'. Beide klinken aardig, maar zijn te zwak om een blijvende indruk op mij te maken.
Janis Joplin - I got dem ol' kozmic blues again mama! (versie uit 1999 met bonustracks)
[1 cover, totaal: 428]
Eén van de bonustracks op deze cd is 'Dear landlord'. Janis Joplin had het zeker in zich om een briljante cover van een nummer van Dylan op te nemen. Dit is het absoluut niet. Een misser, helaas. Het had zo mooi kunnen zijn.
Solomon Burke - Don't give up on me
[1 cover, totaal: 429]
Dit album was een hit in 2002 & terecht. Een heerlijk album. Op dit album Burke's versie van Dylans 'Stepchild'. Mooie cover, absoluut twijfellijst. ik kan een ieder aanraden dit album te kopen, niet alleen vanwege 'Stepchild'.
Tot slot nog een viertal door lezers van de blog opgestuurde tips.
Pete Seeger - Masters of war
Opgenomen tijdens Seegers wereldtournee van 1964. Een vreemde versie, Seeger zingt een regel, waarna een stem een gesproken vertaling geeft van bewuste regel. Die gesproken regels in vertaling moeten maar even vergeten worden, het gaat om Pete Seegers versie.
Mijn verwachtingen waren niet héél hoog gespannen, ik vind Seegers muziek over het algemeen aardig, maar niet hemelbestormend. Maar dit is verrassend goed. Absoluut op de twijfellijst, naar mijn smaak nog net iets te 'ingehouden' voor de eindlijst. [met dank aan Peter]
Oh Susanna - Billy 4
Shìììììììt, waarom kende ik dit nog niet? Dit is werkelijk schitterend! Binnen een minuut weet ik het eigenlijk al: eindlijst. Geen twijfel mogelijk. Zelf luisteren? Dat kan hier. [met dank aan Henk]
Oh Susanna - I'll keep it with mine
Nogmaals Oh Susanna, dit keer met 'I'll keep it with mine'. Deze versie vind ik dan weer minder, moet ik bekennen. Het doet me vooral verlangen naar Dylans versie. Zelf luisteren? dat kan hier. [wederom met dank aan Henk]
Elvis Costello - I threw it all away
Een live-versie. Er moet - als ik me niet vergis - ook een studioversie van dit nummer door Elvis Costello zijn. Mooi, maar net iets te ingetogen voor mij. Zelf luisteren? dat kan hier. [met dank aan Marcel]
Na het beluisteren van 433 covers, zien de lijsten er nu als volgt uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
The Band - 'I shall be released'
The Band - 'Long distance operator'
Oh Susanna - 'Billy 4'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Richie Havens - 'Just like a woman' (versie van Mixed bag)
Neville Brothers - 'With God on our side'
The Band - 'Tears of rage' (2 versies)
Salomon Burke - 'Stepchild'
Pete Seeger - 'Masters of war'
Het schiet inmiddels aardig op, maar ik ben er nog niet. Er volgt zeker nog een deel 9.
Richie Havens sings Beatles and Dylan
[18 tracks, waarvan 7 Dylan-covers. Totaal: 390 covers]
Richie Havens heeft op mij een verwoestende indruk gemaakt toen ik hem zag optreden in de film Woodstock. Wat een stem! Wat een gitaarspel!
Op deze cd zingt Havens zeven nummers van Dylan: 'If not for you', 'Lay lady lay', 'All along the watchtower', 'It's all over now, baby blue', 'Just like a woman', 'License to kill' en 'The Times they are a-changin''. Havens heeft een geweldige stem maar een of andere onverlaat heeft besloten om voor deze cd Havens stem te vervuilen met de meest gruwelijke muziek denkbaar. Het klinkt mechanisch, al het leven lijkt eruit gezogen.
Richie Havens - Mixed bag
[1 cover, totaal: 391]
Op Mixed bag is een andere, eerdere versie van 'Just like a woman' door Richie Havens te horen. Deze versie zet alle zeven covers op voorgaande cd in de schaduw. Dit is véél beter. Net geen eindlijst-materiaal, wel twijfellijst.
Leo Koster band - After the break
[1 cover, totaal: 392]
De Leo Koster band speelt op deze cd 'A Hard rain's a-gonna fall' alsof ze een mix willen hebben maken tussen Brian Ferry's versie & the Byrds-jengel. Laat maar.
Nick Cave - Murder ballads
[1 cover, totaal: 393]
'Death is not the end' door Nick Cave, P.J. Harvey, Shane MacGowan en Kylie Minogue. Het klinkt als vier achterblijvers in een reeds uren gesloten kroeg. Laat maar.
Melanie - Greatest hits
[1 cover, totaal: 394]
Melanie is al en paar keer voorbij gekomen. Op deze, wat dubieuze cd, een versie van 'Mr. Tambourine man'. Dit is veruit de beste cover van een nummer van Dylan door Melanie. Ingetogen, niet onaardig. Eindlijst-materiaal? Wel nee joh, ben je gek!
The Neville brothers - Yellow moon
[2 covers, totaal: 396]
Yellow moon is een goed album, zeker wanneer je van het Daniel Lanois-sausje houdt. Op dit album twee covers. Ten eerste 'With God on our side' met een nieuw couplet. Een zéér ingetogen versie. De eerste luisterbeurt erg mooi, maar na een paar keer luisteren slaat de verveling toe.
Datzelfde geldt voor 'The Ballad of Hollis Brown'. Op voorwaarde dat je er niet te vaak achter elkaar naar luistert, kan 'With God on our side' op de twijfellijst.
Eric Clapton - Timepieces
[1 cover, totaal: 397]
Ik heb geen hekel aan Eric Claptons versie van 'Knockin' on heaven's door'. Het kabbelt, trekt voorbij zonder dat de aandacht echt getrokken wordt.
Eric Clapton - Timepieces vol. II 'Live' in the seventies
[2 covers, waarvan 1 reeds eerder besproken. Totaal: 398]
Het grote verschil tussen de live-versie van 'Knockin' on heaven's door' en de hierboven genoemde studioversie, is dat de live-versie langer duurt. Meer van hetzelfde.
The Jimi Hendrix experience - BBC sessions
[1 cover, totaal: 399]
Hendrix heeft zich niet beperkt tot 'All along the watchtower' als het om Dylan-covers gaat. Op deze cd met sessies voor de BBC, spelen Hendrix & co een heerlijke versie van 'Can you please crawl out your window'. Vergeet Hendrix' versie van 'All along the watchtower' & luister hier naar. Mooie versie, net niet in de eindlijst of twijfellijst.
Neil Young - Weld
[1 cover, totaal: 400]
'Blowin' in the wind' met een grunge-sausje. Grappig om een keer te horen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Geen irritatie, maar ook geen bewondering.
The Band - Music from Big Pink (versie uit 2000 met bonustracks)
[5 covers, totaal: 405]
Welke Dylan-liefhebber heeft dit album niet in huis? Een must, schitterend album. Het album begint met 'Tears of rage', mooie versie. Dit is zeker de moeite waard om regelmatig te beluisteren - wat ook geldt voor de alternatieve take van dit nummer op deze cd - net niet goed genoeg voor de eindlijst, wel de twijfellijst.
'This wheel's on fire' op Music from Big Pink is naar mijn smaak net iets te 'opgewekt'. Net niet op de twijfellijst.
'I shall be released': Dit is beangstigend mooi. Dit nummer is zó vaak door anderen opgenomen, maar er zijn slechts twee covers van dit nummer de moeite van het beluisteren waard. De versie van Wilco & Fleet foxes, en deze versie. Absoluut eindlijst.
'Long distance operator': Van Dylan circuleert alleen een live-versie van dit nummer. The Band doet dit nummer op een heerlijke, onvergetelijke manier. Absoluut eindlijstmateriaal.
Simon & Garfunkel - Wednesday morning, 3 A.M.
[1 cover, totaal: 406]
Simon & Garfunkel zingen 'The Times they are a-changin''. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.
Sheryl Crow - The Globe sessions
[1 cover, totaal: 407]
Voor de release van "Love and theft" was dit album de enige manier om Dylans 'Mississippi' te horen. Dat is de reden dat ik deze cd ooit heb gekocht. Ik was niet onder de indruk. 'Mississippi' begon pas voor mij te leven toen ik Dylans versie hoorde.
Sinéad O'Connor - Fire on Babylon (single)
[1 cover, totaal: 408]
Op deze cd-single zingt O'Connor Dylans 'I believe in you' als een engeltje. Het is zo'n nummer waarbij je bij de eerste keer luisteren denkt 'wauw', maar dat bij herhaalt luisteren gaat vervelen.
Outlaw blues
[10 covers, waarvan 1 reeds eerder besproken. Totaal: 417]
Een cd met bandjes waar ik nooit eerder & sindsdien nooit meer van gehoord heb. Zoals Anastasia screamed, The Poster children en The original sins. Tien garagebandjes, niks steekt boven het maaiveld uit. Mag vergeten worden, van begin tot eind.
Q Magazine Ultimate songwriters
[1 cover, totaal: 418]
PJ Harvey doet op deze cd dingen met 'Highway 61 revisited' die je niet wilt horen. Een ramp.
Johnny Cash - The Man in black
[2 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 419]
De studio-versie van 'Wanted man', een door Dylan geschreven nummer, maar nooit door hem opgenomen (naar het schijnt). Alleen daarom al moet je dit hebben. Het is op & top Johnny Cash, niet uit zijn beste tijd. Essentieel om te hebben, maar zeker geen eindlijst of twijfellijst-materiaal.
Johnny Cash - Orange blossom special (versie uit 2002 met bonustracks)
[4 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 422]
'Don't think twice, it's all right' is niet onaardig. Er is een echte Cash-song van gemaakt, met de boom-chacka-boom. Hetzelfde geldt voor 'Mama, you been on my mind'. Beide aardig, maar ook niet meer. De alternatieve versie van 'Mama, you been on my mind' is gladder, met blazers & geen mondharmonica. Duidelijk minder dan de andere versie.
Johnny Cash at San Quentin
[1 cover, totaal: 423]
Een live-versie van 'Wanted man', inclusief gesproken introductie. Mijn voorkeur gaat uit naar hier boven besproken de studio-versie.
Nico - Chelsea girl
[1 cover, totaal: 424]
Nico heeft werkelijk een prachtige stem. Haar versie van 'I'll keep it with mine' mag er zeker wezen. Ik heb het altijd jammer gevonden dat die strijkers aan deze opname zijn toegevoegd. Zonder strijkers zou dit zeker een kandidaat voor de twijfellijst zijn.
Gavin Friday and the man Seezer - Each man kills the thing he loves
[1 cover, totaal: 425]
Vlak nadat dit album uitkwam, in 1989, heb ik 'm gekocht en werkelijk helemaal grijs gedraaid. Het is ook wel de muziek voor een puber. Nu klinkt het album alleen nog aardig door de nostalgie. Gavin Friday zingt op dit albums Dylans 'Death is not the end'. Geen onaardige cover. Een product van een bepaalde tijd: jaren tachtig met een nostalgie naar het interbellum.
Fairport convention - Unhalfbricking
[3 covers, waarvan 1 eerder besproken. Totaal: 427]
Naast de Franstalige versie van 'If you gotta go, go now' bevat dit album een ingetogen versie van 'Percy's song' & een feestversie van 'Million dollar bash'. Beide klinken aardig, maar zijn te zwak om een blijvende indruk op mij te maken.
Janis Joplin - I got dem ol' kozmic blues again mama! (versie uit 1999 met bonustracks)
[1 cover, totaal: 428]
Eén van de bonustracks op deze cd is 'Dear landlord'. Janis Joplin had het zeker in zich om een briljante cover van een nummer van Dylan op te nemen. Dit is het absoluut niet. Een misser, helaas. Het had zo mooi kunnen zijn.
Solomon Burke - Don't give up on me
[1 cover, totaal: 429]
Dit album was een hit in 2002 & terecht. Een heerlijk album. Op dit album Burke's versie van Dylans 'Stepchild'. Mooie cover, absoluut twijfellijst. ik kan een ieder aanraden dit album te kopen, niet alleen vanwege 'Stepchild'.
Tot slot nog een viertal door lezers van de blog opgestuurde tips.
Pete Seeger - Masters of war
Opgenomen tijdens Seegers wereldtournee van 1964. Een vreemde versie, Seeger zingt een regel, waarna een stem een gesproken vertaling geeft van bewuste regel. Die gesproken regels in vertaling moeten maar even vergeten worden, het gaat om Pete Seegers versie.
Mijn verwachtingen waren niet héél hoog gespannen, ik vind Seegers muziek over het algemeen aardig, maar niet hemelbestormend. Maar dit is verrassend goed. Absoluut op de twijfellijst, naar mijn smaak nog net iets te 'ingehouden' voor de eindlijst. [met dank aan Peter]
Oh Susanna - Billy 4
Shìììììììt, waarom kende ik dit nog niet? Dit is werkelijk schitterend! Binnen een minuut weet ik het eigenlijk al: eindlijst. Geen twijfel mogelijk. Zelf luisteren? Dat kan hier. [met dank aan Henk]
Oh Susanna - I'll keep it with mine
Nogmaals Oh Susanna, dit keer met 'I'll keep it with mine'. Deze versie vind ik dan weer minder, moet ik bekennen. Het doet me vooral verlangen naar Dylans versie. Zelf luisteren? dat kan hier. [wederom met dank aan Henk]
Elvis Costello - I threw it all away
Een live-versie. Er moet - als ik me niet vergis - ook een studioversie van dit nummer door Elvis Costello zijn. Mooi, maar net iets te ingetogen voor mij. Zelf luisteren? dat kan hier. [met dank aan Marcel]
Na het beluisteren van 433 covers, zien de lijsten er nu als volgt uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
The Band - 'I shall be released'
The Band - 'Long distance operator'
Oh Susanna - 'Billy 4'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Richie Havens - 'Just like a woman' (versie van Mixed bag)
Neville Brothers - 'With God on our side'
The Band - 'Tears of rage' (2 versies)
Salomon Burke - 'Stepchild'
Pete Seeger - 'Masters of war'
Het schiet inmiddels aardig op, maar ik ben er nog niet. Er volgt zeker nog een deel 9.
Dylan kort #776
'All the merry little elves can go hang themselves'. (Huck's tune)Allereerst een waarschuwing: wanneer ik met google zoek naar Dylan, kom ik een heleboel sites tegen. Momenteel zitten daar veel sites bij die ogenschijnlijk een bericht over Dylan bevatten. Bij het doorklikken naar de site kom ik op een site met niet zozeer een bericht over Dylan, maar een onsamenhangende serie woorden. Na het bezoek aan zo'n site, bleek er spyware op mijn computer te staan.
Wanneer je via google zoekt, zie je onder de titel een aantal regels tekst uit het bericht waarnaar verwezen wordt. Bestaan deze paar regels tekst uit een aantal onsamenhangende zinnen, dan kun je het beste niet doorklikken naar bewuste website.
BDA Records brengt in februari de cd Bob Dylan: Carnegie Chapter Hall op de markt. Deze cd bevat opnamen van Dylans concert op 4 november 1961. Door een of meerdere mazen in de wet, is het blijkbaar mogelijk om dit uit te brengen.
NRC Handelsblad van vandaag bevat een column van Margriet Oostveen. De titel boven de column - 'Protestlied' - doet mij het ergste vermoeden. En terecht, zo blijkt. De column gaat over een of ander protestlied van het bandje van René Zwaap.
'Een mondharmonica scheurt het nummer à la Bob Dylan open.' Staat er. Dat is nog vrij onschuldig. Maar dan, sta me bij: 'Wil hij de protestsong werkelijk nieuw leven inblazen? Dat wil hij. "Muziek van interventie", noemt Zwaap het plechtig, met een kuchje. Dylan. Armand. Boudewijn de Groot, weetjewel.'
Van Marcel ontving ik onderstaande e-mail, waarvoor dank!
Hoi Tom, In de nieuwe Mikrogids staat op pag 38 en 39 de persoonlijke top 10 van Matthijs van Nieuwkerk. Op 3 staat bij hem 'Just like a Woman'. Van Nieuwkerk zegt er ook wat over, onder meer: 'Als diepe buiging naar zo veel ontroering, zo veel poëzie en zo veel woede kies ik het nummer 'Just like a Woman'. Alleen de titel al. De wereld die daarachter zit. Dylan beschreef het allemaal.' Aardig gezegd van Matthijs, al heb ik hem (Matthijs) niet zo hoog zitten. Daarvoor bood hij dit voorjaar veel te weinig tegengas toen Dylan in DWDD werd bekritiseerd door twee zogenaamde kenners. Vriendelijke groet, Marcel
Slechts op nummer 3, Matthijs? Foei!
Eerder vandaag kwam de instrumental 'It's all dangerous to me' voorbij, nu is het 'I'm not there'. Heerlijke muziek. Genoeg om een top 10 volledig mee te vullen.
Een raam om uit te kruipen
Voor de kinderen begint de vakantie over een uur, ze zijn er aan toe. Mijn vakantie is reeds begonnen. Niet nu, gisteren al. Ik klaag niet, de dagen zijn te mooi om te klagen.'Huck's tune' knalt door de kamer, ooit voor een soundtrack geschreven, inmiddels ook te vinden op Tell tale signs. Ik kan niet naar 'Huck's tune' luisteren zonder even te glimlachen om die ene regel: 'All the merry little elves can go hang themselves'. Nu het bijna kerst is, glimlach ik harder.
Het is misschien wel vooral het contrast tussen deze regel & het beeld dat er van Dylan nou eenmaal in de collectieve geest bestaat, dat me doet glimlachen.
Ik weet het, ik zeur.
Door de brievenbus is een kartonnen doosje vol poststempels & zegels gevallen. In dat doosje, een ander doosje met Dylan op de voorkant. In dat doosje vier recente herpersingen van singles van Dylan uit de jaren zestig, in picturesleeves. Die picturesleeves zijn van absurd dun papier gemaakt & hoewel ze niet op de originele hoezen lijken, zijn ze wel ontworpen naar het voorbeeld van oude hoezen.
Het gaat om het boxje Can you please crawl out your window? dat is uitgegeven - in Amerika - in het kader van Record Store Day (25 november 2011). Binnen een maand na uitgave, draaien de singles een voor een de 45 toeren per minuut onder mijn naald. Ik zei toch al dat de dagen te mooi zijn om te klagen?
Ik prop nog een kerstkransje tussen mijn kaken, sla nog een kop koffie achterover & denk aan die ene regel: 'All the merry little elves can go hang themselves'. Deze dag kan niet meer stuk, zelfs de noodzaak om de supermarkt in te gaan zal daar niks aan veranderen.
En anders zoek ik wel een raam om uit te kruipen.
Luister, ik doe je na #7
Ergens verlang ik naar het eind van deze serie. De covers komen zo langzamerhand wel mijn oren uit. Maar aangezien ik zelf zo stom ben geweest om met deze serie te beginnen, zal ik 'm ook af moeten maken. Nog even volhouden.
Ik ben wel toe aan iets aangenaams & dus heb ik voor deze aflevering de soundtrack van I'm not there uit de kast gepakt. Het is geen straf om naar deze cd te luisteren, althans een aanzienlijk deel van deze cd. En om mezelf te 'trakteren', draai ik ook het laatste nummer van de cd. Dat is zonder enige twijfel het allerbeste dat deze soundtrack te bieden heeft: 'I'm not there' door Bob Dylan.
I'm not there original soundtrack
[34 tracks waarvan 1 door Dylan zelf. Dit brengt het totaal op 373 covers.]
Meest opvallend aan de tracklist, is dat er een groot aantal titels op deze cd staan die nog niet eerder voorbij zijn gekomen. Originele songkeuzes dus. Ik pik de nummers eruit die er voor mij in positieve zin uitspringen.
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco': Wat kan ik zeggen? Hier word ik stil van. Dit is de enige cover tot nog toe waarbij woorden mij te kort schieten. Pure schoonheid. Een klasse apart. Voor dit nummer zou eigenlijk een aparte categorie gemaakt moeten worden: 'de gouden eindlijst'. Maar met het maken van een nieuwe categorie, kom ik er niet. Dit nummer zal de enige zijn die in deze categorie plaats mag nemen. En dus 'gewoon' in de eindlijst (met gouden ster).
Richie Havens - 'Tombstone blues': Vooral het begin van dit nummer vind ik erg mooi, in de refreinen wordt het wat minder. Net niet in de lijst met twijfelgevallen.
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate': Mooie stem, mooie viool. Het geheel brengt me wat aan het twijfelen. Voor nu op de twijfellijst.
Mark Lanegan - 'Man in the long black coat': Mooie versie, maar kan mij niet het verlangen naar Dylans versie doen vergeten. Net niet op de twijfellijst.
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)': Werkelijk schitterend, ook dit zou een gouden ster verdienen, ware het niet dat één of andere knuppel heeft besloten dat Salvador Duran er in het Spaans doorheen mag zingen. Door de bijdrage van Duran zakt deze versie voor mij van briljant tot twijfelgeval. Helaas.
Glen Hasard & Markéta Irglova - 'You ain't goin' nowhere': Zeer aardige versie. Net niet op de twijfellijst.
Ramblin' Jack Elliott - 'Just like Tom Thumb's blues': Verrassende versie, maar weet mijn aandacht niet lang genoeg vast te houden om op de twijfellijst te komen.
Tom Verlaine & The Million dollar bashers - 'Cold irons bound': Het eerste, instrumentale gedeelte is sterk. Zodra de zang begint, zakt het in elkaar als een plumpudding.
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door': Als er één nummer is, dat zo langzamerhand dood-gecoverd is, dan is het 'Knockin' on heaven's door'. Des te verrassender is deze versie van Antony & The Johnsons. Breekbaar is misschien de beste benaming voor deze cover. Twijfellijst.
Masked and anonymous (soundtrack)
[14 tracks, waarvan 4 door Dylan en 1 cover eerder besproken is. Totaal: 382 covers]
Tsja, de soundtrack van Dylans film. Over het algemeen: de film is beter dan de covers op deze soundtrack. De voornaamste reden om deze cd te kopen, zijn de vier door Dylan gespeelde nummers.
Eigenlijk staan er op deze soundtrack maar drie covers die het noemen waard zijn: De versie van 'Like a rolling stone' door Articolo 31, maar deze cover is al eerder voorbij gekomen, en de twee door Jerry Garcia gezongen nummers: 'It's all over now, baby blue' & 'Señor (tales of yankee power)'. Vooral 'Señor' is aardig, maar zeker geen eindlijst- of twijfellijst-materiaal.
North country (soundtrack)
Deze aflevering van 'Luister, ik doe je na' sluit af met nog een soundtrack. De soundtrack van North country zou iedereen natuurlijk in huis moeten hebben vanwege Dylans 'Tell ol' Bill' (een andere versie dan op Tell tale signs). Daarnaast bevat deze soundtrack o.a. nòg drie nummers van Dylan & twee covers. Eén van die covers, 'Paths of victory' van Cat Power, is al eerder voorbij gekomen. Dan blijft over 'Girl from the North country' door Leo Kottke. Dan kan ik kort over zijn: laat maar.
Na het beluisteren van 383 covers, zien de eindlijst & en de lijst met twijfelgevallen er als volgt uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Ik ben wel toe aan iets aangenaams & dus heb ik voor deze aflevering de soundtrack van I'm not there uit de kast gepakt. Het is geen straf om naar deze cd te luisteren, althans een aanzienlijk deel van deze cd. En om mezelf te 'trakteren', draai ik ook het laatste nummer van de cd. Dat is zonder enige twijfel het allerbeste dat deze soundtrack te bieden heeft: 'I'm not there' door Bob Dylan.
I'm not there original soundtrack
[34 tracks waarvan 1 door Dylan zelf. Dit brengt het totaal op 373 covers.]
Meest opvallend aan de tracklist, is dat er een groot aantal titels op deze cd staan die nog niet eerder voorbij zijn gekomen. Originele songkeuzes dus. Ik pik de nummers eruit die er voor mij in positieve zin uitspringen.Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco': Wat kan ik zeggen? Hier word ik stil van. Dit is de enige cover tot nog toe waarbij woorden mij te kort schieten. Pure schoonheid. Een klasse apart. Voor dit nummer zou eigenlijk een aparte categorie gemaakt moeten worden: 'de gouden eindlijst'. Maar met het maken van een nieuwe categorie, kom ik er niet. Dit nummer zal de enige zijn die in deze categorie plaats mag nemen. En dus 'gewoon' in de eindlijst (met gouden ster).
Richie Havens - 'Tombstone blues': Vooral het begin van dit nummer vind ik erg mooi, in de refreinen wordt het wat minder. Net niet in de lijst met twijfelgevallen.
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate': Mooie stem, mooie viool. Het geheel brengt me wat aan het twijfelen. Voor nu op de twijfellijst.
Mark Lanegan - 'Man in the long black coat': Mooie versie, maar kan mij niet het verlangen naar Dylans versie doen vergeten. Net niet op de twijfellijst.
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)': Werkelijk schitterend, ook dit zou een gouden ster verdienen, ware het niet dat één of andere knuppel heeft besloten dat Salvador Duran er in het Spaans doorheen mag zingen. Door de bijdrage van Duran zakt deze versie voor mij van briljant tot twijfelgeval. Helaas.
Glen Hasard & Markéta Irglova - 'You ain't goin' nowhere': Zeer aardige versie. Net niet op de twijfellijst.
Ramblin' Jack Elliott - 'Just like Tom Thumb's blues': Verrassende versie, maar weet mijn aandacht niet lang genoeg vast te houden om op de twijfellijst te komen.
Tom Verlaine & The Million dollar bashers - 'Cold irons bound': Het eerste, instrumentale gedeelte is sterk. Zodra de zang begint, zakt het in elkaar als een plumpudding.
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door': Als er één nummer is, dat zo langzamerhand dood-gecoverd is, dan is het 'Knockin' on heaven's door'. Des te verrassender is deze versie van Antony & The Johnsons. Breekbaar is misschien de beste benaming voor deze cover. Twijfellijst.
Masked and anonymous (soundtrack)
[14 tracks, waarvan 4 door Dylan en 1 cover eerder besproken is. Totaal: 382 covers]Tsja, de soundtrack van Dylans film. Over het algemeen: de film is beter dan de covers op deze soundtrack. De voornaamste reden om deze cd te kopen, zijn de vier door Dylan gespeelde nummers.
Eigenlijk staan er op deze soundtrack maar drie covers die het noemen waard zijn: De versie van 'Like a rolling stone' door Articolo 31, maar deze cover is al eerder voorbij gekomen, en de twee door Jerry Garcia gezongen nummers: 'It's all over now, baby blue' & 'Señor (tales of yankee power)'. Vooral 'Señor' is aardig, maar zeker geen eindlijst- of twijfellijst-materiaal.
North country (soundtrack)
Deze aflevering van 'Luister, ik doe je na' sluit af met nog een soundtrack. De soundtrack van North country zou iedereen natuurlijk in huis moeten hebben vanwege Dylans 'Tell ol' Bill' (een andere versie dan op Tell tale signs). Daarnaast bevat deze soundtrack o.a. nòg drie nummers van Dylan & twee covers. Eén van die covers, 'Paths of victory' van Cat Power, is al eerder voorbij gekomen. Dan blijft over 'Girl from the North country' door Leo Kottke. Dan kan ik kort over zijn: laat maar.Na het beluisteren van 383 covers, zien de eindlijst & en de lijst met twijfelgevallen er als volgt uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
Jim James & Calexico - 'Going to Acapulco' [gouden ster]
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Jeff Tweedy - 'Simple twist of fate'
Willie Nelson & Calexico - 'Señor (tales of yankee power)'
Antony & The Johnsons - 'Knockin' on heaven's door'
Luister, ik doe je na #6
Aflevering zes begint met een door Polystar in 1980 uitgebrachte verzamelaar. De titel? It ain't me babe; great artists sing the songs of Bob Dylan. Dit album bevat 14 nummers, waarvan er zeven ook staan op eerder besproken albums. Voor de volledigheid de complete tracklist (titels tussen [ ] zijn eerder voorbij gekomen):
Brian Ferry - 'A Hard rain's a-gonna fall': Aardig, maar mij te poppy om onder de indruk te geraken.
[Julie Driscoll - 'This wheel's on fire']
Spirit - 'The Times they are a-changin'' : Ergens tussen The Byrds & The Hollies. Laat maar.
Melanie - 'Lay lady lay' : Melanie kan zeker zingen, maar het gaat mij te vaak - ook hier - over de top.
Statler brothers - 'I'll be your baby tonight': Puur country, glad als een aal. Doet het origineel zeker niet vergeten.
[Fairport convention -
'Si tu dois partir']
[Johnny Cash - 'It ain't me babe']
[The Byrds - 'Mr. Tambourine man']
Rod Stewart - 'Girl of the North country': Tsja, Rod 'do ya think i'm sexy' Stewart. Ik kan kort zijn: doe maar niet.
[The Tremeloes - 'I shall be released']
[Joan Baez - 'It's all over now, baby blue']
[The Hollies - 'I want you']
Jimi Hendrix - 'All along the watchtower': Toen ik aan deze serie begon, wist ik dat er een moment zou komen dat ik over Hendrix' versie van 'All along the watchtower' zou moeten schrijven. Ook wist ik dat ik dat geen vrienden zou maken met wat ik over Hendrix' versie van 'All along the watchtower' zou schrijven. Of ik dat nou leuk vind of niet, dit is in grote kringen één van de meest gewaardeerde cover van een nummer van Dylan.
Terug naar de jaren tachtig. Omdat ik als vijftienjarige gitaar wilde spelen, kreeg ik van een klasgenoot een tape in mijn handen gedrukt. Die moest ik maar eens beluisteren. Een tape vol Hendrix. Op die tape ook 'All along the watchtower', wat ik best aardig vond, maar zeker niet het beste nummer op de tape.
Niet lang na het horen van Hendrix' versie, hoorde ik het origineel van Dylan. Dat origineel is - in mijn oren - vanaf de eerste keer luisteren in vergelijking met Hendrix' versie, een gigant. Hendrix' versie komt niet eens in de beurt bij het origineel.
Dylan zelf lijkt daar anders over te denken: vanaf tournee 1974 lijkt Dylan iedere versie van 'All along the watchtower' die hij speelt, te modelleren naar de versie van Hendrix.
Tsja, zo gaan die dingen.
Spirit - 'Like a rolling stone': Wederom Spirit. Nog erger dan de eerder gehoorde versie van 'The Times they are a-changin''.
Met het beluisteren van It ain't me babe, komt het totaal op 309 covers.
Er moeten nog een aantal albums (bijna) helemaal vol covers gedraaid worden, maar voor ik daar mee verder ga, eerst een stapel elpees. Elpees gekocht bij kringloopwinkels & op rommelmarkten met vaak niet meer dan 1 cover. Gekocht uit nieuwsgierigheid. Er zijn er veel meer geweest, ik moet er tientallen hebben weggegeven. De platen waar ik geen nieuw thuis voor heb kunnen vinden, volgen nu.
Rod Stewart - Golden collection
Twee elpees, inclusief poster enz. Ooit gekocht - waarom nou toch? - vanwege één nummer: 'Just like a woman'. Had ik het maar nooit gekocht. Het leven is beter wanneer je dit nooit gehoord hebt.
Rod Stewart - Never a dull moment
Nogmaals, zelfde gruwel. Dit keer is 'Mama, you been on my mind' het slachtoffer.
Roger McGuinn & Band - idem
Voormalig voorman van The Byrds neemt met een aantal andere muzikanten 'Knockin' on heaven's door' op. In vergelijking met de covers door The Byrds, is dit een toppertje. Puur bekeken als cover an sich, komt het niet verder dan aardig.
Easy rider [soundtrack]
Nogmaals McGuinn, dit keer zingt / speelt hij 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'. Beter dan alles van the Byrds, beter dan zijn versie van 'Knockin' on heaven's door'. Niet goed genoeg voor de lijsten, maar zeker de moeite van het luisteren waard.
The Secret policeman's concert
Een 'superband' met o.a. Sting, Eric Clapton en Donovan brengen 'I'll shall be released'. Laat maar.
Mike Bloomfield, Al Kooper & Stephen Stills - Super session
Een aardige plaat & ook de cover van 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' komt niet veel verder dan aardig. Dit album bevat betere nummers van deze cover.
Manfred Mann's earth band - Watch
Een live-versie van 'The Mighty Quinn'. De eerste paar seconden orgel zijn aardig, daarna alles waar ik jeuk van krijg.
Manfred Mann's earth band - Angel station
'You angel you', iets beter dan de live-versie van 'Mighty Quinn', maar niet veel.
Joe Cocker - Mad dogs & Englishmen
Een dubbel-elpee met daarop 1 cover. De gesproken introductie, door Leon Russell, moet zeker (ook) gehoord worden. Russell: 'Okee, there's a guy in the house tonight and I know that you've all watched fo a long time. Me and Joe watched him for a long time. We love him. We're gonna do one of his songs, 'cause we love him, that's why.'
Hierna zetten Leon Russell & Joe Cocker 'Girl from the north country' in. Een aardige cover, middenklasse.
Afgaande op de gesproken introductie, was Dylan dus bij dit concert aanwezig. De concerten waar uiteindelijk het album Mad dogs & Englishmen van is gemaakt, werden opgenomen op 27 en 28 maart 1970 in The Fillmore East, New York.
Ik heb nog even Heylins boek met data erop nageslagen: niks bij 27 & 28 maart 1970.
De naam van de productie company, achter op de hoes: Tarantula Productions. Maar dit zou natuurlijk gewoon allemaal toeval kunnen zijn.
Melanie - As I see it now
Melanie heeft meerdere covers van nummers van Dylan opgenomen, op dit album staat 'Don't think twice, it's all right', één van haar betere covers. Aardig, geen eindlijst materiaal.
Stevie Wonder - Light my fire
Twee covers op dit album, ten eerste een versie van 'Mr. Tambourine man' die meer weg heeft van de versie van The Byrds dan me lief is. De tweede cover is Wonders overbekende versie van 'Blowin' in the wind' & ik moet bekennen dat ik wel een zwak heb voor deze versie. Wonder heeft het nummer een geheel eigen draai gegeven, het swingt. Na lang wikken & wegen of het goed genoeg is voor de twijfellijst, besluit ik uiteindelijk om 'm daar toch niet op te zetten. Mag best op de radio voorbij komen als ik luister.
Flying Burrito bros - Hot burrito 2
Een opgefokte van 'If you gotta go, go now' (sppeltijd 1 minuut 47 seconden) is te vinden op kant A van dit album. Grappig om een keer te horen, maar dan is het ook wel klaar.
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - Live at Keystone Volume I
Yeah! Een bijna acht minuten durende, slepende versie van 'Positively 4th street', gezongen met die heerlijke, dunne stem van Jerry Garcia. Magisch! Eindlijst, zonder twijfel.
Op hetzelfde album ook nog een slepende, wederom door Garcia gezongen, versie van 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' ('slechts' 7 minuten & 3 seconden). Iets minder dan 'Positively 4th street', vooral het gitaarspel van Garcia is het net niet. Net niet op de twijfellijst.
Jerry Garcia & zijn band The Grateful dead komen uiteraard later nog uitvoeriger aan bod.
Boudewijn de Groot - Vijf jaar hits
Boudewijn de Groot heeft een aantal aardige nummers opgenomen, zoals 'Strand' en 'Elégie prénatale', maar zijn versie van Dylans 'The Times they are a-changin' onder de titel 'Er komen andere tijden' hoort daar niet bij.
Eric Clapton - Backless
Op dit album twee nummers die door Dylan & Helene Springs zijn geschreven, beide nummers zijn nooit door Dylan officieel uitgebracht. Vergelijken met het origineel is dus in beide gevallen wat lastig. Natuurlijk moet je dit hebben, al is het alleen om beide nummers te kunnen horen. 'Walk out in the rain' is aardig, maar Clapton-gladjes. persoonlijk vind ik de versie van Clapton beter dan die van Ann Christy.
Het tweede nummer 'If I don't be there in the morning'. 'Walk out in the rain' is nog wel een oorwurm, dat geldt niet voor dit nummer.
Eric Clapton - Just one night
Een live-album met wederom 'If I don't be there by morning', een betere versie dan op Backless. Puur Clapton.
Peter, Paul and Mary - The Best of
Natuurlijk is hier 'Blowin' in the wind' op te vinden. Historisch een belangrijke opname, maar niet alleen dat, Peter, Paul and Mary hebben er wat aardigs van gemaakt. Niet mooi genoeg voor de eindlijst, maar toch... twijfel, twijfel. Voorlopig op de twijfellijst.
Op ditzelfde album ook 'Don't think twice, it's all right', wat ik een stuk minder vind.
Tot zover, voor dit moment, de elpees met 1 of enkele covers. Op een later moment zal nog een zelfde soort lijstje komen met cd's & singles. Totaal aantal beluisterde covers op tot nog toe: 330.
Na al die losse nummers van verschillende artiesten, van tenenkrommend tot fantastisch, ben ik wel weer even toe aan een album.
The Brothers and Sisters - Dylan's gospel
Een gospelkoor zingt tien nummers van Dylan. Achtereenvolgens komen voorbij: 'The Times they are a-changin'', 'I shall be released', 'Lay lady lay', 'Mr. Tambourine man', 'All along the watchtower', 'The Mighty Quinn', 'Chimes of freedom', 'I'll be your baby tonight', 'My back pages' en 'Just like a woman'.
Niets op deze plaat is echt de moeite waard, niets op deze plaat gaat terecht komen in de eindlijst of de twijfellijst. En toch heb ik een zwak voor dit album. Het is niet goed, het is niet vervelend. Het komt & het gaat & daar tussen zijn stemmen. Veel meer is het niet.
Na het beluisteren van 340 covers, zien de eindlijst & de lijst met twijfelgevallen er zo uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Brian Ferry - 'A Hard rain's a-gonna fall': Aardig, maar mij te poppy om onder de indruk te geraken.
[Julie Driscoll - 'This wheel's on fire']
Spirit - 'The Times they are a-changin'' : Ergens tussen The Byrds & The Hollies. Laat maar.
Melanie - 'Lay lady lay' : Melanie kan zeker zingen, maar het gaat mij te vaak - ook hier - over de top.
Statler brothers - 'I'll be your baby tonight': Puur country, glad als een aal. Doet het origineel zeker niet vergeten.
[Fairport convention -
'Si tu dois partir'][Johnny Cash - 'It ain't me babe']
[The Byrds - 'Mr. Tambourine man']
Rod Stewart - 'Girl of the North country': Tsja, Rod 'do ya think i'm sexy' Stewart. Ik kan kort zijn: doe maar niet.
[The Tremeloes - 'I shall be released']
[Joan Baez - 'It's all over now, baby blue']
[The Hollies - 'I want you']
Jimi Hendrix - 'All along the watchtower': Toen ik aan deze serie begon, wist ik dat er een moment zou komen dat ik over Hendrix' versie van 'All along the watchtower' zou moeten schrijven. Ook wist ik dat ik dat geen vrienden zou maken met wat ik over Hendrix' versie van 'All along the watchtower' zou schrijven. Of ik dat nou leuk vind of niet, dit is in grote kringen één van de meest gewaardeerde cover van een nummer van Dylan.
Terug naar de jaren tachtig. Omdat ik als vijftienjarige gitaar wilde spelen, kreeg ik van een klasgenoot een tape in mijn handen gedrukt. Die moest ik maar eens beluisteren. Een tape vol Hendrix. Op die tape ook 'All along the watchtower', wat ik best aardig vond, maar zeker niet het beste nummer op de tape.
Niet lang na het horen van Hendrix' versie, hoorde ik het origineel van Dylan. Dat origineel is - in mijn oren - vanaf de eerste keer luisteren in vergelijking met Hendrix' versie, een gigant. Hendrix' versie komt niet eens in de beurt bij het origineel.
Dylan zelf lijkt daar anders over te denken: vanaf tournee 1974 lijkt Dylan iedere versie van 'All along the watchtower' die hij speelt, te modelleren naar de versie van Hendrix.
Tsja, zo gaan die dingen.
Spirit - 'Like a rolling stone': Wederom Spirit. Nog erger dan de eerder gehoorde versie van 'The Times they are a-changin''.
Met het beluisteren van It ain't me babe, komt het totaal op 309 covers.
Er moeten nog een aantal albums (bijna) helemaal vol covers gedraaid worden, maar voor ik daar mee verder ga, eerst een stapel elpees. Elpees gekocht bij kringloopwinkels & op rommelmarkten met vaak niet meer dan 1 cover. Gekocht uit nieuwsgierigheid. Er zijn er veel meer geweest, ik moet er tientallen hebben weggegeven. De platen waar ik geen nieuw thuis voor heb kunnen vinden, volgen nu.
Rod Stewart - Golden collection
Twee elpees, inclusief poster enz. Ooit gekocht - waarom nou toch? - vanwege één nummer: 'Just like a woman'. Had ik het maar nooit gekocht. Het leven is beter wanneer je dit nooit gehoord hebt.
Rod Stewart - Never a dull moment
Nogmaals, zelfde gruwel. Dit keer is 'Mama, you been on my mind' het slachtoffer.
Roger McGuinn & Band - idem
Voormalig voorman van The Byrds neemt met een aantal andere muzikanten 'Knockin' on heaven's door' op. In vergelijking met de covers door The Byrds, is dit een toppertje. Puur bekeken als cover an sich, komt het niet verder dan aardig.
Easy rider [soundtrack]
Nogmaals McGuinn, dit keer zingt / speelt hij 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'. Beter dan alles van the Byrds, beter dan zijn versie van 'Knockin' on heaven's door'. Niet goed genoeg voor de lijsten, maar zeker de moeite van het luisteren waard.
The Secret policeman's concert
Een 'superband' met o.a. Sting, Eric Clapton en Donovan brengen 'I'll shall be released'. Laat maar.
Mike Bloomfield, Al Kooper & Stephen Stills - Super session
Een aardige plaat & ook de cover van 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' komt niet veel verder dan aardig. Dit album bevat betere nummers van deze cover.
Manfred Mann's earth band - Watch
Een live-versie van 'The Mighty Quinn'. De eerste paar seconden orgel zijn aardig, daarna alles waar ik jeuk van krijg.
Manfred Mann's earth band - Angel station
'You angel you', iets beter dan de live-versie van 'Mighty Quinn', maar niet veel.
Joe Cocker - Mad dogs & Englishmen
Een dubbel-elpee met daarop 1 cover. De gesproken introductie, door Leon Russell, moet zeker (ook) gehoord worden. Russell: 'Okee, there's a guy in the house tonight and I know that you've all watched fo a long time. Me and Joe watched him for a long time. We love him. We're gonna do one of his songs, 'cause we love him, that's why.'
Hierna zetten Leon Russell & Joe Cocker 'Girl from the north country' in. Een aardige cover, middenklasse.
Afgaande op de gesproken introductie, was Dylan dus bij dit concert aanwezig. De concerten waar uiteindelijk het album Mad dogs & Englishmen van is gemaakt, werden opgenomen op 27 en 28 maart 1970 in The Fillmore East, New York.
Ik heb nog even Heylins boek met data erop nageslagen: niks bij 27 & 28 maart 1970.
De naam van de productie company, achter op de hoes: Tarantula Productions. Maar dit zou natuurlijk gewoon allemaal toeval kunnen zijn.
Melanie - As I see it now
Melanie heeft meerdere covers van nummers van Dylan opgenomen, op dit album staat 'Don't think twice, it's all right', één van haar betere covers. Aardig, geen eindlijst materiaal.
Stevie Wonder - Light my fire
Twee covers op dit album, ten eerste een versie van 'Mr. Tambourine man' die meer weg heeft van de versie van The Byrds dan me lief is. De tweede cover is Wonders overbekende versie van 'Blowin' in the wind' & ik moet bekennen dat ik wel een zwak heb voor deze versie. Wonder heeft het nummer een geheel eigen draai gegeven, het swingt. Na lang wikken & wegen of het goed genoeg is voor de twijfellijst, besluit ik uiteindelijk om 'm daar toch niet op te zetten. Mag best op de radio voorbij komen als ik luister.
Flying Burrito bros - Hot burrito 2
Een opgefokte van 'If you gotta go, go now' (sppeltijd 1 minuut 47 seconden) is te vinden op kant A van dit album. Grappig om een keer te horen, maar dan is het ook wel klaar.
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - Live at Keystone Volume I
Yeah! Een bijna acht minuten durende, slepende versie van 'Positively 4th street', gezongen met die heerlijke, dunne stem van Jerry Garcia. Magisch! Eindlijst, zonder twijfel.Op hetzelfde album ook nog een slepende, wederom door Garcia gezongen, versie van 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' ('slechts' 7 minuten & 3 seconden). Iets minder dan 'Positively 4th street', vooral het gitaarspel van Garcia is het net niet. Net niet op de twijfellijst.
Jerry Garcia & zijn band The Grateful dead komen uiteraard later nog uitvoeriger aan bod.
Boudewijn de Groot - Vijf jaar hits
Boudewijn de Groot heeft een aantal aardige nummers opgenomen, zoals 'Strand' en 'Elégie prénatale', maar zijn versie van Dylans 'The Times they are a-changin' onder de titel 'Er komen andere tijden' hoort daar niet bij.
Eric Clapton - Backless
Op dit album twee nummers die door Dylan & Helene Springs zijn geschreven, beide nummers zijn nooit door Dylan officieel uitgebracht. Vergelijken met het origineel is dus in beide gevallen wat lastig. Natuurlijk moet je dit hebben, al is het alleen om beide nummers te kunnen horen. 'Walk out in the rain' is aardig, maar Clapton-gladjes. persoonlijk vind ik de versie van Clapton beter dan die van Ann Christy.
Het tweede nummer 'If I don't be there in the morning'. 'Walk out in the rain' is nog wel een oorwurm, dat geldt niet voor dit nummer.
Eric Clapton - Just one night
Een live-album met wederom 'If I don't be there by morning', een betere versie dan op Backless. Puur Clapton.
Peter, Paul and Mary - The Best of
Natuurlijk is hier 'Blowin' in the wind' op te vinden. Historisch een belangrijke opname, maar niet alleen dat, Peter, Paul and Mary hebben er wat aardigs van gemaakt. Niet mooi genoeg voor de eindlijst, maar toch... twijfel, twijfel. Voorlopig op de twijfellijst.
Op ditzelfde album ook 'Don't think twice, it's all right', wat ik een stuk minder vind.
Tot zover, voor dit moment, de elpees met 1 of enkele covers. Op een later moment zal nog een zelfde soort lijstje komen met cd's & singles. Totaal aantal beluisterde covers op tot nog toe: 330.
Na al die losse nummers van verschillende artiesten, van tenenkrommend tot fantastisch, ben ik wel weer even toe aan een album.
The Brothers and Sisters - Dylan's gospel
Een gospelkoor zingt tien nummers van Dylan. Achtereenvolgens komen voorbij: 'The Times they are a-changin'', 'I shall be released', 'Lay lady lay', 'Mr. Tambourine man', 'All along the watchtower', 'The Mighty Quinn', 'Chimes of freedom', 'I'll be your baby tonight', 'My back pages' en 'Just like a woman'.Niets op deze plaat is echt de moeite waard, niets op deze plaat gaat terecht komen in de eindlijst of de twijfellijst. En toch heb ik een zwak voor dit album. Het is niet goed, het is niet vervelend. Het komt & het gaat & daar tussen zijn stemmen. Veel meer is het niet.
Na het beluisteren van 340 covers, zien de eindlijst & de lijst met twijfelgevallen er zo uit:
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - 'Positively 4th street'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Peter, Paul and Mary - 'Blowin' in the wind'
Dylan kort #775
Een recensie van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 op Demofarm. [Met dank aan Guther voor zijn meer dan vriendelijke woorden]
Een stukje over Blonde on blonde op A Musical Odyssey.
Vergeet niet deel 5 van 'Luister, ik doe je na' (hieronder) te lezen.
Een stukje over Blonde on blonde op A Musical Odyssey.
Vergeet niet deel 5 van 'Luister, ik doe je na' (hieronder) te lezen.
Luister, ik doe je na #5
Deel vijf al weer van 'Luister, ik doe je na'. Ik begin deze aflevering met een - hoe zal ik het noemen - bijzondere plaat.
Je zult 'm ongetwijfeld ooit wel ergens tegengekomen zijn The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings. Op de voorzijde van de hoes staat een schitterende foto van Dylan, gemaakt door Daniel Kramer.
Enkele maanden geleden liep ik er ook weer eens tegenaan, op een beurs. Ik heb 'm maar gekocht, nieuwsgierig als ik ben. Een dag na aankoop, ik was alleen thuis, heb ik de plaat opgezet.
Bij het horen van de eerste paar seconden van het eerste nummer kreeg ik de slappe lach. Alleen in huis, de tranen biggelden over mijn wangen van het lachen & dat door een stuk muziek. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit eerder is gebeurd.
Ik heb de hele plaat gedraaid & de grijns is niet meer van mijn gezicht verdwenen.
Na het draaien van de plaat, kwam 'mevrouw Tom' thuis & met de woorden 'dit moet je horen...' heb ik de plaat opnieuw opgezet. Samen hebben we onbedaarlijk zitten lachen.
The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings bevat instrumentale versies van twaalf nummers van Dylan. Uiteraard met veel strijkers. Veel van de muziek doet mij denken aan liftmuziek, of muziek van een of andere b-film uit de jaren zeventig.
The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings moet je gewoon een keer gehoord hebben. Uiteraard komt er geen nummer in de eindlijst aangezien de lach-factor niet meetelt voor een notering in de eindlijst.
The Golden gate strings - The Bob Dylan song book
[12 tracks waardoor het totaal uitkomt op 262 covers]
A Hard rain's a-gonna fall
Blowin' in the wind
Subterranean homesick blues
Farewell
With God on our side
Tomorrow is a long time
Mr. Tambourine man
It's all over now, baby blue
Don't think twice, it's all right
It ain't me babe
When the ship comes in
The Times they are a-changin'
Het lijkt misschien sowieso wat vreemd, instrumentale covers van nummers van Dylan. Dat kan toch nooit werken? Dat dacht ik ook altijd, tot ik in 2001 het Michael Moore trio op de radio hoorde. Na het horen van die uitzending, ben ik naar de platenzaak gegaan om Jewels and binoculars te kopen.
Michael Moore trio - Jewels and binoculars
[11 tracks, waarvan 1 - 'Two soldiers' - geen compositie van Dylans hand is. Hierdoor komt het totaal op 272 covers]
Michael Moore (alt saxofoon, klarinet, basklarinet, melodica en 'bells'), Lindsey Horner (bas) en Michael Vatcher (percussie) hebben nummers als 'I pity the poor immigrant', 'Visions of Johanna', Dark eyes', 'Dear landlord' en 'Boots of Spanish leather' in een jazz-jasje gegoten. Dat klinkt misschien wat oneerbiedig, maar zo bedoel ik het zeker niet. Vaak nemen de heren een deel van de melodie als thema waarna ze hierop verder improviseren. En het werkt.
Niet alle uitvoeringen zijn even goed, maar Jewels and binoculars is zeker de moeite van het beluisteren waard.
De uitschieter - in positieve zin - is 'Sign on the window'. Eentje voor de eindlijst. Met dank aan het Michael Moore trio, is het eindelijk tot me doorgedrongen hoe mooi de melodie van dit nummer is.
Dylan & reggae. Dylan heeft - zeker ten tijde van Infidels, maar er zijn meer voorbeelden - invloeden uit de reggae in zijn muziek verwerkt. Maar werkt het ook andersom? Covers van nummers van Dylan, omgewerkt tot reggae.
Dat zal natuurlijk mede afhankelijk zijn van het antwoord op de vraag of je al dan niet 'iets' met reggae hebt.
Ik heb wel 'iets' met reggae & dus zag ik in 2004 de release van Is it rolling Bob? A Reggae tribute to Bob Dylan met het volste vertrouwen tegemoet.
Is it rolling Bob? A Reggae tribute to Bob Dylan
[14 tracks, waarvan 1 een remix van Dylans 'I and I'. De eerste persing van deze cd bevatte een
bonus-cd met zogenaamde dub-versies van 8 van de nummers op deze cd. 1 van deze 8 dub-versies is wederom Dylans 'I and I'. Voor het totaal komen er dus 20 tracks bij, wat het totaal brengt op 292 covers.]
Het lijkt zo mooi, op papier, covers van nummers door Dylan door reggae-muzikanten. Ik heb verre van een hekel aan deze covers, als album werkt Is it rolling Bob? best goed, maar er is niet één cover bij die er echt uitspringt, die boven het maaiveld uitsteekt. Het is toch ook een beetje een gemiste kans. Het had zoveel beter kunnen zijn.
De bonus-cd met dub-versies echter, is werkelijk verschrikkelijk. Niet de moeite waard.
Niks voor de eindlijst of twijfellijst, helaas.
Tot slot, voor vandaag (ik ben er nog niet, er volgen nog meer covers...) Dylan & country.
Dylan country
[16 tracks, waarvan 3 met Dylan en 3 reeds eerder voorbijgekomen op andere cd's. Hiermee komt het totaal op 302 covers.]
Grote namen komen voorbij op deze cd: Waylon Jennings, Hank Williams jr., Buck Owens, Emmylou Harris, Jerry Jeff Walker en natuurlijk Johnny Cash met zijn versie van 'It ain't me babe'. Het gros van deze grote namen maakt er een zooitje van, of komt hooguit niet verder dan 'aardig' (Emmylou Harris).
Voor de verrassingen, moet je bij de minder grote namen zijn. Zo hebben de Country Gentlemen een aardige bluegrass versie van 'Girl from the North country' opgenomen en Glen Campbell een aardige versie van 'If not for you'.
De echte uitschieter is 'Subterranean homesick blues' door Tim O'Brien, eentje voor de twijfellijst.
Na het beluisteren van 302 covers, zien de eindlijst en de lijst met twijfelgevallen er als volg uit. Het enige dat toegevoegd is, is een instrumentale versie van 'Sign on the window' aan de eindlijst en een bijna a capella versie van 'Subterranean homesick blues' bij de twijfelgevallen.
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Je zult 'm ongetwijfeld ooit wel ergens tegengekomen zijn The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings. Op de voorzijde van de hoes staat een schitterende foto van Dylan, gemaakt door Daniel Kramer.
Enkele maanden geleden liep ik er ook weer eens tegenaan, op een beurs. Ik heb 'm maar gekocht, nieuwsgierig als ik ben. Een dag na aankoop, ik was alleen thuis, heb ik de plaat opgezet.
Bij het horen van de eerste paar seconden van het eerste nummer kreeg ik de slappe lach. Alleen in huis, de tranen biggelden over mijn wangen van het lachen & dat door een stuk muziek. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit eerder is gebeurd.
Ik heb de hele plaat gedraaid & de grijns is niet meer van mijn gezicht verdwenen.
Na het draaien van de plaat, kwam 'mevrouw Tom' thuis & met de woorden 'dit moet je horen...' heb ik de plaat opnieuw opgezet. Samen hebben we onbedaarlijk zitten lachen.
The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings bevat instrumentale versies van twaalf nummers van Dylan. Uiteraard met veel strijkers. Veel van de muziek doet mij denken aan liftmuziek, of muziek van een of andere b-film uit de jaren zeventig.
The Bob Dylan songbook van The Golden gate strings moet je gewoon een keer gehoord hebben. Uiteraard komt er geen nummer in de eindlijst aangezien de lach-factor niet meetelt voor een notering in de eindlijst.
The Golden gate strings - The Bob Dylan song book
[12 tracks waardoor het totaal uitkomt op 262 covers]
A Hard rain's a-gonna fall
Blowin' in the wind
Subterranean homesick blues
Farewell
With God on our side
Tomorrow is a long time
Mr. Tambourine man
It's all over now, baby blue
Don't think twice, it's all right
It ain't me babe
When the ship comes in
The Times they are a-changin'
Het lijkt misschien sowieso wat vreemd, instrumentale covers van nummers van Dylan. Dat kan toch nooit werken? Dat dacht ik ook altijd, tot ik in 2001 het Michael Moore trio op de radio hoorde. Na het horen van die uitzending, ben ik naar de platenzaak gegaan om Jewels and binoculars te kopen.
Michael Moore trio - Jewels and binoculars
[11 tracks, waarvan 1 - 'Two soldiers' - geen compositie van Dylans hand is. Hierdoor komt het totaal op 272 covers]
Michael Moore (alt saxofoon, klarinet, basklarinet, melodica en 'bells'), Lindsey Horner (bas) en Michael Vatcher (percussie) hebben nummers als 'I pity the poor immigrant', 'Visions of Johanna', Dark eyes', 'Dear landlord' en 'Boots of Spanish leather' in een jazz-jasje gegoten. Dat klinkt misschien wat oneerbiedig, maar zo bedoel ik het zeker niet. Vaak nemen de heren een deel van de melodie als thema waarna ze hierop verder improviseren. En het werkt.
Niet alle uitvoeringen zijn even goed, maar Jewels and binoculars is zeker de moeite van het beluisteren waard.
De uitschieter - in positieve zin - is 'Sign on the window'. Eentje voor de eindlijst. Met dank aan het Michael Moore trio, is het eindelijk tot me doorgedrongen hoe mooi de melodie van dit nummer is.
Dylan & reggae. Dylan heeft - zeker ten tijde van Infidels, maar er zijn meer voorbeelden - invloeden uit de reggae in zijn muziek verwerkt. Maar werkt het ook andersom? Covers van nummers van Dylan, omgewerkt tot reggae.
Dat zal natuurlijk mede afhankelijk zijn van het antwoord op de vraag of je al dan niet 'iets' met reggae hebt.
Ik heb wel 'iets' met reggae & dus zag ik in 2004 de release van Is it rolling Bob? A Reggae tribute to Bob Dylan met het volste vertrouwen tegemoet.
Is it rolling Bob? A Reggae tribute to Bob Dylan
[14 tracks, waarvan 1 een remix van Dylans 'I and I'. De eerste persing van deze cd bevatte een
bonus-cd met zogenaamde dub-versies van 8 van de nummers op deze cd. 1 van deze 8 dub-versies is wederom Dylans 'I and I'. Voor het totaal komen er dus 20 tracks bij, wat het totaal brengt op 292 covers.]Het lijkt zo mooi, op papier, covers van nummers door Dylan door reggae-muzikanten. Ik heb verre van een hekel aan deze covers, als album werkt Is it rolling Bob? best goed, maar er is niet één cover bij die er echt uitspringt, die boven het maaiveld uitsteekt. Het is toch ook een beetje een gemiste kans. Het had zoveel beter kunnen zijn.
De bonus-cd met dub-versies echter, is werkelijk verschrikkelijk. Niet de moeite waard.
Niks voor de eindlijst of twijfellijst, helaas.
Tot slot, voor vandaag (ik ben er nog niet, er volgen nog meer covers...) Dylan & country.
Dylan country
[16 tracks, waarvan 3 met Dylan en 3 reeds eerder voorbijgekomen op andere cd's. Hiermee komt het totaal op 302 covers.]
Grote namen komen voorbij op deze cd: Waylon Jennings, Hank Williams jr., Buck Owens, Emmylou Harris, Jerry Jeff Walker en natuurlijk Johnny Cash met zijn versie van 'It ain't me babe'. Het gros van deze grote namen maakt er een zooitje van, of komt hooguit niet verder dan 'aardig' (Emmylou Harris).
Voor de verrassingen, moet je bij de minder grote namen zijn. Zo hebben de Country Gentlemen een aardige bluegrass versie van 'Girl from the North country' opgenomen en Glen Campbell een aardige versie van 'If not for you'.
De echte uitschieter is 'Subterranean homesick blues' door Tim O'Brien, eentje voor de twijfellijst.
Na het beluisteren van 302 covers, zien de eindlijst en de lijst met twijfelgevallen er als volg uit. Het enige dat toegevoegd is, is een instrumentale versie van 'Sign on the window' aan de eindlijst en een bijna a capella versie van 'Subterranean homesick blues' bij de twijfelgevallen.
eindlijst:
The Band - 'When I paint my masterpiece'
Wilco & Fleet foxes - 'I shall be released'
Guy Davis - 'Sweetheart like you'
Suzzy & Maggie Roche - 'Clothes line saga'
Martin Simpson - 'Highway 61 / Highway 61 revisited'
Develish Doubledylans - 'Shot of love'
Michael Moore trio - 'Sign on the window'
twijfelgeval:
The Low anthem - 'Dignity'
Ramblin' Jack Elliott - 'Don't think twice, it's all right'
Articolo 31 - 'Come una pietra scalciata (Like a rolling stone)'
Patti Smith - 'The Wicked messenger'
Odetta - 'Paths of victory'
Robert Deeble with Mandy Troxel - 'Boots of Spanish leather'
Billy Goodman - 'Billy 1'
Tim O'Brien - 'Subterranean homesick blues'
Abonneren op:
Posts (Atom)